Οι πολιτικοί νεκροθάφτες και η αλήθεια για τις συντάξεις

Οι πολιτικοί νεκροθάφτες και η αλήθεια για τις συντάξεις


του Βασίλη Σ. Κανέλλη
(σχόλιο των Αι.Ι. στο τέλος του άρθρου)

H κυβέρνηση αποφάσισε να παίξει το ρόλο του νεκροθάφτη στην υπόθεση των συνταξιούχων και με τρόπο άκρως κυνικό να μας ανακοινώσει δια στόματος Τσίπρα και Τσακαλώτου, ότι το πρόβλημα θα λυθεί με «φυσικό τρόπο». Ήτοι, όσοι είναι πάνω από 70 ετών μπαίνουν στη «μαύρη λίστα» της κυβέρνησης ή του… Χάρου.

Πρόκειται βεβαίως περί αστειότητας, αλλά και μιας άκρως επικίνδυνης αντιμετώπισης ενός μείζονος θέματος. Αν σκοτώσουν τα άλογα πριν γεράσουν, ναι θα λύσουν το πρόβλημα. Αυτός που το σκέφτηκε ασφαλώς θα πρέπει να είναι κυνικός οικονομολόγος που βλέπει μόνον αριθμούς.

Ας μιλήσουμε, όμως, για τους αριθμούς. Άλλοι οικονομολόγοι λένε τα εξής: Η συνταξιοδοτική δαπάνη είναι σήμερα λίγο κάτω από τα 30 δις ευρώ, σχεδόν το 17% του ΑΕΠ και πρέπει να υποχωρήσει κι άλλο με τις περικοπές που αποφάσισε και ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Μια πρόβλεψη λέει ότι για να αυξηθεί το κατά κεφαλήν ΑΕΠ κατά 2 με 3 μονάδες θα χρειαστεί μια λελογισμένη και εντός των ελληνικών στόχων ανάπτυξη της τάξης του 2,5% με 3%. Αν συμβεί αυτό, λένε οι οικονομολόγοι, μπορεί η συνταξιοδοτική δαπάνη να υποχωρήσει στο 14,7% του ΑΕΠ χωρίς να υπάρξουν περικοπές και μάλιστα με πρόβλεψη να δοθούν και αυξήσεις της τάξης του 2%.

Όχι μόνο δεν θα χάσουν οι απόμαχοι της ζωής, τα «περήφανα γηρατειά» που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά θα δουν έστω και μικρές αυξήσεις.

Η συνταξιοδοτική δαπάνη θα μειωθεί ακριβώς γιατί θα έχει αυξηθεί το ΑΕΠ, επομένως και ο λόγος προς αυτό.

Και αύξηση του ΑΕΠ σημαίνει επενδύσεις, ανάπτυξη με τη βοήθεια της ιδιωτικής οικονομίας και τον έλεγχο ενός σοβαρού και δομημένου κράτους.

Έτσι, δεν θα χρειαστεί να «σκοτώσουμε» τους πατεράδες και τους παππούδες μας, το αντίθετο μάλιστα θα τους δώσουμε το χρόνο να πάρουν πίσω αυτά που έδωσαν σε ασφαλιστικές εισφορές στον εργασιακό τους βίο.

Έχει υπολογιστεί ότι για κάθε 1.000 ευρώ που έδινε κάποιος για τη σύνταξή του, μόνο τα μισά θα πάρει πίσω, κι αυτά με την προϋπόθεση να ζήσει για να βγει στη σύνταξη.

Αυτοί είναι οι αριθμοί για τον άνθρωπο και όχι πάνω και πέρα από αυτόν. Μια ιδεοληπτική κυβέρνηση που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να παίξει προεκλογικά παιχνίδια με τις συντάξεις, με επιδόματα και με ψίχουλα που θα μοιράσει σε εξαθλιωμένος συνταξιούχους, δεν μπορεί να υπηρετήσει μια διαφορετική πολιτική.

Η χώρα θα συνεχίσει έτσι και όλοι εμείς που τώρα βρισκόμαστε σε εργασιακό καθεστώς θα πρέπει να ξέρουμε ότι δεν θα πάρουμε ποτέ σύνταξη. Είτε γιατί καραδοκούν οι πολιτικοί νεκροθάφτες, είτε γιατί δεν θα έχει μείνει τίποτε στο σύστημα.

