Τι φέρνει το νέο έτος στον κόσμο

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Το 2015 αρχίζει με την αμερικανική αυτοκρατορία να συνεχίζει την επίθεσή της κατά της Ρωσίας σέρνοντας πίσω της, πειθήνιους, τους ευρωπαίους συμμάχους που την υπηρετούν. Η Ρωσία του Πούτιν αποφεύγει την κατά μέτωπο αντιπαράθεση ακόμα και με αδύναμους παίκτες, όπως η Γαλλία. Οι ΗΠΑ/ΕΕ χτυπάνε ταυτόχρονα και στην Οικονομία και στον τομέα της στρατιωτικής ισχύος. Πολλοί αναλυτές διεθνώς θεωρούν ότι ο Πούτιν «ποντάρει» σε διαφωνίες των Δυτικών (Ευρωπαίων) με τις ΗΠΑ για την ακολουθητέα πολιτική έναντι της Ρωσίας ώστε να χαλαρωθεί ο κλοιός, αλλά οι εξελίξεις τους διαψεύδουν, ως τώρα. Η επίθεση κατά της Ρωσίας δεν έχει σχεδιαστεί ως ένας κεραυνοβόλος πόλεμος αλλά ως πόλεμος φθοράς, διαρκείας. Τελικός στόχος των ΗΠΑ δεν είναι ο συμβιβασμός αλλά η πτώση του «συστήματος Πούτιν» και πάντως η απομόνωση της Ρωσίας από τη Δ. Ευρώπη. Χωρίς έλεγχο της Ευρώπης (ΕΕ)οι ΗΠΑ δεν είναι υπερδύναμη. Η Ρωσία είναι τώρα ο κύριος αντίπαλος επειδή είναι η μόνη που μπορεί να ανταποδώσει ισοδύναμα πυρηνικό χτύπημα ενώ η Κίνα όχι.

Η ηγεσία του Κρεμλίνου ελίσσεται διευρύνοντας τις συμμαχίες και της αγορές εκτός του Δυτικού Κόσμου, Κίνα και Ινδία. Αλλά έτσι κινδυνεύει, όπως λένε, ιδιωτικά, Ρώσοι αξιωματούχοι, «να πέσει στη θανάσιμη κινέζικη λαβή από την οποία δεν γλιτώνει κανείς».

Οι ΗΠΑ χειραγωγούν τις τιμές πετρελαίου και χρυσού, αποτελεσματικά ως τώρα, ενώ ταυτόχρονα απειλούν στρατιωτικά το ζωτικό χώρο της Ρωσίας, στην Ουκρανία. Προκαλεί απορία πως αυτός ο συνδυασμός στρατιωτικής πίεσης και οικονομικών μέτρων δεν προβλέφθηκε από την ηγεσία του Κρεμλίνου αφού επί της ουσίας είναι αντίγραφο της πολιτικής Ρήγκαν που κατάστρεψε την ΕΣΣΔ.

Η Ρωσία φαίνεται απολύτως ικανή να προστατεύσει στρατιωτικά τον εαυτό της και τουλάχιστον ορισμένους συμμάχους της (πχ Συρία). Αλλά η έμφαση στη στρατιωτική όψη της σύγκρουσης ενισχύει την προπαγάνδα των Δυτικών ΜΜΕ ότι η Ρωσία αποτελεί κίνδυνο για την Ασφάλεια και την Ειρήνη. Την πεμπτουσία του προβλήματος έθεσε με κρυστάλλινη διαύγεια ο Πούτιν: η αναμέτρηση αντιπαραθέτει αυτούς που υπερασπίζονται την Πατρίδα τους με εκείνους που θέλουν να επιβάλλουν την Παγκοσμιοποίηση, ως νεοφιλελεύθερη επιλογή, και συνεπαγόμενο την υποταγή των λαών στη θέληση της αυτοκρατορίας. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης θα κρίνει την πορεία του Κόσμου τις επόμενες δεκαετίες. Ο καπιταλισμός της Παγκοσμιοποίησης αποβλέπει σε ένα ομοιόμορφο Κόσμο με ένα και μοναδικό κυρίαρχο. Υφήλιος με πολλά και διαφορετικά Έθνη/Κράτη, καπιταλιστικά επίσης, αφήνει περιθώρια ανάσας, αναζήτησης ισορροπιών.

