Η θεωρία της ζούγκλας στην Αγορά Εργασίας

Η θεωρία της ζούγκλας στην Αγορά Εργασίας

του Σπύρου Στάλια*

Η εργασία που προσφέρει κάθε εργαζόμενος, θεωρείται από τους νεοφιλελεύθερους της ευρωζώνης, εμπόρευμα που διατίθεται στην αγορά εργασίας. Όπως οι πατάτες ας πούμε, που προσφέρονται από τους παραγωγούς στην αγορά αγαθών και υπηρεσιών.

Ακόμα, σύμφωνα με την μεθοδολογία τους, υποθέτουν ότι στην αγορά εργασίας υπάρχει ένα πλήθος από αγοραστές αυτού του προϊόντος (ζήτηση), πέρα από το πλήθος αυτών που προσφέρουν (ξεχωριστοί εργαζόμενοι) το εμπόρευμα «εργασία» (προσφορά).

Αυτοί οι δύο, οι ζητούντες το προϊόν «εργασία» και οι προσφέροντες το προϊόν «εργασία», είναι οι δύο κυρίαρχοι παράγοντες της αγοράς εργασίας, που καθορίζουν την τιμή εργασίας, που ονομάζεται μισθός, και μέσω αυτού γίνεται η κατανομή της εργασίας σε κάθε κλάδο της παραγωγής και καθορίζεται η κλίμακα των μισθών, αναλόγως της παραγωγικότητας του κάθε κλάδου.

Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με ένα φυσικό νόμο, δηλαδή με την λειτουργεία ενός αυτόματου μηχανισμού που δουλεύει άψογα, αν και εφόσον δεν υπάρχουν στην αγορά εργασίας ατέλειες που παρεμποδίζουν την πλήρη ευκαμψία των μισθών, των ωρών εργασίας, και οτιδήποτε άλλο δεν επιτρέπει στον μηχανισμό να δράσει ελεύθερα.

Αυτή η ελευθερία δράσης του μηχανισμού υποτίθεται ότι οδηγεί στην πλήρη απασχόληση, που συμπίπτει με το φυσικό ποσοστό εργασίας που εξαρτάται από το κατά πόσον η αγορά εργασίας έχει ατέλειες που παρεμποδίζουν την ευελιξία της αγοράς εργασίας.

Αφού ο μηχανισμός αυτός έχει τόσο θετικές επιπτώσεις στην κοινωνία, -κανονίζει τις ακριβείς τιμές για κάθε εμπορεύματα που διατίθεται στην αγορά, διανέμει τον χρηματικό πλούτο που παράγεται αποτελεσματικά και δίκαια μεταξύ κερδών, μισθών, τόκων και φόρων- τότε το καθήκον του κράτους δεν είναι άλλο, δεδομένων των προσδωκομένων μεγίστων αποτελεσμάτων για το καλό όλης της κοινωνίας, παρά να νομοθετήσει και να επαγρυπνεί για την πλήρη ελευθερία δράσης αυτού του μηχανισμού.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το κράτος δεν πρέπει να παρεμβαίνει στην αγορά εργασίας με επιδόματα, στο καθορισμό ελαχίστων μισθών και συντάξεων και άλλων κοινωνικών παροχών και επιδομάτων και ακόμα να επιτρέπει την λειτουργία των συνδικάτων.

Η θεωρία αυτή που σας παρέθεσα, και όποιος την αμφισβητεί εδώ είμαστε, είναι η βάση της εργατική πολιτικής της ευρωζώνης με στόχο τα καλά αποτελέσματα που αναφέρθηκαν παραπάνω, πάντα μακροχρονίως.

Η υιοθέτηση αυτής της πολιτικής από το ευρωπαϊκό ιερατείο, πέραν της θεωρίας, θα στηρίζεται προφανώς και σε επιτυχίες από την εφαρμογή της σε κάποια χώρα στο παρελθόν.

Δυστυχώς δεν αναφέρεται στην διεθνή βιβλιογραφία κάποιο παράδειγμα επιτυχίας.

Αντίθετα η εφαρμογή αυτής της πολιτικής, οδηγούσε σε διαρκείς κρίσεις, στο μπάχαλο του μεσοπολέμου στην Ευρώπη με κατάληξη το Β’ ΠΠ. Εν πολλοίς η κρίση του 2008 έχει της ρίζες στους χαμηλούς μισθούς και στο υπερδανεισμό του ιδιωτικού τομέα όπως άλλωστε και η μεγάλη κρίση του 1929.

Το ερώτημα που τίθεται είναι, αφού θεωρητικά και πρακτικά δεν υπηρετεί το σύνολο της κοινωνίας, γιατί οι νεοφιλελεύθεροι του ευρώ επιμένουν στην άσκηση αυτής της πολιτικής σε όλη την ευρωζώνη;

Δεδομένου ότι αυτή η πολιτική ασκείται στη χώρα μας τα τελευταία δεκατρία χρόνια με καταστροφικά αποτελέσματα, γιατί όχι μόνο δεν την εγκαταλείπει το πολιτικό προσωπικό, αλλά τουναντίον την κάνει ακόμα πιο σκληρή.

Αυτό θα πρέπει να το ρωτήσουμε να μας το απαντήσουν η δεξιά ΝΔ, τα σοσιαλιστικά αριστερά κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, και το ΚΚΕ που έχει υιοθετήσει το ευρώ.

Φυσικά η απάντηση τους θα είναι μια αποθέωση της αρλούμπας ή μιας εκκωφαντικής σιωπής, αφού δεν είναι δυνατόν να μας πουν «ότι ναι εξυπηρετούμε τις τράπεζες και τους κεφαλαιούχους, με λίαν αξιοπρεπή μισθό».

Πιο απλά δεν γίνεται.

* Ο Σπύρος Στάλιας είναι Οικονομολόγος Ph.D -spyridonstalias@hotmail.com

 

 

https://www.hereticalideas.gr/2023/09/theoria-zouglas-stin-agora-ergasias.html