Δυστυχώς ηττηθήκαμε

Δυστυχώς ηττηθήκαμε

του Κων/νου Σταθόπουλου

Ο τίτλος όπως και ο γράφων καμία απολύτως σχέση δεν έχουν και δεν θα ήθελαν να έχουν με την αίσθηση-κατάσταση-διαδικασία, της ηττοπάθειας.

Αντίθετα, το να επιβεβαιώνεις και αποδέχεσαι  την ήττα σου είναι κάτι απόλυτα υγιές και ταυτόχρονα σημαίνει πως έχεις φτάσει στην διαπίστωση των λαθών σου, σχεδιάζοντας την απαλοιφή ή διόρθωσή τους ή τέλος πάντων μία νέα αρχή.

Η αιώνια ερώτηση:

Τώρα το διαπίστωσες; Όχι. Ξεκάθαρα όχι

Τώρα πιθανόν το εμπέδωσα στην ολότητά του.

Όχι ως ο ουδέτερος παρατηρητής, ως άνθρωπος που εν πλήρη ηρεμία παρακολουθεί τα γεγονότα από απόσταση, χρονική ή μετρική, αλλά ως άνθρωπος που νοητικά και σωματικά, αντιμετωπίζει στην καθημερινότητά του τον ολοκληρωτικό κατήφορο της Ελληνικής κοινωνίας, της γενοκτονίας, της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας και οικονομίας.

Ηττηθήκαμε φίλοι μου.

Ηττηθήκαμε από ένα σύστημα, το οποίο μας αντιπαλεύει χρόνια. Διαβάζει, ενημερώνεται, σχεδιάζει, προσομοιώνει, μάχεται για την επιβίωσή του.

Μελετά κάθε είδους αντίπαλο και τις όποιες εναλλακτικές αυτός έχει κατά νου να εφαρμόσει.

Τα δέκα χρόνια μνημονίων, που τόσο ενοχλούν κάποιους, όπως και τον γράφοντα, καθώς και η απορία που διατυπώσαμε από την αρχή, γιατί ο κόσμος δεν καταλαβαίνει και δεν αντιδρά, ήταν μία απόλυτα προβλέψιμη πράξη, από όλους αυτούς που χρόνια τώρα επεδίωκαν χάριν της δικής τους επιβίωσης την είσοδο στις δανειακές συμβάσεις και τα ακολουθούντα μνηνόνια.

Δέκα χρόνια καταστροφής δεν είναι πολλά.
Όχι δεν είμαι τρελλός. Είναι λίγα πολύ λίγα.

Αν αναλογιστεί κανείς πόσα χρόνια πριν έχει ξεκινήσει η επένδυση ευτελισμού της παιδείας, διαγραφής της ιστορίας και ιστορικής μνήμης, κατάργησης ηθών και εθίμων, διάλυσης του παραγωγικού ιστού και μετατροπής του Έλληνα σε μεταπωλητή προϊόντων που εισάγει, μίσος για την πατρίδα, απαξίωση σε οτιδήποτε έχει σχέση με πολιτισμό και γράμματα, τότε θα διαπιστώσει πως, δυστυχώς, τα δέκα χρόνια είναι πολύ λίγα.

Η επόμενη κίνηση όλων μας, πέρα από την αρχική απορία, ήταν το πως θα αντιδράσουμε.

Δημιουργήσαμε ομάδες, κινήματα, πυρήνες, κόμματα, κομματίδια, εμφανιστήκαμε σε κανάλια, πάντα σε μεταμεσονύκτιες και περιφερειακές εκπομπές έτσι ώστε και την οργή μας να εκτονώσουμε και το σύστημα να δείξει πως δίνει την δυνατότητα, ελευθερίας απόψεων, αλλά σε ώρες τέτοιες ώστε να μην προκαλέσουμε ζημιά στο σύστημα..

Αυτή η δεύτερη κίνησή μας ήταν περισσότερο προμελετημένη από την πρώτη.

Όχι μόνο οι αντιδράσεις μας ήταν μελετημένες και γνωστές εκ των προτέρων, αλλά ταυτόχρονα λειτουργήσαμε και εξακολουθούμε εν αγνοία μας, ως δούρειοι ίπποι του συστήματος.

Είναι τραγικό και θλιβερό ταυτόχρονα, πως, ενώ γνωρίζαμε και γνωρίζουμε την γενεσιουργό αιτία όλων αυτών, να μετέχουμε ως άμισθοι υπάλληλοί τους σε αυτόν τον κατήφορο.

Μέσα στο πάθος μας και καθώς είχαμε διασπαρεί σε χίλια κομμάτια, απομακρυνθήκαμε από την γενεσιουργό αιτία όλως αυτών, την έλλειψη παιδείας και επικεντρωθήκαμε στο πως θα μάθουμε αστροφυσική και κβαντική μηχανική στον αγράμματο.

Πως θα μιλήσεις για εθνική κυριαρχία, όταν ρωτάς τι ήταν ο Καραϊσκάκης και σου απαντούν γήπεδο;

Πως θα μιλήσεις για ανεξάρτητη οικονομία, όταν ακόμη και μεσήλικοι καθηγητές διδάσκουν στα παιδιά πως ποτέ δεν παράγαμε τίποτα;

Πως θα τους μιλήσεις για πολιτισμό, όταν ο αρχαιολάτρης και μελετητής Άδωνης και όλη η συμμορία της βουλής ξεπουλάνε κομμάτι, κομμάτι την χώρα και κατόπιν πίνουν νερό στο όνομα της αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας;

Πως να μιλήσεις για μουσική, όταν πλέον οι νότες του πενταγράμμου, έχουν γεμίσει βυζιά και κώλους;

Αυτά είναι κάποια ελάχιστα παραδείγματα, που αφορούν τον πολιτισμό της σημερινής Ελλάδας.

Δυστυχώς αν προκύψουν αλλαγές, αυτές θα είναι εξωτερικές, με αφορμή γεωστρατηγικά γεγονότα, οι οποίες έχουν πάντα την χειρότερη κατάληξη. Τον πόλεμο.

Στην κατάσταση που βρίσκεται αυτήν την στιγμή η χώρα μας δεν θα αποφύγει τα χειρότερα.

Αυτό δεν σημαίνει η υιοθέτηση από την πλευρά μου μιας ηττοπαθούς κατάστασης, αλλά, έτσι τουλάχιστον το ονειρεύομαι, η απαρχή εφαρμογής του αιώνιου Ελληνικού πολιτισμού και τρόπου σκέψης, ώστε έπειτα από οτιδήποτε και αν συμβεί να μας βρει πρωτοστατούντες.

Θα πάρει πολλά χρόνια, αλλά αυτό θα είναι το λιθαράκι μας για τις επόμενες γενεές.

Τα υπόλοιπα, είναι ούτως ή άλλως δρομολογημένα.

Σήμερα αγωνιζόμαστε, όσοι αγωνιζόμαστε για εθνική και οικονομική κυριαρχία, για παραγωγική ανασυγκρότηση, για μείωση της μετανάστευσης και αποφυγή της γενοκτονίας στην οποία η χώρα βαδίζει με γοργούς ρυθμούς.

Μία κοινωνία όμως πτωχεύει πρώτα πολιτισμικά, ηθικά, παιδαγωγικά και κατόπιν οικονομικά.

 

https://www.hereticalideas.gr/2019/05/dystyxos-ittithikame.html