Ένα νέο 1922 γίνεται ολοένα πιθανότερο

Ένα νέο 1922 γίνεται ολοένα πιθανότερο

του Σπύρου Μαρκέτου*

Πριν από εκατό χρόνια, Νοέμβρη του 1920, οι αντιβενιζελικοί του Δημητρίου Γούναρη κέρδισαν τις εκλογές λέγοντας ότι θα τερμάτιζαν τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Αντίθετα όμως την κλιμάκωσαν, τρέφοντας την αυταπάτη ότι οι Σύμμαχοι θα βοηθούσαν. Έστειλαν στρατό στα βάθη της Ανατολίας.
Ανασχέθηκε στο Αφιόν Καραχισάρ. Επί ένα χρόνο έκλειναν τα μάτια αντί να βγάλουν τ’ απαραίτητα συμπεράσματα, ώσπου η προδιαγεγραμμένη καταστροφή ήρθε το 1922. Αναπόφευκτη συνέπεια της πολιτικής που ακολουθήθηκε, δεν θα ερχόταν αν είχε επιλεγεί άλλη πολιτική.

Όπως και τότε, ο ελληνικός λαός σήμερα βρίσκεται ξανά στο περιθώριο. Τον έχουν σαν σκλάβο, αλλά δεν ξέρει πώς ν’ αντιδράσει. Ψήφισε κείνους που θα έσκιζαν τα μνημόνια, και ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Η θέλησή του καταπατήθηκε, αλλά δεν επαναστατεί. Μισό εκατομμύριο πάντως ψήφισαν με τα πόδια, φεύγοντας οικονομικοί μετανάστες στο εξωτερικό.

Αντιδρώντας στην προδοσία του Σύριζα, φέραμε κείνους που υπόσχονται μαγικά Ανάπτυξη. Ανάπτυξη όμως δεν έρχεται με περιοριστική δημοσιονομική πολιτική και δημόσιο χρέος στο 190% του ΑΕΠ. Αν γινόταν αυτό, θα το είχαν κάνει και άλλοι. Κανείς δεν το κατάφερε. Όσοι μοιράζουν αυτό το ναρκωτικό λένε συνειδητά ψέματα. Ο τεράστιος πλούτος που αρπάχτηκε από τους εργαζόμενους την τελευταία δεκαετία δεν επενδύεται παραγωγικά, αλλά φεύγει έξω ή σκορπίζεται σε ημετέρους. Η δημόσια περιουσία δίνεται σ’ ολιγάρχες. Επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας τεμαχίζονται και μετατρέπονται σε ιδιωτικά ολιγοπώλια, προσοδοφόρα για τους λίγους που τα νέμονται και ανάλγητα απέναντι στους δέσμιους πελάτες τους. Τα φιλέτα της Αθήνας (Ελληνικό), οι παραλίες μας, και ακόμη και τα βουνά μας ιδιωτικοποιούνται, με πρόσχημα την αμφίβολη παραγωγή ενέργειας δήθεν φιλικής στο περιβάλλον. Κάθε αντίσταση καταστέλλεται βίαια.

Αυτή είναι η νέα κανονικότητα. Αποδιοπομπαίοι τράγοι γίνονται οι πρόσφυγες, που φταίνε βεβαίως για όλα τα δεινά που μας βρήκαν. Χωρίς αυτούς όλα θα πάνε μια χαρά. Κλείνονται λοιπόν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης αντί να τους επιτραπεί αυτό που δικαιούνται σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, να εγκαταλείψουν τη χώρα όπως οι ίδιοι ζητούν. Μέσα στο ζόφο που καλύπτει τη χώρα, νόμος γίνεται το δίκιο του δυνατού. Όποιος δεν έχει ισχυρό προστάτη ή έχει ισχυρούς εχθρούς, μένει ανυπεράσπιστος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εκπληκτική αρχαία πόλη που ανακαλύφθηκε κάτω από το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Δεν έχει προστάτες, αλλά έχει εχθρούς. Θα καταστραφεί λοιπόν, αν δεν αντισταθούμε αποτελεσματικά, για χάρη εργολάβων του μετρό και υπό τις επευφημίες τοπικών προσφυγοφάγων και μακεδονοφάγων.

Η κυβέρνηση επέλεξε την τυχοδιωκτική φυγή προς τα εμπρός. Ενώ κλονίζεται η αμερικανική κυριαρχία στη γειτονιά μας, στηρίζει την αμερικανική επιθετικότητα. Αποδέχεται αμέριμνα τις συνέπειες της παραχώρησης εθνικού εδάφους για πολεμικές περιπέτειες άλλων. Το μήνυμα όμως των ιρανικών πυραύλων που κατέστρεψαν τις αμερικανικές βάσεις στο Ιράκ ήταν σαφές. Αν ο λαός συνεχίσει να μην αντιδρά στα εγκλήματα που διαπράττονται στ’ όνομά του, ένα νέο 1922 γίνεται ολοένα πιθανότερο. Όσοι δέχονται τη σκλαβιά έχουν τελικά τη μοίρα των σκλάβων.

* Ο Σπύρος Μαρκέτος είναι επίκουρος καθηγητής και διδάσκει Ιστορία των Νεότερων και Σύγχρονων Πολιτικών και Κοινωνικών Ιδεών, στο Τµήµα Πολιτικών Επιστηµών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

από το «http://pelop.gr/»

https://www.hereticalideas.gr/2020/01/ena-neo-1922-ginetai-oloena-pithanotero.html