Η ληξιαρχική εφαρμογή των θεσμών

Η ληξιαρχική εφαρμογή των θεσμών

του Απόστολου Αποστόλου

Σαν λαός είχαμε ένα πρόβλημα με τους θεσμούς, δυσκολευόμασταν να τους κατανοήσουμε και αυτό γιατί τους αισθανόμασταν σαν να ήμασταν σ’ ένα ατέλειωτο παιγνίδι με τον αφιλόξενο κόσμο της αυτοματοποιημένης λειτουργικότητας.

Οι θεσμοί εκλαμβάνονταν ως ο Μινώταυρος του σημαίνοντος. Ο Σεφέρης έλεγε ότι εμείς ως λαός υπολογίζουμε τους θεσμούς ως το συλλογικό μας υπονοούμενο.

Οι θεσμοί για τους Έλληνες είχαν πάντα μια μνημική ανάκληση, χωρίς να καταγράφονται ούτε ως βουλγκάτες, ούτε ως αληθοποίησεις.

Με τα χρόνια κατανοήσαμε ότι το κράτος είναι ο μοναδικός φορέας του λόγου και της ιδέας και οι θεσμοί δεν έχουν νόημα από μόνοι τους, παρά μόνο όταν γίνονται υπηρέτες μιας ανεξέλεγκτης πολιτικής εξουσίας. Ο Μισέλ Φουκώ έλεγε ότι «επιθυμία και εξουσία ταυτίζονται» και θα λέγαμε ότι οι θεσμοί είναι οι σύνδεσμοι μεταξύ επιθυμίας και εξουσίας.

Οι θεσμοί στην αρχή κατανοήθηκαν ως υπόσχεση μιας έλλογης σωτηρίας μεταξύ εξουσίας και πολιτών, ως προστάτες της εξουσιατικής αυθεντίας.

Σύντομα καταλάβαμε όμως ότι οι θεσμοί αυτονομήθηκαν και έχασαν την κοινωνική τους λειτουργικότητα, ή υποκαταστάθηκαν, ή έγιναν παρα-θεσμικοί μηχανισμοί.

Τελικά κατέληξαν να διεκδικούν με ζήλο και τα τρία παραπάνω και επιπλέον έγιναν «μηχανισμοί που ποινικοποιούσαν την ύπαρξη» (Μισέλ Φουκώ).

Μάλιστα απέκτησαν και ένα σώμα από σκινδαλαμοφράστες που ο ρόλος τους ήταν περισσότερο να διαστρεβλώνουν τα ζητήματα παρά να τα διαφωτίζουν και μέσα με όλη αυτή τη αθεράπευτη συνθήκη επέβαλαν και τα παράκοπα σωφρονήματα.

Τελικά θεσμοί αποδεικνύονται ότι είναι πάντα οι προστάτες της κεντρικής εξουσίας, αλλιώς η εξουσίας θα είχε καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος. Κατά βάση η εξουσία μέσω των θεσμών εξιστορεί τον εαυτό της.

Η αρχική αναδίπλωση της εξουσίας σε κρίσιμες φάσεις της, (αυτό θα πρέπει να αντιληφθεί ο πολίτης), δηλαδή σε υπερβάσεις της, σε ανομίες της, σε παράκοπες ενέργειες της, ξεδιπλώνεται ακολουθώντας τη τάξη των θεσμών. Η ελληνική πραγματικότητα είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα. Μνημόνια, υποχρεωτικότητα εμβολίων, ο θεσμός της Δικαιοσύνης τα επικύρωσε. Επιβεβαίωσε τις κυβερνητικές αποφάσεις μέσω ενός κονβενσιολισμού.

Τι σημαίνει όλο αυτό; Ότι ο εξουσιαστικός βασιβουζουκισμός δικαιολογείται από τον θεσμό της Δικαιοσύνης και φεουδοποιείται ο κρατικός εξουσιαστικός μηχανισμός. Η νομιμοποίηση της αποδημοκρατικοποίησης με τα μνημόνια έγινε με τη σφραγίδα του θεσμού της Δικαιοσύνης. Το ίδιο έγινε και με την αναστολή των υγειονομικών, την περιθωριοποίηση τους, την εξαθλίωση τους.

Με τη σχετικά πρόσφατη απόφαση της Δικαιοσύνης απέναντι στους υγειονομικούς σε αναστολή, ουσιαστικά καταργείται το δικαίωμα αυτοδιάθεσης του σώματος και επιχειρείται (βούτυρο στο ψωμί του συστήματος) η ανατροπή των αστικών δικαιωμάτων. Με τη μη παρέμβαση της δικαιοσύνης κατά του ακαταδίωκτου που εσχάτως θεμελιώθηκε από την κεντρική εξουσία για υγειονομική επιτροπή επίσης ιδρύεται ένας μύθος, ένα προηγούμενο, ή στήνεται μια παράδοση νέων δεδομένων αν και το ακαταδίωκτο είναι αντισυνταγματικό.

Η προστασία της ανθρώπινης αξίας, βασική συνταγματική αρχή πάει περίπατο. Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης των δύο ετών επίσης αποτελεί αντισυνταγματική εφαρμογή.

Η αρχή του συντάγματος που λέει ότι οι υγιείς πρέπει να προστατεύονται έχει αντικατασταθεί από τις εσφαλμένες θεραπευτικές πρακτικές της υποψίας του υγιούς. Κάθε ανεμβολίαστος υγιής αποτελεί μια κινούμενη βόμβα για το κοινωνικό σύνολο. Πρόκειται για μια πλήρη μετατόπιση εννοιών στη διαδικασία της λογικής ανατροπής ή για ένα παραλήρημα υπερ-συνάρτησης στο ανοιχτό κύκλωμα της εμβολιοκρατίας.

Και βλέπουμε ότι σε αυτή την αποδημοκρατικοποίηση ο θεσμός της Δικαιοσύνης να λειτουργεί στην πλειοψηφία του σε αντίθεση με τα συμφέροντα της κοινωνίας (παρά το γεγονός ότι το σύνταγμα επιτάσσει οι αποφάσεις να εκτελούνται στο όνομα του ελληνικού λαού) και μέσα στο δικαϊκό φορμαλισμό της, να κινείται με ειλημμένα κριτήρια και εξουσιαστικές παρεμβάσεις in dictatio. Στην ανυπαρξία δηλαδή μιας ουσιαστικής ανοικτής εννόησης, ενός θα λέγαμε sensus communis.

Στα ίδια όρια κινούνται όλοι οι θεσμοί. Οι θεσμοί αποτελούν μηχανισμούς απώλειας της Δημοκρατίας, αποπλανούν την αλήθεια, απεργούν στα νοήματα, και καθίστανται επιχειρήσεις της αιώνιας εξουσιαστικής επανάληψης. Ας το καταλάβουμε αν η αυταρχική εξουσία επιβιώνει παρά την εκπόρνευση των αξιών που δημιουργεί είναι γιατί η εξουσία μέσω μιας μεταφοροποίησης της μεταφοράς των θεσμών απαλλάσσεται των ευθυνών της.

 

 

https://www.hereticalideas.gr/2021/12/liksiarchiki-efarmogi-thesmon.html