Ρεαλισμός: Η αντίσταση, το φρόνημα και η αξιοπρέπεια

Ρεαλισμός: Η αντίσταση, το φρόνημα και η αξιοπρέπεια

του Μανώλη Μούστου

Ζούμε στιγμές δραματικές και συνάμα ιστορικές. Εδώ και μερικές μέρες, το ερευνητικό σκάφος Ορούς Ρέις κόβει βόλτες μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας, συνοδεία τουρκικών πολεμικών πλοίων ενώ το τουρκικό ναυτικό πραγματοποιεί ασκήσεις στο κέντρο του Αιγαίου. Όταν λέμε κέντρο εννοούμε στην Σκύρο. Δηλαδή, πιο κάτω είναι η Εύβοια και η Στερεά Ελλάδα.

ΑΟΖ, υφαλοκρηπίδες, οριοθετήσεις και επακουμβήσεις. Πολύς κόσμος μπερδεύεται με όλα αυτά, όποτε ας κρατήσουμε αυτό: το τουρκικό ιμπεριαλιστικό και φασιστικό καθεστώς πραγματοποιεί εχθρική ενέργεια εις βάρος της Ελλάδας. Κανονικά και με τον νόμο. Τον νεο-οθωμανικό.

Πέρα και έξω από κάθε διεθνές δίκαιο και συμφωνία, η Τουρκία, με τρόπο πειρατικό και τραμπούκικο, στέλνει φρεγάτες, εισβάλει σε ξένα εδάφη και δημιουργεί τετελεσμένα. Βασικά, υλοποιεί το σχέδιο της “Γαλάζιας Πατρίδας” που είναι το όραμα του ερντογανισμού για επέκταση προς την Δύση. Αυτά που κάνει στα ανατολικά της με Κούρδους και Συρία, αυτά κάνει τώρα και στα δυτικά της. Βία, πειρατεία, επέκταση, αρπαγή.

Ωστόσο, υπάρχει κάτι πιο επικίνδυνο από την τουρκική επιθετικότητα. Κι αυτό είναι η προσπάθεια που γίνεται στην Ελλάδα διαχρονικά να βαφτίζουμε το ψάρι κρέας. Σαράντα χρόνια τώρα, ο αστικός πολιτικός κόσμος έχει κάνει το παν για να αποκοιμίσει την κοινωνία σε σχέση με τον τουρκικό κίνδυνο.
“Θα μας προστατέψει η Ευρώπη ή το ΝΑΤΟ”
“Η Τουρκία τα κάνει αυτά για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης”
“Θα απειλήσουμε τον Ερντογάν ότι αν συνεχίσει έτσι δεν πρόκειται να μπει στην ΕΕ”
“Η Τουρκία είναι στριμωγμένη γιατί πέφτει η λίρα. Έχουμε το πάνω χέρι”

Τέτοια πράγματα λέγονται και γράφονται χρόνια τώρα. Έτσι, πολλοί κακόμοιροι ραγιάδες πίστεψαν ότι άμα ξεπουλήσουμε το 1/3 της ελληνικής επικράτειας σε πολυεθνικές του πετρελαίου θα τρέξει η Exxon-Mobil να υπερασπιστεί την εθνική μας κυριαρχία. Ή ότι ο Ερντογάν δεν θα τραβήξει πολύ το σχοινί γιατί θα χάσει το ευρωπαϊκό όνειρο την στιγμή που η Τουρκία έχει πασιφανώς χεσμένη και την ΕΕ και την ενδεχόμενη είσοδο της σε αυτήν.

Δεν γίνεται αντιληπτό το εξής: η Τουρκία είναι ένα κράτος διαχρονικά οικοδομημένο πάνω στην βία και την επέκταση. Βία εις βάρος άλλων μειονοτήτων-εθνοτήτων στο εσωτερικό της και επέκταση εις βάρος των γειτόνων της. Οι σκληρές ταξικές αντιθέσεις, μάλιστα, που κυριαρχούν στην αχανή τουρκική ενδοχώρα επιλύονται με αυτόν ακριβώς τον τρόπο. Την έφοδο προς την επέκταση και την βία και τον μεγαλοϊδεατισμό που τις συνοδεύει.

