Η διαφήμιση της ΝΙΚΗΣ …. Η ΝΙΚΗ της διαφήμισης

Η διαφήμιση της ΝΙΚΗΣ …. Η ΝΙΚΗ της διαφήμισης

του Ιωσήφ Λουκέρη

Από όταν ο άνθρωπος άρχισε να πωλεί και να πωλείται -δηλαδή από τα προϊστορικά χρόνια – ξεκίνησε και η διαφήμιση εμπορευμάτων. Τόσο παλιά όσο και το εμπόριο, λοιπόν, η διαφήμιση έχει συμβάλλει καθοριστικά στην ενημέρωση του «καταναλωτικού κοινού» όλων των εποχών για τις θαυμαστές ιδιότητες αντικειμένων, όπως μπαχαρικά από την ανατολή, εξωτικά πτηνά από το Νέο Κόσμο, υφάσματα φερμένα από τον δρόμο του μεταξιού με καραβάνια τολμηρών εξερευνητών, ζώα καματερά στις ζωοπανηγύρεις, νερά καματερά στις εφημερίδες, κορμιά ανθρώπινα εξανδραποδισμένων – εκπορνευομένων – εργαζομένων στα αρχαία, νεότερα και σύγχρονα σκλαβοπάζαρα και άλλα ων ουκ έστι αριθμός, αφού η διαφήμιση, ως άλλη Κίρκη, ό,τι πιάνει στο στόμα της αυτομάτως το μετατρέπει σε γουρούνι στο σακί.

Πολλά είναι τα τεχνάσματα που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί η διαφήμιση για να επιτελέσει το ευαγές έργο της και ένα από τα παλιότερα είναι η εκμετάλλευση της ανάγκης του ανθρώπου να είναι μαζί με πολλούς, με τη μάζα. Η εκμετάλλευση, δηλαδή, της ανασφάλειας του ανθρώπου που τον οδηγεί σε αγελαία σκέψη και συμπεριφορά.

Από την κραυγή «όποιος τρώει ξανατρώει», στην προτροπή του γκαρσονιού «έμεινε μια τελευταία μερίδα φασόλια γίγαντες» και την άκρως επιτυχημένη μέθοδο του «Κράχτη» των πλανοδίων («ορίστε κύριοι! ο κύριος πήρε τρεις γραβάτες και δύο σουτιέν για την κυρία του») και από εκεί στους μαιτρ της μόδας που ορίζουν τι θα φορεθεί από όλες και όλους αυτό το καλοκαίρι (σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, το φετινό καλοκαίρι όλοι οι άντρες θα φορέσουν ολόσωμο μαγιό), η μέθοδος που παρουσιάζει το εμπόρευμα να έχει μεγάλη ζήτηση πριν καλά – καλά βγει στην αγορά, εξελίχθηκε σε πολύ πιασάρικη -δόξα να ‘χει ο Γιαλαμπής! Και γι’ αυτό κατέκτησε την θέση που τις αξίζει ανά τους αιώνες, σε κάθε μορφής διαφήμιση και για κάθε είδος εμπορεύματος.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, άμα τη γενέσει της ιδιωτικής (διάβαζε «εμπορικής») τηλεόρασης, μας βρήκε κατακούτελα η πολιτική διαφήμιση! Στην αρχή μας φάνηκε κάτι αδιανόητο, αλλά το κατάπιαμε κι αυτό, όπως τα μακαρόνια μίσκο τοσονοστιματαβρίσκω, τη σοκοφρέτα πιασεπέτα και άλλα φαγώσιμα και μη. Μετά υπήρξε μία κάποια σύγχυσις; σε σούπερ μάρκετ ακουγόταν ερωτήσεις όπως «σε πιο ράφι θα βρω ΠΑΣΟΚ με διπλάσιο αμονιαζόλ;» ή «που έχετε τις νέες δημοκρατίες με μεγάλη απορροφητικότητα για τις δύσκολες μέρες;». Αλλά τελικά το ξεπεράσαμε κι αυτό και η πολιτική διαφήμιση πήρε τον δρόμο της.

Μέχρι που κάποια στιγμή συνειδητοποιήθηκε ότι η πολιτική διαφήμιση είχε πρόβλημα, γιατί το κοινό εις ο απηυθύνετο, έπαθε το από υδραυλικούς και λαϊκούς στομαχολόγους λεγόμενον «στούμπωμα». Και όντως, παρά την προσπάθεια ενός στρατού σκηνοθετών, image makers, αμπιγιέζζζζ, ψιμυθιολόγων κ.α. που σου παρουσίαζαν την Δήμητρα Λιάνη σεμνή παρθένον και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη φιλολαϊκό ηγέτη (που λέει ο λόγος), η πολιτική διαφήμιση δεν ξεπερνούσε το επίπεδο του ντελάλη που κραυγάζει εκνευριστικά “πω πω κόμμα που σαλεύει και τον μουστερή γυρεύει!” και μοιραίως δεν απέδιδε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.

