Οι «Αιρετικές Ιδέες» μπροστά στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019

Οι «Αιρετικές Ιδέες» μπροστά στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019

Από το 2010, όταν η χώρα μας εκχώρησε οικειοθελώς την ασυλία της που εδράζεται στην άσκηση εθνικής κυριαρχίας με την υπογραφή της πρώτης δανειακής σύμβασης, μέχρι και σήμερα, εν έτει 2019, όπου σύσσωμο το ελληνικό πολιτικό σύστημα του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου», έχει αποδεχθεί:
α) την κατάλυση της κρατικής υπόστασης της χώρας,
β) να οδηγεί μέσω της οικονομικής κατοχής και του γεωπολιτικού μνημονίου την Ελλάδα με μαθηματική ακρίβεια στην ολοκληρωτική ρευστοποίηση των δημόσιων και ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων,
γ) στην εξωτερική και εσωτερική μετανάστευση του ελληνικού λαού και
δ) στον διαμελισμό της εδαφικής της επικράτειας.

Από τότε λοιπόν μέχρι και σήμερα, το επιτακτικά ζητούμενο, από όσους αντέδρασαν σε αυτές τις πολιτικές ήταν και είναι το εξής:

Η δημιουργία και η συγκρότηση πέρα και πάνω από τεχνητές διαχωριστικές γραμμές και ιδεολογικές διαφορές, ενός δημοκρατικού, πατριωτικού παλλαϊκού μετώπου αντίστασης. Ενός κινήματος που θα συσπείρωνε στην βάση της ενότητας και του ενιαίου χαρακτήρα του, πλατιές μάζες του λαού μας. Μιας ευρείας συσπείρωσης προκειμένου να αναχαιτισθεί η ολομέτωπη επίθεση που ξεδιπλωνόταν, και συνεχίζει να ξεδιπλώνεται, στους σύγχρονους όρους κατοχής της πατρίδας μας.

Ταυτόχρονα να κοινωνηθεί στον δημόσιο διάλογο με όρους κυβερνητικής μεταβατικής εξουσίας, η δυνατότητα μιας σοβαρής οικονομικής και κοινωνικοπολιτικής εναλλακτικής πρότασης. Μιας εναλλακτικής ικανής, να αποτελέσει το μοναδικό αντίπαλο δέος απέναντι στον σφετερισμό της λαϊκής κυριαρχίας, στην κατάφωρη παραβίαση του ελληνικού Συντάγματος, την κατάργηση του δημοκρατικού πολιτεύματος και την πλήρη εξάχνωση κάθε αίσθησης δικαίου.

Αναγκαία προϋπόθεση η ενότητα του σκοπού.

Ανεξάρτητα από τις διάφορες μορφές πάλης και τα πολλά πεδία της πολιτικής αναμέτρησης, που προσφέρονται σε τούτο τον μαραθώνιο αγώνα απεξάρτησης, και πάλης για την εθνική ανεξαρτησία, η ενότητα του σκοπού είναι το πρώτο και κύριο αναγκαίο. Αυτό δεν μπορεί παρά να συμπυκνώνεται στην ανατροπή του καθεστώτος κατοχής και την εγκαθίδρυση μιας αληθινά δημοκρατικής, ανεξάρτητης και κυρίαρχης πολιτείας για τον ελληνικό λαό.

Η ανάγκη ευρείας συσπείρωσης και ενιαίας συγκρότησης του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου όμως, για μια σειρά αντικειμενικών και υποκειμενικών δυσκολιών και αγκυλώσεων, που δεν χωρούν να αναπτυχθούν στον περιορισμένο χώρο αυτού του κειμένου, δεν κατάφερε να υπερισχύσει.