Οι ΗΠΑ συμπληρώνουν την επίθεσή τους στη διεθνή σκακιέρα με δυο κρίσιμες κινήσεις: το άνοιγμα στην Κούβα και αντίστοιχα στο Ιράν. Η Κούβα προσφέρεται, μετά από 50 χρόνια στερήσεων, ως ευάλωτος στόχος αμερικανικής επαναφοράς. Οι αριστερές ή αριστερίζουσες κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική αντιστέκονται στην κρίση αλλά είναι ευάλωτες, η περιοχή παραμένει «η πίσω αυλή» των ΗΠΑ. Η Ρωσία δεν έχει πλέον κανένα πραγματικό έρεισμα στη Λ. Αμερική όπως αντίστοιχα απόκτησαν, με την Ουκρανία, οι ΗΠΑ στον ρωσικό περίγυρο.

Αν αποκατασταθούν ομαλές σχέσεις με το Ιράν (εφόσον η ξεροκεφαλιά ρεπουμπλικάνων και Ισραηλινών δεν σταθεί εμπόδιο) οι ΗΠΑ θα «αποκτήσουν» εξ αντικειμένου ένα ισχυρό αντίβαρο στην άτακτη Τουρκία.

Η ανάκτηση ελευθερίας κινήσεων του Ιράν θα περιπλέξει τις σχέσεις με τη Ρωσία, θα επηρεάσει αποφασιστικά όλη την περιοχή, ειδικά την εξέλιξη του Κουρδικού. Το ισλαμικό χαλιφάτο θα αποκτήσει ισχυρό αντίπαλο. Οι κίνδυνοι για την Τουρκία, την εδαφική της ακεραιότητα, θα αυξηθούν. Η Ελλάδα μπορεί και οφείλει να δει στο Ιράν ένα φυσικό σύμμαχο, μια διέξοδο στα οικονομικά αλλά και στα στρατηγικά προβλήματα που προκύπτουν από τις τουρκικές πιέσεις.

Στη Δύση αρέσκονται να σαλπίζουν την επικείμενη κατάρρευση της ηγεσίας Πούτιν και ανδρείκελα τύπου Χοντορόφσκι προαναγγέλλουν σχέδια δολοφονίας του. Πουλάνε τη γούνα της αρκούδας πριν να τη σκοτώσουν. Οι Δυτικές Οικονομίες βυθίζονται και είναι πλέον φανερό ότι οι κυρίαρχες ελίτ συναντούν υπολογίσιμες λαϊκές αντιστάσεις, από δεξιά και αριστερά, στην πολιτική τους. Διατηρούν προβάδισμα επειδή ο αντίπαλος- Ρωσία, Κίνα, BRICS– οργανωτικά είναι ακόμα στα σπάργανα, οικονομικά παραμένει αναπτυσσόμενος και πολιτικά δεν συγκροτεί συμπαγές σύνολο με ενοποιημένη και αποφασισμένη στρατηγική. Ο Κόσμος δεν είναι πια μονοπώλιο των ΗΠΑ αλλά απέχει από το να είναι πολυπολικός. Η ισχύς επιβολής των ΗΠΑ είναι παρασάγγας ισχυρότερη από τη δυνατότητα της Ρωσίας ή της Κίνας να ηγηθούν στους υπόλοιπους, BRICS και άλλους, ή να επηρεάσουν και να βοηθήσουν αποφασιστικά αδύναμες χώρες να απαλλαγούν από τη Δυτική επικυριαρχία-η Αργεντινή παρά την Κινεζική παρέμβαση δεν έχει γλιτώσει ακόμα από τη μέγγενη των αμερικανικών δικαστηρίων για το χρέος. Να το πούμε απλά: Οι ΗΠΑ μπορούν, τσαλαπατώντας το Διεθνές Δίκαιο και τον ΟΗΕ, να επιβάλουν ατιμώρητα κυρώσεις ακόμα και στη Ρωσία. Αντίστροφα, ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα μπορούν να κάνουν κάτι ανάλογο έστω στον πιο αδύναμο σύμμαχο ή υποτελή της Αμερικής.

Η κρίση πλήττει διαταξικά τους πληθυσμούς και η ξένη επέμβαση είναι απροσχημάτιστη- των ΗΠΑ με «επιχείρημα» την Ισχύ της, της Γερμανίας με το προκάλυμμα της ΕΕ και του Ευρώ. Η αντίδραση των λαών είναι αντίστοιχα διαταξική και παίρνει εθνικά χαρακτηριστικά. Αν η Αριστερά δεν το καταλαβαίνει, δεξιοί ή άλλοι πρωταγωνιστούν.