«Ουαί τοις ηττημένοις»;

«Ουαί τοις ηττημένοις»;

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Τα γεγονότα στη Μέση Ανατολή εξελίχθηκαν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο σε βάρος των Παλαιστινίων.
Ανεξάρτητα από τη θέση που παίρνει κανείς υπέρ της μιας, ή της άλλης πλευράς, τα γεγονότα είναι αμείλικτα.

Το Ισραήλ έχοντας την αμέριστη υποστήριξη των ΗΠΑ και γενικά της «συλλογικής δύσης» κατάφερε με στοχευμένες κινήσεις, που προσιδιάζουν περισσότερο σε τρομοκρατία παρά σε πολεμικές ενέργειες στο πλαίσιο του δικαιώματός του για αυτοάμυνα, να αποδιοργανώσει πλήρως τον λεγόμενο «Άξονα της Αντίστασης». Προχωρά τώρα στην «οριστική» εκκαθάριση του πεδίου με την εισβολή στον Λίβανο, εφαρμόζοντας πολιτικές «τελικής λύσης», έχοντας εξασφαλίσει ότι δεν κινδυνεύει από «απερισκεψίες» της ιρανικής πλευράς.

Πράγματι για το Ιράν είναι, αν όχι πλήρως, σχεδόν αδύνατον να αντιδράσει άμεσα και αυτό δεν οφείλεται μόνον σε στρατιωτική αδυναμία.

Η «μειονεξία» του Ιράν

Στην πραγματικότητα το Ιράν πρώτον δεν έχει τη «νομιμότητα» μιας άμεσης πολεμικής επιχείρησης σε βάρος του Ισραήλ. Τα σύνορα των δύο χωρών απέχουν πάνω από 1.000 χιλιόμετρα και δεν απειλείται η εδαφική του ακεραιότητα. Ακόμη και η ύπουλη δολοφονία του ηγέτη της Χαμάς στην Τεχεράνη, μπορεί να αποτέλεσε μια εξόχως προσβλητική πράξη σε βάρος του Ιράν, αλλά δεν αποτελεί αιτία πολέμου. Η δολοφονίες ηγετικών στελεχών της Χεσμπολάχ στον Λίβανο επίσης δεν το νομιμοποιεί για άμεση επέμβαση. Τα γεγονότα αφορούν σε τρίτη χώρα και δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο τύπου αμυντικό σύμφωνο μεταξύ των δύο χωρών, που θα δικαιολογούσε την άμεση επέμβαση του Ιράν. Η Χεσμπολάχ, μπορεί να έχει την υποστήριξη του, αλλά δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα πολιτικό κίνημα με στρατιωτικό βραχίονα, δεν είναι χώρα, να συνάπτει αμυντικά σύμφωνα με οποιαδήποτε άλλη χώρα.

Έτσι, μια βίαιη στρατιωτικού τύπου ιρανική αντίδραση σε βάρος του Ισραήλ στερείται νομιμοποιητικής βάσης. Αυτό που θα ήταν δικαιολογημένο να κάνει αλλά δεν φαίνεται ότι το μπορεί, είναι να αντιδράσει ανάλογα, δολοφονώντας πχ ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του ισραηλινού στρατού. Δηλαδή μια «θεαματική» κίνηση αντιποίνων χωρίς περαιτέρω επιπτώσεις, τουτέστιν άχρηστη, πέραν της «επικοινωνίας». Δεν έχει ούτε τα υλικά, ούτε τα έμψυχα μέσα για να κάνει ακόμη και κάτι τέτοιο. Οι δικές του υπηρεσίες ασφαλείας φαίνεται να είναι διαβρωμένες από το Ισραήλ και όχι το αντίθετο.

Δεύτερον, επιχειρησιακά, το Ιράν δεν έχει αεροπορία ικανή να αναμετρηθεί με την αντίστοιχη ισραηλινή, πολύ περισσότερο με την αμερικάνικη, ούτε φυσικά ναυτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να επιβιώσουν μακράν του Περσικού Κόλπου.

