Μερικές χρηστικές πληροφορίες αποφυγής του… πνιγμού
του Όθωνα Κουμαρέλλα
Πέραν των ακραίων καιρικών φαινομένων τύπου «Μπάλου» που απειλούν την ασφάλειά μας, εάν δεν αποκτήσουμε κουλτούρα εκκένωσης. Καθώς και πέραν της πανδημίας και όλων των υπολοίπων που μπορεί να προκληθούν από την αποκαλούμενη κλιματική αλλαγή, πάγιο κινδυνολογικό ζήτημα, από την εποχή που τελείωσα το Πολυτεχνείο, ήταν η άνοδος της στάθμης της θάλασσας λόγω υπερθέρμανσης, που μέχρι τώρα δεν συνέβη. Περιττό να υπενθυμίσει κανείς, ότι υπήρχε πρόβλεψη περί ανόδου της στάθμης κατά 6 μέτρα και μάλιστα μέχρι το έτος 2000 – αλλά, φεύ, τίποτε δεν έγινε. Όμως το «σενάριο» επανέρχεται και «δένει γάντι» με την περιρρέουσα τρομολαγνική ατμόσφαιρα της παρούσης συγκυρίας.
Για να υψωθεί, λοιπόν, η στάθμη της θάλασσας ένα (1) μέτρο, όπως πολλοί «ειδικοί» θιασώτες της κλιματικής αλλαγής -που αναβαθμίστηκε τελευταία σε κλιματική κρίση- προβλέπουν, έχοντας κατεβάσει εξαιρετικά χαμηλά τις προσδοκίες τους εξ αιτίας των επανειλημμένων αποτυχιών στις προβλέψεις τους, ότι θα συμβεί μέχρι το 2100, θα πρέπει να ικανοποιηθεί μία από τις παρακάτω συνθήκες.
α. Άνοδος της μέσης θερμοκρασίας των ωκεανών κατά x βαθμούς Κελσίου, η οποία θα προκαλέσει αντίστοιχη διαστολή των υδάτων.
β. Λειώσιμο σε ένα ποσοστό των χερσαίων πάγων στην Ανταρκτική, ή στην Γροιλανδία, ή και στις δύο αυτές περιοχές του πλανήτη.
γ. Συνδυασμός των δύο παραπάνω προϋποθέσεων.
Η διαστολή των υδάτων
Ας δούμε πρώτα την πιθανολογούμενη ύψωση της στάθμης των θαλασσών εξ αιτίας της ανόδου της μέσης θερμοκρασίας των ωκεανών, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι.
Γνωρίζουμε ότι η συνολική επιφάνεια της θάλασσας είναι περίπου το 71% της επιφάνειας του πλανήτη και καταλαμβάνει 361,132 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα (Km2).
Ο συνολικός όγκος του νερού των θαλασσών φτάνει στο 1,335 δισεκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα (Km3). Δηλαδή, ούτε λίγο, ούτε πολύ 1,335*10^21 λίτρα (1,335 επί 10 εις την 21η δύναμη).
Γνωρίζουμε, ότι το νερό έχει την μεγαλύτερη θερμοχωρητικότητα από κάθε άλλο υλικό -στερεό, υγρό, ή αέριο- πάνω στη γη (εκτός της υγρής αμμωνίας) και αντιστοιχεί σε 1000 (1 Kcal) θερμίδες που απαιτούνται να καταναλωθούν προκειμένου να αυξηθεί η θερμοκρασία 1 λίτρου νερού κατά 1 βαθμό Κελσίου (το ίδιο για να ψυχθεί κτλ). Η ποσότητα αυτής της ενέργειας που απαιτείται διαφοροποιείται λίγο, αναλόγως ποια είναι η αρχική θερμοκρασία του νερού. Παρ’ όλα αυτά η διαφοροποίηση αυτή είναι μικρή και δεν επηρεάζει σημαντικά τα μεγέθη.
Γνωρίζουμε, επίσης, ότι ο συντελεστής διαστολής του νερού είναι 207 Χ 10^-6 = 0,000207.
