Περί συλλαλητηρίων – ένας μικρός απολογισμός (τίποτα δεν είναι ίδιο όπως πριν)

Ναι, υπάρχουν διιστάμενες απόψεις για τα συλλαλητήρια. Είναι απολύτως θεμιτές και δεν κατηγορώ κανέναν για τη μια, ή την άλλη θέση. Άλλο όμως αυτό και άλλο ο οχετός και τα βοθρολύματα που σκέπασαν τα πάντα σε αυτήν τη χώρα τις τελευταίες ημέρες. Με αφορμή αυτά τα συλλαλητήρια φάνηκε ποιος είναι ποιος και τι πραγματικά πιστεύει μέσα του. Φάνηκε πόσο λάστιχο είναι η δημοκρατία για πολλούς.

Προσωπικά παρά τις πολύ αρχικές επιφυλάξεις μου, η συνείδησή μου δεν μου επέτρεψε να απουσιάσω. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ενίσχυσα, με όσο μικρή δυνατότητα είχα μέσω δημόσιων τοποθετήσεων, τη λαϊκή αυτή κινητοποίηση και παρότρυνα και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Δεν το μετανιώνω.

Έχοντας πλήρη γνώση του μεγέθους και της ποιότητας του κόσμου που προσήλθε αυθόρμητα, ένα έχω να πω. Ο κόσμος -στην πλειοψηφία του- έψαχνε να βρει μια αφορμή και το “Μακεδονικό” το είδε ως τέτοια. Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι κατέβηκε για το όνομα της Μακεδονίας. Κατέβηκε για την αξιοπρέπειά του που τσαλαπατιέται ασύστολα εδώ και κάμποσα χρόνια. Κατέβηκε για όλες τις “Μακεδονίες” που βιώνει στο πετσί του και το “μακεδονικό” λειτούργησε ως η σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλήσει. Αυτό μου λένε όλοι φίλοι και γνωστοί που παραβρέθηκαν, παλιοί συνάδελφοι κ.α. Και είναι πολλοί αυτοί που προσωπικά μίλησα. Δεν είναι τρελοί, δεν είναι φασίστες!

Ναι, τελικά ο κόσμος δεν μπόρεσε να εκφράσει στην ολότητά του αυτό που τον έκανε να κατέβει ξανά στους δρόμους, παρά την παρουσία του Μίκη, του Κασιμάτη και άλλων όπως η κα Μπιτάκου και περιορίστηκε στο “μακεδονικό”.

Γιατί δεν μπόρεσε όλος αυτός ο κόσμος;

Διότι έλλειπαν αυτοί που θα έπρεπε να ήσαν πρώτοι απ’ όλους εκεί και να ηγούνται. Αν υπάρχουν τέτοιοι. Και φάνηκε ότι δεν υπάρχουν, παρά τους φανφαρονισμούς, τις βαθυστόχαστες αναλύσεις και τις μεγαλοστομίες εν κενώ!

Ναι, ο Μίκης στα 93 του χρόνια έκανε αυτό που μπορούσε λίγο, ή πολύ. Άλλοι, όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα, αλλά στάθηκαν με αισχρό τρόπο απέναντι, αποδεικνύοντας σε όλους το πόσο “λίγοι” είναι, προσπαθώντας να “κοντύνουν” και να φέρουν στα δικά τους μέτρα τόσο τον Μίκη, όσο και τον ίδιο τον λαό.

Ο Θεοδωράκης μπορεί να ενίσχυσε σε υπερθετικό βαθμό το “θυμικό”, αλλά ποτέ δεν θα ήταν δυνατό, στην κατάστασή του, να φανερωθεί ως ο ηγέτης που θα μπορούσε, να οδηγήσει τα πράγματα σε άλλον δρόμο, μετασχηματίζοντας τη λαϊκή βούληση σε ακαταμάχητη υλική δύναμη. Έτσι “ακέφαλο” το πλήθος διελύθη ησύχως, αδιαφορώντας τόσο για τους διοργανωτές και τις σκοπιμότητές τους, όσο και για τους δεξιούς πολιτικάντηδες που προσπάθησαν μάταια -χαμένοι μεσ’ το πλήθος- να ξεπλυθούν και να αναδειχθούν!

Τίποτε δεν είναι ίδιο όπως πριν

Όμως τώρα πια δεξιοί κι αριστεροί πολιτικάντηδες και οι ξένοι πάτρωνές τους δεν θα μπορούν να είναι ήσυχοι μέσα στην απρονοησία και την κακότητά τους. Τώρα γνωρίζουν, ότι εκεί έξω τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλουν και το παραμικρό μπορεί να προκαλέσει την έκρηξη, που θα είναι ανεξέλεγκτη αυτή τη φορά.

Πολλοί διαπιστώνουν πολιτικό κενό και έλλειμμα εκπροσώπησης του λαού, και ακόμα περισσότεροι μωροφιλόδοξοι είναι αυτοί που διεκδικούν να το καλύψουν, αλλά ματαιοπονούν, διότι οι ίδιοι είναι βυθισμένοι στην αναξιοπιστία. Έτσι, το πραγματικό έλλειμμα είναι αυτό της ηγεσίας, από θεωρίες ο κόσμος είναι χορτασμένος. Τα πράγματα θα αλλάξουν άρδην όταν φανερωθεί ο πραγματικός ηγέτης. Ίσως ποτέ, ίσως σύντομα!

Αθήνα 9/2/2018

Όθωνας Κουμαρέλλας