Το ακραίο κέντρο σε επιθετικό οργασμό…

Το ακραίο κέντρο σε επιθετικό οργασμό…

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Όλοι μας εκπλαγήκαμε με την ξαφνική «προσγείωση» του «αλεξιπτωτιστή» Κασσελάκη, διότι περί αλεξιπτωτιστού πρόκειται, στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

Φαίνεται το σύστημα με ταχυδακτυλουργική δεξιοτεχνία είναι ικανό να βγάζει λαγούς από το καπέλο!

Κάνοντας όμως κι εγώ τον μετά Χριστόν προφήτη, θα πω ότι κακώς εκπλαγήκαμε. Κατά τη γνώμη μου, εκ των υστέρων βέβαια, θα έπρεπε να περιμένουμε μια ανάλογη κίνηση στο μέτρο που οι εγχώριες εφεδρείες σε πρόθυμο πολιτικό προσωπικό, που μπορεί να συγκινήσει στοιχειωδώς τις αποκαμωμένες από την πολυετή κρίση μάζες, έχουν εξαντληθεί.

Φαίνεται μάλιστα, ότι υπήρξε σχεδιασμός και μάλιστα πολύ πριν τις εκλογές της προηγούμενης άνοιξης.

Όλα τα γεγονότα, τα φαινόμενα και τα σημεία αυτό μαρτυρούν. Τουλάχιστον ως plan B στην περίπτωση που οι εκλογές δεν θα έφερναν το αποτέλεσμα που εμφανώς ο ξένος παράγοντας και οι εγχώριες παρασιτικές ελίτ επεδίωκαν, δηλαδή μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα αναλάμβανε χωρίς σοβαρές αντιδράσεις τα περαιτέρω της διάλυσης της χώρας και της οριστικής μετατροπής της σε χώρο απόλυτης λεηλασίας.

Η θεατρική παράσταση ως μέσον επιθετικής εξαγοράς

Αυτό δείχνει το γεγονός του τρόπου της εισόδου του «αλεξιπτωτιστή» στο πολιτικό προσκήνιο. Αρχικά, ο κ. Κασσελάκης εξασφάλισε μια μη εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά όχι χωρίς τη γνώση και τη συναίνεση των υψηλόβαθμων στελεχών του κόμματος. Κατόπιν, οι προσεγμένες κινήσεις του ως συμβούλου του υποψηφίου δημάρχου από την πλευρά του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον Δήμο της Αθήνας και οι δηλώσεις του, που τύχαιναν πάντα μεγάλης προβολής από τα μέσα. Τέλος, η πανηγυρική εξαγγελία της υποψηφιότητάς του για την ηγεσία του κόμματος, προβάλλοντας την «ιδιαίτερότητά» του, λες και μας αφορούν οι σεξουαλικές προτιμήσεις του οποιουδήποτε, η άμεση προώθησή της από τα ΜΜΕ, καθώς και η ανυπαρξία στοιχειώδους αντίδρασης ακόμη και από τους συνυποψήφιους, ανταγωνιστές για την ηγεσία του κόμματος. Φαίνεται ότι στήθηκε ένα θέατρο, δίκην υπερθεάματος, για την επιθετική «εξαγορά» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τη συναινέσει όλων των υψηλόβαθμων στελεχών του, από την αμερικάνικη πρεσβεία και όχι μόνον.

Και αυτό επειδή το εκλογικό αποτέλεσμα μαζί με την επιμονή του Μητσοτάκη για μονοκομματική κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, έφεραν τα πράγματα και τους σχεδιασμούς για ευρεία συγκυβέρνηση πίσω. Με ό,τι επακολούθησε το καλοκαίρι, που απέδειξε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο τη γύμνια της πολιτικής Μητσοτάκη. Χωρίς να αποκλείεται καθόλου μερικά από τα επεισόδια που βιώσαμε, ως ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού, να απετέλεσαν προϊόν προβοκάτσιας, ακριβώς για να βρεθεί η κυβέρνηση ακόμη πιο εκτεθειμένη στην ανικανότητά της. Μια γύμνια και μια προφανής ανικανότητα που κατέστησε ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη της καταφυγής σε διαφορετικές λύσεις, πάντα εντός του δοσμένου πλαισίου.