Εάν κάνουμε τους υπολογισμούς θα βρούμε, ότι για την άνοδο της στάθμης της θάλασσας κατά 1 μέτρο, δηλαδή για να αυξηθεί ο όγκος του νερού, λόγω της διαστολής, κατά 361.132 Km3 (κυβικά χιλιόμετρα), ήτοι 1 μ3 επί το σύνολο της επιφανείας των θαλασσών, θα χρειαστεί να αυξηθεί η μέση θερμοκρασία του νερού κατά 1,31 βαθμούς Κελσίου.
Για την αύξηση αυτή της θερμοκρασίας θα πρέπει να δαπανηθεί ενέργεια η οποία ανέρχεται, με βάση τη θερμοχωρητικότητα, του νερού σε 1,749*10^21 Kcal, ή σε 2,034*10^18 Kwh.
Κοντολογίς, για την άνοδο της στάθμης της θάλασσας κατά 1 μέτρο θα χρειαστεί να δαπανηθεί ενέργεια της τάξης των 2.033.912.550 Twh (Τεραβατώρες).
Για να πάρουμε μια ιδέα για το τι σημαίνει αυτό το μέγεθος της ενέργειας, αρκεί να πούμε, ότι η συνολική παραγόμενη (και καταναλισκόμενη) ετησίως ενέργεια από τις ανθρώπινες δραστηριότητες ανέρχεται περίπου στις 90.000 Twh!
Ο ήλιος για τη λειτουργία του πλανήτη συνολικά προσφέρει σε ολόκληρη την επιφάνεια της γης (510 εκατομμύρια Km2) μεσοσταθμικά 1.365 watt στο τετραγωνικό μέτρο κάθετης προς την ακτινοβολία επιφάνειας (προτού εισέλθει στην ατμόσφαιρα και αντανακλαστεί, σκεδαστεί κτλ), ήτοι 348.125 Twh!
Δηλαδή, ολόκληρη την ενέργεια που παράγει η ανθρωπότητα στη διάρκεια ενός έτους και παραπάνω, ο ήλιος μας τη δίνει σε μόλις 15,5 λεπτά της ώρας (στην πράξη σε 24 λεπτά αφού στο έδαφος φτάνει περίπου μόνον το 65% αυτής).
Παρ’ όλα αυτά, οι ωκεανοί για να αυξηθεί η μέση θερμοκρασία τους κατά 1,31 βαθμό Κελσίου που θα προκαλέσει άνοδο της στάθμης τους κατά 1 μέτρο, θα πρέπει να απορροφήσουν συνολικά την προσπίπτουσα ηλιακή ακτινοβολία στην ανώτερη ατμόσφαιρα της γης και πριν μέρος της ανακλαστεί πίσω στο διάστημα από το έδαφος και την ατμόσφαιρα, χωρίς δηλαδή την παραμικρή απώλεια, για ολόκληρες 243 ημέρες {(2.033.912.550/348.125)/24}. Καταλαβαίνουμε όλοι τι θα συμβεί εάν (θεωρητικά) «σβήσει» ο ήλιος για τόσον καιρό, προκειμένου το σύνολο της προσπίπτουσας ηλιακής ακτινοβολίας να απορροφηθεί από τους ωκεανούς για να αυξηθεί μόλις κατά 1 βαθμό η μέση θερμοκρασία τους. Από την άλλη, οι ωκεανοί θα πρέπει να απορροφήσουν ισοδύναμο του συνόλου της ανθρώπινης παραγωγής ενέργειας (ενέργεια, βιομηχανία, μεταφορές κτλ) στον πλανήτη για 22,6 χιλιάδες χρόνια (2.033.912.550/90.000).
