Μερικά (προσωρινά) συμπεράσματα για τον πόλεμο στην Ουκρανία και οι προοπτικές
του Όθωνα Κουμαρέλλα
Κάθε πολεμική αναμέτρηση, έτσι και ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει δύο εκδοχές κατάληξης. Είτε την συντριπτική ήττα και καταστροφή του ενός εκ των αντιπάλων, είτε έναν μεγάλο συμβιβασμό μεταξύ των δύο. Σε αυτήν την δεύτερη περίπτωση νικητής είναι αυτός που καταφέρνει τελικά να εξασφαλίσει μέρος των επιδιώξεων και των συμφερόντων του επιβάλλοντας -έστω μερικώς- τους όρους του σε αυτόν τον συμβιβασμό.
Είναι αλήθεια ότι η Ρωσσία δεν επεδίωξε αυτόν τον πόλεμο. Σπρώχθηκε σ’ αυτόν εξ ανάγκης κι αφού ο «δυτικός» συνασπισμός δεν της είχε αφήσει άλλα περιθώρια. Φυσικά έχοντας αντιληφθεί -τουλάχιστον από το 2014- τις προθέσεις της δύσης, προετοιμάστηκε κατάλληλα για τη διεξαγωγή του πολέμου κι έκανε την «πρώτη» κίνηση εισβάλλοντας στην Ουκρανία σε μια, όπως την ονομάζει, «ειδική στρατιωτική επιχείρηση».
Στο 8μηνο περίπου διάστημα που επακολούθησε της έναρξης της επιχείρησης φάνηκαν καθαρά οι επιδιώξεις και των δύο πλευρών.
Η μεν «Δύση» επιδιώκει την συντριπτική ήττα της Ρωσσίας με κάθε τρόπο και μέσο, έστω κι εάν η Ουκρανία μετατραπεί σε έρημο οικόπεδο και καθώς λέγεται μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό, ενώ αντίθετα η Ρωσσία φάνηκε εξ αρχής να επιδιώκει τον «μεγάλο συμβιβασμό» και μέσω αυτού την εξασφάλιση των συμφερόντων της. Απέτυχε!
Η κατάσταση στο έδαφος φαίνεται αποτελματωμένη και πολύ μακρυά από την νίκη μιας από τις αντιμαχόμενες πλευρές. Αλλά και ακόμη πιο μακρυά από οποιαδήποτε προσπάθεια επίλυσης μέσω διαπραγμάτευσης κι εν τέλει συμβιβασμού.
Τι επεδίωξε η Ρωσσία και τι έχει επιτύχει μέχρι σήμερα
Η Ρωσσία σύμφωνα με όλες τις επίσημες δηλώσεις του ίδιου του Πούτιν, αλλά και των υπολοίπων υψηλόβαθμων στην ιεραρχία του Κρεμλίνου προσώπων, εξαναγκάστηκε στην «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» προκειμένου να αποκαταστήσει την ασφάλεια των ρωσσόφωνων πληθυσμών του Ντονμπάς στις δύο αποσχισθείσες από το 2014 Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ, τις οποίες φρόντισε να αναγνωρίσει την ανεξαρτησία τους πριν την επέμβαση.
Πέραν αυτού οι επίσημοι στόχοι της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» όπως εκφράστηκαν δημόσια ήταν: Πρώτον η αποναζιστοποίηση της Ουκρανίας. Δεύτερον, η αποστρατιωτικοποίησή της και η μη επίσημη ένταξή της στο ΝΑΤΟ, εξασφαλίζοντας έτσι την ουδετερότητά της και την ασφάλεια της Ρωσσίας και των αναγνωρισμένων Λαϊκών Δημοκρατιών.
Σχεδόν οκτώ μήνες σκληρών συγκρούσεων, κανείς από τους παραπάνω στόχους δεν επιτεύχθηκε. Το καθεστώς του Κιέβου υπό τον Ζελένσκι ναζιστοποιήθηκε ακόμη περισσότερο και πλέον εντελώς απροκάλυπτα. Η αποστρατιωτικοποίηση δεν επιτεύχθηκε, αντίθετα ο ουκρανικός στρατός ενισχύθηκε, εκπαιδεύτηκε και οργανώθηκε από τους νατοϊκούς, σε σημείο μάλιστα να μπορεί να κάνει επιτυχείς αντεπιθέσεις στα εδάφη που έχει καταλάβει η Ρωσσία.