Έτσι, οι διαφημιστές -που παραμένουν έμποροι «παλιάς κοπής» παρά τα πτυχία τους με τα «λαμπρά, μεγάλα» ξενόγλωσσα ονόματά τους- προκειμένου να δώσουν στην πολιτική διαφήμιση «νέον αέρα» κατέφυγαν στην παλιά και δοκιμασμένη μέθοδο του «Κράχτη». Αυτήν που, όπως είπαμε παραπάνω, εκμεταλλεύεται την πρωτόγονη ανάγκη του ανθρώπου να είναι μαζί με τους πολλούς, να κρύβεται στη μάζα, να ακολουθεί κτηνωδώς την αγέλη. Και η πολιτική διαφήμιση είναι εύκολο να αγγίξει τέτοιες «χορδές», αφού αυτό που εμπορεύεται είναι η ψευδαίσθηση συμμετοχής στην εξουσία και η (πραγματική) αίσθηση του φόβου να βρεθείς απέναντί της.

Χωρίς μεγάλη μαεστρία λοιπόν, αντιθέτως με την χοντροκοπιά που πάντα χαρακτηρίζει την διαφήμιση (εκτός από κάποτες που διαφημίζονταν προφυλακτικά, προϊόν που απαιτεί διακριτικότητα), οι πολιτικοί διαφημιστές βρήκαν τον κατάλληλο Κράχτη: Γραβατοφορεμένο. επιστημονικοφανή, δήθεν ουδέτερο, δήθεν τυχαίο, έχοντα όλα τα προσόντα του παλιού καλού κράχτη, όμως πιο εκσυγχρονισμένο και γι’ αυτό αδίστακτο… και το (πάντα ξενικό) όνομα αυτού ΓΚΑΛΟΠ!

Από όταν το Γκάλοπ μπήκε στην ζωή μας, μας έχει πει πολλά, πάρα πολλά… και τι δεν έχουμε ακούσει από αυτή τη σοβαροφανή γελοιότητα: ότι «η ψαλίδα της διαφοράς όσο πλησιάζουν οι εκλογές αυξάνεται/μειώνεται» σαν τα κόμματα να είναι σκυλιά κυνοδρομιών, ότι «προηγείται η Νέα Δημοκρατία, αλλά οι πολίτες θεωρούν καταλληλότερο πρωθυπουργό τον Σημίτη» (ουδέν σχόλιον), ότι «οι Δημότες Αθηνών αυθορμήτως θέλουν για υποψήφιο Δήμαρχο τον …. Χατζηνικολάου» (ναι! ελέχθη και αυτό και δυστυχώς σε κάτι τέτοια έχω γερή μνήμη). Απροκάλυπτα ψευδή και θρασύτατα μεροληπτικά, τα γκάλοπ οργιάζουν σε κάθε προεκλογική περίοδο και πάντα πετυχαίνουν τον σκοπό τους, κυρίως επειδή εκφράζονται από χείλη δημοσιογραφικά. Και, στην χώρα μας, ό,τι πουν οι δημοσιογράφοι αποτελεί θέσφατον! Χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι καταφέρνει το γκάλοπ, αποτελούν οι εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όταν οι γκαλοπατζήδες έβαλαν στην Βουλή τον Βασίλη Λεβέντη, γελοιοποιώντας και τις εκλογές και τους ψηφοφόρους και το ίδιο το κοινοβούλιο

Αλλά, για τις εκλογές της 21ης Μαΐου έτους Σωτήρος 2023, έτους Κούλη 4ου, όλα έδειχναν ότι το γκάλοπ (και η πολιτική διαφήμιση γενικότερα) δεν θα χρειαστεί: ήταν τόσο μεγάλη η προπαγάνδα (η μεγαλύτερη αδελφή της διαφήμισης) υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη και τόσο μηδαμινή η αντιπολίτευση προς όσα τραγικά και γελοία υπέστημεν από την διακυβέρνησή του, πού τα γκάλοπ φάνταζαν σαν κάτι το περιττό. Και όμως τα γκάλοπ τελικά επιστρατεύτηκαν! Αυτή την φορά, όμως, όχι για να καθορίσουν το αποτέλεσμα, αλλά για να βάλουν την τελευταία πινελιά στο ανοσιούργημα!

Έτσι λοιπόν είκοσι μέρες πριν από τις εκλογές ξεκίνησαν οι Κράχτες τις γνωστές τους πιασάρικες παρλαπίπες: «διεκδικεί είσοδο στην Βουλή η Ζωή Κωνσταντοπούλου» και να τη η επί τετραετία ανύπαρκτη Ζωίτσα στα πρόθυρα του Κοινοβουλίου, «σε άνοδο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. – ΚΙΝ.ΑΛ.» και να τος ο Ανδρουλάκης ο τυχάρπαστος με 10%, «σταθερά στην Βουλή η Ελληνική Λύση» και να τος με 4,5% ο Βελόπουλος, που ψιθυρίζεται ότι ετοιμάζει βιβλίο με θέμα «Το άγνωστο ψηφοδέλτιο που σταύρωσε ο Εσταυρωμένος».