από το «http://www.in.gr/»


Σχόλιο Αι. Ι.: Θα μπορούσαμε ως ένα βαθμό να συμφωνήσουμε με τον αρθρογράφο. Ωστόσο η συνταξιοδοτική δαπάνη δεν μπορεί να μετρηθεί αποκλειστικά και μόνο με την αναλογία της σε σχέση με το ΑΕΠ. Μια τέτοια προσέγγιση δεν εκφεύγει της λογιστικής αντιμετώπισης του θέματος εντός του δοσμένου πλαισίου. Στην πραγματικότητα η συνταξιοδοτική δαπάνη ως κατ’ εξοχήν κοινωνική δαπάνη αφορά στον τρόπο που μια κοινωνία αντιμετωπίζει τα μέλη της. Δηλαδή αν η συλλογική της προσπάθεια έχει ως στόχο και σκοπό την ευημερία του συνόλου του πληθυσμού, ή αδιαφορεί. Αυτό σημαίνει ότι η αύξηση του ΑΕΠ δεν έχει σκοπό την αύξηση του πλούτου μιας χώρας, αλλά και του τρόπου που αυτός διανέμεται. Συνεπώς το θέμα έχει να κάνει με τις προτεραιότητες που θέτει μια κοινωνία στην εξέλιξη της και προκειμένου να μείνει συνεκτική και ευημερούσα.

Για να αυξάνεται όμως το ΑΕΠ και στη συνέχεια να διανέμεται ορθολογικά και με κριτήριο τη συλλογική ευημερία, χωρίς να υπάρχουν κοινωνικοί παρίες, θα πρέπει να εξασφαλίζεται η πλήρης απασχόληση των διατιθέμενων πόρων και του ανθρώπινου δυναμικού. Για να υπάρξει αυτή η πλήρης απασχόληση μέσων πόρων και ανθρώπων, θα πρέπει να υπάρξει ταυτόχρονα το μέσο που μπορεί να κινητοποιήσει όλο αυτό το δυναμικό. Δηλαδή το χρήμα.

Φυσικά η παρούσα επίθεση στα κοινωνικοασφαλιστικά συστήματα δεν έχει να κάνει επ’ ουδενί με κάτι άλλο, πχ με περιορισμένους πόρους, ή τα μέσα εκμετάλλευσής τους, παρά μόνο με την παράδοση τους στα κερδοσκοπικά κεφάλαια, με βάση την ιδεολογία «όποιος έχει πληρώνει και απολαμβάνει κι όποιος δεν έχει στον καιάδα διότι είναι βάρος»! Αυτή μάλιστα είναι η πεμπτουσία της νεοφιλελεύθερης αντίληψης που έχει επικρατήσει, καθώς και το καθεστώς του ευρώ.

Το ζήτημα με το ευρώ είναι, ότι δεν υπάρχουν περιθώρια παρά να ακολουθείται το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ως αποκλειστικός μονόδρομος, έχοντας επιπρόσθετα επιβληθεί αυστηρός περιορισμός στο μέσο εκμετάλλευσης (χρήμα) των διατιθέμενων πόρων, το οποίο είμαστε υποχρεωμένοι να το δανειζόμαστε και μάλιστα όχι για να εκμεταλλευόμαστε τους διατιθέμενους πόρους, που αργούν, αλλά για να εξυπηρετούμε τα παλαιότερα χρέη! Γι’ αυτό εδώ και πολλά χρόνια όλοι -δεξιοί κι αριστεροί- ομνύουν στην ανάπτυξη, αλλά ουδέποτε αυτή έρχεται. Δεν είναι θέμα κυβέρνησης, αλλά ακολουθούμενου -απ’ όλους- μοντέλου.

Συνεπώς εάν πράγματι είμαστε ειλικρινείς στις προθέσεις μας κι επιδιώκουμε πραγματική ανάπτυξη και ένα σύγχρονο κοινωνικό κράτος, οφείλουμε να επιλέξουμε ένα άλλο μοντέλο από αυτό που ισχύει σήμερα.

Ένα μοντέλο που θα μας επιτρέψει να απασχολήσουμε πλήρως τους σχολάζοντες πόρους, τα μέσα και τους ανθρώπους, εξασφαλίζοντας το μέσο για την κινητοποίησή τους, δηλαδή υγιές μη δανειακό χρήμα. Κι αυτό μόνο με ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και εθνικό νόμισμα μπορεί να επιτευχθεί.

Με το γεγονός της επίτευξης ισορροπίας μεταξύ του σε κυκλοφορία (ποσότητα και ταχύτητα) χρήματος και της πλήρους απασχόλησης των πόρων και του ανθρώπινου δυναμικού, με ταυτόχρονη αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας (επενδύσεις στην καινοτομία, νέες τεχνολογίες κτλ), η οικονομία θα αναπτύσσεται με πραγματικούς όρους, η ανεργία θα εξαλειφθεί, θα αποκατασταθεί η λειτουργία του κοινωνικού κράτους και το νόμισμα θα είναι σταθερό και επενδυτικά περιζήτητο.

Ειδικά στην Ελλάδα και στην κατάσταση που έχει βρεθεί, απαιτείται επιπλέον η διαγραφή του παράνομου και ληστρικού χρέους, που πανθομολογουμένως επιβλήθηκε προκειμένου να σωθούν οι τράπεζες και το ευρώ. Αλλά κι αυτό προϋποθέτει την αποκατάσταση της νομισματικής κυριαρχίας. Είναι ο αναγκαίος όρος πριν καν σκεφθούμε οτιδήποτε άλλο!

 

 

Αφήστε ένα σχόλιο