Η ασφάλεια στο Ντονμπάς δεν αποκαταστάθηκε και ολόκληρη η περιοχή βρίσκεται υπό τους συνεχείς βομβαρδισμούς των Ουκρανών.
Το ΝΑΤΟ που έτσι κι αλλιώς προϋπήρχε και καθοδηγούσε το καθεστώς Ζελένσκι, βρίσκεται πλέον οργανικά στο εσωτερικό της Ουκρανίας με ολοένα και αυξανόμενο εξοπλισμό να μάχεται -έστω και μέσω μισθοφορικών δυνάμεων ακόμη κι όχι απ’ ευθείας- μαζί με τους Ουκρανούς τον ρωσσικό στρατό.
Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ, ενώ είναι άμεση -κυρίως μετά την εξ αιτίας του κατάρρευση των διαπραγματεύσεων στην Κωνσταντινούπολη τον Μάρτιο- σχεδόν απροκάλυπτη και συστηματικά αυξανόμενη, δεν ομολογείται επίσημα, ενώ και η Μόσχα, μολονότι την καταγγέλλει, κρατάει χαμηλούς τόνους, διότι κανείς εκ των δύο δεν επιθυμεί -προς το παρόν- να ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου με ασφαλή κατάληξη τον πυρηνικό όλεθρο.
Φαίνεται ότι και οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές, σε αυτήν τη φάση, ζυγίζουν δυνάμεις και δυνατότητες.
Η Ρωσσία από την πλευρά της το διάστημα αυτό, κυρίως στην πρώτη φάση, κατάφερε να έχει σημαντικά κέρδη στο έδαφος και πέραν του Ντονμπάς (και της Κριμαίας) να έχει καταλάβει σχεδόν εξ ολοκλήρου την περιοχή της Χερσώνας και περίπου το 75% του εδάφους της Ζαπορόζια, ενώ αναγκάστηκε τελευταία να αποσυρθεί από την περιοχή του Χαρκόβου. Κατέχει δηλαδή σήμερα περίπου το 18% του ουκρανικού εδάφους. Το εδαφικό αυτό κέρδος δεν είναι καθόλου αμελητέο. Παρ’ όλα αυτά το έδαφος των περιοχών αυτών παραμένει επισφαλές και ανοικτό στις επιθέσεις των Ουκρανών, που εξοπλίζονται με ολοένα και πιο εξελιγμένα και με μεγαλύτερο βεληνεκές δυτικά όπλα. Οι οποίοι μάλιστα επιδίδονται όλο και πιο συχνά και πυκνά σε επιθέσεις δολιοφθοράς, που έφθασαν ακόμη και στην προσπάθεια ανατίναξης της γέφυρας του Κέρτς. Επρόκειτο για μια τρομοκρατική πράξη ακόμη και με τον τρόπο (μέσω παγιδευμένου αυτοκινήτου) που πραγματοποιήθηκε, με -πέραν το επιχειρησιακό όφελος, δηλαδή τον αποκλεισμό της Κριμαίας από τη Ρωσσία, που δεν επιτεύχθηκε, αφού αποκαταστάθηκε σχεδόν πλήρως και αμέσως η λειτουργικότητα της γέφυρας-, ένα υψηλό συμβολικό κόστος για το κύρος και το γόητρο της Ρωσσίας.
Ένα γόητρο που πλήττεται επανειλημμένως με αντίστοιχες ενέργειες, όπως η βύθιση του «Μόσκβα» κτλ.
Σε όλα αυτά η Ρωσσία έχει απαντήσει σχετικά χλιαρά μέχρι τώρα, με συνέπεια η ηγεσία της (στρατιωτική και πολιτική) να δέχεται έντονες επικρίσεις από το ίδιο το εσωτερικό της.
