Serial Killers

Serial Killers

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Παρατηρείται το τελευταίο διάστημα πέραν της διαρκούς «πολακιάδας» κι εν όψει του επίσημου ανοίγματος της προεκλογικής περιόδου, μια αυξανόμενη συζήτηση περί του ποιος χρέωσε περισσότερο τη χώρα. Για να ανοίξει έτσι, μαζί με όλα τα υπόλοιπα, ένας νέος κύκλος της γνωστής «κοκορομαχίας» μεταξύ των συστημικών κομμάτων, με την ελπίδα να εγκλωβιστεί ξανά ο κόσμος στον νέο διπολισμό που «στήνεται».

Μια αδιέξοδη συζήτηση με το ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται, με βάση τα παρουσιαζόμενα στοιχεία, ως ο λιγότερο υπεύθυνος για το ύψος του δημόσιου χρέους. Αφού κατά τον εν λόγω «μύθο» η ευθύνη που του αναλογεί είναι μόνον περί τα 62 δις ευρώ, έναντι των 227 δις δανείων που πήραμε την προηγούμενη «ΓΑΠ+σαμαροβενιζελική» περίοδο. Για να προστεθεί επίσης στην επιχειρηματολογία «αθώωσης» του ΣΥΡΙΖΑ ο ισχυρισμός, ότι τώρα πια το χρέος μειώνεται και δεν αυξάνει, αφού με τα επιτυγχανόμενα πρωτογενή πλεονάσματα είμαστε σε θέση να αποπληρώνουμε τους τόκους χωρίς την ανάγκη νέου δανεισμού, ενώ με την εγγύηση του «μαξιλαριού» θα δανειζόμαστε μόνο για την «ανακύκλωση» κάθε παλαιότερου δανείου που καθίσταται ληξιπρόθεσμο. Προσέξτε, την «ανακύκλωση» όχι την εξόφληση!

Αποσιωπάται έτσι το γεγονός, ότι η όλη προσπάθεια περιορίζεται στο να εξασφαλιστεί στο διηνεκές η εξυπηρέτηση του χρέους, μολονότι αυτό σημαίνει οριστική καθήλωση του ελληνικού λαού στη φτώχεια και την επιδεινούμενη σταδιακά εξαθλίωση. Χωρίς να υπολογίζουμε τη δραματική επίπτωση στο συρικνούμενο γεωπολιτικό μέγεθος της χώρας και ό,τι αυτό συνεπάγεται ακόμη και για αυτή καθ’ αυτή την εδαφική της ακεραιότητα.

Στο τέλος, μάλιστα, κατά τον ίδιο «μύθο», θα πρέπει να είμαστε ευτυχείς διότι εκεί γύρω στο 2060 το χρέος θα έχει μειωθεί περί τις 30 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το τότε ΑΕΠ της χώρας, που προεξοφλείται ότι θα είναι σταθερά ανοδική -πως προκύπτει αυτό δεν μας λένε-, «αναμασώντας» την πρόβλεψη του επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ, ότι μέχρι τότε, δηλαδή 41 ολόκληρα χρόνια μετά, οι χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας θα έχουν περιοριστεί κατά 8 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ. Ίσως τότε τα εγγόνια και τα δισέγγονά μας, αν υπάρξουν, να αρχίσουν να ελπίζουν σε καλύτερες ημέρες!

Όμως, πέραν του γεγονότος ότι το χρέος θα αυξάνει και λόγω της διαφοράς της επιτοκιακής επιβάρυνσης, αφού μέχρι τώρα τίποτε δεν συνηγορεί, ότι μπορεί να πετύχουμε καλύτερα επιτόκια από το 3,6% της πρόσφατης εξόδου στις «αγορές» με 5ετή ομόλογα ύψους 2,5 δις ευρώ, έναντι μεσοσταθμικής επιβάρυνσης από τα δάνεια των «προγραμμάτων» γύρω στο 1,5%. Πέραν επίσης των καταστροφικών επιπτώσεων στην πραγματική οικονομία από την ύπαρξη και μόνο της ανάγκης υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων στον προϋπολογισμό -πλεονάσματα που είχαν καθόλου άστοχα χαρακτηριστεί κάποτε «ματωμένα». Το ζήτημα δεν είναι αυτό καθ’ αυτό το πόσα δάνεια πήρε η χώρα μετά το 2010, αλλά το γιατί υποχρεώθηκε να προσφύγει στους μηχανισμούς του ευρωσυστήματος και του ΔΝΤ. Γι’ αυτό και η όλη συζήτηση είναι εξόχως αποπροσανατολιστική.

Το ζήτημα έγκειται στο γεγονός, ότι η χώρα με την ένταξή της στην ΟΝΕ από το 2002 οδηγήθηκε εκούσα – ακούσα στη χρεοκοπία το 2010.

Γι’ αυτό δεν μιλάει κανείς πια και είναι λυπηρό για όλους μας, αλλά και συνάμα πολύ βολικό για τους θιασώτες του ευρωμονόδρομου.

Βολεύει εξαιρετικά να περιορίζονται στην απόδοση ευθυνών μεταξύ τους για τη διαχείριση της χρεοκοπίας και όχι για αυτήν καθ’ αυτήν τη χρεοκοπία και τα αίτια που την προκάλεσαν.