Η ΤΙΝΑ

Για να το περιγράψω λίγο πιο αναλυτικά, το καθεστώς όταν διαπιστώνει κενό, φροντίζει να το καλύψει έγκαιρα πριν προλάβουν δυνάμεις που δεν ελέγχονται να το καλύψουν.

Γνωρίζουμε, ότι το αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς, η αστική δημοκρατία, στηρίζονταν πάντα σε δύο βασικούς πυλώνες εναλλαγής στην εξουσία, που παρά τις όποιες διαφορές τους, καμιά φορά σημαντικές, δεν αμφισβητούσαν την κυρίαρχη στρατηγική αντίληψη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Ήσαν οι δύο μεγάλες παρατάξεις, η κεντροδεξιά και η κεντροαριστερά. Η συντηρητική και η προοδευτική. Ενδιάμεσα σε αυτούς τους δύο πυλώνες αναπτύσσονταν εν είδη μπαλαντέρ ένας μικρός κεντρώος χώρος, που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως υποστύλωμα εάν κάποιος από τους δύο πυλώνες αντιμετώπιζε πρόβλημα.

Βεβαίως υπήρχαν και οι παραφυάδες είτε προς τα δεξιά, είτε προς τ’ αριστερά, που προσέφεραν ακόμη μεγαλύτερη νομιμοποίηση στο σύστημα, δημιουργώντας τη σχετική ψευδαίσθηση του πλουραλισμού δια του «υπαρκτού» πολυκομματισμού.

Το ακραίο κέντρο ως ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός

Με την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, ήδη από τη 10ετία του 1980, αυτό το σύστημα της δια διαφορετικών παρατάξεων εναλλαγής στην εξουσία, έπαψε να είναι λειτουργικό και σταδιακά, χωρίς να χάνει τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά και την πλουραλιστική του ψευδή εικόνα, οι δύο πυλώνες κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς όφειλαν να συγκλίνουν ακόμη περισσότερο προς το κέντρο της μη ύπαρξης εναλλακτικής. Της γνωστής μας ΤΙΝΑ.

Ουσιαστικά πρόκειται για μετάλλαξη του καθεστώτος από πολυκομματικό σε απολύτως μονοκομματικό στην ουσία του, σε αυτό που ονομάζουμε ακραίο κέντρο, με τους διάφορους κομματικούς σχηματισμούς να το νομιμοποιούν, διατηρώντας την ψευδαίσθηση του πλουραλισμού, μέσω της «δημοκρατίας» του θεάματος και της εικόνας.

Με οποιονδήποτε να διαφέρει πραγματικά και να προτείνει λύσεις εκτός πλαισίου να παραμένει στο περιθώριο, με τις γνωστές μεθόδους, οι οποίες διολισθαίνουν ολοένα και πιο πολύ στην επιβολή ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, μέσω ολοένα και πιο σκληρών μεθόδων, δολοφονίας χαρακτήρα, βιοπολιτικού ελέγχου και αποκλεισμών, πριν την απροκάλυπτη καταστολή.

Στην Ελλάδα το πείραμα

Στην Ελλάδα τώρα, που το καθεστώς αισθάνθηκε τους τριγμούς από τις λαϊκές αντιδράσεις απέναντι στα μνημόνια, με το δικομματικό σύστημα ουσιαστικά να κινδυνεύει να καταρρεύσει, το καθεστώς φρόντισε σταδιακά, ίσως και με πολύ κόπο και με πολλές εξαγορές συνειδήσεων, να διεμβολίσει τον ευρύτερο χώρο της αριστεράς. Μιας αριστεράς που είχε ήδη χάσει τον μπούσουλα του αντιπάλου στο δυτικό στρατόπεδο πόλο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και που μέχρι το 2010 βεβαίως λειτουργούσε περιθωριακά. Αλλά οι εξελίξεις μετά το 2010 την έφεραν στο επίκεντρο, προκειμένου να αποκαταστήσει την ισορροπία μεταξύ των δύο αναγκαίων για τη λειτουργία του καθεστώτος πυλώνων. Με το ΚΚΕ αρκετά έμπειρο και περιχαρακωμένο στις δικές του αλήθειες, ο ΣΥΡΙΖΑ των ψευτοκουλτουριάρηδων μικροαστών, χρήσιμων ηλίθιων, ή μη, ήταν ο ιδανικός στόχος για τέτοιου τύπου εξαγορές και προωθήσεις και ο καταλληλότερος για τη βρώμικη δουλειά.

