Ανοίγοντας τη συζήτηση για την «αυτοδικία»….

Ανοίγοντας τη συζήτηση για την «αυτοδικία»….

του Νίκου Σταθόπουλου

Με αφορμή μια αυτοδικία.. μια αμφιλεγόμενη αυτοάμυνα, απέναντι σε δύο ενστικτοπλάσματα του απόλυτου μηδενισμού… αυτοάμυνα, και καθόλου «αυτοδικία», αφού «αυτοδικία» σημαίνει να υποκαταστήσω ενεργητικά τον νόμο και να απονείμω δικαιοσύνη, και όχι να αντιδράσω υπερασπίζοντας την ακεραιότητα και τη ζωή μου…οι «φωτισμένοι» μπερδεύουν σκόπιμα τις έννοιες, αποδοκιμάζοντας την απεγνωσμένη προσπάθεια ενός γέροντα να επιζήσει..και τις μπερδεύουν γιατί οραματίζονται μια ξέφραγη κοινωνία «δικαιωματικού ατομικισμού» που θα ισορροπεί κατ’ ουσίαν στο «δίκαιο της πυγμής»…

Αστυνομικές κλούβες καθιστούν άβατο το Μαξίμου και «φαιδρά πορτοκαλέα» τη Δημοκρατία του Χίλτον, πρωτότυπες «λαϊκές πολιτοφυλακές» εγκαθιδρύουν το άβατο της εξιδανικευμένης περιθωριακότητας στη Φυλή, η Ομόνοια, ο Άγιος Παντελεήμονας και η Βάθη είναι απόρθητες επικράτειες επείσακτων φυλών με παρανοϊκή περιφρόνηση για παν το ελληνικό, κατοικίες και διαβάτες είναι έρμαια στην αρπακτική βούληση κούφιων ανθρωποεικόνων σε προπολιτισμική κατάσταση… όψεις μιας «φαβελοποίησης» χωρίς υποχρεωτικά «εξαθλιωμένες ζώνες της παράγκας»… η χειρότερη «παράγκα» είναι αυτή στην καρδιά και την ψυχή…

Επειδή τα περιγράφει το «Πρώτο Θέμα» δε σημαίνει ότι είναι μια κατασκευή… η πόλη γίνεται αβίωτη(και οι «Μαραθώνιοι» δίπλα σε «δέντρα με πουλόβερ», απλώς κάνουν χειραγωγικό Θέαμα τον στρουθοκαμηλισμό…), η ζωή σέρνεται φοβισμένη, καμιά κανονικότητα στοιχειώδους λογικής και ηθικής δεν υπάρχει για να υποστηρίξει τη ζωτική ισορροπία των εποικοδομητικών φροντίδων για το παρόν και το μέλλον… η τρομοκρατική κιτρινίλα του Ευαγγελάτου δεν αναιρεί τη γοργή αύξηση της οπλοφόρας παρακμής… και αν ακόμα τα μεγέθη δεν είναι απελπιστικά, είναι κρετινισμός να περιμένεις παθητικά τις εξελίξεις

Οι αγύρτες των αριστερών ιδεοληψιών δε μπορούν να κουκουλώσουν την κυριαρχία, εντός της ελληνικής κοινωνίας, διεθνών μαφιών (Ρώσικη, Γεωργιανή, Αλβανική, Ρουμάνικη) και στενότερων εγκληματικών πυρήνων(Αφγανοί, Αιγύπτιοι…)… την ίδια ώρα που ο δεξιός συντηρητισμός δε μπορεί να ανασκευάσει το πικρό γεγονός της κατάπτωσης του (άλλοτε) «ωραίος ως Έλληνας» σε κανιβαλικό ανδράποδο με απελευθερωμένα ένστικτα μίσους και καταστροφής….

