Πώς πέφτουν τα αεροπλάνα και ποιος θυμάται τον αμερικάνικο βούβαλο;
του Βαγγέλη Πισσία*
Υπήρξαν, άραγε, σημαντικές ομοιότητες μεταξύ της πτώσεως του Ουκρανικού Boeing 737 της Ukraine Airlines International την 8η Ιανουαρίου 2020 στα περίχωρα της Τεχεράνης και της πτώσεως του Αμερικανικού Boeing 757 της United Airlines Flight 93 την 11η Σεπτέμβρη 2001 στην Πενσυλβανία;
Πράγματι υπήρξαν. Και τα δύο καταρρίφτηκαν ως αποτέλεσμα στρατιωτικής επιχείρησης. Από την στρατιωτική αεράμυνα του Ιράν το πρώτο, από την πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ το δεύτερο. Και για τα δύο αεροσκάφη υπήρξε εκτίμηση ότι συνιστούν ύψιστη απειλή και είναι εξαιρετικά πιθανό να πλήξουν άμεσα καίριους στόχους. Και στις δύο περιπτώσεις είχε κηρυχθεί καθεστώς έκτακτης ανάγκης, υπήρξε πολεμικό κλίμα και οι ένοπλες δυνάμεις είχαν τεθεί στον υψηλότερο βαθμό ετοιμότητας.
Η απόφαση για την κατάρριψη, στην πρώτη περίπτωση, στηρίχθηκε στο γεγονός ότι αεροσκάφος υπερίπτατο ευαίσθητης στρατιωτικής περιοχής – σύμφωνα με δήλωση του Ιρανικού επιτελείου- σε χρονική στιγμή όπου το κλίμα είχε καταστεί πολεμικό για τους γνωστούς λόγους. Πιο συγκεκριμένα, 4 ώρες πριν την κατάρριψη είχε πραγματοποιηθεί το ιρανικό συμβολικό πλήγμα σε αμερικανικές βάσεις στο Ιράκ, σε απάντηση της προ τετραημέρου δολοφονίας του στρατηγού Σολεϊμανί, επικεφαλής της επίλεκτης μονάδας Αλ-Κοντς των Φρουρών της Επανάστασης, ραχοκοκαλιάς του συστήματος εθνικής άμυνας του Ιράν, κι’ ενόσω είχε εξαγγελθεί η νέα απειλή του προέδρου Τραμπ για 52 «κλειδωμένα» καταστρεπτικά χτυπήματα σε ιρανικούς στόχους. Άλλωστε, εξ’αιτίας του κλίματος αυτού οι περισσότερες ευρωπαϊκές, αμερικανικές και ασιατικές αεροπορικές εταιρείες είχαν αναστείλει τις πτήσεις τους προς το Ιράν.
Στην περίπτωση του αμερικανικού αεροσκάφους που κατέπεσε στο Σάνκσβιλ της Πενσυλβανίας στις 10:06 τοπική ώρα είχαν προηγηθεί κατά δύο ώρες οι αεροπειρατείες που κατέληξαν στην πρόσκρουση, την 8:46 και 9:03, των δύο Boeing 767 στους δίδυμους πύργους της Ν.Υόρκης και, την 8:46 επίσης, του Boeing 757 στο Πεντάγωνο. Οι τρεις αυτές προηγηθείσες αεροπειρατείες προκάλεσαν τον συναγερμό της NORAD (North American Aerospace Defence Command), που αποτελεί τον οργανισμό ελέγχου και επιτήρησης του αμερικανο-καναδικού εναέριου χώρου, καθιστώντας τον αποδέκτη και εκτελεστή αποφάσεων που ελήφθησαν στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο. Έμμεση πλην όμως σαφή επιβεβαίωση του γεγονότος της κατάρριψης της Πτήσης 93 αποτέλεσε η δήλωση του αντιπροέδρου των ΗΠΑ Ντικ Τσένεϋ, σύμφωνα με την οποία ο τότε πρόεδρος, υιός Μπους, είχε δώσει εντολή κατάρριψης. Σε έκτακτη αναγγελία του μάλιστα το CBS TV, μισή ώρα πριν την πτώση του αεροσκάφους, ανέφερε ότι δύο F16 έλαβαν εντολή απογείωσης και ακολουθούσαν εκ’ του σύνεγγυς την Πτήση 93.
