Φορολογία; Όχι, ευχαριστώ.

Φορολογία; Όχι, ευχαριστώ.

(Γιατί πρέπει να καταργηθούν οι φόροι. Μια -όχι και τόσο- καινοφανής ανάλυση που εξηγεί, με απλά λόγια, το γιατί, στις σύγχρονες κοινωνίες, πρέπει να καταργηθεί κάθε μορφή φορολογίας, στην οικονομική δραστηριότητα).

του Τάσου Αναστασόπουλου

Σταθερή πεποίθησή μου, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ήταν και είναι ότι η επιβολή κάθε μορφή κρατικής φορολογίας, στην οικονομική δραστηριότητα, εκτός από την επιβολή δασμών και τελών, κατά περίπτωση, στο εξωτερικό εμπόριο, είναι -από ορθολογική σκοπιά εξεταζόμενη- άχρηστη, επιβλαβής στην οικονομική ανάπτυξη (η οποία, λιγότερο, ή περισσότερο, αναχαιτίζεται, από την επιβολή φόρων) και τέλος, η φορολόγηση των φυσικών και των νομικών προσώπων αποτελεί μια διαδικασία άσκησης, σε διαρκή βάση της κρατικής εξουσίας, στην κοινωνία, η οποία, πέρα από επουσιώδης, οικονομικά, είναι, όπως κάθε μορφή άσκησης ετσιθελικής εξουσίας, φθοροποιός και επικίνδυνη, ως εθιστική, στην πειθάρχιση και στην υποταγή των πολιτών, σε αυτού του είδους τον κρατικό ανορθολογισμό, ο οποίος επιβάλλεται και λειτουργεί, ως “κρατικός εξορθολογισμός”, με την χρήση της κρατικής βίας.

Συζητώντας αυτή μου την άποψη, με πάρα πολλούς φίλους μου, αλλά και ευρύτερα, με ένα μεγάλο πλήθος γνωστών μου, αλλά και αγνώστων, που έχω συναντήσει, αυτό, που συνάντησα και συνεχίζω να συναντώ, δεν είναι, μόνο, η έκπληξη, αλλά και η δυσπιστία, των οποίων ο συνδυασμός οδηγεί το σύνολο των, κατά καιρούς συνομιλητών μου (οι εξαιρέσεις είναι υπαρκτές, αλλά είναι ελάχιστες), στην άρνηση της αποδοχής των επιχειρημάτων, που προβάλλω, μόνο και μόνο επειδή η δύναμη της συνήθειας, που έχει επιβάλλει η καθεστωτική προπαγάνδα, που έχει την περιβολή της επιστημονικής αλήθειας, που υποστηρίζουν οι κάθε λογής οικονομολόγοι και έχει επιβάλει ως οικονομικό δόγμα, η, σε άπασα την υφήλιο, υπάρχουσα κρατική προπαγάνδα, είναι πραγματικά τεράστια και στην πράξη, ανίκητη.

Αυτή η, εξαιρετικά, ανορθόλογη και βαριά, καταθλιπτική κατάσταση, που επικρατεί, στις κοινωνίες του πλανήτη μας, με υποχρεώνει, μεν, να προσαρμόζομαι, σε αυτήν, αφού το να μην την λαμβάνω υπόψη μου, όταν προχωρώ σε οικονομικές αναλύσεις, θα ήταν στρουθοκαμηλισμός, ο οποίος θα ξεπερνούσε τα όρια της ανοησίας, αλλά αυτή η διαπίστωση δεν σημαίνει ότι αυτή η προσαρμογή, με οδηγεί, στο να αλλάξω την άποψή μου. Κάθε άλλο.

Η φορολογία, επί των αγαθών και των υπηρεσιών, που παράγονται, εντός της εσωτερικής οικονομικής δραστηριότητας, πρέπει, σε κάθε περίπτωση, να καταργηθεί. 