Εισήλθαμε στο σκοτεινό αστερισμό της ανομίας… όχι της «εγκληματικότητας», αλλά της ανομίας… η σύγχυση των όρων, παράγει και συγχυσμένες αντιδράσεις… η εγκληματικότητα υποσημαίνει μια «παράβαση» αντιληπτή ως παραβίαση ενός αποδεκτού ηθικού κώδικα… και γι’ αυτό αυτοδομείται με όρους παρανομίας, με πνεύμα συγκάλυψης… η ανομία δεν είναι μια παράκαμψη της τυπικής και ηθικής νομιμότητας αλλά η αγνόησή της… η εγκληματικότητα εμπεριέχει και ενοχή και ντροπή και φόβο τιμωρίας… η ανομία καθόλου… η ανομία είναι η αποσύνθεση του ενδότατου ανθρώπινου πυρήνα, η αυτοεννόηση του ανθρώπου ως ανούσιας φθαρτότητας που επιβιώνει με «συνείδηση» προϊόντος με ημερομηνία λήξης.

Οι άκριτοι κυμβαλαλαλάζοντες του fb, με τα βλακώδη «ζήσε για το σήμερα» και «σημασία έχει το ωραίο ταξίδι», δε νογάνε πόσο σπέρνουν το Μηδέν και τη ματαιότητα… μια ζωή χωρίς προοπτική, χωρίς αιωνιότητα, χωρίς «φόβο Θεού» και «πατριωτική αυταπάρνηση», είναι μια δήθεν ζωή με χαρακτηριστικά κατανάλωσης και νομοτέλεια ματαίωσης… η «λατρεία του ληστή» χαμπάρι δεν έχει πάρει για την παλιά «κοινωνική ληστεία», όπως η έκσταση απέναντι στα παρακμιακά υπαρξιακά της «τέχνης» του «τραγουδοποιού μύστη» καμιά σχέση δεν έχει με τη «μυσταγωγία του τεκέ» στο ρεμπέτικο… ε ναι! άλλο ο «ληστής με τις γλαδιόλες» και άλλο τα ατύπως ναζιστικά κτήνη Ντουφτ και Μπασενάουερ…

Ζούμε την εκθετική έξαρση της ανομίας, την διάχυσή της σε όλο το φάσμα των κοινωνικών πεδίων… η ακύρωση της ηθικής, ο μηδενισμός της, αντανακλά την κατάρρευση του κοινωνικού νοήματος, την αφαίρεση της ανθρώπινης μέριμνας από τη συμπεριφορά… εμφανίζεται ως αυτοματισμός που παραπέμπει σε μια ιδιότυπη ενστικτικότητα… από το ωμό ψέμα του πολιτικάντη μέχρι το «αυτονόητο» του να «σιδερώσουμε» μια γερόντισσα για ένα πενηντάευρω: είναι η εφιαλτική βεντάλια μιας συνείδησης που ζει αυτοαναφορικά πέραν του καλού και του κακού.

O νιτσεϊσμός, αυτή η αγριότητα της ατομικής εξιδανίκευσης σε περιστάσεις κατάρρευσης του πρωταρχικού αστικού ιδανικού, εμποτίζει έναν ξεχαρβαλωμένο ναρκισσισμό… «πεθαίνουμε σαν χώρα» μέσα στη δίνη ενός υπερπραγμοποιημένου πολιτισμού που πεθαίνει συνειδητά με τον θάνατο ως αποδεκτή και θεσμοποιημένη μοίρα του…