Και από την άλλη, η Ελλάδα οικοδόμησε την πολιτική της στην εξάρτηση από τον ξένο παράγοντα, παρά και ενάντια στα θέλω και τους καημούς του ελληνικού λαού για ανεξαρτησία και κυριαρχία.

Απέναντι, στις απειλές, τους εκβιασμούς και την επιθετικότητα της τουρκικής πλευράς, η Ελλάδα υιοθέτησε το τρίπτυχο “υποτέλεια-υποχωρητικότητα-τεμενάδες“. Και να σου τα σημιτικά “ευχαριστούμε τους Αμερικάνους” και να σου οι κουμπαριές και τα ζεϊμπέκικα του Γιωργάκη Παπανδρέου με τον τότε ομόλογο του Ισμαήλ Τζεμ. Και να σου ο εθνικός στόχος για “συνεκμετάλλευση” και οι ΑΟΖ που εκχωρούν κυριαρχία στην Ιταλία ή εξαιρούν το Καστελόριζο και την μισή Κρήτη. Όλα προκειμένου να “καλοπιάσουμε” το θηρίο σύμφωνα με τις υποδείξεις των “Προστάτιδων Δυνάμεων”…

Ας σκεφτούμε το παρακάτω παράδειγμα. Στο σπίτι δικής σου ιδιοκτησίας, μπουκάρει ένας γείτονας διεκδικώντας τα μισά δωμάτια. Εσύ καταφέρνεις να πας με τον γείτονα σε “διάλογο” με την βοήθεια ισχυρών φίλων που διαθέτεις. Κατάληξη του “διαλόγου”; Πλέον, μεγάλο μέρος του σπιτιού ανήκει και στους δύο, αφού θα το “συνδιαχειρίζονται”. Έτσι, μένουν όλοι ικανοποιημένοι. Ούτε εσύ μπορείς να τα θες όλα δικά σου, ούτε ο γείτονας σου να μείνει παραπονεμένος. Φάγαμε μερικές αλλά μας έριξαν κιόλας.

Αυτή είναι περίπου η πολιτική του εγχώριου αστικού πολιτικού κόσμου. Δεν μπορεί το Αιγαίο να είναι μία αποκλειστικά ελληνική θάλασσα, ούτε η Τουρκία να μην έχει πρόσβαση στη Μεσόγειο επειδή μία κουτσουλιά σαν το Καστελόριζο την εμποδίζει. Αφού είναι μακριά το άτιμο από την Ελλάδα…

Θα αναρωτηθεί κανείς: “ωραία όλα αυτά αλλά τι θέλετε να κάνουμε; Να πάμε σε πόλεμο; Μην είμαστε μοναχοφάηδες ρε παιδιά. Να είμαστε ρεαλιστές.» Μα αν κάτι τροφοδοτεί τον τουρκικό επεκτατισμό αυτό είναι η πολιτική “χαϊδέματος” απέναντι στην Τουρκία που έχουν οι υποτιθέμενοι “προστάτες” μας, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι. Αν κάτι ανοίγει την όρεξη στο θηρίο αυτό είναι η ψοφοδεής στάση των ελληνικών ελίτ και η διαρκής υποχωρητικότητα που τις διακατέχει. Αυτό δεν έχει αποδειχθεί περίτρανα τα τελευταία χρόνια;

Βεβαίως, κάποιοι μπορεί να φτιάχνονται με απόψεις του στυλ “επιτέλους να μπει ένα τέλος στο εθνικό τουρκοφαγικό αφήγημα». Η πραγματικότητα είναι άλλη: σε μία εποχή οπισθοχώρησης της Δύσης και ανάδυσης άλλων παιχτών (Κίνα, Ρωσία) η Γερμανική Ευρώπη και η Αμερική θέλουν να τα έχουν καλά κυρίως με την ερντογανική Τουρκία. Για να την καλοπιάσουν της προσφέρουν μεγάλο τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Η Ελλάδα θα πρέπει να θυσιαστεί και να ακρωτηριαστεί προκειμένου η Τουρκία να κρατηθεί κάπως στο δυτικό στρατόπεδο. Δουλειά του εγχώριου πολιτικού κόσμου είναι να παρουσιάσει στην κοινή γνώμη τον επικείμενο εδαφικό ακρωτηριασμό σαν “διπλωματική νίκη που αποσόβησε τα χειρότερα».

