Φεύγουν από τα σύνορα οι μετανάστες;
του Γιώργου Ρακκά
Αν επαληθευθεί η είδηση αποτελεί σημαντική νίκη για την ελληνική πολιτεία, η οποία άντεξε στον υβριδικό πόλεμο της γείτονος.
Το παράδειγμα αυτό, συνιστά και απτή απόδειξη ότι είναι εφικτή μια άλλη διαχείριση του μεταναστευτικού ζητήματος, με όρους κράτους δικαίου, που να εξασφαλίζει τον έλεγχο των συνόρων, και τον περιορισμό των ροών -γιατί απλούστατα αυτές δεν δημιουργούνται από μόνες τους, αλλά μοχλεύονται από το τουρκικό κράτος/παρακράτος (που πλέον είναι το ένα και το αυτό).
Οι δικαιωματιστικές χιονονιφάδες αγωνίζονται να πείσουν πως τα πράγματα είναι αλλιώς, πως το πρόβλημα είναι μόνο ανθρωπιστικό, και πως μόνη η Ελλάδα μπορεί να υποδεχθεί όλο το βάρος του κόσμου, αρκεί οι προθέσεις της να είναι άσπιλες, αγνές, και να επιμένουν στο να προτάσσουν την αγιότητα της ανθρώπινης ύπαρξης έναντι οποιασδήποτε άλλης προτεραιότητας.
Αν τις είχαμε ακούσει, τώρα, δεν θα ‘χαμε κράτος. Ή θα είχαμε το αδιανόητο μιας πολιτείας που παραδέχεται η ίδια περιορισμένη ευθύνη εντός της επικράτειάς της. Με λίγα λόγια θα υποβιβαζόμασταν από ανεξάρτητη πολιτική οντότητα, σε «δομή» υπηρεσιών υποδοχής ενός τεράστιου όγκου πληθυσμών και φυσικά θα υπήρχε και συνέχεια, καθώς θα επικυρώνονταν ο ρόλος της χώρας σαν HotSpot της Ευρώπης.
Το πρόβλημά τους είναι βαθύ: Μιλάμε για ολόκληρους πολιτικούς χώρους που ζουν σε ιδεολογικό matrix. Βλέπουν την πραγματικότητα ως έναν διαρκή μανιχαϊκό αγώνα ανάμεσα στο απόλυτο καλό και το κακό, και φυλάνε για τον εαυτό τους ρόλο ιππότη της καλοσύνης. Γι’ αυτούς, η πολιτική είναι ένα παιχνίδι ρόλων, κάτι σαν τον Πόλεμο των Άστρων, όπου κερδίζει εκείνος που διεκδικεί την μεγαλύτερη ιδεολογική καθαρότητα.
Εξ ου και «Χιονονιφάδες»·βάλε τους να διαχειριστούν, έστω και σε καθεστώς «άμεσης δημοκρατίας», την πιο μικρή χωρική ενότητα, π.χ. μια πλατεία όπως αυτή των Εξαρχείων, και η απόλυτη ανικανότητά τους (λόγω του χαρακτήρα που έχει η ίδια η ιδεολογία τους) να αναλάβουν οποιαδήποτε ευθύνη, να θέσουν οποιοδήποτε όριο, και κανόνα, θα την μεταβάλει σε κόλαση. Πόσο μάλλον όταν μιλούν για λογαριασμό ολόκληρης της κοινωνίας (ή καλύτερα όταν απαιτούν από την κοινωνία να ακολουθήσει τα δικά τους ιδεολογικά γούστα).
Αυτοί οι χώροι, όσο κι αν διεκδικούν δάφνες ιστορικής συνέχειας με κινήματα και επαναστατικές πολιτικές του 20ου αιώνα, είναι απολύτως τέκνα της εποχής τους. Υπήκοοι ενός φαντασιακού παγκόσμιου χωριού, είναι ικανοί μόνο για να παζαρεύουν με την παγκόσμια εξουσία την διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, κάνοντας διάφορες «αταξίες» με την κινηματική τους δράση.
από το facebook
https://www.hereticalideas.gr/2020/03/fevgoun-apo-ta-synora-oi-metanastes.html
Αφήστε ένα σχόλιο