Το λένε «παρακμή», και έτσι είναι, όσο κι αν ελλοχεύει εδώ ο κίνδυνος να διολισθήσουμε σε έναν απαρατήρητο φασισμό… όμως, «παρακμή» είναι η θανατηφόρα φθορά μιας αρχικής αυθεντικότητας, το πολυβλαβερό κατρακύλισμα σε νόθες υποστάσεις χωρίς εσωτερικές σταθερές και χωρίς εξωτερικές ηθικές νομιμοποιήσεις… είναι το Πρόσωπο που εκπίπτει σε Άτομο, και μέσω της τυφλής του φυσικότητας αναγνωρίζει μόνο θνητές και μάταιες φυσικότητες… ο παραδοσιακός ελληνικός ατομοκεντρισμός, αυτό το υπέροχο κύτταρο του δημιουργικού ελληνικού κοινοτισμού, υπό την αλλοτρίωση της «προόδου», γίνεται εγωπαθής υστερία με ψυχοπαθητική αποϊδεολογικοποίηση… το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;», εμβληματική φράση της πελατειακής ασυδοσίας, εκφυλίζεται τραγικά σε βίαιη εκδοχή τού «δεν ξέρω ποιος είμαι εγώ»…

Πώς αχθήκαμε εδώ;… τι χάσαμε, και με το έλλειμμά του βουλιάξαμε σε ανημπόρια αυτοδιαχείρισης και παράδοση στη «μοίρα» της υστερικής αυτοδιευθέτησης;

Παρακμάζουν οι πολιτισμοί, οι κοινωνίες, οι άνθρωποι, και αυτή η ολέθρια κατιούσα δεν αφορά βιοφυσικές δομές, αλλά την πνευματικότητα, την ηθική, τη συνείδηση προσωπικότητας, την αυτονοηματοδότηση… και είναι εξοργιστική ρηχότητα η συσχέτιση αυτού του οργανικού ξεθωριάσματος με τις «παραγωγικές σχέσεις» και την «δομική κρίση του κοινωνικού συστήματος»…

Διότι, η θεοποίηση των εξαντικειμενισμένων έργων του ανθρώπου, επιστρέφει τον άνθρωπο σε ένα μοντέρνο κισμέτ, και καθόλου δε σέβεται την αυτονομία της ατομικής και συλλογικής υποκειμενικότητας… απλώς, η παρακμή συντελείται εντός του ενεργειακού πεδίου ποικίλων συνθηκών… όμως δεν είναι η «κρίση» που γεννά την παρακμή, αλλά αυτή, η παρακμή, είναι προαπαιτούμενος τροφοδότης των δυναμικών της κρίσης… αλλιώς, είμαστε «παρεπόμενα» της «νομοτέλειας»

Η ανεξέλεγκτη μαζική είσοδος αλλοδαπών εισήγαγε μια αίσθηση καταρρέουσας κοινωνίας, όπου δεν ισχύουν φίλτρα και υποδοχές και ταυτοτικοί προσδιορισμοί, αλλά καθένας έρχεται σα να υπάρχει εδώ ένα τυπικό όνομα και όχι μια οργανωμένη εθνοκρατική πολιτισμική εστία… «ανεπαισθήτως» αισθανθήκαμε ξένοι στον τόπο μας, μετέωροι σε ένα «κάποτε» χωρίς πια πολιτισμική επωνυμία, «νησίδα» σε ένα άλλοτε οικείο και γενέθλιο πέλαγος ροών ζωής… κι αυτό σε αποξενώνει από τη ζωή, από το σχεσιακό δυναμικό της, και σε «εσωκλείει» σε μια ύπαρξη με μόνη βεβαιότητα το απτό εμβαδόν της… δεν είναι απλά η αυθαίρετη εγκατάσταση μιας άλλης πολιτισμικότητας, αλλά η μετατροπή του συλλογικού ζην σε αθροιστική συνύπαρξη με «διαφορετικότητες» που, και ο πολιτισμός τους και οι συνθήκες του ξεριζωμού τους, εμπεριέχουν βαθιά ασύμβατα με την κουλτούρα μας… η έννοια της «ατομικής οχύρωσης» αναβαθμίζεται σε αξίωμα…