Ερώτηση: Από που θα βρεθεί αυτή η τερατώδους μεγέθους ποσότητα ενέργειας μέσα σε ογδόντα χρόνια από σήμερα, έτσι ώστε περί το 2100 μΧ να έχει ανεβεί η στάθμη των θαλασσών -ένεκα διαστολής- κατά 1 μέτρο, όπως θέλουν να προβλέπουν τα μοντέλα των «ειδικών» επί της κλιματικής κρίσης; Και πόσο θα χρειαστεί να ψυχθεί ολόκληρος ο πλανήτης για να συμβεί αυτό, όταν μάλιστα η θερμοχωρητικότητα του αέρα είναι πολλές φορές μικρότερη εκείνης του νερού;
Μια τέτοια φυσική διαδικασία ανόδου της μέσης θερμοκρασίας των θαλασσών, εάν ποτέ συνέβαινε, μόνον πολλές δεκάδες χιλιετίες θα μπορούσε να διαρκέσει, διαφορετικά θα προκαλούσε τέτοια ψύξη στον πλανήτη απορροφώντας βίαια εντός μερικών δεκάδων ετών την απαιτούμενη ενέργεια από την ατμόσφαιρα που η εποχή των παγετώνων θα φάνταζε καλοκαιράκι!
Το λειώσιμο των πάγων
Αντιλαμβανόμενοι ακόμα και οι αυτοφερόμενοι ως «ειδικοί» το μέγεθος της κουταμάρας να περιμένει κανείς άνοδο της στάθμης της θάλασσας ένεκα διαστολής, επικεντρώνουν στη δεύτερη υπόθεση περί λειωσίματος των πάγων στους πόλους.
Επειδή μάλιστα κάποιες «δειλές» αναφορές περί του λειωσίματος των θαλάσσιων πάγων, θα είχε την αντίστοιχη τύχη με τη μέσω της διαστολής του νερού άνοδο της στάθμης των θαλασσών, αφού δεν μπορεί να ανατραπεί από καμία ορθοπολιτική μοντέρνα θεωρία η Αρχή του Αρχιμήδους, επικεντρώνουν την προσοχή τους (και την προπαγάνδα τους) στο «λειώσιμο» των χερσαίων πάγων στην Ανταρκτική και στην Γροιλανδία, κάνοντας ευθείες προβολές του τι θεωρούν ότι συμβαίνει σήμερα στους πόλους στο βάθος του χρόνου.
Γεγονός όμως είναι, ότι για να υπάρξει άνοδος της στάθμης των θαλασσών κατά 1 μέτρο το 2100, ή οποτεδήποτε, θα πρέπει να αυξηθεί ο όγκος του νερού πάντα κατά 361.132 Km3 και αντίστοιχα να λειώσουν 401.258 Km3 πάγου. Επειδή ο πάγος καταλαμβάνει κατά το 1/9 μεγαλύτερο όγκο από το νερό θα χρειαστεί να λειώσουν ακόμα μεγαλύτερες ποσότητες από τον αναγκαίο όγκο νερού.
Εδώ πρέπει να επισημάνουμε ότι προκειμένου να λειώσουν τέτοιοι όγκοι, θα πρέπει να αυξηθεί η θερμοκρασία τους από πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν που έχουν σήμερα, στο μηδέν τουλάχιστον.
Ας πούμε ότι μεσοσταθμικά θα πρέπει να ανεβεί η θερμοκρασία τους κατά 25 βαθμούς Κελσίου. Στην πραγματικότητα η θερμοκρασία των πάγων στους πόλους είναι πολλούς βαθμούς χαμηλότερη, αλλά ας διευκολύνουμε την ανάλυση, γνωρίζοντας ότι τα μεγέθη θα είναι τα ελάχιστα που δύνανται να λαμβάνονται υπ’ όψιν. Τότε κάνοντας τους αντίστοιχους υπολογισμούς συμπεραίνουμε ότι θα χρειαστεί να απορροφηθεί -κατ’ ελάχιστον- θερμική ενέργεια ισοδύναμη με 11.666.562 Twh!
Ήτοι θα χρειαστεί να απορροφηθεί τόση ενέργεια όση προσφέρει η προσπίπτουσα στο κάθετο επίπεδο και στην ανώτερη ατμόσφαιρα (χωρίς δηλαδή την παραμικρή απώλεια) ηλιακή ακτινοβολία για 33,51 ώρες, ή η συνολική ανθρώπινη δραστηριότητα για 117 χρόνια, χωρίς μάλιστα την παραμικρή απώλεια.