Η κακή συνήθεια, που έχουν οι πολίτες και οι επιχειρήσεις να αποδέχονται την επιβολή φορολογίας, που τους επιβάλει το κράτος, πρέπει να παύσει. Και φυσικά, η αντίσταση, σε αυτού του είδους την, λειτουργικά και ορθολογικά, αχρείαστη άσκηση της κρατικής εξουσίας, επί των πολιτών, αν και είναι ενθαρρυντική, είναι ανεπαρκής, διότι αυτό, που είναι ορθό και πρέπει να γίνει, είναι αυτή η αντίσταση να εκφραστεί, ως κοινωνικό αίτημα, όχι μόνο, για την μείωση της φορολογίας, πάνω, στην οικονομική δραστηριότητα και τις περιουσίες των πολιτών, των επιχειρήσεων και των, πάσης φύσεως, συλλογικοτήτων, που έχουν, ή δεν έχουν νομική προσωπικότητα.

Το κοινωνικό αίτημα, που παραμένει, διαρκώς, υποκρυπτόμενο και το οποίο πρέπει, δημόσια, να εκφραστεί, είναι το αίτημα, για την κατάργηση της φορολογίας.

Καταλαβαίνω, βέβαια, την δυσπιστία των αναγνωστών, στο αίτημα αυτό. Αυτήν την δυσπιστία την έχω συναντήσει, διαρκώς και μου είναι γνώριμη και κατανοητή. Η παγκόσμια καθεστωτική προπαγάνδα είναι πολύ βαριά και υποδουλώνει τα μυαλά και την ορθολογική σκέψη των ανθρώπων.

Ως εκ τούτου, τα όσα οι άνθρωποι σκέπτονται, γύρω από αυτό το ζήτημα, δεν νοείται να τους καταλογισθούν, ως προσωπικές τους απόψεις. Είναι κάτι, ανυπολόγιστα, ευρύτερο, από μια προσωπική άποψη. Αποτελεί μια κλασική περίπτωση καθολικής ενσωμάτωσης, στην πεποιθησιολογία των ανθρώπων και των κοινωνιών, της καθεστωτικής προπαγάνδας των κρατών, αλλά και της μπατιροτραπεζοκρατίας, όσο αυτή υποχρεώνεται να ανέχεται το κόστος της κρατικής λειτουργίας, χωρίς την ύπαρξη πληθωρισμού, ή κρατικών ελέγχων.

Αλλά, για να γίνει κατανοητή η αναγκαιότητα και η χρησιμότητα της κατάργησης της φορολογίας, είναι απαραίτητο να εκτεθεί η επιχειρηματολογία, που την στηρίζει. Για μένα κάτι τέτοιο δεν είναι, καθόλου, δύσκολο. Άλλωστε, για τον λόγο αυτό προβαίνω, στο παρόν δημοσίευμα.

Ας δούμε, λοιπόν, την επιχειρηματολογία, όχι μόνο, για την χρησιμότητα, αλλά και για την αναγκαιότητα της κατάργησης της φορολογίας.

1) Η κατάργηση της φορολογίας, εξαλείφει οριστικά, το φαινόμενο της φοροδιαφυγής.

Αυτό, άλλωστε, είναι πασιφανές. Χωρίς την ύπαρξη της κρατικής (και κάθε άλλης) φορολογίας, δεν υπάρχει και η φοροδιαφυγή. Το φαινόμενο αυτό μπαίνει, καθ’ ολοκληρίαν, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, για να θυμηθούμε και τους πολυλογάδες και κουφιολόγους επαγγελματίες του πολιτικού μας συστήματος. Μόνο και μόνο, για τον λόγο αυτόν, αξίζει να καταργηθεί η φορολογία.