Πράγματι ο αγανακτισμένος λαός έδωσε άπλετη την ευκαιρία σε αυτήν την αριστερά με τις εκλογές του 2015. Ωστόσο, γρήγορα φάνηκε ότι το παιχνίδι ήταν στημένο και από τα πριν ξεπουλημένο. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της αριστεράς πάκτωσε στη συνείδηση του κόσμου, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Ότι ο αγώνας είναι μάταιος και ο «σώζων εαυτόν σωθήτω».

Η κρατική διάλυση

Ωστόσο με τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας το 2019 και την αδυναμία του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ να μπορέσουν είτε από κοινού, είτε ο ένας από τους δύο, να εκφράσουν ένα σχετικά αξιόπιστο κεντροαριστερό αντιπολιτευτικό πυλώνα, έτσι ώστε κάτω από το βάρος των προβλημάτων και των εξελίξεων να υπάρχει σχετικά ομαλή εναλλαγή στην κυβερνητική εξουσία. Ή, να εξευρεθεί ένας αξιόπιστος τρόπος για μια κυβέρνηση συνεργασίας, είτε κυβέρνηση δήθεν εθνικής ενότητας απέναντι στις προκλήσεις των καιρών, τα πράγματα οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο, που μόνη της η Νέα Δημοκρατία υπό τον Μητσοτάκη είναι αδύνατον να ανταποκριθεί και αυτό έγινε φανερό πολύ πιο έντονα αμέσως μετά τις εκλογές του Ιουνίου, όπου και ο κάθε, μέχρι τότε, ανυποψίαστος κατανόησε, ότι η χώρα και η κοινωνία βρίσκεται σε πλήρη παρακμή, υπό διάλυση, με αποτελματωμένους και σε πλήρη αδράνεια όλους τους μηχανισμούς του κράτους και τους θεσμούς.

Όλοι οι υπηρετούντες τους θεσμούς λειτουργούν στη λογική, συγνώμη για την έκφραση, «μακρυά από τον κώλο μας κι ας είναι κι ένα δάκτυλο», που μεταφράζεται απλά στο να μην πέσει η στραβή στην βάρδια μας. Κι εάν συμβεί το αναπόφευκτο, που δεν κάνουμε τίποτε να μην συμβεί, το μόνο μέλημά μας είναι πως θα ρίξουμε τις ευθύνες οπουδήποτε αλλού εκτός από τον εαυτόν μας. Έτσι η πράξη και ο λόγος των πολιτικών είναι κενός περιεχομένου και γεμάτος από επικοινωνιακές πομφόλυγες κυρίως αποποίησης ευθυνών.

Ο λαγός από το μαγικό καπέλο

Μέσα σε αυτό το κλίμα πλήρους παράλυσης, παρακμής και αδυναμίας, μας προέκυψε ο Κασσελάκης, ως από μηχανής θεός, από το καπέλο του μεγάλου μάγου και ήταν απίθανο να μην κάνει πάταγο.

Ένας τύπος από το πουθενά, αρκούντως διεφθαρμένος, διεστραμμένος και αδίστακτος για να ταράξει τα νερά εκφράζοντας ό,τι πιο παρασιτικό και εντελώς παρακμιακό χαρακτηρίζει πλέον μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, στα οποία κυρίως απευθύνεται. Σε αυτά τα κατεστραμμένα και βυθισμένα στην απόλυτη παρακμή ευρύτατα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας ψάχνει να βρει ερείσματα και στήριξη. Πρόκειται για τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση, στην προσπάθεια του καθεστώτος να βρει υποστυλώματα. Αφού στο κενό που δημιουργεί η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ και του ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτήσουν μια φαινομενικά αξιόπιστη εναλλακτική στον ολοένα και πιο εμφανώς ανεπαρκή Μητσοτάκη, υπάρχει τεράστιος κίνδυνος να αναδειχθούν δυνάμεις μη ελεγχόμενες, είτε από τα δεξιά, είτε από τα αριστερά.

