Οι ρατσιστές των «ρατσιστών»

Οι ρατσιστές των «ρατσιστών»

του Ανδρέα Τσιφτσιάν

Αυτό είναι ένα παράδειγμα όπου ένα ψυχολογικό πρόβλημα συναντιέται μ’ ένα κοινωνικό πρόβλημα και το αποτέλεσμα είναι λυπηρό, αν όχι τρομακτικό. Μία σύγκρουση που ξεγυμνώνει την αλήθεια.

Η σύγκρουση ενός προσωπικού και ενός κοινωνικού ζητήματος αναδεικνύει ένα πολιτικό ζήτημα.

Από τη μια μεριά ένας άνθρωπος που καταρρέει επειδή «δεν του έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία να αλλάξει τον κόσμο» -όπως είπε- κι από την άλλη μια εκπομπή εκμετάλλευσης.

Δεν κοροϊδεύω το παιδί αυτό. Είτε το έχουμε συνειδητοποιήσει είτε όχι, η ειρωνική αλήθεια είναι ότι δυνητικώς όλοι είμαστε στη θέση του παιδιού αυτού.

Καλώς ή κακώς ακολουθεί τη φύση του. Συμπονώ όμως διότι δίνει μια μάχη στο χάος της ψυχής του με τον ίδιο τον εαυτό του. Κατέρρευσε η επιβεβαίωση -όχι αυτού που είναι- αλλά αυτού που θα ήθελε να είναι. Δε θα βρείτε κάτι ιδεαλιστικό και ρομαντικό. Ήθελε να αλλάξει τον κόσμο, όχι βέβαια για να γίνει ο κόσμος καλύτερος, αλλά συμβατός με τον δικό του.

Κατά πόσο η διαταραχή φύλλου στις trans είναι ψυχική νόσος, έχει αποφανθεί ο ΠΟΥ σχετικά που δίνει και τις κατευθυντήριες γραμμές ψυχικής υγείας και αγωγής στους ειδικούς ανά τον κόσμο. Αρχικά συγκαταλέγονταν στις ψυχικές νόσους, πέρασε μία πορεία αναθεωρήσεων, επαναπροσδιορίστηκε από ανωμαλία σε διαταραχή, μετά σε διαστροφή μέχρι που αποχαρακτηρίστηκε από νόσος και θεωρείται σήμερα απλώς μια σεξουαλική επιλογή.

Εφόσον ο ΠΟΥ το θέλει έτσι, η γνώμη μου περισσεύει. Οι αντιδράσεις στην επιστημονική κοινότητα των ψυχιάτρων όμως συνεχίζουν να υπάρχουν, αν και υποχρεούνται να συμμορφωθούν με τα κελεύσματα.

Άλλωστε δεν είναι αυτό το θέμα μου, δηλαδή το προσωπικό θέμα μιας προσωπικής επιλογής.

Το θέμα μου είναι ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουμε τη «διαφορετικότητα» και αυτό είναι ένα κοινωνικό ζήτημα, οπότε ως τέτοιο με αφορά. Στο κάτω-κάτω κι εγώ διαφορετικός είμαι. Θεωρώ ότι γεννήθηκα σε λάθος τόπο και σε λάθος χρόνο.

Από τη μία μεριά είναι το «κοινωνικό στίγμα», δηλαδή η περιθωριοποίηση, ο εξοβελισμός του ατόμου από λειτουργικές δομές τις κοινωνίας. Οι επιλογές τους είναι περιορισμένες. Οι ευκαιρίες τους μετρημένες. Συνιστούν δε, «ηθικό κίνδυνο» για πολλά επαγγέλματα και όχι αδίκως, διότι η κοινωνία εκτός από (άδικα) στερεότυπα έχει και κανόνες. Παλιότερα, αν τέτοια άτομα ήθελαν να επιβιώσουν οικονομικά η μόνη διέξοδος ήταν ο πεζοδρόμιο. Καταλαβαίνω ότι δίνουν αγώνα να αφομοιωθούν κοινωνικά και οικονομικά και σε αυτό δε θα με βρουν απέναντι. Προσπαθούν να διευρύνουν τις ευκαιρίες τους και καλά κάνουν.