Η ενότητα στον σκοπό και η μαζικότητα που απαιτείται, προκειμένου να δοθεί η μάχη να γενικευθεί η προσπάθεια σε κάθε επίπεδο, και ο χώρος αυτός να κεφαλαιοποιήσει τα εξαιρετικά συγκριτικά πλεονεκτήματα του αγώνα του, της πρότασης του και της πολιτικής συγκυρίας, όχι μόνο δεν συνυπάρχει, αλλά βρίσκεται κυριολεκτικά σε μάχη οπισθοφυλακής. Μιας μάχης για την υπεράσπιση βωμών και εστιών. Τόσο για την προάσπιση της πατρίδας και την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας. Όσο και για τη επιβίωσή του ίδιου του χώρου στο σύνολό του, με όρους δράσης στο κοινωνικό, πολιτικό, και θεσμικό επίπεδο, μέσα όμως από μια διαρκή, καθημερινή και βασανιστική προσπάθεια για επιβίωση και αξιοπρέπεια, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Η αλήθεια είναι, ότι φιλότιμες προσπάθειες για μία ευρεία συνεργασία όλων των υπαρκτών δυνάμεων που συνομολογούν την αναγκαιότητα της ενότητας του σκοπού, υπήρξαν.

Ιδιαίτερα το τελευταίο δωδεκάμηνο πραγματοποιήθηκαν πολλές προσπάθειες από διάφορες μεριές –και από τους υπογράφοντες το κείμενο-, εξαντλώντας κάθε δυνατότητα ευόδωσης.

Κοινή διαπίστωση, να δοθεί πάση θυσία η παράλληλη μάχη και στις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές, όχι ως αυτοσκοπός που επιβάλει ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός, αλλά ως προσφερόμενο πεδίο αναμέτρησης, παρά την δεδομένη ανισότητα στα «όπλα», στον διεμβολισμό του πολιτικού συστήματος.
Για μια νέα δυναμωμένη αρχή.
Για μια προσπάθεια επανασυσπείρωσης του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου, επιβάλλοντας και με θεσμικό τρόπο την διαχρονική διεκδίκηση κατάκτησης της εθνικής ανεξαρτησίας και την εναλλακτική πρόταση απεξάρτησης και αποδέσμευσης στον δημόσιο διάλογο.

Απέναντι σε αυτήν την δυστυχή όσο και απογοητευτική κατάληξη, η μόνη συνεργασία που μπόρεσε να συγκροτηθεί και να ομονοήσει στην ενότητα του σκοπού όπως περιγράφηκε, είναι ο εκλογικός συνδυασμός ΕΠΑΜ-ΑΚΚΕΛ-ΔΗΚΚΙ- ΚΙΝΗΜΑ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και η σύμπραξη μεμονωμένων προσωπικοτήτων. Μία σύμπραξη στην βάση ισότιμης, αυτοτελούς δράσης και αναμέτρησης.

Η συνεργασία αυτή, έρχεται να καθορίσει και να αναδείξει την -κατά τη γνώμη μας- κυρίαρχη αντίθεση, το κυρίαρχο σχίσμα σήμερα. Κι αυτό δεν είναι ανάμεσα στις μνημονιακές και αντιμνημονιακές δυνάμεις, ούτε ανάμεσα στην όποια αριστερά και την όποια δεξιά.

Η κυρίαρχη αντίθεση βρίσκεται ανάμεσα στις δυνάμεις που αναδεικνύουν ως πρώτιστο καθήκον το εθνικοαπελευθερωτικό, πατριωτικό, δημοκρατικό σκοπό στις σημερινές συνθήκες, και σε εκείνες που έχουν αποδεχθεί, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, το καθεστώς ιμπεριαλιστικής κατοχής της πατρίδας και την διαιώνισή του. Είτε μιλούν εξ’ ονόματος του καπιταλισμού, είτε του αντικαπιταλισμού.

Η ενότητα που αναδεικνύει την αγάπη και την έγνοια για την πατρίδα, απαιτεί την ορθολογική ιεράρχηση στόχων και προταγμάτων ανάμεσα σε φαινομενικά ετερόκλητες δυνάμεις, με τρόπο που η ιεράρχηση αυτή να μην αποτελεί τροχοπέδη της.

