(Social revisited)

(Social revisited)

του Ηλία Καραβόλια

Για μια χώρα με ελλείμματα, υπέρογκο δανεισμό και δημόσιο χρέος επί δεκαετίες, το να έχει στην κρίσιμη στιγμή του κακού έλλειμμα γιατρών και έκτακτου προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία, είναι το λιγότερο κατάντια!

Με την διαρκή γενναία μάχη που δίνουν οι κρατικοί λειτουργοί του συστήματος υγείας και την ανάγκη επίταξης ιδιωτών γιατρών και κλινικών, αποδεικνύεται ότι το μίσος κάποιων σε αυτό τον τόπο για τα δημόσια αγαθά και το κοινωνικό κράτος, είναι το μίσος για οτιδήποτε συλλογικό: για οτιδήποτε προστατεύει το άτομο και τις αξίες του μέσα σε έναν πλήρως εμπορευματοποιημένο κόσμο.

Έναν κόσμο όπου «συναλλάσσονται» άνθρωποι και αρχές (μόνο που οι σπουδαίοι άνθρωποι δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι αρχές τους). Και η συναλλαγή της εποχής μας είναι ξεκάθαρη και μη εμπορεύσιμη: ζωή – θάνατος.

Η επίταξη λοιπόν ιδιωτικών γιατρών -ελπίζουμε και κλινικών- είναι η ιστορική ήττα της εμμονικής αντικοινωνικής πολιτικής ενός παρωχημένου νεοφιλελεύθερου μοντέλου που πεισματικά απορρίπτει την ενίσχυση των δημοσίων νοσοκομειακών δομών. Πεισματικά αρκείται στο να υποδεικνύει ποσό «αποτελεσματικός» είναι ο ιδιωτικός τομέας για όλα τα εμπορεύματα, αγνοώντας επιδεικτικά ότι η ζωή δεν είναι εμπόρευμα.

Ένα είναι σίγουρο μετά τον κορωνοϊό: δεν υπάρχει πλέον το μοντέλο που σου λέει «ζήσε» και «πέθανε» μόνος σου. Είναι η αποτυχημένη ιδεολογία του ατομικισμού, της ανταγωνιστικότητας, της δαρβινικής λογικής, της επικράτησης και επιβίωσης όσων αντέχουν: δηλαδή όσων κερδίζουν περισσότερα και έχουν να πληρώσουν.

Η τσέπη του καθενός όμως είναι το μοναδικό όργανο του ανθρώπινου σώματος που διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Και ένας ιός, μια πανδημία, μια αρρώστια που χρειάζεται επείγουσα περίθαλψη, δεν ξεχωρίζει κανέναν ανάλογα με την τσέπη του…

Για μια χώρα που βυθίστηκε στην ύφεση λόγω υπερδανεισμού και σπατάλης, το να μην έχει «σπαταλήσει» χρήμα για διορισμούς γιατρών – νοσηλευτών, είναι ντροπή! Όπως είναι ντροπή να μην προσλαμβάνονται δάσκαλοι στα σχολεία όταν ανθεί η ιδιωτική παιδεία και τα φροντιστήρια.

Η πανδημία δείχνει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός και αποδομεί τον μύθο της ελεύθερης αγοράς. Διότι αποδεικνύεται -ακούγοντας για θανάτους και κρούσματα- ότι υπάρχει και η «αγορά» της έκτακτης ανθρώπινης ανάγκης για επιβίωση.

Και εδώ δεν χωράνε αμπελοφιλοσοφίες για κρατικισμό, πατερναλισμό, κομμουνισμό: όταν το άτομο κινδυνεύει τότε η κοινωνία συμβάλλει. Όταν ο πολίτης πεθαίνει τότε η πολιτεία τον φροντίζει. Όταν αναγκαστικά δεν δουλεύει ο εργαζόμενος τότε τον αποζημιώνει το κράτος. Τελεία.

Γιατί πίσω από τον ρόλο του κράτους υπάρχει μια αθέατη, μια κρυφή πανανθρώπινη εξίσωση: μόλις κινδυνεύει ο «ένας» τότε συνδράμει το «σύνολο». Γιατί αυτό ακριβώς είναι τα κρατικά νοσοκομεία, τα δημόσια σχολεία, οι κοινωνικές δομές: η θέσμιση του συνόλου.

Την επόμενη φορά που θα ξανασυμβεί να φρακάρουν τα νοσοκομεία, την επόμενη φορά που θα ξαναψάχνουμε γιατρούς και κλίνες, ας αναλογιστούμε γιατί πρέπει να σεβόμαστε τους φόρους που πληρώνουμε και γιατί πρέπει να βάζουμε στην θέση του κάθε σπουδαγμένο στα ξένα τεχνοκράτη που μας παραθέτει σε διαγράμματα το γιατί η μείωση του κοινωνικού κράτους και οι ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων δομών είναι δήθεν για το καλό όλων και όχι για τα κέρδη των λίγων…

 

 

https://www.hereticalideas.gr/2021/03/social-revisited.html