Η χειραγώγηση προς έναν τρόπο ζωής ιδιωτικοκεντρικό και εστιασμένο στον άκοπο ευδαιμονισμό, καλλιέργησε μια μηδενιστική συνείδηση χρήσης/κτήσης, χωρίς καμιά ηθική αποτίμηση… από την «καπατσοσύνη» τσουλήσαμε στη «δημιουργική λογιστική» και μέσω αυτής σε μια πανηγυρική παγίδευση στην νεοκαπιταλιστική ανισομετρία… γητευτήκαμε από δέλεαρ που διεγείρουν την πιο εύκολη πλευρά της ανθρωπινότητας, και ξεφτίσαμε… γιατί όταν η ματαιοδοξία ταυτιστεί με τα πιο χωμάτινα κίνητρα, γίνεται αυτοκαταστροφή… υποστήκαμε μια τρομακτική «πλύση εγκεφάλου», και καλά θα κάνουν οι επικριτές του «ελληνάρα» να σεβαστούν κάποια στιγμή τις επικλήσεις των κοινωνικών επιστημών, που διατείνονται ότι διακονούν….

Το «κατοχικό σύνδρομο» ποτέ δεν έπαψε να καθορίζει τη μαζική ψυχολογία, και αυτό υπήρξε ο δικός μας τρόπος να σκηνοθετήσουμε το «αμερικανικό όνειρο»… ξεριζωμένοι βίαια από τη Μοσχόπολη και τα Αμπελάκια, με μια οιονεί σακάτισα αστική τάξη και ένα αλλοπρόσαλλο προλεταριάτο – φάντασμα, οραματιστήκαμε στρεβλά μια «αστική ολοκλήρωση» με πρωταγωνιστή την αγροτιά και την αστυφιλία… πιο παράλογος πεθαίνεις!…

Η τραγική όσο και προκλητική λιποταξία των ελίτ, η ένδοσή τους στα ακρότατα του παρασιτισμού και της κερδοσκοπικής διαμεσολάβησης, εμπέδωσε ένα νοσηρό κοσμοείδωλο ακυβέρνητης πολιτείας… το νεοελληνικό κράτος χτίστηκε από τα πάνω και από τα έξω… ο εύλογος αντικρατισμός του λαού έφερε όλα τα συστατικά μιας παράνοιας και, έτσι, μια βαθύτατη αίσθηση διαρκούς ματαίωσης.

Ζήσαμε ως «πελάτες» μιας εθελόδουλης πολιτείας βαθιά διεφθαρμένης, και το δικό της «παράδειγμα» εξέθρεψε τη δική μας παραμόρφωση… ο μεσάζοντας του πελατειασμού (ο οιονεί Γκρούεζας…) και ο χωροφύλακας της «δημοκρατικής τάξης»(της Μακρονήσου) που έκανε με το αζημίωτο τα στραβά μάτια στον οργανωμένο παραβατισμό: καθόρισαν μια ηθική τόσο βρόμικη όσο τίποτα άλλο!…

Εκεί στα 2009, δεν έσκασε απλώς η φούσκα του «παραγωγικού μοντέλου», αλλά η κατευναστική φαντασιοπληξία του παρασιτικού ψευδοπολιτισμού… ας σκεφτούμε μόνο τούτο: δεν «ήρθε απ’ έξω» το Μνημόνιο, είναι γελοία υπεκφυγή αυτό, αφού από το 1830 ζούμε μέσω της Ξενοκρατίας… ο Ρήγας μιλούσε για «τον τρόπο τον ελληνικό» και ο Άρης για «τα πεζούλια μας», αλλά η λαϊκή μυθολογία ενεγράφη στην «συνήθη εθιμική τάξη» και με τον τρόπο αυτό εξουδετερώθηκε…

Στα νεότερα χρόνια άλλαξε το εξής: η παγκοσμιοποίηση του καπιταλισμού μάς ενέπλεξε σε μια οργανική εξάρτηση, που κατέστησε «άκυρες» τις παραδοσιακές μας άμυνες… δε μας αλλοτρίωνε η κλασική Ξενοκρατία γιατί η σχέση μας ήταν εξωτερική… όταν μπήκαμε στον παγκοσμιοποιητικό τζόγο, «γίναμε» μέλη του «κλαμπ», νιώσαμε την εξωστρέφεια ως τρόπο να υπάρχουμε, κι έτσι προσφέραμε τη συναίνεση που αντιστοιχεί στο επιβαλλόμενο «παραγωγικό μοντέλο».

