Ο τελευταίος Άνθρωπος

Εξέχοντα, Επικαιρότητα, Ιδέες, Κοινωνία «Πυργῖται», Άνθρωπος, Απόψεις, Άρης Σερβετάλης, Ιονέσκο, Κοινωνία, Πολιτική, Υγειονομική Δικτατορία 7 Δεκεμβρίου 2021 Σχόλια 0

Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος και μέχρι να έρθει το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος· δεν θα συνθηκολογήσω,
δεν θα γίνω σαν κι εσάς. Τους περιμένω αν θέλουν να έρθουν να με συλλάβουν, θα είναι ευτυχία
μου να βρεθώ πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Δεν θα υποχωρήσω, περιμένω
να έρθουν κι άλλοι στη φυλακή μου. Ιονέσκο Ρινόκερος

Η φασαρία στα ψηφιακά παράθυρά μας δεν αντιστοιχεί στους ήχους που έρχονται από τα αληθινά. Δεν μας αφήνει να ακούσουμε στ’ αλήθεια. «Πρέπει» να διαλέξουμε επειγόντως: μάσκα ή όχι, εμβολιασμός ή όχι, τεστ ή όχι, νοσοκομείο ή όχι.

Το αληθινό παράθυρο, όμως, μάς καλεί να δώσουμε απάντηση στο μόνο αληθινό ερώτημα: άνθρωποι ή όχι. Αυτό είναι το ερώτημα και υπάρχουν δύο αληθινές και βιωμένες απαντήσεις.

Μηδείς ἀσκανάριστος εἰσίτω. Οι αριθμοί δείχνουν πόσοι πεθαίνουν. Αλλά πόσοι στ’ αλήθεια ζουν; Αυτό μετριέται με απογραφές πληθυσμών; Μετριέται με στατιστικά στοιχεία;

Πόσοι στο τέλος θα μείνουν στ’ αλήθεια ζωντανοί και στ’ αλήθεια άνθρωποι;

Οι στατιστικές δεν παρουσιάζουν πόσοι έχουν ήδη γίνει ζωντανοί-νεκροί, που ζουν με φαρμακευτικές συνταγές. Δεν μας δείχνουν τίποτε για τα βαμπίρ· αυτούς που ζουν από το αίμα των άλλων και συνεχίζουν να πλουτίζουν από τον πόνο και τη φτώχεια.

Πού είναι ο άνθρωπος; Χρειαζόμαστε φανό θυέλλης κι όχι ένα απλό φανάρι, για να τους βρούμε μέσα στα σκοτάδια. Ή ίσως πάλι χρειαζόμαστε μια σκοτεινή γωνιά, προφυλαγμένη από το πολύ φως που ρίχνουν οι κάμερες και οι προβολείς παρακολούθησης.

Το ερώτημα επανέρχεται διαρκώς μπροστά στο αληθινό μας παράθυρο· εκεί που ακόμη γεννιούνται και πεθαίνουν τόσα πλάσματα, ζουν τη ζωή τους αληθινές υπάρξεις, μόνιμα παρούσες στο τώρα.

Μέσα από τους τοίχους όμως καταναλώνουν μόνο οι σκαναρισμένοι. Έχουν προδιαγραφές ISO, όπως τα προϊόντα. Όλα προδιαγεγραμμένα.

Το στοίχημα είναι να θυμάσαι το αληθινό ερώτημα που βλέπεις έξω από το αληθινό παράθυρο. Το ερώτημα που καθρεφτίζεται μέσα σου: πόσο άνθρωπος ξύπνησες σήμερα;

Χάρισμά σας τα προϊόντα και οι άνθρωποι με προδιαγραφές ISO. Χάρισμά σας η μετακίνηση με προδιαγραφές.

Ο αληθινός άνθρωπος είναι ελεύθερος και πηγαίνει παντού. Περνάει μέσα από τοίχους και παράθυρα, ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, αγκαλιάζει το σύμπαν. Ξέρει ότι θα πεθάνει. Περιμένει τον θάνατο. Δεν φοβάται, επειδή δεν φοβάται να ζήσει ως άνθρωπος.

Και δεν έχει καμία αμφιβολία ότι άνθρωπος σημαίνει ένα κομμάτι του σύμπαντος· όχι πολίτης, όχι άτομο, όχι σύζυγος, προλετάριος, αφεντικό. Άνθρωπος όπως κάθε άλλο πλάσμα που αναπνέει, που πεθαίνει και αναγεννιέται στον αέναο κύκλο της ζωής. Και δεν μπορεί να ξεχάσει ότι η ζωή είναι κάθε τι που μας θυμίζει ότι υπάρχουμε τώρα εδώ· όχι ως Εγώ, αλλά ως Eίμαι.

Ο κόσμος έχει γίνει φυλακή και καλό είναι να το θυμόμαστε. Γιατί μπορεί και μία φυλακή να γίνει ο κόσμος· αρκεί να παραμείνουμε άνθρωποι. Και να έχουμε στην καρδιά μας ότι ο κόσμος μπορεί να ξαναγίνει ζωή.

Στον Ρινόκερο ο τελευταίος άνθρωπος θεωρεί ότι είναι τιμή του να είναι φυλακισμένος, όταν ελευθερία σημαίνει να έχεις χάσει την ανθρωπιά σου. Οι συντελεστές της παράστασης, που πρωταγωνιστούσε ο Άρης Σερβετάλης ξέρουν το νόημα του έργου. Γνωρίζουν και επέλεξαν συνειδητά να ανεβάσουν αυτή την παράσταση.

Απλώς, ο πρωταγωνιστής τόλμησε να κάνει πράξη όσα παίζει στη σκηνή.

Μένοντας ο μόνος ανεμβολίαστος στην παράσταση, επέλεξε να αποχωρήσει, για να μην υποκύψει σε διαχωρισμούς και διακρίσεις. Προτίμησε να παραμείνει άνθρωπος. Διέπραξε την πιο επικίνδυνη πράξη: επέλεξε τον πνευματικό του δρόμο, αρκούμενος σε όσα έχει, χωρίς να αποδεχτεί εκβιασμούς με κίβδηλα ανταλλάγματα. Κατανόησε ότι δεν είναι ζωή το να βιώνεις τον εαυτό σου ως προϊόν με προδιαγραφές.

Αποφάσισε να αποδεχτεί τις συνέπειες. Δεν δίστασε, επειδή δεν είχε να χάσει τίποτε πέρα από τις προδιαγραφές που άλλοι του έβαλαν για ζωή. Έθεσε στον εαυτό του το σωστό ερώτημα και απάντησε:

Αδυνατώ να μετέχω σε ένα «πιστοποιημένο» ντάνιασμα ανθρώπων. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και έχει δημιουργηθεί από τον Θεό με την ελευθερία ακόμη και να τον αρνηθεί. Δεν είμαστε αγέλη. Είμαστε άνθρωποι που αγωνιζόμαστε να φανερώσουμε το πρόσωπό μας. Ένα πρόσωπο μοναδικό, ξεχωριστό. Είμαστε μία κοινωνία προσώπων, όχι αγέλη που διαχωρίζεται σε εμβολιασμένους και μη.

Αναρχική συλλογικότητα Πυργῖται

από το «https://pyrgitai.gr/»

https://www.hereticalideas.gr/2021/12/teleftaiow-anthropos.html