Η πανάκριβη εγγύηση του μόχθου

Η πανάκριβη εγγύηση του μόχθου

του Ηλία Καραβόλια

Το αντίκρισμα στα ψηφιακά θησαυροφυλάκια τους, ο χρυσός τους στην ουσία, ήταν και θα είναι πάντα ο ανθρώπινος ιδρώτας, η πανάκριβη εγγύηση του μόχθου..

Οι νέοι και οι εργαζόμενοι ξέρουν καλά αυτή την εγγύηση και βγαίνουν στους δρόμους, για τον πενιχρό μισθό και την ελάχιστη σύνταξη, την ώρα που στους «διαδρόμους» των γραφείων στις μητροπόλεις του κεφαλαίου κλείνονται συμφωνίες με εκατοντάδες δις (αυτά που διατίθενται για το σύστημα πολύ απλά: με ένα κουμπί των κεντρικών τραπεζών…)

Το contrast αυτό είναι η αντίφαση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος: το απεριόριστο πλασματικό κεφάλαιο, το εικονικό χρήμα που κινείται αστραπιαία στις οθόνες των συναλλαγών, είναι το χρήμα που λείπει από την κοινωνία, είναι τα πραγματικά ευρώ που δεν φθάνουν για τις ανάγκες στην καθημερινότητα των μαζών.

Την ώρα που ο Macron ιδιωτικοποιεί έμμεσα με τα αυξημένα όρια ηλικίας το συνταξιοδοτικό σύστημα της Γαλλίας (αυτό θα συμβεί μεσοπρόθεσμα παντού στην ΕΕ) οι ισχυροί τραπεζίτες στήνουν ένα σκηνικό διάσωσης με την ρευστότητα των κεντρικών τραπεζών (σημ: 550 δις πρέπει να γυρίσουν πίσω στην ΕΚΤ τον Ιούνιο, με ενέχυρο ομόλογα, που πέφτει η αξία τους λόγω επιτοκίων…).

Οι περισσότερες συντάξεις, τα κρατικά και ιδιωτικά pension funds (τις οποίες οι νέοι της Ευρώπης αναρωτιούνται αν θα τις πάρουν ποτέ), έγιναν σταδιακά καταθέσεις, οι καταθέσεις έγιναν ομόλογα, μετοχές, παράγωγα…

Ο ανθρώπινος ιδρώτας των εισφορών και των ενσήμων είναι δεδομένο ότι κινεί χρόνια τώρα (σε ΗΠΑ και Ευρώπη) μεγάλες ροές κεφαλαίων που ελέγχονται από ισχυρούς διεθνείς παίκτες σε ένα διαπλανητικό πρακτορείο στοιχημάτων.

Αυτές οι ροές γίνονται ποσότητες εικονικού χρήματος. Και έτσι οι συντάξεις γίνονται πλασματικό μελλοντικό κεφάλαιο μιας δυνητικής πραγματικότητας.

Τα κρατικά ασφαλιστικά ταμεία θα είναι πάντα και παντού ελλειμματικά ενώ οι κυβερνήσεις ταΐζουν τις μάζες με τις θεωρίες των βιβλίων για τρεις πυλώνες ασφάλισης και κεφαλαιοποιητικά συστήματα διαχείρισης.

Αλλά με μια υποσημείωση στα ψιλά γράμματα της υψηλής θεωρίας: αυτά τα συστήματα υπόκεινται στον κίνδυνο της αγοράς…

Δηλαδή, στην επαγγελματική ικανότητα και την (ανύπαρκτη) κοινωνική ενσυναίσθηση των διαχειριστών που αμείβονται με ποσοστό επί του ενεργητικού και με προμήθειες συναλλαγών συν αμοιβές επιτυχίας.