Μολονότι η κ. Αχτσιόγλου έχει πάνω – κάτω τα ίδια απολιτίκ χαρακτηριστικά με τον Κασσελάκη, δεν έχει όμως το παρακμιακό προφίλ του, ενώ πολιτικά έχει δώσει δείγματα γραφής, τα οποία πολύ λίγο πείθουν για τις μέτριες ικανότητές της και ήταν αδύνατον να ταραχθούν τα νερά. Οι υπόλοιποι συνυποψήφιοι στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτό που λέμε απλώς… οδοντόκρεμες. Ο Κασσελάκης έχει όλα τα προσόντα και τα επικοινωνιακά χαρίσματα, αλλά και την τόλμη και πιθανά την άγνοια κινδύνου, έτσι ώστε σπρωγμένος δυνατά και υποστηριζόμενος από τα ποικίλα συμφέροντα που λυμαίνονται τον τόπο, να παίξει το ρόλο για τον οποίο τάσσεται.

Ο Κασσελάκης ήλθε για να ολοκληρώσει τη δουλειά που ξεκίνησε ο ΓΑΠ το 2010

Αδήριτη λοιπόν η ανάγκη μιας επικοινωνιακής φούσκας τύπου Κασσελάκη, που θα μπορούσε να ταράξει τα νερά, να λειτουργήσει ως τροχοπέδη ανάδειξης μη ελεγχόμενων δυνάμεων. Με δεδομένη, μάλιστα, την αδυναμία του Ανδρουλάκη, να επιχειρηθεί από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, μια ριζική ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού πυλώνα ως το αναγκαίο συμπλήρωμα του προσώρας ανάπηρου ακραίου κέντρου, δια του οριστικού θανάτου της πολιτικής και στη θέση της την μονοκρατορία της εικόνας της παρακμής και της διαστροφής ως κανονικότητα, έτσι ώστε χωρίς σοβαρές αντιδράσεις να ολοκληρωθεί η διάλυση, ο τεμαχισμός και η εκποίηση ολόκληρης της χώρας.

Για την περίσταση ο Κασσελάκης, παρουσιαζόμενος ως αντι-μητσοτάκης, μολονότι δεν είναι τίποτε άλλο από το alter ego του, φαντάζει ο ιδανικός για να ολοκληρώσει τη δουλειά, που ξεκίνησε ο ΓΑΠ το 2010. Εξ άλλου και οι δύο από την ίδια μήτρα του βαθέως αμερικανικού κράτους προέρχονται.

Oι πρόωρες εκλογές

Έτσι, κι επειδή και ο Μητσοτάκης καθίσταται ολοένα και πιο ανεπαρκής στον ρόλο του, δεν αποκλείεται να οδηγηθούμε σύντομα σε εκλογές για να προχωρήσουμε σε ένα συνεργατικό κυβερνητικό σχήμα με τη σύμπλευση σε αυτό και των τριών εκφραστών του ακραίου κέντρου, δηλαδή της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ο Κασσελάκης σκοπεύει επίσης να διεμβολίσει, προκειμένου να υπάρξει ενιαία έκφραση του «κεντροαριστερού» ακροκεντρώου πυλώνα του καθεστώτος.

Αυτό όμως αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα του καθεστώτος, αφού η σύγκλιση και των τριών κομματικών εκφάνσεων του ακροκεντρώου χώρου αφήνει, επίσης, ένα τεράστιο πολιτικό κενό, επί της ουσίας αυτή τη φορά, που οι όποιες δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις έχουν απομείνει, οφείλουν να καλύψουν έγκαιρα, αφήνοντας στην άκρη μεμψιμοιρίες, προσωπικές ατζέντες, ιδεοληψίες και εγωισμούς.

Ο χρόνος που έχουμε μπροστά μας είναι ελάχιστος και δεν επιτρέπει τους ράθυμους ρυθμούς που λειτουργήσαμε όλοι μέχρι τώρα. Χρειάζεται μαζική κινητοποίηση και πανστρατιά για τη συγκρότηση αυτού του Μετώπου Ανατροπής που θα χαλάσει τα σχέδια του καθεστώτος και θα φέρει την ελπίδα στη θέση της απογοήτευσης, της παραίτησης και της ομαδικής παράκρουσης που βιώνουμε στην κοινωνία τελευταία.

 

 

https://www.hereticalideas.gr/2023/09/to-akraio-kentro-se-epithetiko-orgasmo.html