# # #
Υπήρξαν, άραγε, ουσιώδεις διαφορές μεταξύ των επίσημων κρατικών ανακοινώσεων περί τα πραγματικά αίτια της πτώσεως των δύο αεροσκαφών που προαναφέρθηκαν; Υπήρξε άραγε μετά τις πτώσεις ταυτόσημη, ή έστω παρεμφερής αφήγηση ή, αντίθετα μια ριζικά διαφορετική επιμυθία;
Αναμφισβήτητα υπήρξαν ουσιώδεις διαφορές. Και μάλιστα είναι τόσο σημαντικές όσο σημαντική είναι η απόσταση που χωρίζει την αλήθεια, στην πιο έντιμη αν και επώδυνή μορφή της, από το ψεύδος, στην πιο ευτελή και προπαγανδιστική του μορφή.
Στην περίπτωση του Ουκρανικού αεροσκάφους ο Ιρανός πρόεδρος Χασάν Ροχανί, 3 ημέρες μετά την κατάρριψη, επέλεξε την σκληρή και επιβλαβή, στον παρόντα έστω χρόνο, για το κύρος της χώρας του αλήθεια. Ανέφερε ότι «η κατάρριψή του από τον στρατό του Ιράν είναι μια μεγάλη τραγωδία και ένα ασυγχώρητο, καταστροφικό λάθος», προσέθεσε ότι η χώρα του «λυπάται βαθιά για το συμβάν», πως «η έρευνα για τις συνθήκες της κατάρριψης του ουκρανικού αεροσκάφους θα συνεχιστεί και οι υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν…» ενώ παράλληλα κλήθηκαν οι κυβερνήσεις των χωρών που θρήνησαν θύματα και άλλες που διαθέτουν την απαιτούμενη τεχνολογική γνώση να συμμετάσχουν σε αυτές. Ο υπουργός εξωτερικών Μ.Τ.Ζαρίφ δήλωσε μετάνοια και ζήτησε συγνώμη για το συμβάν. Στο μεταξύ, τα λεγόμενα μαύρα κουτιά που καταγράφουν στοιχεία της πτήσης παρουσιάστηκαν και θα παραδοθούν σε ερευνητικό οργανισμό τρίτης χώρας, όχι φιλικής προς το Ιράν, της Γαλλίας πιθανότατα, για την αξιοποίηση των πληροφοριών που περιέχουν.
Στην περίπτωση της πτώσεως του Αμερικανικού αεροσκάφους, ο τότε Αμερικανός πρόεδρος, υιός Μπούς, και η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ επέλεξαν το ψεύδος. Όχι μόνο αρνήθηκαν το γεγονός της κατάρριψης αλλά επινόησαν τρόπους για την εξαπάτηση της αμερικανικής και παγκόσμιας κοινής γνώμης επί δέκα εννέα (19), μέχρι σήμερα, συναπτά έτη. Με την αφήγηση μάλιστα περί ηρωϊκών επιβατών που πάλεψαν με τους τρομοκράτες αεροπειρατές και στο τέλος οδήγησαν το αεροσκάφος σε κατακόρυφη πτώση στο έδαφος επιχειρήθηκε η άρρητη μεν πλην θεαματική -εν’ είδη αναπαράστασης πτώσης Ιαπώνων καμικάζι- αναίρεση της δήλωσης Τσένεϋ, η οποία δεν άφηνε αμφιβολίες για την εντολή κατάρριψης του επιβατηγού αεροσκάφους. Για την εδραίωση της επιμυθίας αυτής κλήθηκαν -ή υποχρεώθηκαν- να συμβάλουν τα περισσότερα καθεστωτικά ΜΜΕ, μεταξύ αυτών και τα αντιπολιτευόμενα όπως οι N.Y.Times, το Newsweek, κ.α. Οι ΗΠΑ συνεπώς επιχείρησαν να αντλήσουν από την όλη επιχείρηση 11 Σεπτέμβρη 2001, στην οποία εντάχθηκε και η κατάρριψη του αεροσκάφους Flight 93, δύο αφηγήματα.
