«ΕΝΟΤΗΤΑ»: η μεγάλη παγίδα για το Δημοκρατικό Πατριωτικό Μέτωπο

«ΕΝΟΤΗΤΑ»: η μεγάλη παγίδα για το Δημοκρατικό Πατριωτικό Μέτωπο

του Ιωσήφ Λουκέρη

Η «έλλειψη ενότητας» είναι το ύστατο μεν, «πιασάρικο» δε επιχείρημα όσων εναντιώνονται στα κόμματα και στις κινήσεις του Δημοκρατικού Πατριωτικού Χώρου.

Προηγούνται βεβαίως και με κάθε μέσο στηρίζονται, τα επιχειρήματα της «φαιδρότητας», του «ουτοπισμού», του «φασίζοντος εθνικισμού», της «μη ρητής δήλωσης αριστερής νομιμοφροσύνης» κλπ.. Μόλις όμως αυτά καταρρεύσουν στον πρώτο κιόλας αντίλογο, έρχεται ως ανίκητο υπερόπλο ο «κατακερματισμός του χώρου», για να αποστομώσει, πολλές φορές, τον δημοκρατικό και πατριωτικό λόγο.

Κι όμως, η σαθρότητα και η δολιότητα του επιχειρήματος είναι προφανέστατες! Τόσο, ώστε απαιτούνται πολλά και παχυλά στρώματα συστημικής μωρολογίας για να καλυφθούν.

Η Ιδέα του δημοκρατικού πατριωτισμού, δηλαδή, επιγραμματικά και με όρους πολιτικούς, της λαϊκής κυριαρχίας στην γη και την θάλασσα που αποτελούν το εθνικό κράτος, όταν εκφράζεται και προσλαμβάνεται με γνησιότητα, μπορεί και πρέπει να καλύπτει ένα τεράστιο φάσμα ιδεολογιών, πολιτικών κινήσεων και πολιτών, με αρκετές διαφορές μεταξύ τους, μικρές ή και μεγάλες.

Με το δεδομένο αυτό, γιατί, άραγε, θα πρέπει το Πατριωτικό Μέτωπο να είναι τόσο συμπαγές πολιτικά και κινηματικά ώστε να εκφράζεται από μία μόνο παράταξη, στο κέλευσμα της οποίας χιλιάδες λαού θα συρρέουν ομοθυμαδόν στις πλατείες προς διαμαρτυρία;

Μήπως χάριν της τηλεοπτικής εικόνας που γίνεται πιο σαγηνευτική όταν περιέχει «πλήθος λαού»; Ένα «όχι βέβαια!» αρκεί ως απάντηση στην αντίληψη αυτή, χωρίς περισσότερα σχόλια.

Μήπως επειδή ο λαός πρέπει να είναι ενωμένος και να (δια)δηλώνει την ενότητά του αυτή; Ναι, αλλά η βεβιασμένη «ενότητα» όσων έχουν ιδεολογικές ή και προσωπικές πολιτικές διαφορές, δεν είναι παρά μια ψευδοενότητα, μια εικονική σύμπνοια προς εσωτερική ή εξωτερική κατανάλωση.

Μήπως γιατί η πολυδιάσπαση της Αριστεράς σε κόμματα, κομματίδια, τάσεις και συνιστώσες την οδήγησε στα γνωστά αποτελέσματα; Όμως η Αριστερά, ως σύνολο (ή συνονθύλευμα), δεν είχε ποτέ μια τόσο ισχυρή συνεκτική Ιδέα, όπως ο Δημοκρατικός Πατριωτισμός. Και η κομμουνιστική Αριστερά, με οπωσδήποτε πιο βαρύνουσα ιδεολογία από τις άλλες «αριστερές», η ίδια γελοιοποίησε τον κατακερματισμό της, με το δόγμα «ένα είναι το Κόμμα» και όλα τα άλλα «απλώς οδοντόκρεμες» και μάλιστα…. ύποπτες οδοντόκρεμες.

Με τις παραπάνω ερωταποκρίσεις νομίζω ότι καταδεικνύεται η ελαφρότητα του επιχειρήματος της «μη ενότητας» του Δημοκρατικού Πατριωτικού Χώρου.

Αυτό όμως που κάνει την μεγάλη ζημιά και εξελίσσει ένα φληνάφημα σε παγίδα, είναι (όπως πάντα) η δολιότητα του επιχειρήματος.

Οι πολέμιοι και οι υποκριτικά «φίλοι» του Δημοκρατικού Πατριωτικού Μετώπου, ισχυρίζονται συνεχώς και μονότονα, ότι χωρίς απόλυτη ενότητα, Μέτωπο δε νοείται και άρα δεν επέρχεται αποτέλεσμα, αναφερόμενοι είτε στην κατάληψη της εξουσίας είτε στην κατάληψη περισσότερου χώρου στη διαδηλούσα πλατεία Συντάγματος. Έτσι, ρίχνουν στην παγίδα πολλά πρόσωπα και κινήσεις που διέπονται γνήσια από τον Δημοκρατικό Πατριωτισμό, να επιδιώκουν απελπισμένα την συνεργασία με χώρους και πρόσωπα που η σχέση τους με την Ιδέα αυτή είναι όση του Φάντη Μπαστούνι με το ρετσινόλαδο, μόνο και μόνο επειδή ως κόμματα έχουν περισσότερα «κουκιά» ή, ως πρόσωπα, ελκύουν περισσότερους φίλους και οπαδούς.