Πέραν των εδαφικών κερδών, η αποτυχία στην επίτευξη των διακηρυγμένων πολιτικο-στρατιωτικών στόχων και η χλιαρή αντίδραση της Μόσχας στις επαναλαμβανόμενες προκλήσεις, έδωσε χρόνο και χώρο στους αντιπάλους της να οργανωθούν καλύτερα, καθώς και την πίστη ότι μπορούν να την νικήσουν, αποκλείοντας κάθε σκέψη για διαπραγμάτευση. Θεωρούν ότι η όποια κοινωνική αναταραχή προκληθεί στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χώρων εξ αιτίας των κυρώσεων, της οικονομικής και της ενεργειακής κρίσης που αυτές προκάλεσαν, θα είναι σχετικά διαχειρίσιμη (και θα είναι αφού λείπει το πολιτικό εκείνο υποκείμενο που θα μπορούσε να μετατρέψει την κοινωνική δυσαρέσκεια σε οργανωμένη πολιτική δύναμη ανατροπής).
Βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο της σύγκρουσης
Βρισκόμαστε λοιπόν σήμερα στο πιο κρίσιμο σημείο αυτής της κορυφαίας -όπως εξελίσσεται- σύγκρουσης μεταξύ της συλλογικής δύσης και της Ρωσσίας, στο πεδίο της Ουκρανίας και πριν αυτό επεκταθεί σε άλλες περιοχές. Οι δυτικοί αναθαρρυμένοι από τις φαινόμενες αδυναμίες στο επιχειρησιακό επίπεδο των Ρώσσων και τη χλιαρή αντιμετώπιση από την πλευρά τους των προκλήσεων, επιμένουν στην ολοκληρωτική ήττα και την καταστροφή της Ρωσσίας. Και αυτό δεν το κρύβουν καθόλου ακόμη και στις πιο επίσημες δηλώσεις.
Η «μπάλα» βρίσκεται στην περιοχή της Ρωσσίας να αποφασίσει τελικά. Εάν η ηγεσία της έχει αντιληφθεί τον τερματικό χαρακτήρα της σύγκρουσης με υπαρξιακά για την ίδια χαρακτηριστικά, οφείλει να πάρει τα μέτρα της και να αντιδράσει άμεσα στο πεδίο, προτού γυρίσει η πλάστιγγα!
Η μόνη οδός που έχει για να ακολουθήσει, είναι η πλήρης κατάληψη του συνόλου της Ουκρανίας, πείθοντας και τον πλέον δύσπιστο εμπράκτως, ότι θέλει να το κάνει και ότι μπορεί να το κάνει! Τότε θα επιτύχει τον μεγάλο συμβιβασμό με την (ηττημένη επί της ουσίας) δύση με όρους που θα κατοχυρώνουν τα συμφέροντα και την ασφάλειά της.
Μέχρι τότε και το ΝΑΤΟ θα ενισχύεται στην Ουκρανία και θα αποτελεί αυξανόμενη απειλή για την ίδια την ασφάλεια της Ρωσσικής ομοσπονδίας, ενώ καμία αποναζιστοποίηση, ούτε αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας δεν πρόκειται να επιτύχει. Πολύ περισσότερο, οι ενταχθείσες περιοχές της Χερσώνας, της Ζαπορόζιε και του Ντονμπάς θα βρίσκονται υπό τη συνεχή στρατιωτική πίεση και αιμορραγία, μέχρις ότου ανακαταληφθούν από τους Ουκρανούς. Διότι και η «αρκούδα» όσο δυνατή κι ανθεκτική κι αν είναι, κάποια στιγμή θα εξαντληθεί….
Προσδοκώντας την ήττα του ΝΑΤΟ, που θα απελευθερώσει δυνάμεις και θα ανατρέψει σχεδιασμούς καταδυνάστευσης των λαών από τον ιμπεριαλισμό, ευχόμαστε και ελπίζουμε η Ρωσσία να σταθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων.
https://www.hereticalideas.gr/2022/10/merika-prosorina-symparasmata-gia-polemo-stin-oukrania-prooptikes.html
Αφήστε ένα σχόλιο