Οι πρώην και οι νυν

Οι πρώην και οι νυν

του Κων/νου Σταθόπουλου

Με αφορμή την αντικατάσταση των αρχηγών του πυροσβεστικού σώματος και του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. ως υπαίτιους της εγκληματικής ενέργειας από πλευράς πολιτείας στο Μάτι.

Σκόπιμα δεν αναφέρω τα ονόματα των αποχωρησάντων και αυτών που αναλαμβάνουν, διότι κανέναν ρόλο δεν παίζουν τα ονόματα.

Είναι κάτι σαν τον άγνωστο στρατιώτη, με μία θεμελιώδη διαφορά:

Ο άγνωστος στρατιώτης “πέφτει” στο πεδίο της μάχης υπερασπιζόμενος την πατρίδα του.

Ετούτα τα ξόανα, οι μολυβένιοι στρατιώτες “πέφτουν” στο όνομα του αφεντικού, είτε Έλληνα είτε ξένου.

Έχετε ποτέ παρατηρήσει σε αγώνα σκάκι, να διαμαρτύρεται ο στρατιώτης διότι επιλέγεται να θυσιαστεί σκόπιμα από τον μετρ του είδους, ώστε να μην απωλέσει την παρτίδα;

Θα έχετε παρατηρήσει φαντάζομαι, την αποδοχή της τιμής, των νυν, που τους κάνει, δήθεν το κράτος, διοριζόμενοι πάντα από τον εκάστοτε διαπλεκόμενο πρωθυπουργό, γιατί δυστυχώς μόνο τέτοιους έχουμε και το πόσο δυστυχισμένοι παραδίδουν και μετατρέπονται σε πρώην, χωρίς να τολμήσουν να ψελλίσουν μία κουβέντα εναντίον ποιου άραγε;

Αυτού του οποίου τις έκνομες πολλές φορές διαταγές, παρανόμως τις περισσότερες φορές υπηρετούσαν; Αυτού για την χάρη του οποίου και τις υποσχόμενες ανταλλαγές, έκαναν τα στραβά μάτια; Αυτού για του οποίου την χάρη ξεπούλησαν πατρίδα και ιδανικά;

Έτσι όμως γράφει το συμβόλαιο. Τιμές και οφίτσια, για να βγάλεις τον σκασμό και θα συνεχίζεις να τον βγάζεις, διότι θα παραπεμφθείς για πλημμελή στάση και συμπεριφορά. Και το αποδέχονται.

Όταν όμως περάσουν δύο, τρία ή πέντε χρόνια, έχοντας την πεποίθηση οι ηλίθιοι πως όλοι έχουν μνήμη χρυσόψαρου, πετούν την ατάκα: Το κράτος είναι ανοχύρωτο, απροστάτευτο, έπρεπε να γίνει το αυτό, εκείνο, το άλλο.

Όταν ήσουν αρχηγός, του οποιουδήποτε σώματος, δεν τα έβλεπες; Αν τα έβλεπες γιατί δεν τα έλεγες; Αν δεν μπορούσες να τα πείς γιατί δεν τα έγραφες; Γιατί δεν τα κατήγγειλες; Γιατί δεν παραιτήθηκες;

Θυμάστε άραγε την άποψη του Μαυρογιαλούρου, του μόνου πολιτικού διαχρονικά με φιλότιμο;

“Την ανάγκη ενός ασθενούς να εισαχθεί σε ένα νοσοκομείο δεν την αποφασίζει η ιατρική, αλλά η πολιτική και μάλιστα η πιο αήθης μορφή της τα παράσιτα“.

Θαυμάστε τους αρχηγούς των σωμάτων στις παρελάσεις, όπου η μισή υφήλιος γνωρίζει πως είναι διορισμένοι είτε με κομματικά κριτήρια, είτε γιατί εξαγοράστηκε η σιωπή τους και οι ίδιοι να καμαρώνουν σαν γύφτικα σκεπάρνια έχοντας πιστέψει στο ψέμα τους. Πως ηγούνται σε κάτι.

Μία στοίβα παράσημα, να θαμπώσουμε την γυναίκα στο σπίτι, τον θυρωρό της πολυκατοικίας, το απέναντι σερνόμενο κομματόσκυλο και μέσα μας βαθιά να γνωρίζουμε πως είμαστε συμμέτοχοι και συνένοχοι στον διαμελισμό και την καταστροφή της πατρίδας.

Οποία τιμή.

Προσωπικά θα ντρεπόμουν να φέρω στολή με γαλόνια και η θέση μου να είναι ίδια με μαθητή του δημοτικού σχολείου, που στην πρώτη αταξία πρέπει να δώσει λόγο στον όποιο κηδεμόνα του, για την μη πρέπουσα συμπεριφορά του.

Υ.Γ. Εφόσον οι παραιτηθέντες ή αποπευθέντες ή οι αναλαμβάνοντες την πολιτική ευθύνη, θεωρούνται ως οι κύριοι υπαίτιοι, γιατί η Ελληνική δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους;

Είναι υπεύθυνος κατόπιν ο Έλληνας πολίτης που θεωρεί την δικαιοσύνη χειραγωγούμενη ή διαπλεκόμενη και απειλείται με πρόστιμο ή φυλάκιση για προσβολή της ή για την Ελληνική δικαιοσύνη η προσβολή είναι μεγαλύτερο αδίκημα από την εγκληματική πράξη ή την αμέλεια;

Αιδώς κύριοι δικασταί. Τουλάχιστον αιδώς

 

https://www.hereticalideas.gr/2018/08/oi-proin-kai-oi-nin.html