Ο υπερεπικοινωνιακός θεαματικός κόσμος της πολιτικής (και της οικονομίας)
του Ηλία Καραβόλια
Τις τελευταίες μέρες λόγω των πυκνών συμβάντων ο κοινός νους κατανοεί ότι ξεκίνησαν δυσκολίες στο στίβο της ζωής. Ο χρόνος παγώνει εντός μας και το αβέβαιο αύριο μετακινείται συνεχώς στο παρόν. Κάποιοι όμως παίζουν με αυτούς τους φόβους της κοινωνίας. Κατέχοντας θέσεις εξουσίας δείχνουν επίμονα, σχεδόν ψυχαναγκαστικά, ότι ίσως και να απέχουν συνειδητά από την πραγματικότητα. Προφανώς η ασφάλεια των υψηλών αποδοχών τους και το θεσμικό κύρος που κατέχουν, τους μετατρέπουν σε κυνικούς ρήτορες μιας αστικής κανονικότητας που δεν αφορά την μεγάλη μάζα της κοινωνίας και ενίοτε τους καθιστά κάτι σαν «μίμους του τίποτα» ( που θα έλεγε ο Λακού- Λαμπάρντ).
Αναγκαζόμαστε λοιπόν να επιστρατεύσουμε την «ανάλυση λόγου»: εκείνο το γλωσσολογικό εργαλείο που βοηθάει να αποκαλυφθεί η όποια προβολή, νεύρωση ή εμμονή αυτού που εκφέρει λόγο, και έτσι να αποκωδικοποιηθούν και αυτά που δεν λέγονται (όπως και να κατανοηθούν τα σημαίνοντα των εικόνων που παράγονται).
Σταχυολογώντας προσφάτως δημόσιες δηλώσεις έχουμε πχ : «Οι Έλληνες έχουν αποταμιεύσει λεφτά και θα αντέξουν την ακρίβεια… Μην γκρινιάζετε συνέχεια διότι είχαμε πανδημία και πόλεμο, οπότε όλοι πρέπει να πληρώσουμε… Αν μειωθεί ο ειδικός φόρος στα καύσιμα θα ευνοηθούν μόνο οι κάτοχοι ακριβών αυτοκινήτων…» και άλλες ανορθολογικές απόψεις οι οποίες στηρίζονται κυρίως στην στρέβλωση και την μυωπία που παράγει η ιδεολογική εμμονή στην δήθεν αυτορρύθμιση της οικονομίας.
Αναρωτιέσαι γιατί τα δόντια τους δεν μπορούν να κρατήσουν την γλώσσα τους και τόσο απροκάλυπτα παραβιάζεται ο κοινός νους, αφού εσκεμμένα συμβολικοποιείται μια ανεστραμμένη πραγματικότητα (σημ: το ίδιο κάνουν φυσικά και οι αυθεντίες της τηλεοπτικής και έντυπης δημοσιογραφίας αλλά και οι ακόλουθοι τους στα social media).
Η αλήθεια είναι ότι διεθνώς, στις δυστοπικές περιόδους της ιστορίας, πάντα ευδοκιμούσε μια υπερεπικοινωνιακή κούρσα από ηγεσίες και αυλικούς.
Έτσι και σήμερα. Ο Πούτιν πχ. εμφανίζεται ως τσάρος που πιστεύει ότι αποκαθιστά την ιστορία και επαναφέρει τον ρωσικό ιμπεριαλισμό στην θέση του( νομιμοποιώντας έτσι τους θανάτους και τα δεινά που προκαλεί στην ανθρωπότητα). Ο Ζελένσκι εμφανίζεται πρωί – μεσημέρι – βράδυ παντού στις οθόνες, προσπαθώντας να σώσει φυσικά την χώρα του και μάλιστα ηρωικά, εκπέμποντας όμως μια αίσθηση έλλειψης στρατηγικής σκέψης, ενώ με ζωντανή σύνδεση μέσα στο αγγλικό κοινοβούλιο χρησιμοποίησε μέχρι και τα λόγια του Τσώρτσιλ στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο (προσπαθώντας να ξυπνήσει τα αντανακλαστικά του ελεύθερου δυτικού κόσμου).
Ο δε Μακρόν φωτογραφίζεται αξύριστος και με φούτερ στρατιωτικό μέσα στο προεδρικό μέγαρο, να κρατάει το κεφάλι του πάνω από το τηλέφωνο, για τον πόλεμο στην Ουκρανία, θυμίζοντας τον Κέννεντι στην κρίση των πυρηνικών με την ΕΣΣΔ στην Κούβα το 1962 (προσπαθώντας έτσι να δείξει ότι συναισθάνεται την πιθανότητα του μεγάλου κακού για την ανθρωπότητα και κάνει το παν να το αποτρέψει- οπότε και συσπειρώνονται οι Γάλλοι γύρω του εν όψει των σύντομων εκλογών).
Αυτός ο υπερεπικοινωνιακός, θεαματικός κόσμος της πολιτικής (και της οικονομίας) με τα εργαλεία του λόγου και της εικόνας, ενίοτε εκτρέπει την κριτική ορθολογική σκέψη του υποκειμένου και κυρίως απομακρύνει τις σωστές εγγραφές της πραγματικότητας στο ασυνείδητο. Από τότε που η ταχύτατη πληροφόρηση έκανε κατάληψη στον ανθρώπινο χρόνο η εξουσία κάθε μορφής προσπαθεί να μετατρέψει το πραγματικό σε συμβολικό, επιστρατεύοντας τον φόβο, ώστε να εθιστεί ο νους σε μια κυλιόμενη κατάσταση προς μια κάποια έξοδο, δηλαδή μια απροσδιόριστη βελτίωση των συνθηκών που απαιτεί όμως πάντα την κοινή προσπάθεια («όλοι μαζί»). Και φυσικά αυτή, αιώνες τώρα, πρέπει να ξεκινάει πάντα από τους πάνω. Εκπέμπεται δηλαδή έτσι μια τεχνογνωσία εγκατάστασης αισθήματος ασφάλειας και συνοχής για τις μάζες, μέσα από τις ηγεσίες και την διακυβέρνηση.
Μόνο που η τιμή της βενζίνης και το κόστος των τροφίμων δεν πέφτουν από αυτά που λένε οι ηγεσίες, αλλά από αυτά που δεν λένε και από αυτά που δεν κάνουν. Δηλαδή από την πραγματική βούληση τους να μπλοκάρουν τις μιλιταριστικές δυνάμεις και τις κερδοσκοπικές ροές των λίγων που δυσκολεύουν αφάνταστα την καθημερινότητα των πολλών…
https://www.hereticalideas.gr/2022/03/yperepikoinoniakos-kosmos-politikis-oikonomias.html
Αφήστε ένα σχόλιο