Θα παίξει ο Μακρόν το χαρτί του ευρωπαϊκού Νότου;
(σχόλιο Αι.Ι. στο τέλος του άρθρου)*
του Σταύρου Λυγερού
Ερωτηματικά έχει προκαλέσει στις Βρυξέλλες η παρέμβαση Μακρόν, με την οποία αφενός έχει προς το παρόν αποτρέψει την πολιτική σύγκρουση στο εσωτερικό της Ιταλίας, αφετέρου έχει ρίξει τους τόνους στις σχέσεις της νέας ιταλικής κυβέρνησης Κόντε με το ευρωιερατείο. Τα ερωτηματικά αφορούν το εάν η παρέμβαση Μακρόν είχε απλώς πυροσβεστικό χαρακτήρα, ή σηματοδοτεί στρατηγικό επαναπροσανατολισμό του στο πλαίσιο της ΕΕ.
Υπενθυμίζουμε πως ο Γάλλος πρόεδρος είχε εξαρχής εκδηλώσει την πρόθεσή του να δρομολογήσει μεταρρυθμίσεις στο θεσμικό πλαίσιο της Ευρωζώνης. Μπορεί η Μέρκελ να μην απέρριψε ευθέως τις προτάσεις Μακρόν, αλλά με την πάροδο του χρόνου κατέστη σαφές πως το Βερολίνο είναι απρόθυμο να βαδίσει στον δρόμο που υποδεικνύει το Παρίσι, με αποτέλεσμα η όλη διαδικασία να έχει βαλτώσει.
Η απογοήτευση του Γάλλου προέδρου από τη γερμανική στάση ενδεχομένως να τον ωθεί να παίξει το χαρτί του ευρωπαϊκού Νότου. Επί προεδρίας Σαρκοζί και Ολάντ, η γαλλική διπλωματία έπαιζε που και που αυτό το χαρτί, αλλά μόνο για να ενισχύσει τη διαπραγματευτική θέση της έναντι του Βερολίνου στις ενδοευρωπαϊκές συνομιλίες. Γι’ αυτό και δεν είχε αποτέλεσμα. Δια της διολισθήσεως, η Γαλλία, λόγω και της ανισορροπίας στο οικονομικό επίπεδο, υποβαθμίσθηκε σε μικρό εταίρο στο πλαίσιο του λεγόμενου γαλλογερμανικού άξονα.
Μόνο τα γεγονότα θα δείξουν εάν ο Μακρόν συνεχίζει στα χνάρια των προκατόχων του, ή αλλάζει γραμμή πλεύσης. Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία, πάντως, εκ των πραγμάτων αποτελούν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για να μετατοπίσει τις ισορροπίες στην ΕΕ. Είναι δε ενισχυτική η αλλαγή φρουράς στη Μαδρίτη. Τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα που πλήττουν το μέχρι τώρα κυβερνών δεξιό Λαϊκό Κόμμα υπονόμευσαν τη σταθερότητα της κυβέρνησης Ραχόι.
Εύφορο έδαφος και στην Ιβηρική
Όταν πριν μερικές ημέρες ο ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κόμματος Σάντσεθ κατέθεσε πρόταση μομφής ελάχιστοι πίστευαν πως θα συμβεί αυτό που δεν είχε μέχρι τώρα συμβεί στην κοινοβουλευτική ιστορία της Ισπανίας. Μπορούσε, βεβαίως, να ποντάρει στους Καταλανούς αυτονομιστές και στους Ποδέμος, αλλά δεν έφθαναν. Τη ζυγαριά έγειρε η άρση της εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Ραχόι από το Εθνικιστικό Κόμμα των Βάσκων.
Μπορεί ο Σάντσεθ να μην είναι ούτε ευρωσκεπτικιστής ούτε ριζοσπάστης, αλλά έχει ταχθεί εναντίον της λιτότητας. Και βεβαίως έχει κάθε λόγο να συμπλεύσει σε μία άτυπη συμμαχία του ευρωπαϊκού Νότου υπό τη Γαλλία με σημαία ακριβώς αυτό το αίτημα. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η Πορτογαλία. Η αριστερόστροφη κυβέρνησή της μπορεί να υπερηφανεύεται πως έχει σταθεροποιήσει την οικονομία, αλλά έχει κι αυτή ζωτική ανάγκη από μία χαλάρωση του δόγματος της λιτότητας.
