Βαρθολομαίος

Βαρθολομαίος

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Βεβαίως δεν παραγνωρίζουμε τις πάγιες επιδιώξεις της Μόσχας και τη βούληση του εκεί Πατριαρχείου να ηγεμονεύσει των Ορθόδοξων εκκλησιών σε βάρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη.

Όμως η παρούσα διελκυστίνδα δεν έχει να κάνει με αυτό. Ίσα-ίσα που οι ενέργειες του Οικουμενικού Πατριάρχη συμβάλλουν στην επιχειρηματολογία και τη δικαιολογητική βάση για την απόσχιση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ολοένα και περισσότερων περιφερειακών εκκλησιών και την προσχώρησή τους υπό την ηγεμονία του Πατριαρχείου της Ρωσσίας, συμβάλλοντας έτσι σε έναν, από πολλούς, επιδιωκόμενο διχασμό της Ορθοδοξίας, με σοβαρότατες επιπτώσεις πέραν των θρησκευτικών δρώμενων.

Διότι αναγνωρίζει το «αυτοκέφαλο» της ουκρανικής εκκλησίας σε μια περίοδο, που όλοι γνωρίζουμε, είτε συμφωνούμε, είτε όχι, ότι αυτή η αυτοκεφαλία είναι πισώπλατη μαχαιριά στη Ρωσσία και πολύτιμο εργαλείο της «Δύσης» σε βάρος των ρωσικών συμφερόντων στην Ουκρανία.

Συνεπώς ο Βαρθολομαίος, μολονότι όντως έχει τη δικαιοδοσία αυτή, αλλά επειδή από πουθενά δεν προκύπτει, ότι είχε την υποχρέωση να αναγνωρίσει την αυτοκεφαλία της ουκρανικής εκκλησίας, παραμένει εξαιρετικά εκτεθειμένος. Διότι, σε ένα ευρύτερο πεδίο, συνειδητά, ή ασυνείδητα, στη συγκυρία, παίζει το παιχνίδι του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών, δηλαδή παίρνει ξεκάθαρη θέση σε μια υπόθεση που ξεπερνάει κατά πολύ το εκκλησιαστικό μέρος και τις εσωτερικές υποθέσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και αυτό είναι καταστροφικό για την ίδια την «οικουμενικότητα» του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, αλλά και του Ελληνισμού γενικότερα.

Διότι είτε μας αρέσει, είτε όχι, είτε το κατανοούμε, είτε επίσης όχι, η θέση του επικεφαλής της εκκλησίας και μάλιστα αυτή του προκαθήμενου της Ορθοδοξίας (που μόνη αντίστοιχη της είναι αυτή του Πάπα στον καθολικισμό), είναι κατ’ εξοχήν πολιτική θέση και φέρει ανάλογες ευθύνες και οι πράξεις του αντίστοιχα αποτελέσματα. Συνεπώς οι ενέργειές του Βαρθολομαίου δεν είναι ουδέτερες, και δεν αφορούν μόνο τους πιστούς. Ούτε μπορούν να κριθούν μόνο στη βάση των εκκλησιαστικών κανόνων. Αυτό θα ήταν η μεγίστη υποκρισία, για να αιτιολογηθεί, ακριβώς, η εξυπηρέτηση αλλότριων των εκκλησιαστικών συμφερόντων, όπως εν τη πράγμασι παρατηρείται.

Μικρή σημασία έχει αν κάποιος θεωρεί τον Πατριάρχη πιόνι του Ερντογάν, ή των Αμερικανών, ή και εάν η ελληνική κυβέρνηση έχει ταυτιστεί πλήρως με τα συμφέροντα των τελευταίων πιέζοντας τον Πατριάρχη, ή εάν ο τελευταίος έδρασε αυτοβούλως και με βάση τους «κανόνες», δίχως να τους παρακάμπτει.

Το αποτέλεσμα, που έχει σημασία, είναι, ότι δια των αποφάσεων του, τέτοιας κρίσιμης σημασίας στο σκληρό γεωπολιτικό παιχνίδι μεταξύ των υπερδυνάμεων στο ουκρανικό έδαφος, ο Βαρθολομαίος, παίρνοντας με αυτόν τον τρόπο θέση, δείχνει κατώτερος των περιστάσεων κι ανάξιος της ηγεσίας της εκκλησίας, με συνέπεια να διευκολύνει τις επιδιώξεις των Ρώσσων σε βάρος του -και στο εκκλησιαστικό πεδίο.

Κοντολογίς, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως φαίνεται να πυροβολεί τα πόδια του και να αυτοαπομονώνεται με συνέπειες για το σύνολο του Ελληνισμού, μολονότι και οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης είναι προφανέστατα τεράστιες, αφού εάν δεν μόχλευσε τις αποφάσεις κατ’ επιταγήν του «αρχιτέκτονα» της ουκρανικής κρίσης -πρεσβευτή σήμερα των ΗΠΑ εν Αθήναις- κ. Πάιατ, δεν έκανε τίποτα για να τις αποτρέψει.

Αυτό μαζί με τις εξελίξεις στο «σκοπιανό» και την αυτονόμηση επίσης της εκεί ορθόδοξης εκκλησίας, δείχνουν το μέγεθος της ελληνικής εμπλοκής στη δημιουργία πληθώρας αρνητικών τετελεσμένων στην εξωτερική μας πολιτική, που δύσκολα θα μπορέσουν να αναστραφούν στο μέλλον.

 

 

https://www.hereticalideas.gr/2018/10/bartholomaios.html