Το ιστορικό τέλος της Κεντροαριστεράς
του Θέμη Τζήμα
Εν μέσω χούντας, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα ήταν μια χώρα υπό κατοχή. Και η κατοχή ήταν αμερικανική. Μόνο οι στολές ήταν ελληνικές. Εξ ου και ο αγώνας του ΠΑΚ ήταν αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός. Ό,τι άποψη και αν έχει κανείς για τον Ανδρέα Παπανδρέου, όπως και για την ακρίβεια εκείνης της συμπυκνωμένης ανάλυσής του, η τελευταία αποτέλεσε το θεμέλιο λίθο της μεταδικτατορικής (κεντρο)αριστεράς και της συνάντησής της με το ριζοσπαστισμό της μεταπολίτευσης. Αυτή η σύνδεση όχι μόνο έδωσε ριζοσπαστισμό στην (κεντρο)αριστερά αλλά και εθνικό ακροατήριο. Την κατέστησε την όντως εθνική παράταξη.
Σήμερα η (κεντρο)αριστερά τελειώνει μέσα στο γέλιο (ΣΥΡΙΖΑ) ή στη βαρεμάρα, για να μην πούμε μούχλα (ΚΙΝΑΛ). Στην πραγματικότητα, έχει τελειώσει και στις δύο κομματικές εκδοχές της από την πενταετία 2010-2015. Αυτό που συμβαίνει τις μέρες που διανύουμε είναι η μετάπτωσή της σε ένα κωμικοτραγικό σόου, παρασύροντας το σύνολο του πολιτικού συστήματος, καθότι στην πραγματικότητα η απόσυρση της (κεντρο)αριστεράς από το ιστορικό προσκήνιο αφήνει και τη δεξιά έκθετη. Μια δεξιά η οποία ως συνεκτικό ιστό διαθέτει μόνο την κλεπτοκρατία – συνθήκη η οποία δεν είναι βιώσιμη.
Κατά την πενταετία 2010-2015 επισημοποιήθηκε και υλοποιήθηκε τάχιστα μια παλαιότερη διαδικασία, αντιστρόφως ανάλογη της υποχωρούσας ισχύος του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού: η χώρα δεν θεωρείται πλέον ούτε υπό κατοχή, ούτε υπό την απειλή της αφαίρεσης της κυριαρχίας της (εθνικής και λαϊκής). Όσο το σύστημα εξουσίας ισχυροποιούνταν και καθίστατο απολύτως ασύδοτο εκ νέου με ξένες πλάτες, μετά την πρόσκαιρη μεταπολιτευτική σχετική αναδίπλωση πτυχών του, η αφαίρεση κυριαρχίας καλωσορίστηκε ως φυσιολογική και επιθυμητή. Ως το αντίτιμο του «εκδυτικισμού» του ελληνισμού. Στην πραγματικότητα, ο ελληνισμός αντάλλαξε κάτι υλικό (την κυριαρχία του) με δανεικά για τους λίγους και με κάτι ανύπαρκτο (μια κάποια «Δύση» με κάποιες υποτιθέμενες αξίες και εγγυήσεις, που δεν υφίσταντο ποτέ).
Η ξένη πατρωνία και η ολιγαρχία στην πλήρη επιβολή τους, όμως, έφεραν και κάτι ακόμα: ο διαμεσολαβητικός ρόλος της (κεντρο)αριστεράς, ο βασισμένος στον ριζοσπαστισμό και ο εν μέρει ή εν πολλοίς κοινωνικώς εξισορροπητικός, τελείωσε εν μέσω μνημονίων. Τα συνδικάτα, οι φοιτητικοί σύλλογοι, τα κόμματα έχασαν τον ρόλο τους σε μεγάλο βαθμό ή και πλήρως. Το κωμικό στοιχείο δεν ξεκίνησε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρχε και στο μνημονικό ΠΑΣΟΚ, απλώς κορυφώνεται για διαφόρους λόγους στον πρώτο. Ο συνδυασμός ιδεολογικής αποψίλωσης της (κεντρο)αριστεράς και ενίσχυσης του συστήματος εξουσίας δημιούργησαν το περιβάλλον εκείνο αποικιακής στην πραγματικότητα διοίκησης της χώρας και του ελληνισμού. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορεί να υπάρξει διαμεσολάβηση και (κεντρο)αριστερά, ούτε αξιοπρεπές πολιτικό προσωπικό. Δεν χρειάζεται τίποτα από τα παραπάνω – και επιπλέον δεν βοηθά.
Αυτά που χρειάζονται είναι κλόουν για το σύστημα εξουσίας ή εναλλακτικώς αγώνας αποαποικιοποίησης του ελληνισμού, συνεπώς εθνικο-απελευθερωτικός και κοινωνικο-απελευθερωτικός για τον λαό. Το τέλος δηλαδή της (κεντρο)αριστεράς δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με προσπάθειες ανάστασης της τελευταίας, αλλά με τη μετάβαση σε έναν ουσιαστικά αντιαποικιακό αγώνα μέσα στον ελληνισμό. Κατά κάποιο τρόπο, οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να επανέλθουν στην προαναφερθείσα, αρχική αναφορά και ανάλυση περί της Ελλάδας ως χώρας υπό οιονεί κατοχή.