Υπήρξε σύγχρονη οικονομία, η οποία να λειτούργησε, χωρίς την επιβολή κρατικής φορολογίας, επί των πολιτών της;

Ναι υπήρξε. Η ανυπαρξία φορολογίας, επί των οικονομικών δραστηριοτήτων των πολιτών και των επιχειρήσεών της, υπήρξε, επί μακρόν, για δεκαετίες, στην, πάλαι ποτέ “Σοβιετική Ένωση”. Αυτό το γεγονός ήταν ένα, από τα λίγα καλά αυτού του κοινωνικοοικονομικού κρατικοκαπιταλιστικού σχηματισμού της εργατιστικής εκδοχής του σύγχρονου καθεστώτος του γραφειοκρατικού καπιταλισμού.

Στην “Ε.Σ.Σ.Δ.” δεν υπήρχε φορολογία. Το κράτος, το οποίο κατείχε το μονοπώλιο της έκδοσης του νομίσματος και ρύθμιζε (με πολύ καλή σχετική, αν και με όχι, με απόλυτη, είναι η αλήθεια, επιτυχία) την κυκλοφορία του χρήματος, σε όλη την επικράτειά της, ήταν αυτό το ίδιο, που φρόντιζε, για την πλήρη εξασφάλιση των εσόδων του, τα οποία, απλούστατα, προέρχονταν, από την νομισματοκοπή και ως εκ τούτου, ήσαν, κάθε έτος, προϋπολογισμένα, δεδομένα και απολύτως εξασφαλισμένα.

Μα, δεν ζούμε -και δεν θέλουμε να ζούμε-, σε ένα καθεστώς, σαν αυτό της “Σοβιετικής Ένωσης”, αντιτείνουν όλοι όσοι δεν δέχονται την κατάργηση του νταβατζιδισμού της επιβαλλόμενης φορολογίας.

Σωστά, δεν ζούμε, σε ένα καθεστώς, σαν αυτό της “Ε.Σ.Σ.Δ.” Και έχουμε κάθε λόγο να μην θέλουμε να ζούμε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι “Σοβιετικοί” τα έκαναν όλα λάθος. Ούτε σημαίνει ότι εμείς, ως κοινωνίες, δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε τα όποια σωστά και εξορθολογισμένα στοιχεία του “σοβιετικού” καθεστώτος, ή οποιουδήποτε άλλου.

Άλλωστε και στις χώρες, που ζουν, υπό το καθεστώς της αστικικής εκδοχής του γραφειοκρατικού καπιταλισμού (εξαιρουμένων των χωρών της ευρωζώνης, όπου η επικρατούσα κατάσταση, σχετικά, με το νόμισμα είναι ένα σκέτο μπουρδέλο, αφού το κοινό νόμισμα δεν το εκδίδουν τα κράτη, αλλά η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ.), τα κράτη είναι, που, στην μεγίστη πλειοψηφία τους, κατέχουν το μονοπώλιο της έκδοσης του νομίσματος, όπως ακριβώς και το “σοβιετικό” κράτος. 

Τα κράτη εκδίδουν το νόμισμά τους, το οποίο θεωρείται, αποτελεί, είναι και χρησιμοποιείται, ως νόμισμα/χρήμα αναγκαστικής κυκλοφορίας και μπορούν, έτσι, να προσδιορίσουν το ύψος της ποσότητας του χρήματος, που κόβουν, με την άσκηση του δικαιώματος της νομισματοκοπής (seigniorage), αλλά και να ρυθμίσουν, με την ανάλογη επιτυχία, την κυκλοφορία του χρήματος, που εκδίδουν.

Ως εκ τούτου και τα κράτη όλων των εκδοχών του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, στην Δύση και στην Ανατολή, έχουν την ευχερή δυνατότητα να εξασφαλίσουν τα έσοδά τους, χωρίς την προσφυγή, στην φορολογία, επί των προϊόντων και της περιουσίας των φυσικών και των νομικών προσώπων, που δραστηριοποιούνται, στην επικράτειά τους.