Στις χώρες της Ιβηρικής προστίθενται η Ιταλία και η Ελλάδα. Η μεν Ιταλία, επειδή η κυβέρνηση Κόντε επιδιώκει ένα συμβιβασμό, ο οποίος θα της επιτρέψει να εφαρμόσει, έστω και εν μέρει, το πρόγραμμά της. Θεωρώντας ότι αντίπαλός της είναι η Γερμανία, έχει κάθε λόγο να συμπλεύσει με το Παρίσι και με τον υπόλοιπο ευρωπαϊκό Νότο. Μία τέτοια εξέλιξη θα απέτρεπε την πολιτική απομόνωσή της, έτσι όπως θα την ήθελαν οι σκληροπυρηνικοί του ευρωιερατείου και θα δικαίωνε στα μάτια των Ιταλών την εκλογική νίκη των δύο κυβερνητικών εταίρων.
Οι δύο όψεις
Όσον αφορά την Ελλάδα, μπορεί η αναταραχή στις Αγορές, λόγω Ιταλίας, να δημιουργεί προβλήματα στον σχεδιασμό του οικονομικού επιτελείου, αλλά τα όσα συντελούνται στην Ευρωζώνη έχουν και άλλη όψη. Δεν αφήνουν περιθώρια αναζωπύρωσης της ελληνικής κρίσης. Το γεγονός αυτό ενισχύει τη θέση της Ελλάδας ενόψει των επικείμενων διαπραγματεύσεων για το μεταμνημονιακό καθεστώς.
Υπενθυμίζουμε πως εκτός από την ολοκλήρωση της 4ης αξιολόγησης, θα ληφθούν αποφάσεις για δύο ζητήματα: Πρώτον, για το καθεστώς της μεταμνημονιακής εποπτείας και δεύτερον για τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους. Αμφότερα είναι κρίσιμα και επί της ουσίας και στο επίπεδο των πολιτικών εντυπώσεων.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει επίγνωση ότι το κλειδί και για τα δύο αυτά ζητήματα το κρατάει η Μέρκελ. Γι’ αυτό και δεν θέλει να προβεί σε οποιαδήποτε κίνηση, η οποία θα μπορούσε να εκληφθεί από το Βερολίνο σαν “εχθρική”. Γι’ αυτό και η Αθήνα θα είναι πολύ προσεκτική και επιφυλακτική στο να ανταποκριθεί σε ανοίγματα από την πλευρά της Ρώμης. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, θα κινηθεί αυστηρά στη γραμμή των σοσιαλδημοκρατών. Θα ανταποκρινόταν, βεβαίως, σε μία πρωτοβουλία του Γάλλου προέδρου.
Με βάση τα όσα προαναφέραμε και για την Ισπανία και την Πορτογαλία, ο Μακρόν έχει ήδη έτοιμη από πολιτικής απόψεως μία βάση για να αντιπαρατεθεί -όχι συγκρουσθεί- με το Βερολίνο. Επανερχόμαστε, λοιπόν, στο κρίσιμο ερώτημα που προς το παρόν δεν έχει απάντηση: θα κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση, αλλάζοντας ουσιαστικά τις ισορροπίες και τον συσχετισμό δυνάμεων στην Ευρωζώνη, ή απλώς θα περιορισθεί στον πυροσβεστικό ρόλο που έπαιξε στην ιταλική κρίση, συνεχίζοντας να ασκεί τις -όπως έχει αποδειχθεί- ατελέσφορες εκκλήσεις προς το Βερολίνο.
από το «https://slpress.gr/»
*Σχόλιο των Αι. Ιδεών: Φυσικά ο Πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν θα χρησιμοποιήσει τις εξελίξεις στην Ιβηρική και την Ιταλία σε μια άτυπη αντιπαράθεση με το Βερολίνο, που διαρκεί εξ αρχής της δημιουργίας της ευρωένωσης. Η διακύβευση όμως αυτής της αντιπαράθεσης πολλώ απέχει από το να αποτελεί προσπάθεια από την πλευρά της Γαλλίας για στρατηγικό επαναπροσδιορισμό της ΕΕ στην κατεύθυνση ελάφρυνσης της «λιτότητας», όπως ορισμένοι στην Ελλάδα μπορούν να φαντασιώνονται στο πλαίσιο της δημιουργίας ενός «μετώπου» των χωρών του Νότου.
Η υπόγεια αυτή αντιπαράθεση -που σε κάποιες στιγμές γίνεται εμφανής- έχει να κάνει αποκλειστικά με την ανακατανομή της ισχύος μεταξύ των δύο μεγάλων πρωταγωνιστών της ΕΕ. Η Γαλλία αντιλαμβάνεται ότι χάνει συστηματικά έδαφος απέναντι στη Γερμανία και προσπαθεί να βρει τρόπους να αντιστρέψει αυτή τη ροπή, ή να καθυστερήσει την επισημοποίηση της καταγραφής της ως ο «πτωχός συγγενής» της Γερμανίας στην οικοδόμηση του 4ου Ράιχ.