Ο ελληνισμός όντως βρίσκεται υπό μια εκδοχή υβριδικής αποικιοκρατίας. Χωρίς να είναι απαραίτητη η προσφυγή ούτε στην ανοιχτή δικτατορία, ούτε στην άμεση ξένη κατοχή σε ό,τι αφορά το σύστημα εξουσίας, ο λαός (και επομένως το έθνος) δεν ασκεί πραγματική κυριαρχία, αλλά αντιθέτως χειραγωγείται από τον ξένο παράγοντα και την κλεπτοκρατική εγχώρια ολιγαρχία. Τα επίπεδα θεσμικής συγκρότησης, αστικής δημοκρατίας, οικονομικής ανάπτυξης, πολιτισμού δεν είναι αυτά κυρίαρχων κρατών, έστω καπιταλιστικών.
Τελευταία υπενθύμιση αυτού είναι τα τρία χαμένα βαγόνια της αμαξοστοιχίας των Τεμπών και η συνέργεια στη γενοκτονία στη Γάζα. Θα ακολουθήσουν, ωστόσο, και άλλες, πολλές αντίστοιχες υπενθυμίσεις στο μέλλον.
Ως υβριδική αποικία, η Ελλάδα αλλά και η Κύπρος διατηρούν ελληνόφωνες κυβερνήσεις και δομές, αλλά τόσο θεσμικώς όσο και παραθεσμικώς έχουν εκχωρήσει άμεσα και εμμέσως τις κυριαρχικές αρμοδιότητες σε ξένους, κρατικούς κατά βάση, δρώντες. Οι τελευταίοι αποτελούν το ύστατο καταφύγιο του παρασιτισμού στο εσωτερικό, όποτε αυτό απαιτηθεί.
Το πλαίσιο αυτό και κυρίως η απόλυτη κατίσχυσή του μετά το 1996 (ανάδειξη Σημίτη), ακόμα περισσότερο δε μετά το 2015 δεν αφήνουν χώρο για διαμεσολαβήσεις, όπως αυτές τις (κεντρο)αριστεράς, δηλαδή φιλολαϊκές. Ως φιλολαϊκές πολύ χονδρικώς περιγράφουμε εκείνες, οι οποίες, χωρίς απαραιτήτως να ανατρέπουν το σύστημα εξουσίας, πετύχαιναν να συρρικνωθεί η επιβολή του ή και να καταστεί λιγότερο ορατή. Έχτιζαν πιο αυτόνομες θεσμικές νησίδες μέσα στο κράτος, πετύχαιναν νίκες σε επίπεδο αναδιανομής πλούτου και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Οι διαμεσολαβήσεις διεξάγονται πλέον μόνο από τη ΝΔ και είναι αντιδραστικές, δηλαδή αφορούν δευτερεύοντα παρασιτικά στρώματα ή παρασιτικές, συντεχνιακές συμπεριφορές κοινωνικών μερίδων ή ομάδων, των οποίων τα συμφέροντα βρίσκονται πιο κοντά στο πολύ μεγάλο και παρασιτικό κεφάλαιο (ιδιωτικά πανεπιστήμια, ιδιωτικοποίηση λειτουργιών του δημοσίου τομέα, εργολαβίες, νομιμοποίηση στο ιατρικό φακελάκι κλπ.). Την ίδια στιγμή βασικές ορίζουσες της ύπαρξης του Ελληνισμού (περιφερειακές σχέσεις που δεν υπακούν στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, αμυντική συνεργασία Ελλάδας- Κύπρου, προστασία του Αιγαίου κλπ.) παύουν σταδιακώς να υφίστανται.
Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση δεν υπάρχει ανάγκη (κεντρο)αριστεράς αλλά ενός αντιστοίχως υβριδικού, ιδιότυπου αντιαποικιακού κόμματος και κινήματος. Προφανώς, επειδή στη δεξιά κυρίαρχη είναι ιστορικώς η ψευδώνυμη εθνικοφροσύνη και όχι ο λαϊκός πατριωτισμός, η τελευταία δεν θα μπορέσει να πρωταγωνιστήσει σε μια τέτοια πορεία στο επίπεδο των οργανωμένων δυνάμεών της. Οι τελευταίες θα λειτουργήσουν αντικειμενικώς αποπροσανατολιστικά. Θα είναι λοιπόν κάποια εκδοχή σοσιαλιστών και κομμουνιστών που θα πρέπει να διαδραματίσουν τον κυρίαρχο ρόλο σε ό,τι αφορά τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις. Τότε θα ανοίξει ουσιαστικώς και η πολιτική σύγκρουση. Μέχρι τότε, το παλιό θα πεθαίνει όχι μέσα ούτε σε μια έκρηξη, ούτε μέσα σε ένα λυγμό αλλά μέσα στο γέλιο και στο χασμουρητό.
από το «https://kosmodromio.gr/»
https://www.hereticalideas.gr/2024/02/to-istoriko-telos-tis-kentroaristeras.html
Αφήστε ένα σχόλιο