Είναι και αυτή μία από τις καλοστημένες παγίδες του ευρωενωσίτικου συστήματος εξουσίας, για να φυλάσσει τα «καλά και συμφέροντά» του μετατρέποντας τους πολίτες σε διαμαρτυρόμενη άμορφη μάζα (που άμορφα καίγεται) και αποτρέποντάς τους από το να ρίξουν τους κυρίαρχους και επικυρίαρχούς μας από τον θρόνο τους με το μόνο αποτελεσματικό όπλο που τους απέμεινε: την ψήφο τους.

Γι’ αυτό και στις «μαζικές» διαδηλώσεις, εκδηλώσεις, συλλαλητήρια, δράσεις κλπ, οι άνθρωποι του Δημοκρατικού Πατριωτικού Χώρου, που συμμετέχουν ενθουσιωδώς, ψάχνουν μετά με το φανάρι να βρουν πού ωφελήθηκε η Πατρίδα ή η Δημοκρατία από όσους διοργάνωσαν, μίλησαν και γενικότερα «φάνηκαν» και, τις περισσότερες φορές, ανακαλύπτουν ότι απλώς «ξεπήδησε από το πλήθος» ακόμα ένας δουλικός προς το σύστημα ηγετίσκος.

Γι’ αυτό και στην κρίσιμη ώρα των εκλογών, ο ψηφοφόρος, έχοντας «φυτεμένο» στο μυαλό του το επιχείρημα της διάσπασης του χώρου και των τάχα αρνητικών συνεπειών του, δεν ψηφίζει τα κόμματα του Δημοκρατικού Πατριωτικού Χώρου, πρωτίστως επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβουν την εξουσία λόγω του εκλογικού νόμου που ευνοεί σκανδαλωδώς τα «μεγάλα κόμματα εξουσίας». Με άλλα λόγια η συστηματική προπαγάνδα και ένα συστηματικό νομοθέτημα βάζουν στην τσέπη του ψηφοφόρου το ψηφοδέλτιο της αρεσκείας τους.

Αυτή είναι η χειρότερη συνέπεια της παγίδευσης. Εκεί είναι που πραγματικά διασπάται το Μέτωπο. Την στιγμή της ψηφοφορίας.

Συνεπώς, πάντα κατά την προσωπική γνώμη του γράφοντος, ο Δημοκρατικός Πατριωτικός Χώρος, αντί να ψάχνει την «ενότητα» και την «μαζικότητα» σε τραγελαφικές συνεργασίες και σε γκροτέσκο φυσιογνωμίες, έχει χρέος να διακηρύξει προς τους Έλληνες πολίτες τα εξής:

-Ότι το Δημοκρατικό Πατριωτικό Μέτωπο υφίσταται με την αντίθεση σε όποιον, με τον ένα ή άλλον τρόπο, ευθέως ή «υπογείως», βλάπτει την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, έννοιες τις οποίες με γνησιότητα το Μέτωπο υπερασπίζεται και προάγει.

-Ότι η «διάσπαση» του Μετώπου, εις πείσμα των συστημικών προπαγανδιστών, δεν είναι κάτι το αρνητικό. Αντίθετα είναι θετικό σημείο, γιατί δίνει την ευχέρεια στον πολίτη να επιλέξει εκείνο το κομμάτι του Μετώπου που τον εκφράζει περισσότερο.

-Κυρίως ότι, για να απαλλαγεί από τους εξουσιαστές του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό ο ελληνικός λαός πρέπει να πάψει να ψηφίζει τα συστημικά κόμματα, χωρίς να φοβάται το «κενό εξουσίας» που τάχα θα δημιουργηθεί. Πρώτον γιατί όταν πραγματικά υποφέρεις από τους εξουσιαστές σου τότε το «κενό εξουσίας» πρέπει να φαντάζει καλύτερο από την εξουσία που σε…. κυβερνάει (το γράφω κομψά).

Και δεύτερον, γιατί όταν θα λάβουν την εντολή, η Ιδέα του Δημοκρατικού Πατριωτισμού θα ενώσει τα κόμματα του Πατριωτικού Χώρου στην ισχυρή συνισταμένη, στον κοινό σκοπό, την απελευθέρωση της Χώρας από την ευρωενωσίτικη Κατοχή. Και τότε οι πολιτικές διαφορές θα είναι αυτές που θα οδηγήσουν σε ένα Μέτωπο που θα αντιλαμβάνεται τους πολίτες ως κοινωνία προσώπων και όχι ως άμορφη μάζα, σιωπούσα υποτασσόμενη ή αλαλάζουσα διαμαρτυρόμενη.

 

https://www.hereticalideas.gr/2018/04/enotita-megali-pagida-gia-dimokratiko-patriotiko-metopo.html