Πρόκειται για μια διαπάλη επικυριαρχίας μεταξύ των δύο, με τη Γαλλία να διεκδικεί ισότιμο ρόλο, αλλά με την ευρωένωση, όμως -και με τη δικής της ενεργό συνέργεια-, να ακολουθεί την ίδια συνταγή προς την ίδια κατεύθυνση της απολυταρχίας και του ολοκληρωτισμού.
Τόσο ο ίδιος ο Μακρόν είναι ένας από τους πιο φανατικούς υπερασπιστές του «φεντεραλισμού» ως ισοδυνάμου του νεοφιλελευθερισμού και των «μεταρρυθμίσεων». Όλοι πληροφορούμαστε το τι συμβαίνει στο εσωτερικό της Γαλλίας. Όσο και οι υποτιθέμενες σοσιαλδημοκρατικές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις του Νότου απεδείχθησαν οι πιο πιστοί οπαδοί της εφαρμογής αυτών των «μεταρρυθμίσεων» αναδεικνύοντας τις «αγορές» ως τον υπέρτατο θεσμό πάνω από κράτη και λαούς και την ΕΕ κάτι αντίστοιχο του «american dream».
Και στο σπίτι του κρεμασμένου ας μη μιλάμε για… δημοκρατία.
Ενδεχομένως -κι έτσι φαίνεται ότι είναι- ο Μακρόν να προτιμά πιο ευέλικτες τακτικές στο επικοινωνιακό πεδίο κυρίως, που μεγεθύνουν την υποτιθέμενη διαφοροποίηση με την «άξεστη» πολιτικά Γερμανία επί της ουσίας, ενώ στην πράξη δεν συμβαίνει αυτό. Οι στόχοι ουδόλως διαφοροποιούνται. Το ύφος και οι τρόποι μόνον.
Αναφορικά με τα δικά μας, είμαστε απολύτως βέβαιοι, ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα, εάν δεν αλλάξει ριζικά το «σκηνικό», αφού οι εγχώριες ελίτ και το πολιτικό προσωπικό που τις εκπροσωπεί από την άκρα δεξιά μέχρι την αριστερά έχουν εθελουσίως παραδοθεί χωρίς όρους στην υπό «κατασκευή» αυτοκρατορία.
Οι υποτιθέμενες προτάσεις Μακρόν για το ελληνικό χρέος μόνο ως παρηγοριά στον άρρωστο μπορούν να εκληφθούν από τους γνωρίζοντες, που προσφέρονται για καλύτερη επικοινωνιακή διαχείριση στη συγκυρία του «ελληνικού» ζητήματος.
Αφού όλοι γνωρίζουν ότι το χρέος -πέραν του ληστρικού και παράνομου χαρακτήρα του- χωρίς ουσιαστική σε βάθος διαγραφή του, θα συνεχίσει να αυξάνει και μάλιστα με μεγαλύτερους ρυθμούς μετά την οποιαδήποτε καθαρή, ή μη έξοδο στις αγορές, με την οριστική χρεοκοπία πάντα επί θύραις και εν τέλει αναπόφευκτη.
Ενώ η ανάπτυξη και ο τερματισμός της κηδεμονίας είναι παραμύθια λιγότερο πειστικά και από αυτά της Χαλιμάς!
Μόνη λύση για τους λαούς και τη δημοκρατία είναι η καταστροφή του ευρωπαϊκού αυτοκρατορικού εγχειρήματος (5ο κατά σειρά και εξ ίσου καταστροφικό με τα προηγούμενα). Εάν σε αυτό συμβάλλει το «America first» του Τράμπ, ή -και σε συνδυασμό- το «ακροδεξιό» λαϊκιστικό κίνημα που φουντώνει παντού στην Ευρώπη, καλύπτοντας το πολιτικό κενό που άφησαν υποτασσόμενες και γινόμενες βασιλικότερες του βασιλέως οι λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις, είναι δευτερεύουσας σημασίας. Η δε «αριστερά» που όφειλε να πρωτοστατεί και όχι να ενδίδει, ας πρόσεχε!!!
https://www.hereticalideas.gr/2018/06/tha-paixei-o-makron-to-charti-tou-evropaikou-notou.html
Αφήστε ένα σχόλιο