Από που θα αντληθεί όλη αυτή η ενέργεια; Αρκεί η άνοδος της μέσης θερμοκρασίας στους πόλους κατά περίπου 3,1 βαθμούς -όπως την υπολογίζουν- για να προσφέρει αυτές τις αναγκαίες ποσότητες ενέργειας, όταν ακόμη και 5 και 6 βαθμούς να ανεβεί η μέση θερμοκρασία εκεί, πάντα θα παραμένει αρκετούς βαθμούς κάτω από το μηδέν;
Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμη. Μας πληροφορούν διάφορες ερευνητικές ομάδες στη Γροιλανδία ότι η απώλεια πάγων εκεί έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια και φτάνει περίπου τα 254 δις κυβικά μέτρα πάγου ετησίως. Αυτό σημαίνει -κι εάν υποθέσουμε ότι η μέτρηση είναι σωστή και συνεχιστεί η απώλεια- ότι κάθε χρόνο θα χάνονται από τη Γροιλανδία 254 Km3. Εάν υποθέσουμε, επίσης, ότι θα χάνονται άλλα τόσα από την Ανταρκτική, δηλαδή συνολικά 500 Km3 πάγου ετησίως, θα χρειαστούν 401.258/500 = 802,5 χρόνια, για να λειώσουν τέτοιες ποσότητες πάγου και να ανεβεί η στάθμη των υδάτων κατά 1 μέτρο, χωρίς φυσικά να υπάρχει η παραμικρή αναπλήρωση των χαμένων όγκων.
Όμως εξακολουθεί να λείπει ο μηχανισμός που θα μπορούσε να ερμηνεύσει το γιατί να συμβεί αυτό ακόμη και στη διάρκεια τόσο μεγάλου χρονικού διαστήματος, που εκφεύγει κάθε ανθρώπινης πρόβλεψης. Από που θα προέκυπτε όλη αυτή η ενέργεια που θα οδηγούσε σε λειώσιμο τους πάγους σε ατμοσφαιρικές θερμοκρασίες που εξακολουθούν να παραμένουν σε πολλούς βαθμούς κάτω του μηδενός; Ενώ θα χρειαζόντουσαν ακόμα και πολλές δεκαετίες για να λειώσουν αυτοί οι πάγοι, εάν υποθέταμε, ότι η ατμοσφαιρική θερμοκρασία ανέβαινε ακόμη και μερικούς βαθμούς πάνω από το μηδέν στους πόλους καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Πράγμα εντελώς αυθαίρετο να το υποθέσει κανείς, ακόμη κι εάν θεωρήσουμε, επίσης αυθαιρέτως, ότι μέχρι το τέλος του αιώνα η μέση ετήσια θερμοκρασία της ατμόσφαιρας ανεβεί ακόμη και 3, ή και 4 βαθμούς Κελσίου.
Αλλά ακόμη κι εάν υποθέσουμε ότι οι πάγοι λειώνουν, αυτό δεν οδηγεί σε απορρόφηση αντίστοιχης ενέργειας όπως περιγράφηκε -και σε συνθήκες ψύξης την ατμόσφαιρα, εξασφαλίζοντας νέες ισορροπίες στη φύση;
Φυσικά, η παγοκάλυψη ποτέ δεν ήταν στατική, πάντα υπήρχαν αυξομειώσεις στον όγκο και την έκταση της. Υπερκείμενα στρώματα πάγου με ακόμη και πολύ μικρές διαφοροποιήσεις στα χαρακτηριστικά τους (πυκνότητα, θερμοκρασία, περιεχόμενο ξένων υλικών κτλ), σχηματοποιημένα σε διαφορετικές εποχές, διολισθαίνουν δημιουργώντας τριβές με υποκείμενα στρώματα (πλαστικότητα πάγου), κατευθυνόμενα προς χαμηλότερα εδάφη και προς τη θάλασσα. Υπάρχει και το φαινόμενο της εξάχνωσης. Πολύ έντονο σε μεγάλα υψόμετρα, ισχυρούς ανέμους και ηλιοφάνεια -όταν υπάρχει. Ταυτόχρονα όμως άλλα στρώματα πάγου δημιουργούνται. Το ισοζύγιο μετράει και μπορεί για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο να είναι αρνητικό και σε κάποια άλλη το ισοζύγιο να είναι θετικό. Όλα όμως αυτά βρίσκονται εντός του πλαισίου απολύτως φυσικών διεργασιών, που πάντα υπήρχαν. Απλά τώρα η τεχνολογία μας έδωσε τη δυνατότητα να τα παρατηρούμε καλύτερα και να τα μετρούμε.