Το πρώτο αφορούσε στην εδραίωση της νέας τους στρατηγικής, αυτής του «πολέμου ενάντια στη διεθνή τρομοκρατία» με πρώτο θύμα το Ιράκ. Ακολούθησαν σκληρά μέτρα έναντι των ανά τον κόσμο κρατών, κινημάτων και προσωπικοτήτων που αμφισβητούσαν ενεργά την ηγεμονία τους καθώς και αυτήν των οργανικών τους συμμάχων.
Το δεύτερο αφήγημα αφορούσε στην παράλληλη ανάδειξη ενός νέου αμερικανικού ηρωϊκού μύθου, που θα εξύψωνε τον αμερικανικό λαό και θα του επανέφερε την χαμένη αυτοπεποίθηση από τις σχετικά πρόσφατες ήττες στα μέτωπα της Ινδοκίνας και του Αφγανιστάν. Σχετικά με το δεύτερο αυτό αφήγημα ο Independent της 13/11/2002 γράφει: «Όλοι γνωρίζουμε την εμπνέουσα ιστορία των ηρωϊκών επιβατών που προκάλεσαν την πτώση του αεροπλάνου στο έδαφος, θυσιάζοντας τους εαυτούς τους για να σώσουν τις ζωές αλλονών. Ο μόνος μπελάς είναι ότι αυτή η ιστορία μπορεί να μην είναι αληθινή».. [1]
# # #
Μεγαλύτερη προσβολή νοημοσύνης αλλά και καπηλεία της μνήμης των επιβατών και της θλίψης των συγγενικών τους προσώπων δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Όταν μάλιστα, στον τόπο της πτώσης του αεροσκάφους απαγορεύτηκε κάθε πρόσβαση, τα μαύρα κουτιά παρελήφθησαν από το FBI, παραδόθηκαν σε ειδική υπηρεσία ασφάλειας πτήσεων (ΝΤSB) και στη συνέχεια απαγορεύθηκε κάθε δημοσιότητα. Οι καταγραφές των συνομιλιών εδάφους-αέρος κατασχέθηκαν. Ωστόσο έγινε γνωστό, τουλάχιστον, ότι η έρευνα δεν εντόπισε ούτε όπλο ούτε ίχνη εκρηκτικού μηχανισμού. Συντρίμμια βρέθηκαν σε απόσταση 12 χιλιομέτρων, γεγονός ανεξήγητο για κάθετη πτώση της οποίας δεν προηγήθηκε έκρηξη… Και άλλα παράδοξα.
