Υδρογονάνθρακες
του Όθωνα Κουμαρέλλα
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Οι δυτικές ηγεμονικές δυνάμεις με αιχμή το ΝΑΤΟ κατάφεραν όλα τα προηγούμενα χρόνια να δημιουργήσουν έναν ασφυκτικό κλοιό στα δυτικά και νότια όρια ρωσικού ενδιαφέροντος.
Από τη Βαλτική, την Ουκρανία, τα Βαλκάνια, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο η δυτική μέγγενη σε βάρος της Ρωσίας είναι ορατή διά γυμνού οφθαλμού.
Η Ρωσία ευρισκόμενη σε άμυνα δεν κατάφερε να αποτρέψει τις εξελίξεις σε βάρος της. Παράδειγμα πρώτα η διάλυση της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας και πρόσφατα η Ουκρανία.
Δεν έμεινε όμως παθητικός παρατηρητής. Έχοντας κατορθώσει να ορθοποδήσει μετά την τραγική περίοδο Γιέλτσιν, παρενέβη στη Συριακή κρίση και κατάφερε να ανατρέψει τους δυτικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.
Στα Βαλκάνια μετά και τη συμφωνία των Πρεσπών το μοναδικό της έρεισμα απομένει η Σερβία. Εάν χαθεί κι αυτή τότε η απομόνωση και ο εγκλωβισμός της Ρωσίας θα είναι πλήρης στο δυτικό μέτωπο.
Γι’ αυτό πρέπει να περιμένουμε εξελίξεις στο «σερβικό» πεδίο, οι οποίες μπορεί να είναι και δραματικές, αφού η Σερβία αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία τόσο για τη Δύση, όσο και για τη Ρωσία.
Εάν στο ευρωπαϊκό χώρο και στα Βαλκάνια τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά για τη Ρωσία, στο μέτωπο της Μέσης Ανατολής είναι διαφορετικά και πολύ καλύτερα. Η Ρωσία μέσω του «συριακού» αναδείχθηκε ως ο βασικός παίκτης που κερδίζει σε όλα τα επίπεδα στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής, ανοίγοντας σχέσεις τόσο με τη Σαουδική Αραβία, όσο και με το Ισραήλ.
Κι εδώ ερχόμαστε στο βασικό κόμβο που οι εξελίξεις θα φέρουν συνολικά «νικητή» της αντιπαράθεσης είτε τη Δύση, είτε τη Ρωσία. Το όνομα αυτού: Τουρκία.
Είναι η πολύφερνη νύφη και για τη Δύση και για τη Ρωσία. Έχοντας δεσπόζουσα γεωστρατηγική θέση στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας και όντας τόσο πληθυσμιακά, όσο στρατιωτικά και οικονομικά υπολογίσιμη δύναμη, αφού δεν κατάφεραν να τη διαμελήσουν, θα σφαχτούν παλληκάρια στην ποδιά της.
Εάν λοιπόν στην αβεβαιότητα σχετικά με την παραμονή της Τουρκίας στη δυτική συμμαχία είναι η δημιουργία με παρότρυνση (αν όχι ευθεία καθοδήγηση) των Αμερικανών του άξονα Ισραήλ, Κύπρου και Ελλάδας με την υποστήριξη και της Αιγύπτου, η ανακάλυψη εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο έρχεται να περιπλέξει τα πράγματα και να δημιουργήσει νέα πεδία ανταγωνιστικών συμφερόντων.
Θα ήταν ηλίθιος κάποιος να θεωρούσε, ότι και η πιθανότητα μόνον ύπαρξης εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων θα άφηνε την Τουρκία αδιάφορη. Και -το βλέπουμε- δεν την άφησε αδιάφορη, αλλά την κατέστησε ακόμη πιο επιθετική.
Στην υπόθεση αυτή ο ρόλος της Ρωσίας επ’ ουδενί μπορεί να ερμηνευθεί ως αδιάφορος, επίσης.
Πρώτον, διότι εφ’ όσον η οικονομία της στηρίζεται κατά κύριο λόγο στις εξαγωγές υδρογονανθράκων και κυρίως φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, οποιαδήποτε εξόρυξη κοιτασμάτων εκτός του ελέγχου της και ανταγωνιστικών των δικών της, μόνο προβλήματα μπορεί να της δημιουργήσει, και δεύτερον και κυριότερο:
Είναι αυτή καθ’ αυτή η σχέση της με την Τουρκία, η βάθυνση της οποίας είναι ζωτικής σημασίας για την άμυνά της απέναντι στην επιθετικότητα της Δύσης.
Δηλαδή, η ανακάλυψη εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Αν. Μεσόγειο, αρχής γενομένης από την κυπριακή ΑΟΖ, έρχεται να προστεθεί στο ήδη συγκρουσιακό κλίμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ Ανατολής και Δύσης στην ευρύτερη περιοχή που στο επίκεντρό της βρίσκεται η χώρα μας.