Μα εκεί που η πολιτική διαφήμιση έδειξε τα δόντια της και οι δημο(σ)κόποι έκαναν επίδειξη δύναμης ήταν στην περίπτωση του κόμματος – κατηχητικού, του κόμματος παπάδων και παπατζήδων που ακούει στο όνομα “ΝΙΚΗ”: λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές, όταν σε μια πραγματική Δημοκρατία τα γκάλοπ έπρεπε να σιγούν (κοινώς οι γκαλοπατζήδες να βγάζουν το σκασμό) για να μην επηρεάζουν την κρίση των εκλογέων, οι κράχτες έπιασαν δουλειά!

«Το μικρό κόμμα “ΝΙΚΗ” στο 1%!» φώναξαν οι κράχτες και τις επόμενες ημέρες έγινε επίθεση με διαφημίσεις του «μικρού» κόμματος (αλλά με μεγάλο ταμείο) ακόμα και σε επαρχιακούς ειδησεογραφικούς ιστοτόπους. Δεν ξέρω αν αυτό το κόμμα – ευσεβιστική οργάνωση επελέγη για να μαζέψει ψήφους που, αν δεν υπήρχε, θα πήγαιναν σε πραγματικά επικίνδυνους για το σύστημα χώρους ή αν απλώς οι γκαλοπατζήδες έβγαλαν ένα καλό μεροκάματο υποστηρίζοντας το κόμμα των θρησκευομένων μεγαλοεπιχειρηματιών ή αν ισχύει συνδυασμός των δύο περιπτώσεων. Το θέμα είναι ότι ο Κράχτης πάλι τα κατάφερε: το 1% που έδωσε στο «μικρό κόμμα» (αλλά με πλούσιο παγκάρι) προσέλκυσε κι άλλους «καταναλωτές», με αποτέλεσμα η «Νίκη» να φιγουράρει πρώτη από όλους στον πρόναο (συγνώμη, στον προθάλαμο) της Βουλής. Και κάπως έτσι η διαφήμιση της Νίκης εξελίχθηκε σε άλλη μια νίκη της διαφήμισης, ίσως την περιφανέστερη όλων και γι’ αυτό άκρως αντιπαραδειγματική για όποιον καταφέρνει να αντιμετωπίζει με απλή λογική τα φληναφήματα που μας σερβίρουν ως «έγκυρη ενημέρωση».

Αν κάποιοι αμφιβάλλουν για την απάτη των γκάλοπ (και είναι πολλοί ζωή -και Ζωΐτσα- να έχουν), ας κάνουν την εξής αντιπαραβολή:

Αμέσως μετά τους διεκδικητές εισόδου στην βουλή (μια θέση κάτω από το Μέρα 25) οι εκλογές έφεραν με 0,90% την «Συμμαχία Ανατροπής» της οποίας βασικός πυλώνας είναι το Ε.ΠΑ.Μ. του Δ. Καζάκη.

Σκεφτείτε: αν τα γκάλοπ είχαν έστω και ελάχιστη γνησιότητα, σε ποιον θα «ανίχνευαν» το 1% στη νεότευκτη «Νίκη» με θέσεις θολές και, για όποιον ασχολήθηκε, γελοίες ή στο Ε.ΠΑ.Μ., με 13 χρόνια πεισματικό αγώνα, θέσεις αταλάντευτες και πορεία ευθεία, που, και κάποιες φορές που παρέκκλινε, διορθώθηκε με σπάνια γενναιότητα;

Αλλά, είπαμε, το παγκάρι της Νίκης και οι διαφημιστές – δημο(σ)κόποι, άλλα εκέλευσαν!

Η μεν Νίκη στο Νάρθηκα, το δε Ε.ΠΑ.Μ. εκτός νυμφώνος και, για άλλη μια φορά προδομένο από τους συμμάχους του και με μια ακόμη έντιμη απόφαση, εκτός εκλογών της 25ης Ιουνίου!

Το αποτέλεσμα των τελευταίων εκλογών ήταν ντροπιαστικό για έναν και μόνο λόγο: Γιατί οι εκλογείς υπάκουσαν στα κελεύσματα των εξουσιαστών τους, αυτών που την τελευταία τετραετία «έδωσαν ρέστα», διαβάλλοντας την πραγματικότητα την ίδια, παρουσιάζοντας συμφορές ως επιτυχίες του Κούλη, σταματώντας και επανεκκινώντας την κοινωνική και οικονομική ζωή, όποτε τους γουστάριζε, ελέγχοντας κατά κυριολεξία, ακόμα και την αναπνοή μας με την στυγνή επιβολή της «προσωπιδοφορίας».

Όλα το δείχνουν: αν το αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου δεν διορθωθεί τις 25 Ιουνίου, θα βλαστημήσουμε την ώρα και την στιγμή που γεννηθήκαμε.

Ας τολμήσουμε! Ας σπάσουμε την πολυδιαφημιζόμενη, διαλυτική για εμάς σταθερότητά τους!
Το «αυτήν ξέρετε αυτήν εμπιστεύεστε» είναι σλόγκαν για χλωρίνη. –Μην κάνετε εσωτερική χρήση!

από το «https://iosif-loukeris.blogspot.com/»

https://www.hereticalideas.gr/2023/06/diafimisi-tis-nikis-niki-tis-diafimisis.html