Τρίτον, ενδεχομένως να έχει πολλαπλάσιες δυνάμεις στρατού ξηράς και πιθανώς καλά εξοπλισμένες, αλλά για να σταλούν μαζικά, με άρματα μάχης, εξοπλισμό και αντίστοιχη επιμελητεία, διασχίζοντας 1.000 χιλιόμετρα μέσα από το έδαφος του Ιράκ και της Συρίας, πρακτικά θα ήταν αδύνατον ακόμη και για πολύ ισχυρότερες δυνάμεις, όταν αυτή η στρατιά θα ήταν απολύτως εκτεθειμένη στην αεροπορία του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Μια χερσαία εκστρατεία λοιπόν είναι αδύνατη.

Τέταρτον, το πυραυλικό οπλοστάσιο του Ιράν μπορεί να είναι τέτοιο έτσι ώστε να προκαλέσει (ίσως) πλήγματα στο Ισραήλ εκ του μακρόθεν, αλλά μέχρις εκεί. Οι βομβαρδισμοί και τα πυραυλικά χτυπήματα μόνον επικουρικά λειτουργούν. Ο πόλεμος διεξάγεται στο έδαφος σχεδόν αποκλειστικά. Παράδειγμα ο πόλεμος στην Ουκρανία. Τρία χρόνια η Ρωσσία πλήττει σχεδόν καθημερινά με στοχευμένα κτυπήματα ακριβείας με πυραύλους κτλ, αλλά η Ουκρανία δεν κάμπτεται, παρά μόνον από τις επιχειρήσεις στο έδαφος, τις οποίες επικουρούν οι βομβαρδισμοί. Αν δεν μπορείς να επιχειρήσεις στο έδαφος τα πυραυλικά χτυπήματα είναι άχρηστα, πολύ περισσότερο όταν έχεις απέναντι ισχυρή αεράμυνα.

Στην πράξη για κάθε επιτυχές ιρανικό πλήγμα στο έδαφος του Ισραήλ, το ίδιο το Ιράν θα υφίστατο πολλαπλάσια πλήγματα, με δεδομένη μάλιστα την ασθενική αεράμυνά του. Η Ρωσσία και η Κίνα θα μπορούσαν να του παράσχουν βοήθεια, αλλά μόνον στην περίπτωση που θα δεχθεί το ίδιο επίθεση και θα κινδυνεύσει στα σοβαρά η εδαφική ακεραιότητα και η ασφάλειά του. Για τον λόγο αυτό ούτε το Ιράν κινδυνεύει άμεσα, παρά μόνον από διαβρωτικές του καθεστώτος διεργασίες στο εσωτερικό του, που ενισχύονται ποικιλοτρόπως από τη συλλογική δύση. Η εμπλοκή του σε εμπόλεμες «περιπέτειες» θα το εξέθετε άμεσα σε πολλαπλάσιους κινδύνους, που θα ήταν άφρον από την πλευρά του να αναλάβει.

Ο «Άξονας της Αντίστασης»

Όλα τα παραπάνω γνωρίζει και λαμβάνει υπ’ όψιν του το ίδιο το Ιράν, γι’ αυτό και το βλέπουμε ιδιαίτερα προσεκτικό.

Για να μπορέσει να αντισταθμίσει αυτά τα μειονεκτήματα, στην προσπάθειά του να «εκβάλει» στη Μεσόγειο, με πολύ κόπο και τεράστιο κόστος σε μεγάλο βάθος χρόνου, «έχτισε» τον λεγόμενο «Άξονα της Αντίστασης». Δηλαδή, ένα δίκτυο πληρεξουσίων σε αυτό δυνάμεων, κυρίως σιιτικών, οι οποίες έχοντας το κίνητρο να αντισταθούν στον ιμπεριαλισμό συνολικά και στην ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης ειδικότερα, θα μπορούσαν να δρουν για λογαριασμό του Ιράν. Είναι κυρίως η Χεσμπολάχ, διάφορες πολιτοφυλακές στο Ιράκ, η Χαμάς και οι Χούθι στην Υεμένη. «Αρχιτέκτονας» αυτού του άξονα υπήρξε ο επίσης δολοφονηθείς Ιρανός στρατηγός Κασέμ Σουλεϊμανί από τους Αμερικανούς, που έγκαιρα διείδαν τον κίνδυνο. Η δράση των δυνάμεων αυτών ήταν, ειδικά το τελευταίο διάστημα συνεχής, προκαλώντας φθορές στο Ισραήλ και εξαναγκάζοντάς το να καταναλώνει τεράστιους πόρους για την άμυνά του, προκαλώντας μεγάλο ψυχολογικό κόστος στον πληθυσμό του. Εάν δεν είχε την αμέριστη υποστήριξη των ΗΠΑ και συνολικά της Δύσης, το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να αντέξει τη συνεχή πίεση.