Η βαθιά αλλοίωση προηγήθηκε, και για την ακρίβεια αναπτύχθηκε ταυτόχρονα με τη γενική διαδικασία απορρόφησης από τη «μαύρη τρύπα» της πλανητικής μας φενάκης, από την ένταξή μας στο σύγχρονο διεθνή καταμερισμό εργασίας.

Η ελληνική ανομία, είναι και εισαγόμενη και αυτοφυής… από τον τρόπο που οδηγεί ο μέσος παλιάτσος της παρασιτικής καθημερινότητας μέχρι τα «μπουνίδια» από πιτσιρικάδες σε πιτσιρικά για ένα κινητό: αναπλάθεται αδιάκοπα μια ηδονή από την έλλειψη φραγμών, που εμπλέκει στην αρρωστημένη φαντασμαγορία της κάθε λειτουργία του σακατεμένου κοινωνικού… ποτέ δεν είχαμε φραγμούς, και μόνο η πίστη και η πατρίδα συνιστούσαν το προστατευτικό δίχτυ… όταν αυτά έπεσαν θύματα της πιο αισχρής «πειθούς» όλων των εποχών, ήμαστε πανέτοιμοι για το έσχατο ακροβατικό στο κενό…

Ο παμπάλαιος φαναριωτισμός, επενδύθηκε με την «αίγλη» ενός ακαταλαβίστικου ευρωπαϊσμού που δεν προέκυψε από εσωτερικές ανάγκες αλλά από προσαρμοστικές αναγκαιότητες… η κοσμοθεωρία της μετανεωτερικότητας, θεμελιωμένη στη γενικευμένη σχετικοποίηση, και η συστηματική πολιτισμική αποδόμηση, απορρέουσα από την ανάγκη του συστήματος να γίνει λειτουργικό στις επιλογές του: υπονόμευσε την ηθική αναφορά και την κοινωνική επίγνωση του τοπικού κοσμοειδώλου… από την «Ελλάδα του φιλότιμου» βρεθήκαμε ματαιωμένοι και αδαείς στην «πρώην Ελλάδα» της ακαθοριστίας… και αυτό πρακτικά σημαίνει υποβιβασμός σε μια ζωώδη κατάσταση, έστω κι αν τα σχετικά «ανώτερα» θεωρητικά κατασκευάσματα καμουφλάρουν την αναπόφευκτη εξέλιξη μέσω γλωσσικών αλχημειών και ελκυστικών ιδεομοντάζ.

Η «μαζική κουλτούρα» της οργανικής αποικίας είναι Survivor και Πετρετζίκης και τουρκικά βοθροσίριαλ και αστυνομικές αμερικανιές εξοικείωσης με τη βία και το διαμελισμένο ανθρώπινο σώμα… το σχολείο είναι παιδότοπος ιδρυμένος με υλικά αμεριμνησίας και να σπρώχνουμε τον καιρό και να μην καταβάλλουμε κόπο μόρφωσης… μεγαλώνουν γενιές συμπληρωματικών παράσιτων με αναισθησία στο ανθρώπινο δράμα και πάθος για κακοπληρωμένη συμπληρωματικότητα στο σύγχρονο αστικό εργασιακό στάτους…. σ’ αυτό το θερμοκήπιο, πλάθονται, με επαίσχυντα «χημικά», δίποδα της αφασίας με ορίζοντα ούτε καν τη μύτη τους…

