Στον Μαρκόνι της καρδιάς μας
του Κων/νου Σταθόπουλου
Σήμερα συμπληρώνονται 44 χρόνια από την ημέρα που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ο ποιητής (τι φτωχός τίτλος γι’ αυτόν τον άνθρωπο), Νίκος Καββαδίας.
Υπήρξε ένας από τους ανθρώπους που σημάδεψαν ανεξίτηλα και γαλούχησαν εκατομμύρια θα τολμούσα να γράψω ανθρώπους σε ολόκληρη την γη.
Πήρα το θάρρος να τον τιμήσω με κάτι μικρό γραμμένο από καρδιάς:
Πάνε χρόνια που σε γνώρισα μαρκόνι,
πάνε χρόνια που με άφησες κι εσύ.
Σε τιμώρησ’ η στεριά και σε στοιχειώνει,
στην κουκέτα το λερό σου το σεντόνι
κι ο ασύρματος βουβός από φωνή.
Πόσα βράδια και φεγγάρια θα μετρήσω,
πόσες θάλασσες μαζί σου θα διαβώ.
Πόσα μέρη ξωτικά, θα συναντήσω,
σ’ έχω μέσα μου και ψάχνω να σε βρω.
Είσ’ ο άγιος για τα κακά κορίτσια,
είσ’ ο διάβολος που καίγαν’ οι γραφές.
Είσ’ χάρτης θησαυρού στα Κουφονήσια,
είσαι νύχτα βροχερή στο Μαρακές.
Πήρα τ’ άστρα που μετρούσες κάθε βράδυ,
πήρα άρωμ’ από τόπους μακρυνούς.
Πήρα φως απ’ το δικό σου το σκοτάδι,
πήρα σκέψεις που ποτέ δεν βάζει ο νούς.
Είδα μέρη που ποτέ δεν θα προλάβω,
είδα πόλεις και μνημεία απ’ το χθές.
Είδα εκλείψεις μαγικές στον αστρολάβο
είδα χέρια που ‘φωτίζαν’ τις γραφές.
Με την θλίψη μου προσπάθησα να παίξω,
βλέποντάς σε στον ασύρματο σκυφτό.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα μ’ απέξω,
ακροβάτης του εμείς με το εγώ.
https://www.hereticalideas.gr/2019/02/ston-markoni-tis-kardias-mas.html
Αφήστε ένα σχόλιο