Μην ξεχνάμε! Αναλαμβάνουν να μας σώσουν, αυτοί που μας κατέστρεψαν.

Μην ξεχνάμε! Αναλαμβάνουν να μας σώσουν, αυτοί που μας κατέστρεψαν.


του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου

Απαγόρευση κυκλοφορίας ανθρώπων, με ανεξέλεγκτη κυκλοφορία και αύξηση χρεών, είναι ο ορισμός του ολοκληρωτισμού.

Ο Κορωναϊός θέτει επί τάπητος μια βασική αντίφαση. Αναλαμβάνουν να μας σώσουν, αυτοί που μας κατέστρεψαν. Ανίκανοι και οι ίδιοι να αποκρύψουν την ιδεολογική τους ήττα, πολύ περισσότερο τις δολοφονικές πολιτικές ευθύνες τους, επενδύουν μόνο στην επιστήμη της επικοινωνίας, για να δικαιολογήσουν τις αναγκαιότητες του σήμερα και να σβήσουν τα εγκλήματα του χθες. Και μάλιστα με την χυδαιότητα της μεταφοράς του δικού τους εγκλήματος στο αλέτρι της ατομικής ευθύνης.

Η κοινωνία μας θέλει τα μέτρα, γιατί αγαπά την ζωή. Την βάζει σε προτεραιότητα και δέχεται τα μέτρα, γιατί συνειδητοποιεί την κατάντια και την αδυναμία του δημόσιου συστήματος υγείας. Κατανοεί το αδιέξοδο.

Η στέρηση όμως θεμελιωδών ελευθεριών και η θυσία τους, για το ύψιστο αγαθό προστασίας της δημόσιας υγείας, δεν μπορεί να σημαίνει και θυσία στον βωμό, όχι μόνο της βιωσιμότητας των χρεών αλλά και της διόγκωσής τους. Δηλαδή σε ότι μας έφερε ως εδώ.

Δεν μπορεί να αντιμετωπίζεις μονομερώς την επιδημία με όρους στέρησης κοινωνικών ελευθεριών και έμμεσης παραδοχής πλήρους κατάρρευσης των πολιτικών που επέβαλες, ενώ ταυτόχρονα να δέχεσαι και να εργάζεσαι, έτσι ώστε η τερατώδης καταστροφή κεφαλαίου που συμβαίνει αυτή την στιγμή, να επανακτηθεί και να καρποφορήσει μέσω της βιωσιμότητας και δημιουργίας νέων χρεών. Ποιόν κοροϊδεύεις;

Το επικοινωνιακό τέχνασμα του ξαφνικού ενδιαφέροντος για την αξία της ζωής και του «μαζί θα ξεπεράσουμε τον σκόπελο» διαλύεται και καταρρέει αυτόματα, με την συνειδητή υπονόμευση κάθε δυνατότητας ανάκαμψης της οικονομίας, διατήρησης και διόγκωσης του άχθους των χρεών, που επιβάλει η ΕΕ στους αδύναμους του Νότου.

Ανάλογη καταστροφή κεφαλαίου το 2008, μετακυλίστηκε σε χρέος, δημόσιο και ιδιωτικό, επέβαλε μνημόνια και αντιστοιχεί σε 350.000 περισσότερους θανάτους από γεννήσεις στην ελληνική κοινωνία τα 10 τελευταία χρόνια.

Γι’ αυτό, όσοι διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας τα μνημονιακά χρόνια και σήμερα ομονοούν στην στέρηση κοινωνικών ελευθεριών για το καλό μας, δεν μπορούν και δεν πρέπει να πείσουν. Πολύ περισσότερο, όταν τα κροκοδείλια δάκρυα, χύνονται στο αποστακτήρι της πολιτικής των Βρυξελλών.

Ο Κορωναϊός ως θρυαλλίδα, στρώνει το έδαφος μπροστά, και μετά την μπόρα, για μια μεγάλη αναμέτρηση, ανάμεσα στην συγκέντρωση εξουσίας, πλούτου και χρήματος, μιας «αόρατης υπερκυριαρχίας» από την μία, και στην επιβίωση των λαών και των εθνών με όρους ανεξαρτησίας και δημοκρατίας από την άλλη. Είναι η προσφερόμενη λύση στην αντίφαση και είναι μάλλον νομοτελειακή. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως δούλοι και άρρωστοι, ή ως ελεύθεροι και υγιείς.

Είναι υπόθεση κοινωνικής κι εθνικής συνείδησης της κάθε πατρίδας προκειμένου η λύση στην αντίφαση να διεθνοποιηθεί. Κάθε επίκληση πατριωτισμού από την πλευρά του καθεστώτος, ενώ αυτός ήδη λειτουργεί ως συνθήκη εθνικής συνείδησης μέσα στον λαό, δεν αποτελεί γι’ αυτούς παρά το καταφύγιο των απατεώνων και της πολιτικής τους επιβίωσης.

Δεν μένω σπίτι επειδή μου το επιβάλεις, αλλά για να αναμετρηθούμε μπροστά. Κι εκεί θα δούμε, πόσο μετρά η ζωή κι ο θάνατος και ποιος θα επικρατήσει.

 

 

Αφήστε ένα σχόλιο