Μας σπρώχνουν σε μια «αστική ολοκλήρωση», που θα ανακαλεί την «αυτονόητη» βρομιά και αρρωστίλα του «Δυτικού παραδείγματος» αλλά με όλη τη «γυφτιά» της οργανικής αποικίας… το «Σύμφωνο Συμβίωσης», ας πούμε, γαργαλάει τα παιδιάστικα αυτάκια των κομπλεξικών, και πλασάρει τη σύγχυση για «πρόοδο», αλλά τελικά παράγει την ακύρωση της οργανικής ταυτότητας, που, με τη σειρά της, βυθίζει την καταλαλημένη «ψυχή» στην πανδαισία του μηδενός… και επειδή αυτές οι ιδεοληψίες έχουν τη δραστικότητα του παραισθησιογόνου, η θεότυφλη «προοδευτικότητα» κανοναρχάει ως «σκέψη» μια αλυσίδα ασυλλόγιστων «έτσι είναι», και καλούμαστε εμείς να καταπιούμε τη γλώσσα μας!…

Στο Μενίδι δεν τολμάς να κυκλοφορήσεις βράδυ… στην Παλλήνη η άλλοτε ανακουφιστική «ερημιά» κρύβει σκιές με μαχαίρια… στα Πατήσια, το ξεχασμένο διαμερισματάκι με μια γιαγιά, είναι στόχος μιας απανθρωπιάς με «άλλοθι» κοινωνικών αδιεξόδων… καμιά «προοδευτική» υστερία δε μπορεί να αποκρύψει τη διάχυση ενός «μητροπολιτικού» μηδενισμού με ολοένα και περισσότερα θύματα… εδώ θα ανθίσει η αυτοδικία (ακόμα δεν την έχουμε δει..)..ανομιακή και τούτη στη βάση της, αλλά αναπόφευκτη, και για λόγους πρακτικούς και για λόγους «ιδεολογικούς»… το κλασικό: αφού έσπειρες ανέμους, θα θερίσεις θύελλες!…

Οι μεν, προτείνουν γενικευμένη αστυνόμευση: το «πρότυπο του Τζουλιάνι», που «έσωσε» τη Νέα Υόρκη, και άνοιξε το δρόμο για χιλιάδες νεκρούς από τη θεριεμένη αστυνομική αυθαιρεσία… οι δε ,προτείνουν «ανοχή» και «διεύρυνση της ελευθερίας»: η κουλτούρα της αποδόμησης, της άρνησης των πολιτισμικών και ανθρώπινων σταθερών, της περιφρόνησης στη λογική και της εθελοτυφλίας ενώπιον της απλής αλήθειας… «προτάσεις» κατά βάση μηδενιστικές, που βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος, που εκκινούν από ιδεολογικά στερεότυπα και καταλήγουν είτε σε Νταχάου είτε σε Χύμα

Δεν είναι «αδέλφι μου» ο απρόσκλητος μετανάστης που χρεώνει την κακή του μοίρα στον ανυπεράσπιστο γέροντα… δεν είναι «άτυπος εξεγερμένος» ο αληταράς της εύκολης «κονόμας» που μουντάρει στην Τράπεζα όχι για «εκδίκηση» για τους πλειστηριασμούς αλλά για κάνα «πακέτο» στη καβάτζα του… δεν είναι στη δημοκρατική πολιτισμική μου μνήμη ο πάνοπλος νεοΡόμποκοπ που με το πρόσχημα του «αλλοδαπού εγκληματία» θα «μαντρώσει» την κοινωνία σε άτυπες χούντες του κατεξοχήν βαρβαρισμού…

Η ανάγκη μιας «καθολικής πολιτικής» με βαθιές αξιακές αναφορές γίνεται ζωτικό αίτημα… μιας «καθολικής πολιτικής» σε βάθρα συλλογικής αυτενέργειας, που θα επικεντρώνεται στην πατρίδα και τα διιστορικά συστατικά της, αναχωνεμένα στο τραγικό παρόν… [θα επανέλθουμε, με έμφαση σε αυτό ακριβώς το αίτημα…].

 

https://www.hereticalideas.gr/2018/03/anoigontas-sizitisi-gia-autodikia.html