Η «Πλημμύρα Αλ Ακσά» θρυαλλίδα γεωπολιτικών ανατροπών

Με την επιχείρηση «Πλημμύρα Αλ Ακσά» από τη Χαμάς πριν έναν χρόνο, φάνηκε ότι το Ισραήλ συν το χρόνω καθίστατο ολοένα και πιο ευάλωτο, με τον Άξονα της Αντίστασης να δυναμώνει και να αποτελεί πλέον άμεση υπαρξιακή απειλή για το ίδιο, αλλά όχι μόνον. Σε συνδυασμό με τη συνολική παρακμή της δύσης, που φάνηκε να υποχωρεί σε πολλαπλά επίπεδα, ο κίνδυνος να χαθεί οριστικά η Μέση Ανατολή μέσα και από μια καταστροφική για το Ισραήλ πολεμική αναμέτρηση, με την έστω έμμεση εμπλοκή του Ιράν, σήμανε συναγερμό. Το Ισραήλ ανέλαβε για μια ακόμη φορά να κάνει τη «βρώμικη» δουλειά για το σύνολο της Δύσης και πάνω απ’ όλα για τον εαυτόν του φυσικά.

Έπρεπε με κάθε δυνατό, ή αδύνατο, τρόπο να διαλυθεί κατ’ αρχήν ο Άξονας της Αντίστασης. Πέραν της Χαμάς στη Γάζα, πολύ νωρίς στοχοποιήθηκε η Χεσμπολάχ στο Λίβανο, ως ο πυρήνας αυτού του άξονα, η οποία ήταν υποχρεωμένη να αντιδράσει απέναντι στη σφαγή που εξελίσσονταν στη Γάζα. Μολονότι, ήταν ιδιαίτερα προσεκτική και ήπια σχετικά η αντίδρασή της, έδωσε τη νομιμοποιητική βάση στο Ισραήλ για να της επιτεθεί, υπό τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες της δύσης.

Φυσικά μια τέτοια επίθεση δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς μεγάλο κόστος για το Ισραήλ και με αμφίβολα αποτελέσματα. Έτσι επιλέχθηκε η υπουλία, κοινώς η μπαμπεσιά!

Με πανουργία, διεκδικώντας το ρόλο του εσαεί αήττητου, του φόβου και του τρόμου απέναντι σε φίλους και εχθρούς, το Ισραήλ προχώρησε, πέραν της γενοκτονίας στη Γάζα, σε σειρά δολοφονιών επίλεκτων στελεχών των αντιπάλων του και με «ευρηματικό» τρόπο «ανατίναξε» τις επικοινωνίες τους, για να φτάσει τελικά στη δολοφονία σχεδόν του συνόλου της ηγεσίας της Χεσμπολάχ. Παραλύοντας έτσι την αμυντική της ικανότητα και προετοιμάζοντας το έδαφος για την εισβολή στο Λίβανο, που διαφορετικά θα ήταν παρακινδυνευμένη. Και όλα αυτά γνωρίζοντας και το ίδιο, ότι το Ιράν δεν θα μπορούσε να αντιδράσει άμεσα, εξ αιτίας των λόγων που προαναφέρθηκαν. Ή στην περίπτωση που αντιδρούσε εξ ανάγκης, προκειμένου να διατηρήσει στοιχειωδώς το γόητρό του, να δοθεί το έναυσμα για μια καθολικοποίηση του πολέμου με άμεση εμπλοκή και των ΗΠΑ, προκειμένου να ξεκαθαριστεί η κατάσταση άπαξ δια παντός στο μεσανατολικό, ακόμη και με χρήση πυρηνικών σε βάρος του Ιράν. Φαίνεται, ότι αυτός είναι ο τελικός στρατηγικός στόχος, μαζί με τη διάλυση της Συρίας και η επιδίωξη στο πλαίσιο μιας «τελικής λύσης» με καταλυτικές τις επιπτώσεις στον παγκόσμιο συσχετισμό.