Ας κάνουμε λοιπόν τον κόπο με υπομονή και επιμονή να επαναφέρουμε την τάξη και τον ορθό λόγο στη δημόσια συζήτηση.

Το ευρώ ως ο κύριος ένοχος της χρεοκοπίας

 
Τέλη του 2001 το δημόσιο χρέος σε ευρώ ανήρχετο σε 145.737 εκ. ευρώ ή στο 101% περίπου του ΑΕΠ. Ένα χρέος κατά 80% περίπου δραχμικό, που με εθνικό νόμισμα τη δραχμή μπορούσε να εξυπηρετείται απρόσκοπτα, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα στο διηνεκές, ανεξαρτήτως του ύψους του .

Στο τέλος του 2009 δηλαδή σε μόλις οκτώ χρόνια το χρέος είχε εκτιναχθεί στα 301.062 εκ. ευρώ και στο 126,74% του ΑΕΠ το οποίο είχε επίσης σημαντικά αυξηθεί από τα 150 δις το 2001 στα 237,5 δις.

Δηλαδή σε μόλις οκτώ χρόνια (2002-2009) ευρω-ευφορίας το δημόσιο χρέος επιβαρύνθηκε κατά 155.325 εκ ευρώ, δηλαδή ένα ολόκληρο τέταρτο του ΑΕΠ του 2009 ή το 100% εκείνου του 2001. Έχοντας η χώρα πληρώσει την ίδια περίοδο για την ανακύκλωση του αρχικού χρέους και σε τόκους άλλα 254.021 εκ. ευρώ.

Όταν έσκασε η «βόμβα» την ευθύνη την έριξαν στον ίδιο τον «διεφθαρμένο» ελληνικό λαό και τον σπάταλό του βίο που δημιουργούσε ελλείμματα!

Κανείς δεν τόλμησε να βάλει το δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων και να ομολογήσει τη μόνη αλήθεια.

Ότι δηλαδή με την παράδοση της νομισματικής κυριαρχίας και την αποδοχή ως μέσο συναλλαγής ενός υπερεθνικού νομίσματος, του ευρώ, που δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε την έκδοση και την κυκλοφορία του, ολόκληρο το παλαιό δραχμικό χρέος μετετράπη εν μια νυκτί σε συναλλαγματικό χρέος. Ένα χρέος σε ξένο επί της ουσίας νόμισμα, που ήταν αδύνατο να αποπληρώνεται από μια -έτσι κι αλλιώς- αναιμική και με εγκαταλειμμένη τη παραγωγική της βάση, οικονομία, όπως η ελληνική (και είχαν φροντίσει έγκαιρα να την καταστήσουν τέτοια). Θα ήταν δυνατό να αποπληρώνεται μόνον με προσφυγή σε νέο δανεισμό από τις «αγορές», με συνέπεια αυτό να αυξάνει και σε μια χρονική στιγμή να καταστεί μη εξυπηρετήσιμο. Και η στιγμή υπήρξε με αφορμή την παγκόσμια κρίση το 2007 λόγω Lehman Brothers Holdings Inc. και των ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ. Μια κρίση που κατέστησε τον διατραπεζικό δανεισμό δύσκολο, τις κυβερνήσεις να επεμβαίνουν να «σώσουν» τις τράπεζες από την κατάρρευση και τελικά από τραπεζική κρίση να μετατρέπεται στην Ελλάδα σε δημοσιονομική κρίση κι από εκεί και πέρα σε κρίση δημόσιου χρέους.

Η μόνη ορθολογική επιλογή, που υπήρχε τότε, ήταν η αθέτηση πληρωμών, η πτώχευση των τραπεζών και η έξοδος από την ευρωζώνη, με επαναφορά του νομισματικού ελέγχου στη χώρα.

Εθνοκτόνοι serial killers

 
Αντ’ αυτής, με τη συναποδοχή -άμεσα, ή έμμεσα- σύσσωμου του ελληνικού πολιτικού συστήματος, επελέγη η «σωτηρία» των τραπεζών και του ευρώ και η μετατροπή του ελληνικού (συναλλαγματικού πια) δημόσιου χρέους από χρέος προς ιδιώτες σε χρέος προς το ευρωσύστημα και το ΔΝΤ. Έτσι η χώρα δέθηκε χειροπόδαρα.

Όταν αργότερα το 2012 έγινε πια η αναδιάρθρωση του χρέους με το γνωστό PSI, αυτή πραγματοποιήθηκε με τους δυσμενέστερους δυνατούς όρους για την Ελλάδα και υπό την καθοδήγηση και επίβλεψη των ίδιων των δανειστών, με συνέπεια να αποδειχθεί δώρον άδωρον.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 εξελέγη με σαφή λαϊκή εντολή να μας απαλλάξει από τα δεσμά που οι ευρω-killers ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μας είχαν φορέσει. Πρόδωσε στεγνά και μετέτρεψε αυτά τα δεσμά σε ακόμη πιο ασφυκτική μέγγενη, για να μην μπορέσει η χώρα ποτέ να ανασάνει και να φτάσει σε σταδιακό διαμελισμό για την απρόσκοπτη υλοποίηση των ευρύτερων γεωπολιτικών σχεδιασμών της «Δύσης» στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο. Εθνοκτόνοι serial killers πια και με τη βούλα! Όλοι τους!!!

 

https://www.hereticalideas.gr/2019/02/serial-killers.html