Οι πολιτικές συνεργασίες και συμμαχίες, έχουν νόημα μόνο στο βαθμό, που τόσο σε κινηματικό επίπεδο, όσο και σ’ αυτό της γενικής πολιτικής, προωθούν την συνείδηση και την πρακτική της ενότητας του λαού μπροστά στο κεντρικό πατριωτικό καθήκον. Αυτό της ανατροπής της κατοχής και της οικοδόμησης μιας νέας δημοκρατικής Ελλάδας.

Η εν λόγω συνεργασία λοιπόν, δεν μπορεί παρά να συμπυκνώνει την ενότητα στον σκοπό, μέσα από το ελάχιστο προγραμματικό της τρίπτυχο:

Εθνική Ανεξαρτησία, Αποκατάσταση του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, Κοινωνική Δικαιοσύνη.

Η συνεργασία αυτή, δεν καλείται να δώσει μια μάχη μέσα στις ευνοϊκότερες συνθήκες. Επειδή, αφ’ ενός έχει να αντιμετωπίσει ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα με τα παράγωγά του. Αφ’ ετέρου αντιμετωπίζει, δυστυχώς, την αβασάνιστη αντίσταση μέρους του ευρύτερου χώρου που θα μπορούσε να συμπράξει, αλλά συνεχίζει να ομφαλοσκοπεί, ράβοντας και ξηλώνοντας κουστουμάκια που χωράνε στα κάθε φορά δικά του μέτρα «ανατροπής». Αρνούμενος να δοκιμάσει αποτελέσματα όταν η πράξη, και όχι η θεωρία, γίνεται αναπόδραστη.

Για όλους τους λόγους αυτούς, θεωρούμε ότι ο συνδυασμός ΕΠΑΜ-ΑΚΚΕΛ-ΔΗΚΚΙ- ΚΙΝΗΜΑ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και η σύμπραξη μεμονωμένων προσωπικοτήτων, αποτελεί σήμερα -για τη συγκεκριμένη συγκυρία και το διαμορφωμένο ανελαστικό περιβάλλον- το μόνο συνεπές σχήμα.

Ένα σχήμα που δικαιούται να συγκεντρώνει την δυναμική και την υποστήριξη όλων, όσων ενστερνίζονται, ταυτίζονται και παλεύουν συνειδητά, για την κατάκτηση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και τον απεγκλωβισμό της Ελλάδας από την μέγγενη των «φίλων, εταίρων, συμμάχων και εχθρών», που νέμονται το σώμα και το πνεύμα της.

Η επιτυχία του δεν θα συνίσταται ούτε στο ποσοστό αυτό καθ’ αυτό, ούτε στο αν η κάθε ξεχωριστή δύναμη που συμμετέχει ή δεν συμμετέχει, θα οδηγήσει σε επόμενο στάδιο την κούρσα.

Η επιτυχία του θα συνίσταται αν η αναμέτρηση αυτή, θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να συνεχίσει να υπάρχει κούρσα και αν σε αυτή θα μπορεί να συνεχίσει με καλύτερες προϋποθέσεις τον αγώνα του ο δημοκρατικός πατριωτικός χώρος, που όλοι επικαλούμαστε, αλλά λίγοι στην πράξη τον υπηρετούμε.

Αθήνα 2 Ιουλίου 2019

Αποστολίδης Στέλιος
Διακονίδου Μαριάνθη
Ευγενίδης Θεόδωρος
Κουμαρέλλας Όθωνας
Λουκέρης Ιωσήφ
Μπερδέκα Αθηνά
Συμβουλόπουλος Θεμιστοκλής
Τασιόπουλος Νικόλαος
Τσαπέπας Μάνθος
Χαρτάλος Χρυσόστομος

 

https://www.hereticalideas.gr/2019/07/for-elections-of-7nth-july-2019.html