Περιμένοντας τους τουρίστες…

Περιμένοντας τους τουρίστες…

του Μάνου Στεφανίδη

Αντί άλλων τουριστών μπορεί εν τέλει να έρθουν οι Τούρκοι.

Και μάλιστα στα τρία, κρίσιμα νησιά, τη Λέσβο, τη Χίο και τη Σάμο, τα οποία οι σύμμαχοι μας μετέτρεψαν σε αποθήκες ψυχών, παράδεισο των ΜΚΟ και ευκαιρία για τον Ερντογάν να ασκεί τους πολιτικούς και διπλωματικούς του εκβιασμούς σε πλανητικό επίπεδο… Και βάσει αυτών των παραχωρήσεων η κ. Μέρκελ επέτρεψε στον νέο της ευνοούμενο Αλέξη να πρωθυπουργεύσει για πέντε χρόνια. Τώρα ο Αλέξης κάηκε ανεπιστρεπτί. Όσο για τα εθνικά θέματα…

«Ευχαριστούμε τους συμμάχους μας Αμερικανούς»… Σημίτης, Ίμια, 1996. Ανακούφιση! Η μοιραία στιγμή της σύγχρονης ιστορίας μας. Η μεγαλύτερη, εθνική ήττα μετά την εισβολή στην Κύπρο. Επειδή στα Ίμια οι Τούρκοι έριξαν το πολεμικό μας ελικόπτερο και σκότωσαν το πλήρωμα του χωρίς η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να απαντήσουν. Ακόμη χειρότερα αποσιωπώντας το γεγονός και μιλώντας για ατύχημα.

Οι γκρίζες ζώνες των θαλάσσιων συνόρων μας έγιναν έκτοτε κόκκινες και η Ελλάδα αποδέχτηκε τα τουρκικά τετελεσμένα μην ασκώντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της επί εθνικού εδάφους.

Οι σημερινές υπερπτήσεις των τουρκικών αεριωθούμενων πάνω από κατοικημένα νησιά προοιωνίζονται τη συνέχεια. Οι Τσίπρας – Κοτζιάς επέκτειναν το καθεστώς των αμερικανικών βάσεων στη χώρα χωρίς ανταλλάγματα και προώθησαν την πολιτική των ΗΠΑ στα Βαλκάνια χωρίς καμία κατοχύρωση των εθνικών μας δικαίων συγκρουόμενοι παράλληλα ανοιχτά με την Ρωσία.

Σήμερα ήρθε η σειρά και των χερσαίων συνόρων. Η ελληνική, εξωτερική πολιτική έχει, τουλάχιστον, συνέπεια. Αποδεικνύεται πως διαθέτει και διάρκεια.

Ο Ερντογάν, αφού δημιούργησε μια πολύτιμη ζώνη ασφαλείας διεισδύοντας στην συριακή μεθόριο με το σύμφωνο Τουρκίας – Λιβύης έκανε, μια ακόμη, κίνηση ματ. Υποχρεώνοντας τους πάντες να τον θεωρούν τον παίχτη κλειδί στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Γαλλία και Ιταλία σέρνονται πίσω από τις πρωτοβουλίες του. ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ ανύπαρκτοι.

Οι προκλήσεις, το γνωρίζει καλά ο Τούρκος πρόεδρος, πρώτα αμφισβητούν το status quo κι έπειτα δημιουργούν τετελεσμένα. Επίσης γνωρίζει ότι οι κρίσεις, οποιασδήποτε μορφής, δημιουργούν μοναδικές ευκαιρίες. Και ότι πολιτική θα πει να μεταστρέφεις υπέρ σου την αρνητική συγκυρία.

Εμείς πάλι εθισμένοι στην μηντιακή προσομοίωση της πραγματικότητας βολευόμαστε, ακόμη, να πιστεύουμε ότι πραγματικότητα είναι όσα οι εκάστοτε εξουσίες μάς πλασάρουν. Κι εκεί έξω ο κόσμος -δραματικά και συνεχώς- αλλάζει ερήμην και εις βάρος μας.

ΥΓ. Μετά το δίδυμο Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου στα εθνικά θέματα κυριαρχούν ο συβαριτισμός και ο εφησυχασμός. Το dolce far niente. Έστω κι αν ζεις στο πιο άγριο Far West. Οι επίγονοι αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων και οι επίγονοι των επιγόνων απλώς ανύπαρκτοι. Πάνω από όλα ο τουρισμός, η βαριά μας βιομηχανία. Όπως και ο πολιτισμός εξάλλου. Τούρκοι λοιπόν τουρίστες; Οι άνθρωποι αυτοί ίσως είναι κάποια λύσις.

Φωτογραφία: Ζωγραφική του Κυριάκου Κατζουράκη από το σημαδιακό 1971. Η πολιτική και η κοινωνική ελίτ της χώρας σε, μαύρο, σταθερά φόντο.

από τη σελίδα facebook του συγγραφέα

 

https://www.hereticalideas.gr/2020/05/perimenontas-tous-touristes.html