Είμαι με αυτόν που πλήττεται, με τον αδύναμο, με τον ανυπεράσπιστο. Γράφω πάντα από ιδεαλιστικό κίνητρο για να υπερασπιστώ συνανθρώπους μου. Ενίοτε τα βάζω με δυνατούς κι επώνυμους και πάντα επώνυμα και δημόσια, όταν πρόκειται να αρθρογραφήσω πέραν του «τοίχου» τούτου.

Κι έρχεται αυτή η εκπομπή, μια ακόμη τέτοια εκπομπή που ξεγυμνώνει την αλήθεια, χωρίς καν τα θύματα να το έχουν καταλάβει:

Προσέξτε, δεν στηρίζουν τη διαφορετικότητα, την εκμεταλλεύονται! Την χρησιμοποιούν ως πρόσχημα, ως παράθυρο ευκαιρίας για να παράξουν σχέσεις εξουσίας.

Οι ρατσιστές των «ρατσιστών».

Από την άλλη μεριά είναι λοιπόν αυτοί.

Άδραξαν την ευκαιρία να γελοιοποιήσουν, να εκθέσουν, να διασύρουν έναν άνθρωπο για την τηλεθέαση, για τα νούμερα , για το αφήγημα της διαφορετικότητας και το αφήγημα της «επιτυχίας». Τον έφεραν μέχρι εκεί που ήθελαν και κατόπιν τον πέταξαν.

Επενδύουν στις αυταπάτες των ανθρώπων, αυτές που τεχνηέντως δημιουργούν οι ίδιοι μέσα από εικονικές πραγματικότητες του glamour.

Και αυτό για μένα, πέρα από το παραπάνω προσωπικό και κοινωνικό ζήτημα, είναι το πολιτικό ζήτημα:

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να κάνεις την πλέμπα να συνθηκολογήσει με την ελίτ είναι να την κάνεις να πιστέψει ότι θα γίνει και η ίδια!

Αν θες να εξουσιάζεις τους ανθρώπους και να σε αποδέχονται αδιαμαρτύρητα, σε αυτή τη θέση από πάνω τους, δώσε τους το όνειρο να γίνουν και αυτοί αυτό που είσαι, να θέλουν να φτάσουν εκεί που είσαι. Δώσε τους την ψευδαίσθηση της ευκαιρίας. Το κάνεις γνωρίζοντας ότι αν φτάσουν εκεί που είσαι, δε θα είσαι εσύ πια εκεί που είσαι.

Είναι οι ίδιοι που βλέπουν «κατατρεγμένους πρόσφυγες», σαν αυτούς τους 17 που σκοτώθηκαν προχθές στα βράχια της Λέσβου.

Αλλά δε βλέπουν ΜΚΟ που τους εκμεταλλεύονται, εταιρίες που ξεπλένουν χρήμα, δίκτυο λαθρεμπόρων που τους εμπορεύονται, έναν υβριδικό πόλεμο της Τουρκίας που τους χρησιμοποιεί για να πιέζει και να εκβιάζει πολιτικά, δεν βλέπουν το κοινωνικό και οικονομικό πρόβλημα στην Ελλάδα που δε δύναται να τους αφομοιώσει, δε βλέπουν μαντήλες καταπίεσης και φαλλοκρατίας που υποχρεούνται να φορούν στις πατρίδες τους, τις βλέπουν όμως ως «ελεύθερο δικαίωμα» όταν τις φορούν εδώ (ως προπέτασμα τεκμηρίωσης ξενοφοβίας)!

Τίποτα από αυτά δε βλέπουν! Οι κατ’ επάγγελμα αγαπολόγοι.

Αυτό το αφήγημα της «επιτυχίας» όμως είναι που με ενοχλεί πάνω από όλα.