Εάν στην παρούσα συγκυρία τυχαίνει το ισοζύγιο παγοκάλυψης να είναι αρνητικό, τίποτε δεν αποκλείει σε λίγα χρόνια να γίνει έντονα θετικό. Πολύ περισσότερο όταν πολλοί επιστήμονες προβλέπουν ότι ήδη εισερχόμαστε σε μια μακρά περίοδο μείωσης της μέσης ετήσιας θερμοκρασίας της ατμόσφαιρας, δηλαδή ψύξης, αντί για υπερθέρμανση.
Η εργαλειοποίηση των φυσικών φαινομένων
Αναμένω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον να με πληροφορήσουν οι «ειδικοί» τον μηχανισμό που η αύξηση κατά 40% από τα προβιομηχανικά επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα, έστω κι εάν αυτή προέρχεται εξ ολοκλήρου από την ανθρώπινη δραστηριότητα, προκαλεί τέτοιου μεγέθους συσσώρευση ενέργειας -σχεδόν εκ του μηδενός προερχόμενης- ικανής όμως να εγκλωβίζεται στα κατώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, να προκαλεί αύξηση της θερμοκρασίας, τήξη των πάγων, άνοδο της στάθμης της θάλασσας και κλιματική κρίση. Διότι μέχρι τώρα δεν μας δίνουν κανένα πραγματικό επιστημονικό δεδομένο, που να πείθει για τους ισχυρισμούς τους και να μην παραβιάζει την κοινή λογική. Τα μοντέλα, τα σχετικά πολύχρωμα διαγράμματα και οι αφοριστικές επαναλαμβανόμενες διαπιστώσεις, οι παπαγαλισμοί και τα αναμασήματα, με την επίκληση μη αμφισβητούμενων δήθεν αυθεντιών, είναι καλά για «επιστημονικά» γκαλά, παρουσιάσεις, και συλλογή παχυλών επιχορηγήσεων, αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου την ανάδειξη της αλήθειας. Μιά απόπειρα απάντησης σε όλο αυτό και τη συνεισφορά του διοξειδίου επιχειρήθηκε στο άρθρο «Ο νέος μας εχθρός».
Σίγουρα, οι δυνάμεις της φύσης είναι τεράστιες και τα πάντα μπορούν να συμβούν, αλλά αυτό απέχει έτη φωτός από το να θεωρούμε, ότι ο άνθρωπος είναι σε θέση να τις επηρεάσει στο ελάχιστο, όταν η συμμετοχή του στη συνεχή ροή και ανταλλαγή της ενέργειας είναι απειροελάχιστη, έως αμελητέα στην κλίμακα της φύσης. Όταν ο ήλιος μας δίνει ολόκληρη την ενέργεια που παράγουμε και καταναλώνουμε σε έναν ολόκληρο χρόνο μόλις σε 15,5 λεπτά της ώρας, όπως αποδεικνύεται με τους απλούστερους υπολογισμούς. Ήτοι, η ανθρώπινη συνεισφορά -στο μέγιστό της δραστηριότητάς μας ως είδος- δεν ξεπερνά το 0,00295% ετησίως του συνολικού ενεργειακού δυναμικού που δέχεται ο πλανήτης από τον ήλιο κινητοποιώντας όλες τις αντίστοιχες φυσικές διεργασίες. Κι έχουμε την αναίδεια να νομίζουμε ότι μπορούμε να τις επηρεάσουμε.