Αλλά οι ζημίες θα εγγράφονται μόνο στους ατυχείς μεριδιούχους – ασφαλισμένους, οι οποίοι μάλιστα οφείλουν να ξέρουν ποιον κίνδυνο αναλαμβάνουν, ανάλογα λέει με το επενδυτικό προφίλ τους…

Ο νεοφιλελευθερισμός στηρίζεται σε αυτό ακριβώς: πάρε εσύ το ρίσκο σου και την ευθύνη και οι αγορές θα σε ανταμείψουν κάπου, κάπως, κάποτε…

Και ξέρετε πότε πρέπει να περνάνε γρήγορα αυτές οι πολιτικές με επείγοντα διατάγματα τύπου Macron; Όταν το παγκόσμιο σύστημα ψάχνει διεξόδους απομόχλευσης από τον κοπανιστό αέρα που φούσκωσε αξίες στα χρηματιστήρια, τις οποίες αξίες πάει τώρα να φορτώσει σε μελλοντικούς συνταξιούχους…

Στα βιβλία αυτό το σκηνικό καλείται «μηχανισμός αυτορρύθμισης» με βάση και την θεωρία των δήθεν «αποτελεσματικών αγορών»…

Στην πράξη καλείται «ξέφραγο αμπέλι» αφού δεν μπορούν στην πραγματικότητα να ελεγχθούν πλήρως οι διαχειριστές, σχεδόν ποτέ, από εποπτικούς και ρυθμιστικούς μηχανισμούς κρατών και υπερεθνικών αρχών (πχ ο Trump ουσιαστικά έμμεσα είχε αλλάξει τον νόμο Dodd-Frank και τον κανόνα Volcker στις ΗΠΑ, όταν ανέβασε το όριο ελέγχου από 50 στα 250 δις δολάρια για το τραπεζικό κατεστημένο στη Wall Street…)

Τα δημόσια αγαθά είναι και θα είναι εμπορεύματα στον καπιταλισμό, και μάλιστα διαπραγματεύσιμα. Τελεία. Και πάντα θα χάνονται πίσω από τις πυραμίδες των εξωτικών χρηματοπιστωτικών προϊόντων που ελέγχουν οι μεγάλοι παίχτες, αφού φυσικά στο μυαλό των σχεδιαστών τους υπήρχε η δικλείδα ασφαλείας: «too big to fail» ειδικά όταν υπάρχει η υπερεθνική/διακρατική ρευστότητα των κεντρικών τραπεζών…

Ο αγώνας όμως των φοιτητών και των εργαζομένων στους δρόμους για καλυτέρους μισθούς και μελλοντικές συντάξεις, είναι επίσης εμπόρευμα: για τους δημοσκόπους και τους επικοινωνιολόγους.

Αυτοί είναι που προβάλλουν ως παράδειγμα τους νέους που πετυχαίνουν στις αγορές και στον καπιταλισμό, αγνοώντας εσκεμμένα τους απείρους περισσότερους που περιθωριοποιούνται δραματικά με τα λίγα ευρώ του αβέβαιου μισθού.

Πρόκειται για την «γραμματική» της εξουσίας που εκπροσωπεί την τραπεζοκρατία και το τεχνο-βιομηχανικό κεφάλαιο, και που συνθέτει ένα επικοινωνιακό πλαίσιο τρομοκρατικής τιμολόγησης των πάντων.

Μια ρητορική συνθήκη έλλειψης ώστε να εθιστούν οι μάζες στην προτεσταντική ηθική, στη συλλογική ενοχή και στην θυσία (ενώ καθυποτάσσονται με τον ψυχαναγκασμό της επίδοσης και της κατανάλωσης).

Και για να μην ασχολούνται φυσικά αυτές οι έρημες μάζες με τα δις και τα τρις που εκδίδουν οι κλειδοκράτορες (κεντρικές τράπεζες) και επαναφορτώνουν έτσι απλά τα τραπεζικά κιτάπια όταν αυτά αδειάσουν….

Είπαμε: ο χρυσός στα ψηφιακά θησαυροφυλάκια τους, ήταν και θα είναι πάντα ο ανθρώπινος ιδρώτας..

 

 

https://www.hereticalideas.gr/2023/03/panakrivi-eggyisi-tou-moxthou.html