Θεωρίες της συνωμοσίας θα σπεύσει ίσως κάποιος να ειπεί. Και με αυτό το επιχείρημα θα αυτοαπαλλαγεί από τον κόπο να σκεφτεί ποιοί άραγε ήταν τότε, και εξακολουθούν να είναι και σήμερα, εκείνοι που κατασκευάζουν και διαχέουν παρόμοιες θεωρίες. Ήταν άραγε οι αυτόπτες μάρτυρες που ανέτρεπαν με τις περιγραφές τους τις επίσημες εκδοχές ή τα έγκυρα και -σε κάποιο έστω βαθμό- ανεξάρτητα έντυπα της εποχής που ζητούσαν, πολύ απλά, να ειπωθεί η αλήθεια;
Ένα δεύτερο συμπέρασμα με την μορφή ρητορικού ερωτήματος: Θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι θα επέλεγε το Ιράν -χώρα που κατηγορείται για κατάπνιξη εσωτερικών πληροφοριών και για περιορισμούς που επιβάλλει στην κίνηση δημοσιογράφων και παρατηρητών εντεταλμένων διεθνών οργανισμών- να αρνηθεί επίμονα το γεγονός της κατάρριψης και να αφηγηθεί μια παρόμοια με την αμερικανική ιστορία; Να αποδώσει την πτώση του ουκρανικού αεροσκάφους σε ιρανούς αεροπειρατές, προφανώς της αντιπολίτευσης, να υποστηρίζει τα επιχειρήματά της έως ότου το ζήτημα αυτό υποχωρήσει σε δημοσιότητα, όπως υποχωρούν και ξεχνιούνται πολλά, μη διερευνημένα για πολλά χρόνια, αεροπορικά ατυχήματα; Εξαφανίζοντας στο μεταξύ ή παραβιάζοντας τα μαύρα κουτιά, κωλυσιεργώντας και ακυρώνοντας στην πράξη τις όποιες έρευνες διεθνών οργανισμών; Δεν είναι άραγε γνωστό πόσο δύσκολα βλέπουν το φως της δημοσιότητας πληροφορίες για αεροπορικά ατυχήματα που συνεπάγονται υψηλό οικονομικό ή πολιτικό κόστος;. Ουκρανία, Ντομπάς, Πτώση Boeing Μαλαισιανών αερογραμμών το 2014, πόση ένταση τότε, πόσες εκδοχές παρουσιάστηκαν, ποια η επικρατούσα σήμερα, άραγε υπήρχε η δυνατότητα να παρουσιάσει το Ιράν μιαν άλλη εκδοχή; Κι’ ας μην έπειθε την διεθνή κοινή γνώμη, κι’ ας δέχονταν -έτσι κι’ αλλιώς την δέχεται- την ανελέητη καταδίκη των περισσότερων διεθνών ΜΜΕ.
# # #
Το Ιράν, αν και αποκλεισμένο με εμπάργκο σε εμπορεύματα και σε κίνηση κεφαλαίων, αν και πιεζόμενο από την εσωτερική κοινωνική ένταση, αν και απειλούμενο με καταστρεπτικό πόλεμο από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Ισραήλ, δεν επέλεξε στάση χώρας παρία, ούτε χώρας ηγεμονικής που επιβάλλει με κάθε μέσο μια δική της αλήθεια. Επέλεξε μια στάση που αποτέλεσε τις μέρες αυτές όχι μόνον εξαίρεση στον κανόνα του κουκουλώματος των κρατικών -για οιονδήποτε σκοπό- εγκλημάτων αλλά και υπόδειγμα έντιμης και μετρημένης συμπεριφοράς. Αλλά δεν ήταν μόνο η έλλογη αντιμετώπιση της τραγωδίας της κατάρριψης που χαρακτήρισε την ιρανική στάση τις μέρες αυτές, ήταν και η σαφής υποδήλωση ύπαρξη μακρόπνοης στρατηγικής.
Την 4η Γενάρη, όταν αποφάσισε να πραγματοποιήσει το συμβολικό -προειδοποιητικό- απαντητικό πλήγμα κατά των αμερικανικών βάσεων στο Ιράκ, επέλεξε να ενημερώσει έγκαιρα την ελβετική πρεσβεία στην Τεχεράνη, ώστε να αποφευχθούν ανθρώπινες απώλειες και να αποτραπεί μια εκτός ελέγχου ανάφλεξη στην περιοχή.
Δεν αποτελεί σκοπό αλλά ούτε και αυταπάτη του παρόντος άρθρου ότι μπορούν να αποκαλυφθούν σήμερα αυτά που απεκρύβησαν πριν 19 χρόνια στις ΗΠΑ ούτε να καταδειχθεί η πολιτική ή εκτελεστική ευθύνη εκείνων που τότε στην Πενσυλβάνια αλλά και τώρα στην Τεχεράνη, έδωσαν εντολή για την κατάρριψη των αεροσκαφών. Άλλος είναι ο σκοπός, ίσως και η αυταπάτη του άρθρου.