Και οι Έλληνες; Αυτοί καλά θα κάνουν να είναι ρεαλιστές. Να ενσωματώσουν τον ραγιαδισμό και την ηττοπάθεια της εγχώριας ελίτ και να το πάρουν απόφαση. Κάτι θα χαθεί. Το Αιγαίο, ας πούμε, θα ονομάζεται εφεξής “Βόρεια Μεσόγειος” ή “Θάλασσα των Νήσων” ενώ κάποια νησιά θα “γκριζάρουν», δηλαδή πάνω σε αυτά θα έχει λόγο και εξουσία η Τουρκία.

Οι Έλληνες θα πρέπει να χωνέψουν καλά ότι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η “εθνική κυριαρχία” και η “εδαφική ακεραιότητα” συνιστούν εντελώς παρωχημένες πολυτέλειες. Η κυριαρχία και η ακεραιότητα της Ελλάδας. Όχι της Τουρκίας. Μην ξεχνιόμαστε.

Τώρα, αν το μασάζ της ελληνικής κοινής γνώμης διευκολύνεται και από καμία εθνικιστική κορώνα στυλ Άδωνη ή Αμβρόσιου ή στρατηγού Φράγκου Φραγκούλη ακόμα καλύτερα. Διαχρονικά, ο χώρος της Δεξιάς και της “εθνικοφροσύνης” συνδέθηκε στον τόπο με τα πιο μεγάλα εθνικά ξεπουλήματα. Για την ακρίβεια, όσο πιο μεγάλο το ξεπούλημα και η μειοδοσία τόσο πιο μεγάλη και η εθνικιστική κορώνα. Αποκορύφωμα, η αμερικανοκίνητη χούντα των συνταγματαρχών που κατέληξε στην βάναυση τουρκική κατοχή της βόρειας Κύπρου. Γραφικοί χλαμυδοφόροι δώσανε την Κύπρο. Κι όχι “εθνομηδενιστές”.

Ρεαλισμός, λοιπόν, δεν είναι να πιστεύεις ότι η Τουρκία θα ησυχάσει αν της δώσεις κάτι. Ούτε ρεαλισμός είναι να νομίζεις ότι θα σωθείς αν κρέμεσαι από τις ποδιές των Ευρωπαίων, των Αμερικάνων ή των Ισραηλινών. Η ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο και η ευημερία των λαών της περιοχής δεν περνάνε ούτε από την “Χάγη” ούτε από τα τραπέζια των διαπραγματεύσεων όπου μοιράζονται εδάφη σάμπως είναι στραγάλια. Η ειρήνη και η ασφάλεια στην ανατολική Μεσόγειο περνάνε από έναν βασικό δρόμο. Την αποφασιστική καταγγελία και ήττα του νεοθωμανισμού, του τζιχαντισμού και του ιμπεριαλισμού που εκπροσωπεί η Τουρκία.

Σε τελική ανάλυση, απέναντι στον φασισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον επεκτατισμό διαχρονικά μία λύση προστάτεψε τους λαούς: η αντίσταση, το φρόνημα και η αξιοπρέπεια. Και αυτός είναι ο μόνος ρεαλισμός.

Δύσκολα πράγματα θα πει κανείς. Κατά πώς φαίνεται, τσάμπα εισιτήριο για να επιβιώσεις και τον 21ο αιώνα δεν υπάρχει.

 

 

https://www.hereticalideas.gr/2020/08/realismos-antistasi-fronima-aksioprepeia.html