Έχουν αλλοιώσει την έννοια, της έχουν δώσει άλλο νόημα.

Η επιτυχία ως προσωπική ευδαιμονία. Επιτυχία για τον εαυτό σου! Η επιτυχία για την προβολή και το χρήμα.

Αυτοί είναι οι Μαρκί Ντε Σάντ της ηδονοθηρίας, οι θρησκευτές της ύλης, κι όχι η νεαρή δυστυχής τρανς.

Επιτυχία είναι να ακολουθείς τους προσωπικούς σου στόχους, όχι αυτούς στην κοινωνία.

Δεν υπάρχει καμία αναφορά συλλογικότητας στην επιτυχία.

Δεν είναι να προσφέρεις στους άλλους, η επιτυχία. Δεν είναι να λειτουργήσεις ως μέρος ενός συνόλου, για το καλό του συνόλου, η επιτυχία.

Επιτυχία είναι να τα καταφέρεις εσύ για σένα για να περνάς καλά και να σε θαυμάζουν όλοι! Επιτυχία είναι η επιβεβαίωση της προσωπικής έπαρσης, η επιβεβαίωση του εγωϊσμού.

Και όλα αυτά θυσιάζοντας όλα τα άλλα μπροστά στον αντικειμενικό σκοπό. Διότι τίποτα δεν πρέπει να σε αποτρέψει από αυτόν. Θυσιάζοντας οικογένεια, φίλους, κοινωνική προσφορά, συλλογική δράση, κοινωνική συνειδητοποίηση κοκ.

ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΨΕΙΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!

Τίποτα άλλο δεν επιτρέπεται να σε αποσπάσει από το να γίνεις τελικά «σαν κι εμάς» τους «επιτυχημένους» που να… δες, μπορούμε κι σε εκμεταλλευόμαστε, έχουμε δικαίωμα πάνω σου, διότι εμείς τα καταφέραμε. Μπορείς κι εσύ να το κάνεις αύριο με άλλους ανθρώπους.

«Μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο» για να συνεχίσει να είναι ο ίδιος. Πρέπει να συνεχίσει να είναι ο ίδιος, διότι αν αλλάξει δε θα είμαστε εμείς εκεί που είμαστε. Δε θα υπήρχαν εκπομπές σαν κι αυτή, αν άλλαζε ο κόσμος! Δε θα υπήρχαν ιεοροεξεταστές, αν άλλαζε ο κόσμος.

Πάντα θα το φωνάζω, όσο κι αν δεν είναι αρεστό στους «διαφορετικούς» συνανθρώπους μας που νομίζουν ότι τους πικραίνουμε καμιά φορά.

Εμείς οι «ρατσιστές», οι «φασίστες», «οι λευκοί άνδρες, χριστιανοί» δεν αμφισβητούμε το ελεύθερο δικαίωμα της ελεύθερης προσωπικής επιλογής ενός ελεύθερου ανθρώπου.

Αυτό που αμφισβητούμε είναι η επιβουλή του δικαιωματισμού ως κοινωνική σύμβαση. Αμφισβητούμε το δικαίωμα στο απεριόριστο δικαίωμα. Αμφισβητούμε την ελευθερία στην απεριόριστη ελευθερία. Ζητούμε μία κοινωνία με πλήρη δικαιώματα (άρα και χωρίς διαχωρισμούς) αλλά ζητούμε να αντιληφθείτε και τη διαφορά μεταξύ πλήρους και απεριόριστου.

Εκεί δυστυχώς ακόμα διαφωνούμε.

Τους εχθρούς σας, ψάξτε να τους βρείτε αλλού. Αυτούς, που εσκεμμένα σας εμποδίζουν να δείτε τη διαφορά για να κάνουν αυτοί τη «διαφορά», πατώντας πάνω σε δυστυχείς ψυχές (με ή χωρίς τη διάγνωση και επιβεβαίωση του ΠΟΥ).

 

 

https://www.hereticalideas.gr/2022/10/racistes-ton-ratsiston.html