Αφορά στην κατάδειξη της προσπάθειας των αμερικανικών και των πλέον ακραιφνών προπαγανδιστικών μηχανισμών συμμαχικών τους χωρών που παραχαράζουν συστηματικά και ανενδοίαστα την πραγματικότητα Με σκοπό να παρουσιάσουν το θύμα ως θύτη (και αντιστρόφως) και να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη για έναν ακόμη, ειδικής μορφής ετούτη την φορά, πόλεμο.
Αφορά στην ψευδαίσθηση της διοίκησης Τραμπ να δημιουργήσει ρήγμα στην ιρανική κοινωνία, να αποδυναμώσει την κυβέρνηση και να ενθαρρύνει ένα ανατρεπτικό, αντικαθεστωτικό και φιλοδυτικό, αποσταθεροποιώντας την χώρα. Συνέβη όμως όπως φαίνεται το αντίθετο. Κατά δήλωση τουλάχιστον ορισμένων επιφανών διαφωνούντων με το καθεστώς, που κατήγγειλαν, μετά την στυγνή δολοφονία, την δυτική εξωτερική επέμβαση. Απορρίπτοντας ρητά και απερίφραστα τις εκβιαστικές υποδείξεις Τραμπ, Μακρόν, Τζόνσον και άλλων δυτικών κυβερνητών: «δεν θα μας πούν αυτοί για το πώς πρέπει να εννοήσει και εφαρμόσει η ιρανική κοινωνία τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις».
Τέλος, αφορά στην κατάδειξη μιας διαφορετικής από αυτήν που προβάλλεται πραγματικότητας. Στην Μέση Ανατολή, με την υπερ-πενταχιλιάχρονη ιστορία, όσες κι αν συμβαίνουν στην εποχή μας εκτροπές, σε θέματα ελευθεριών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, όσα εμπόδια κι’ αν παρεμβάλλονται στην εφαρμογή ώριμων κοινωνικά μεταρρυθμίσεων, όσο κι’ αν εξωγενείς κατά βάση παράγοντες αναστέλλουν με τις υπονομευτικές επεμβάσεις τους την αναδιάρθρωση του κράτους και την ανάπτυξη νέων πολιτικών μορφών, υπάρχουν σημαντικά ερείσματα πολιτικού πολιτισμού.
Τον πολιτικό αυτό πολιτισμό όπως και την αναγκαιότητα της ειρηνικής συνύπαρξης μαζί του, χώρες ηγεμονικές, όμως νεοφυείς, στερούμενες ιστορικο-διοικητικού και ανθρώπινου-κοινωνικού βάθους, αδυνατούν να κατανοήσουν.
[1] John Carlin, «Αναπάντητα ερωτήματα: το μυστήριο της πτήσης Flight 93». Αφού ο συντάκτης αναφερθεί στην «inspiring story…», στο «trouble…» και στα γραφόμενα στο μεγάλης κυκλοφορίας Vanity Fair: «..την πτήση αυτή μπορεί να την θυμόμαστε ως μία από τις μεγαλύτερες ιστορίες ηρωϊσμού που γράφτηκαν ποτέ» στρέφεται στο Newsweek, το οποίο «αφηγείται την ιστορία με ακόμη πιο ζωντανό, χολυγουντιανό και με τυμπανοκρουσίες τρόπο», αποκαλεί τους επιβάτες «πολίτες στρατιώτες… οι οποίοι εγέρθηκαν, όπως οι πρόγονοί τους αψηφώντας την τυρανία..» κ.λ.π. Ας διαβαστεί, αξίζει τον κόπο, το πλήρες κείμενο της εξαιρετικά τεκμηριωμένης έκθεσής του Carlin για το γεγονός.
* Ο Βαγγέλης Πισσίας είναι ομότιμος καθηγητής, Δρ. Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων, Συντονιστής Διεθνούς Πρωτοβουλίας για την Ειρήνευση στην Συρία
από το «https://thepressproject.gr/»
https://www.hereticalideas.gr/2020/01/pos-peftoun-ta-aeroplana-ke-pios-thymate-ton-amerikaniko-vouvalo.html
Αφήστε ένα σχόλιο