Ως εκ τούτου, η επιβολή φορολογίας, επί των πολιτών και των διάφορων νομικών προσώπων και επί των συλλογικοτήτων, που δεν έχουν νομική προσωπικότητα, είναι, κυριολεκτικά, άχρηστη, ως προς το ζήτημα της εξασφάλισης των δημοσίων εσόδων, για την εξυπηρέτηση της λειτουργίας του κράτους. Το κράτος μπορεί, κάλλιστα, να εξασφαλίσει τα απαραίτητα χρήματα, για την καθημερινή του λειτουργία, χωρίς την επιβολή φορολογίας. Με την νομισματοκοπή.

Αλλά τα πράγματα δεν σταματούν, εδώ. Κάθε άλλο. Δεν είναι, μόνο, η εξασφάλιση των εσόδων του κράτους, το αποτέλεσμα της, χωρίς την φορολόγηση της οικονομικής δραστηριότητας, άσκηση του κρατικού δικαιώματος της νομισματοκοπής.

Το σημαντικότερο όλων είναι ότι η, με αυτόν τον τρόπο, εξασφάλιση της καθημερινής ρευστότητας του κράτους και των δημόσιων οργανισμών (διότι στην έννοια της φορολογίας, εντάσσονται και τα έσοδα των οργανισμών αυτών, που εισπράττονται, από τους πολίτες, τα νομικά πρόσωπα και τις διάφορες συλλογικότητες, που δεν έχουν νομική προσωπικότητα), επιτρέπει, στο κράτος, να παρέχει, στην ιδιωτική και στην ευρύτερη οικονομική δραστηριότητα, την απαιτούμενη ρευστότητα, που πολλές φορές η ιδιωτική οικονομία δεν μπορεί να παράσχει.

Και φυσικά, με δεδομένο το γεγονός ότι η μεγίστη πλειοψηφία των κρατικών (αλλά και των ιδιωτικών) χρεών εκφράζονται, σε τοπικό νόμισμα, ο κίνδυνος της κρατικής χρεωκοπίας πρόκειται να τείνει, προς το μηδέν, πλην εξαιρετικών περιπτώσεων, που ένα ικανό μέρος των κρατικών χρεών εκφράζεται, σε ξένα νομίσματα και τα οποία χρέη θα μπορούν να εξυπηρετηθούν, είτε με διακανονισμό, είτε με αθέτηση και με βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις, στην οικονομική δραστηριότητα.

2) Η κατάργηση της φορολογίας διευκολύνει την οικονομική ανάπτυξη και φέρνει τέλος στην οικονομική κρίση.

Δεν χρειάζεται, μεγάλη φιλοσοφία, ούτε εξειδικευμένες οικονομικές γνώσεις, για να τεκμηριωθεί αυτό το συμπέρασμα. Αποτελεί καθημερινή διαπίστωση της οικονομικής λειτουργίας όλων των χωρών του αναπτυγμένου (και μη αναπτυγμένου) γραφειοκρατικού καπιταλισμού, στις οποίες η φοροδιαφυγή, καλά, κρατεί, αφού, για παράδειγμα, στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, η φοροδιαφυγή, στις ημέρες μας, υπολογίζεται, κάπου ανάμεσα, στο 14%, έως το 21% του επίσημου ΑΕΠ των χωρών αυτών, με την Ελλάδα να φθάνει, κάπου, στο 30% του επίσημου ΑΕΠ της (και κατά την γνώμη μου, το πραγματικό ποσοστό της φοροδιαφυγής είναι πολύ μεγαλύτερο).

