Αλέξης Τσίπρας: το δούλεμα ως πολιτική στρατηγική

Αλέξης Τσίπρας: το δούλεμα ως πολιτική στρατηγική

του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Τα γεγονότα τα ξέρουμε πια όλοι. Παρότι οι αλλοπρόσαλλες κινήσεις Καμμένου στην Αμερική προκάλεσαν την οργή των περισσότερων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που έβλεπαν τον υπουργό Εθνικής Άμυνας να σηκώνει κυριολεκτικά δικό του μπαϊράκι με τον τίτλο «plan b για το Μακεδονικό», ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε σε αυτή τη φάση να μην τα σπάσει με τον συγκυβερνήτη Πάνο Καμμένο για να ολοκληρωθεί το έργο της κυβέρνησης.

Ούτως ή άλλως, όσο περνάει ο καιρός ο Πάνος Καμμένος αρχίζει και εκπροσωπεί τον εαυτό του μόνο.
Όσοι βουλευτές του έχουν αναγνωρισιμότητα και μπορούν να μαζέψουν σταυρούς έχουν ήδη κλείσει θέση στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, προς το παρόν είναι αναγκαίος για την διατήρηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Αυτό αποτυπώθηκε στο «μυστικό» ραντεβουδάκι στη… Λέσχη Αξιωματικών, δηλαδή σε ένα μέρος από το οποίο αργά ή γρήγορα θα υπήρχε διαρροή.
Εκεί Τσίπρας και Καμμένος συμφώνησαν ότι συγκυβερνούν… μέχρις εσχάτων.
Την άλλη μέρα είχαμε το υπουργικό Συμβούλιο.
Εκεί έπρεπε να περάσει η γραμμή.

Ο Τσίπρας επέλεξε να γίνει κεκλεισμένων των θυρών, κίνηση που δεν συνηθίζεται, εφόσον τα υπουργικά συμβούλια πάντοτε ξεκινούν με τον πρωθυπουργό να κάνει την εισήγηση on camera με τους υπουργούς να γνέφουν εμπνευσμένοι από τη σοφία του.

Η επιλογή δεν ήταν τυχαία.

Ο Τσίπρας ήξερε ότι το υπουργικό συμβούλιο θα ήταν και λίγο ροντέο.

Ο Κοτζιάς δεν ήταν διατεθειμένος να υποστεί κάθε χειρισμό αδιαμαρτύρητα και θα πλακωνόταν με τον Καμμένο που επίσης θα ήθελε να επιβεβαιώσει ότι παραμένει «συγκυβερνήτης».

Ο Τσίπρας δεν έκανε ομιλία δημόσια οπότε το μόνο που έμεινε ως εικόνα ήταν η κόντρα Κοτζιά – Καμμένου, με τον ίδιο ως «επιδιαιτητή.

Την ίδια ώρα είχαν φτάσει, ούτως ή άλλως τα μηνύματα από τα Σκόπια.
Η συμφωνία δεν υπερψηφίζεται εκεί, παρότι πρέπει κάθε βουλευτής του VMRO να έχει δεχτεί επίσκεψη κάποιου αμερικανού αξιωματούχου για να «πειστεί».

Με την συμφωνία να πηγαίνει πίσω η κυβέρνηση έμπαινε στη λογική της «αποστασιοποίησης» και του damage control, την ώρα που ο Καμμένος μπορούσε να αισθάνεται «δικαιωμένος».

Κάποιος, όμως, έπρεπε να πάρει τον «μουτζούρη».
Να εκπροσωπεί μεν την «επίσημη» κυβερνητική γραμμή, αλλά πλήρη κάλυψη να μην έχει.
Αυτός ήταν ο Κοτζιάς.

Ο Τσίπρας επισήμως στηρίζει τη γραμμή του Κοτζιά και διαφωνεί με τη γραμμή του Καμμένου.
Όμως, μέσα στο υπουργικό συμβούλιο ήταν ο Κοτζιάς που «έφαγε ξύλο».
Τα εξαπτέρυγα του Τσίπρα κάλυψαν τον Καμμένο.

Ο Κοτζιάς, που επίσης αναζητούσε «ηρωική έξοδο», το κατάλαβε ότι αντιμετωπιζόταν ως αναλώσιμος και ας ήταν ο «αρχιτέκτονας» της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Και φρόντισε να το κάνει γνωστό αυτό.

Ακολούθησε η γνωστή δήλωση Τζανακόπουλου και ο Κοτζιάς «κατέβηκε από το τρένο», στο οποίο παρέμεινε ο γνωστός ειδικός στα… τρενάκια Πάνος Καμμένος, αυτός που υποτίθεται ότι ήταν σε δυσμένεια.

Σημαίνουν αυτά ότι διαφωνεί ο Τσίπρας και το Μαξίμου με την πολιτική Κοτζιά;
Επί της ουσίας όχι.
Η κυβέρνηση επιμένει στον ίδιο φιλοαμερικανικό τόνο με πριν.

Όμως, για την κυβέρνηση όλα αυτά έχουν μικρή σημασία.
Ο Τσίπρας δεν κινείται με «ιδεολογία» ή πρόγραμμα.
Κινείται με βάση τη διαρκή διαχείριση μιας εικόνας.

Κάποτε ήταν η εικόνα του «αντιμνημονιακού αγωνιστή».
Μετά ήταν η εικόνα του «αριστερού πρωθυπουργού».
Μετά ήταν η εικόνα του «σκληρού συμβιβασμού».
Στο τέλος, η εικόνα της «καθαρής εξόδου» και της τόλμης «να λύσει το Μακεδονικό».

Όποιος χαλάει την εικόνα, βρίσκεται στο στόχαστρο.

Για παράδειγμα, ο Τσίπρας που είναι ίσως πιο φιλοαμερικανός πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης, ενοχλήθηκε που ο Κοτζιάς πήγε «πιο άγαρμπα» την κόντρα με τους Ρώσους, μια που αυτό χάλαγε την εικόνα της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής».

Ενώ τώρα, θα μπορέσει να πάει Μόσχα για σέλφι με τον Πούτιν χωρίς τη σκιά του Κοτζιά.

Μόνο που όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με σοβαρή διακυβέρνηση, με πρόγραμμα, με στρατηγική, με όραμα.

Ένα ατέλειωτο «κόλπο» είναι, μια διαρκής διαχείριση της «εικόνας» και της «επικαιρότητας», χωρίς συνεκτικό στοιχείο άλλο από την ίδια την εξουσία και την προσπάθεια να παραμείνουν σε αυτή οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ όσο το δυνατόν περισσότερο.

Ένα θέατρο είναι, με πρωταγωνιστές, καρατερίστες, «χρήσιμους ηλίθιους» και «Ιφιγένειες».
Και κομπάρσους τα μέλη μιας κοινωνίας που διαρκώς διαπιστώνει πόσο δούλεμα πέφτει.

από το «https://www.in.gr/»

 

https://www.hereticalideas.gr/2018/10/aleksis-tsipras-doulema-os-politiki-stratigiki.html