Με δεδομένη τη σταθερή θέση τόσο της Ελλάδας, όσο και της Κύπρου στον δυτικό συνασπισμό, η Ρωσία δεν έχει δυνατότητες παρέμβασης για να ματαιώσει την εξόρυξη που στρέφεται αμέσως σε βάρος των δικών της οικονομικών συμφερόντων. Ούτε μπορεί να ελπίζει σε μια συνεργασία με τη δύση, έτσι ώστε να μειωθεί η ζημιά που θα υποστεί μακροπρόθεσμα στον οικονομικό τομέα. Διότι τόσο οι ΗΠΑ έχουν στρατηγική τον οικονομικό στραγγαλισμό της Ρωσίας, όσο και η Ε.Ε. επιδιώκει την απεξάρτησή της από τις ρώσικες πηγές εφοδιασμού.
Έχει όμως κι αυτή ένα ισχυρό χαρτί. Είναι η «καλή» σχέση της με την Τουρκία και το προγεφύρωμα της τελευταίας στο κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Κύπρου.
Έτσι, παραμένοντας στο προσκήνιο αδιάφορη και επικαλούμενη, την ελεύθερη διακίνηση και την ισχύ του διεθνούς δικαίου, αφανώς θα μοχλεύει τις διεκδικήσεις της Άγκυρας σε βάρος των ελληνικών (και επί της ουσίας δυτικών) συμφερόντων, προσφέροντάς της έμμεση κάλυψη στους εκβιασμούς της Δύσης και προσπαθώντας έτσι να καθυστερήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την έναρξη αντλήσεως των κοιτασμάτων, εάν δεν είναι δυνατό να τη ματαιώσει.
Ταυτόχρονα θα αφήνει να εννοηθεί και προς τη δική μας πλευρά, ότι στέκεται ευνοϊκά απέναντι στα δικά μας συμφέροντα (με βάση το διεθνές δίκαιο), έτσι ώστε η αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας να διαιωνίζεται. Συνεπώς να καθυστερεί η ευόδωση των σχεδίων της Δύσης για μοίρασμα του Αιγαίου και των ΑΟΖ, με σκοπό τόσο τον κατευνασμό της Τουρκίας και την εξασφάλιση της παραμονής της στο δυτικό στρατόπεδο, όσο και την -με όσο το δυνατόν ευνοϊκότερους και ασφαλέστερους όρους για τις δυτικές εταιρείες- εξόρυξη των υδρογονανθράκων.
Θα ήταν αφελής κάποιος να πιστέψει ότι η Ρωσία -και στην υπόθεση των υδρογονανθράκων- θα μείνει απαθής, χάνοντας τον εν δυνάμει σύμμαχό της την Τουρκία, στην ευρύτερη αντιπαράθεσή της με τη Δύση. Θα ασκήσει όλη της την επιρροή έτσι ώστε η Δύση να μην καταφέρει να ικανοποιήσει τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις της Τουρκίας στο ανατολίτικο παζάρι που έχει ανοίξει με τη Δύση, παίζοντας και μαζί της -και μαζί μας.
Το «παιχνίδι» δεν είναι κολτσίνα, ούτε αμάδες! Είναι «σκάκι» βαθιάς στρατηγικής και κάθε κίνηση μπορεί να φέρει τα τελείως ανάποδα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Για όλους!
Αναφορικά με τη χώρα μας, χρειάζεται εμπνευσμένη ηγεσία με γνώσεις επί του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, απαλλαγμένη από κάθε είδους ιδεοληψία και με βαθιά επίγνωση του εθνικού συμφέροντος, για να μπορέσει να σταθεί στο πεδίο και να έχει πιθανότητες να κερδίσει ως αυτόνομος «παίκτης», και όχι να χάσει εξ αρχής ως αναλώσιμο πιόνι του οποιουδήποτε τρίτου έχει συμφέρον.
Τέτοια ηγεσία, απεδείχθη επανειλημμένως, απέχει έτη φωτός από το να έχει η χώρα μας, και η εναγώνια αναζήτηση -ντε και καλά- συμμαχιών, όσο καλοπροαίρετα κι αν γίνεται, μόνο ακόμα μεγαλύτερα δράματα για τον τόπο μπορεί να προδιαγράψει. Πολύ περισσότερο σήμερα που η χώρα σκοπίμως αποδυναμώθηκε πρώτα οικονομικά, σταδιακά στρατιωτικά, αλλά και στο επίπεδο του εσωτερικού μετώπου και της κοινωνικής συνοχής, να τρώει αμάσητο… το σανό της ελπίδας της εξόρυξης που… «σώζει».
Συνεπώς η μόνη λύση που έχουμε μπροστά μας είναι ούτε βήμα πίσω και η άρνηση οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης με την Τουρκία, για το σύνολο των ζητημάτων που έχουν -τεχνηέντως και υπούλως- προκύψει, από τους αρχιτέκτονες της μοιρασιάς. Κι ας πάνε πίσω οι εξορύξεις και οι αγωγοί! Το «timing» δεν είναι ευνοϊκό, παρά μόνο για χαζοπούλια να πιαστούν στο δόκανο!
Διότι σε τελική ανάλυση από «πίτα που δεν τρως…»… αν δεν μπορείς να μαζέψεις τα σάλια σου, το… ξύλο δεν θα το γλυτώσεις και η όρεξη θα σου μείνει μόνο!
https://www.hereticalideas.gr/2019/03/ydrogonanthrakes.html
Αφήστε ένα σχόλιο