Η κατάργηση της φορολογίας, απλούστατα, θα επιτρέψει την μεγιστοποίηση της ρευστότητας των επιχειρήσεων και θα αποτρέψει την διακράτηση του χρήματος, από το κράτος, γεγονός το οποίο έχει οδηγήσει και αυτό (μαζύ με την αδυναμία του κράτους να μαζέψει τα έσοδά του, γεγονός που το οδήγησε στην πολύχρονη χρεωκοπία του), στην υπερδεκαετή βαρύτατη οικονομική κρίση, που μαστίζει την χώρα και τους πολίτες της. Και φυσικά η μεγιστοποίηση της ρευστότητας θα οδηγήσει, με την σειρά της, στην άμεση και ταχύρρυθμη ανάπτυξη της οικονομίας.

3) Η κατάργηση της φορολογίας περιορίζει την άσκηση της κρατικής εξουσίας, επί των πολιτών και των νομικών προσώπων και περιορίζει την εξάρτησή τους, από τους κρατούντες. (Ή, έτσι, υποτίθεται).

Η αλήθεια είναι ότι αυτοί που ασκούν την κρατική εξουσία, στον βαθμό, που (και όσο μπορούν να) αυτονομούνται, από την οικονομική ελίτ, την οποία εξυπηρετούν, ως χρηματοδοτούμενοι, από αυτήν – δηλαδή, κυρίως, το πολιτικό προσωπικό κάθε χώρας, αλλά και η παγιοποιημένη κρατική γραφειοκρατία –, θεωρούν ότι η άσκηση της διαρκούς οικονομικής πίεσης, επί των πολιτών, των επιχειρήσεων και των διάφορων συλλογικοτήτων, μέσω της επιβολής της τακτικής και της έκτακτης φορολογίας, πέραν της οικονομικής της λειτουργίας, που έχει να κάνει, με την είσπραξη των δημοσίων εσόδων, επιβάλλει, επί όλων των διοικουμένων, την κουλτούρα της πειθαρχίας και της υποταγής.

Προφανώς, η επιβολή της φορολογίας, σε διαρκή βάση, έχει μια τέτοια επίδραση, στους διοικούμενους. Είναι ένας σαφής μηχανισμός, μέσω του οποίου ο πληθυσμός των χωρών εκπαιδεύεται, στην πειθαρχία και στην υποταγή, στα κελεύσματα της κρατικής εξουσίας και αυτών, που την ασκούν. Όπως το ίδιο συμβαίνει και με την διαδικασία της επιβολής των ποινών, που ακολουθούν, μετά από την επίδειξη της όποιας παραβατικής συμπεριφοράς, που γίνεται αντιληπτή, από τα κρατικά όργανα.

Αλλά αυτή η διαπίστωση δεν είναι πανάκεια. Η επιβολή της κρατικής εξουσίας, επί των πολιτών και των συλλογικοτήτων, η πειθάρχιση και η υποταγή τους μπορούν να επιβληθούν και επιβάλλονται, με πολλούς άλλους τρόπους, πέραν της επιβολής φορολογίας και χωρίς αυτήν. Αυτό, άλλωστε, είναι κάτι που το ζούμε καθημερινά. Βέβαια, ο οικονομικός καταναγκασμός είναι ένα βασικό εργαλείο πειθάρχισης και υποταγής του πληθυσμού, αλλά δεν είναι ο μόνος ασκούμενος οικονομικός καταναγκασμός, όπως μας έχει δείξει το παράδειγμα της “Ε.Σ.Σ.Δ.”, στο οποίο, ήδη, αναφερθήκαμε, αφού το “σοβιετικό” κράτος λειτουργούσε και ως συλλογικός εργοδότης και μέσω αυτού του καταναγκαστικού οικονομικού μηχανισμού υποχρέωνε τους πολίτες του να πειθαρχούν και να υποτάσσονται, στις θελήσεις της άρχουσας γραφειοκρατίας του Κομμουνιστικού Κόμματος της “Σοβετικής Ένωσης”.

