Ο σώζων εαυτόν σωθήτω

του Θανάση Καρτερού

Ο Παπανδρέου επικεφαλής κόμματος, που δεν είναι το πατρικό του. Ο Φλωρίδης επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, που το χαρακτήριζε πριν δυο χρόνια “κοινωνικά αποκρουστικό… που πρέπει να εξαερωθεί”! Η Γκερέκου, από τις δέλτους του ΠΑΣΟΚ στα ψηφοδέλτια της ΝΔ. Ο Οικονόμου, από τη ΔΗΜΑΡ κατευθείαν στον Σαμαρά. Ο Δράση Σκυλακάκης μπλουμ στο Ποτάμι. Ο κακός χαμός εν γένει γίνεται από μετακινήσεις, μεταμορφώσεις, μεταμφιέσεις, στο στρατόπεδο της μνημονιακής σταθερότητας.

Θαύμα, παιδάκι ‘μ, θαύμα! Που δείχνει βέβαια το βάθος των ιδεών και το πλάτος του ήθους όσων μετακινούνται μετανοούντες, ή μετανοούν μετακινούμενοι. Αλλά και τη σοβαρότητα, την προσκόλληση σε αξίες και άλλα παρόμοια, εκείνων που δέχονται με ανοιχτές αγκάλες τους μετανοούντες και μετακινούμενους. Διότι όσο έθνος και να βάλεις στο συγκεκριμένο παζάρι, όσο αλάτι και να ρίξεις στα συγκεκριμένα μαγειρέματα, το πράγμα ζέχνει. Εκατό φορές πιο πολύ όταν ο κάθε Μπαλούρδος συνοδεύει τις τούμπες του με κορώνες εθνικής ενότητας.

Προσέξτε όμως. Όταν τα δρομολόγια αυτά είναι τόσο πυκνά, τότε το όλον ξεφεύγει από το προσωπικό. Εύκολα μπορεί να βγάλει κανείς το συμπέρασμα, ότι κάτι σάπιο υπάρχει στο συγκεκριμένο βασίλειο, για να ευδοκιμεί αυτή η πολιτική κουρελαρία. Θα πεις είναι σάπια η πολιτική που καλούνται όλοι μαζί να υπηρετήσουν. Σωστά. Είναι σάπιο το πολιτικό σύστημα. Γνωστό από καιρό. Είναι και η σάπια προσπάθεια να χτίσουν όπως-όπως φράγματα -και ποιος κοιτάει τα υλικά στην περίπτωση αυτή;- για να ανακόψουν το ποτάμι που ακούγεται να έρχεται ορμητικό.

Είναι όμως και η γενική κατάπτωση ενός ολόκληρου χώρου, με τα διάφορα χρώματά του. Ο Σαμαράς τα έστριψε από την αντίθεση στα μνημόνια και έγινε όσο δεν παίρνει μνημονιακός. Ο Βενιζέλος τα έστριψε από κάθε τι σοσιαλιστικό και έγινε συνιστώσα της πιο ακραίας Δεξιάς. Στελέχη του ΛΑΟΣ την έκαναν για το μεγάλο εθνικό κόμμα και θρονιάστηκαν σε υπουργικούς θώκους. Ένα ξεχαρβάλωμα εν γένει, που το παρακολουθούμε -και το μυρίζουμε, δυστυχώς- τα τελευταία χρόνια.

Πταίσμα η Γκερέκου, ή ο Φλωρίδης, μέσα σ’ όλο αυτό το αποκρουστικό αλισβερίσι. Ένα ολόκληρο σύστημα εξουσίας βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση και δηλητηριάζει τα πάντα. Αφού κυβέρνησαν όπως κυβέρνησαν τη χώρα για δεκαετίες, τώρα έφτασαν στον πάτο της σήψης: Ο σώζων εαυτόν σωθήτω…

από την “Αυγή”