Βέβαια, αυτό που αποφεύγουν να μας ενημερώσουν τα ΜΜΕ είναι ότι και οι ίδιοι οι «ειδικοί» κρατούν πισινή, αναφερόμενοι (στα ψιλά γράμματα) σε σενάρια στη βάση μοντέλων και πιθανολογήσεις περί πχ του 5% να συμβούν αυτά που δημοσιεύονται ως βεβαιότητες από τα ΜΜΕ.
Ωστόσο, η εργαλειοποίηση των φυσικών φαινομένων είτε για λόγους εντυπωσιοθηρίας, είτε για την εξυπηρέτηση οικονομικοπολιτικών σκοπιμοτήτων είναι εντελώς απαράδεκτη έως ύποπτη.
Δημοσιεύματα μάλιστα που είδαν πρόσφατα το φως με «πειραγμένες» φωτογραφίες, που δείχνουν τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη σε πλημμύρα, εξ αιτίας της ανόδου της στάθμης της θάλασσας, εμπίπτουν άμεσα στο άρθρο 191 του ποινικού κώδικα περί διασποράς ψευδών ειδήσεων που μπορούν να προκαλέσουν ανησυχία και φόβο στο κοινό.
Δυστυχώς οι αρμόδιες αρχές αντί να κινήσουν τις διαδικασίες δίωξης των ψευδολογούντων, έσπευσαν έντρομοι -ως φαίνεται- να προμηθευτούν… πιρόγες.
Ας είμαστε ευτυχείς
Οι υπόλοιποι ας είμαστε ευχαριστημένοι κι ευτυχείς, που υπάρχουμε επάνω σε έναν τόσο φιλόξενο πλανήτη, που μας προσφέρει απλόχερα τους πόρους του για να βελτιώνουμε συστηματικά τη ζωή μας. Με την θερμότητά του, την υγρασία του και το CO2 να τον καθιστούν πραγματικό παράδεισο. Θέτοντας, επιτέλους, φραγή στην πολιτική εργαλειοποίηση των φυσικών φαινομένων, για την επίτευξη ανομολόγητων οικονομικών και πολιτικών σκοπών και στόχων, και ευχόμενοι να πέσουν έξω αυτοί που προβλέπουν έστω και περιορισμένη ψύξη του τα επόμενα χρόνια. Διότι τότε θα είναι που θα καταλάβουν όλοι… τι εστί βερίκοκο και κλιματική κρίση και θα παρακαλάνε να καίμε κάρβουνο, που μάλλον δεν θα φτάνει στο ελάχιστο!
Μολονότι θα πρέπει να γίνουμε όντως πολύ προσεκτικοί και να παύσουμε να ρυπαίνουμε, γεμίζοντας σκουπίδια που η φύση στην κλίμακα του δικού μας χρόνου αργεί να ανακυκλώσει, οφείλουμε να γνωρίζουμε, ότι ο πραγματικός ζωοδότης δεν είναι το οξυγόνο. Είναι το διοξείδιο του άνθρακα, που αναδυόμενο νωρίς από τα σπλάχνα του θερμού τότε ακόμη πλανήτη, μπόρεσε, με τη συνδρομή της ενέργειας από τον ήλιο, να διασπασθεί, να απελευθερώσει το οξυγόνο, που με τη σειρά του ενώθηκε με το υδρογόνο σχηματίζοντας το νερό, να ενώσει τα άτομα του άνθρακα με άλλα στοιχεία δημιουργώντας οργανικές ενώσεις, κτλ, κτλ, κτλ… Ενώ και σήμερα προσφέρει τα μέγιστα στη διατήρηση της ζωής και των βιοτόπων, με τη φωτοσύνθεση να είναι μια αναντικατάστατη λειτουργία, όπου χωρίς αυτήν ο πλανήτης θα ερημοποιείτο απολύτως.
https://www.hereticalideas.gr/2021/10/apofygi-tou-pnigmou.html
Αφήστε ένα σχόλιο