Στις κοινωνίες της Δύσης και σε λιγότερο βαθμό, στην σύγχρονη κινεζική κοινωνία, ο οικονομικός καταναγκασμός, μέσω της μισθοδοσίας συνοδεύεται, λόγω του ιδιωτικού τομέα των οικονομιών τους, από τον οικονομικό καταναγκασμό της κρατικής φορολογίας, που, όπως είπαμε, περιλαμβάνει και τα έσοδα των δημοσίων επιχειρήσεων.

Ως εκ τούτου, αυτός ο φοροεισπρακτικός και φοροδοτικός οικονομικός καταναγκασμός είναι καίριας σημασίας, για την άσκηση και της επιβολή της κρατικής εξουσίας, επί των διοικουμένων. Και αυτή η λειτουργία του, η οποία είναι, από οικονομική πλευρά άχρηστη, δυσλειτουργική και αντιαναπτυξιακή, είναι χρήσιμο να καταργηθεί.

Δεν είναι, βέβαια, ότι η κατάργηση της φορολογίας και η εξασφάλιση των δημοσίων εσόδων, με την χρήση, από το κράτος, του δικαιώματος της νομισματοκοπής, δεν δημιουργεί προβλήματα. Κάθε άλλο. Δημιουργεί και αυτά μπορούν να είναι μεγάλα. Αλλά είναι αντιμετωπίσιμα, αρκεί να υπάρχει η απαραίτητη βούληση.

Το μόνο πρόβλημα της κατάργησης της φορολογίας, σε συνδυασμό, με την κρατική νομισματοκοπή, είναι ο πληθωρισμός.

Όμως ο πληθωρισμός, κάλλιστα, μπορεί να αντιμετωπισθεί, με τον έλεγχο της ρευστότητας, σε συνδυασμό, με τον έλεγχο των τιμών, των κερδών των μισθών και των εισοδημάτων.

Αλλά αυτός ο συνδυασμός των μέτρων, για την αντιμετώπιση του πληθωρισμού, αντίκειται, στους σχεδιασμούς της τεχνοδομικής γραφειοκρατίας των μεγάλων επιχειρήσεων, των μεγάλων αστών, οι οποίοι είναι, πλέον, ενσωματωμένοι, σε αυτή την γραφειοκρατία, αλλά και πολλών άλλων μικρότερης εμβέλειας αστών, που κατέχουν μεσαίες, ή και μικρές επιχειρήσεις, αν και η αλήθεια είναι ότι, σε αυτά τα επίπεδα, οι μεγάλες και οι μεσαίες επιχειρήσεις ομοειδών προϊόντων και υπηρεσιών λειτουργούν, με εναρμονισμένες τιμές, ως ολοκληρωμένα, ή ατελή ολιγοπώλια.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, που έχει να κάνει, με τον πλήρη ανορθολογισμό της λειτουργίας του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, ο οποίος ανορθολογισμός συνδέεται, με τα οικονομικά και εξουσιαστικά συμφέροντα αυτών των αρχουσών κοινωνικών ομάδων, που συναποτελούν την οικονομική ολιγαρχία, όχι μόνο, του τόπου μας, αλλά και σε πλανητικό επίπεδο.

Ύστερα από όλα αυτά, δεν νομίζω ότι μένουν αμφιβολίες, για την χρησιμότητα της προώθησης του εξορθολογισμένου αιτήματος της κατάργησης της φορολογίας, ως ενός αναγκαίου και άμεσα εφαρμόσιμου κοινωνικού αιτήματος.

Βέβαια, το αίτημα αυτό μπορεί να μην υιοθετηθεί -και δεν υιοθετείται-, στις ημέρες μας και για πολύν καιρό, μετά από αυτές. Μπορεί, μάλιστα, να μην υιοθετηθεί ποτέ.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι το αίτημα αυτό δεν είναι σωστό και ορθό.

Αντιθέτως, είναι το περισσότερο όλων σωστό και ορθό.

από το «https://tassosanastassopoulos.blogspot.com/»

 

https://www.hereticalideas.gr/2019/11/time-for-taxes-not-at-all.html