Η εμπλοκή του ρωσσο-κινεζικού παράγοντα

Στο σημείο αυτό φαίνεται να ξεκινά άτυπα η εμπλοκή της Ρωσσίας και της Κίνας, οι οποίες διεμήνυσαν ότι εγγυώνται την ασφάλεια του Ιράν, με «κόστος» την μη εμπλοκή του ιδίου στον πόλεμο. Η χθεσινή έκτακτη επίσκεψη του Ρώσσου πρωθυπουργού Mishustin στο Ιράν και οι σε ανώτατο επίπεδο συνομιλίες του με την ιρανική ηγεσία είναι χαρακτηριστική. Δεν γνωρίζουμε τις κινήσεις της Ρωσσίας στο συριακό έδαφος, που είναι στρατιωτικά παρούσα, αλλά το πιθανότερο είναι να λειτουργήσει κατασταλτικά των «ορέξεων» του Ισραήλ για προέκταση του πολέμου στη Συρία. Ίδωμεν, φαίνεται όμως, ότι οι εξελίξεις δεν αφήνουν «ασυγκίνητες», ούτε τη Ρωσσία, ούτε την Κίνα, που αρνούνται, παρ’ όλα αυτά, να παρεκκλίνουν από τη στρατηγική της «φθοράς» απέναντι στη Δύση, έχοντας να εξυπηρετήσουν τις δικές τους γεωστρατηγικές επιδιώξεις στη «μεγάλη σκακιέρα».

Το «παιχνίδι» παραμένει ανοικτό…

Προσώρας φαίνεται το Ισραήλ να «θριαμβεύει» τακτικά και επιχειρησιακά, δια της μπαμπεσιάς βεβαίως. Αλλά αυτό έχει μικρή σημασία και «ουαί τοις ηττημένοις». Ο νικητής τα παίρνει όλα, ακόμη και το μεγάλο «συγχωροχάρτι» για τα πολλαπλά εγκλήματά του και τη γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων.

Πάντως ο πόλεμος στον Λίβανο μόλις τώρα ξεκίνησε και να δούμε εάν το Ισραήλ θα κάνει περίπατο, όπως όλοι πια περιμένουν. Πέραν του όποιου αποτελέσματος υπέρ του Ισραήλ, η τροφοδότηση ενός νέου κύκλου μεγάλης οργής, μίσους και διάθεσης για εκδίκηση μεταξύ των Αράβων και των λοιπών μουσουλμανικών πληθυσμών πρέπει να θεωρείται απολύτως βεβαία, λειτουργώντας ως μπόλικο «καύσιμο» για ακόμη περισσότερη βία. Για να αποδειχθεί για ακόμη μια φορά ότι οι «τελικές λύσεις» ποτέ δεν υπήρξαν τελικές.

Στρατηγικά, και παρά το τι θα επακολουθήσει στον Λίβανο, τα πράγματα δεν είναι τόσο ευοίωνα, όσο το Ισραήλ και η συλλογική δύση θα ήθελαν.

Δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις, αλλά ούτε πρέπει να παρασυρόμαστε συναισθηματικά από τα επιφαινόμενα. Το παιγνίδι παραμένει ανοικτό. Επηρεάζει γενικότερα τις εξελίξεις στην παγκόσμια διελκυστίνδα και επηρεάζεται άμεσα από αυτήν. Το κρίμα είναι για τους Παλαιστίνιους που πρέπει να υπομείνουν πολλά ακόμη… Είναι η μοίρα αυτών που αντιστέκονται, δίνοντας πραγματικό νόημα στο «Ελευθερία, ή Θάνατος»!

 

 

https://www.hereticalideas.gr/2024/10/ouai-tois-ittimenois.html