Ο λαός είναι γυμνός….

Ο λαός είναι γυμνός….

του Ιωσήφ Λουκέρη

Στο γνωστό παραμύθι του Άντερσεν, κάποιος βασιλιάς, εξαπατημένος από επιτήδειους ράφτες, κυκλοφορεί «ντυμένος» με ρούχα ορατά δήθεν μόνο σε σοφούς.

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, κυκλοφορεί γυμνός, τσίτσιδος, «ζόρκος» που λέμε και στο Ληξούρι.

Μέχρι που κάποιο παιδί (από εκείνα τα παιδιά των παραμυθιών, που δεν βλέπουν τηλεόραση), του φωνάζει κατάμουτρα την γύμνια του και ο βασιλιάς (από εκείνους τους βασιλιάδες των παραμυθιών, που δεν είναι υπάλληλοι «υπερεθνικών» οργανισμών και συμφερόντων), εμπιστεύεται τα παιδικά μάτια, αποδέχεται τη γύμνια του, ευγνωμονεί το ειλικρινές παιδί και, τέλος πάντων, ο βασιλεύς βρακώνεται.

Στην Ελλάδα του σήμερα δεν έχουμε τέτοια προβλήματα. Το σύστημα – βασιλιάς μας είναι γυμνό, αλλά το ξέρει και το επιδεικνύει υπερηφάνως, τουρλώνοντας τα «ζόρκα» οπίσθιά του στα γκέι πράιντ και σε κάθε άλλη ευκαιρία.

Αυτοί που είμαστε γυμνοί και δεν το ξέρουμε, είμαστε εμείς, ο δήθεν «κυρίαρχος» λαός.

Αποψιλωμένοι από κάθε λογική σκέψη όπου χρειάζεται πραγματισμός, κάθε υπέρβαση της λογικής όπου χρειάζεται τόλμη, από κάθε Αξία και Ιδανικό, κυκλοφορούμε καμαρωτοί – καμαρωτοί, ενδεδυμένοι την στολή του «κάποτε σπάταλου αλλά μετανιωμένου λαού» ή του «τιμωρού της διαφθοράς λαού», ή του «προοδευτικού», του «αμεσοδημοκράτη», του «επαναστάτη στην σωστή ώρα» (αυτή που θα δείξει το ρολόι του Χατζηνικολάου) και πάνω απ’ όλα με την αγαπημένη μας στολή του «αγανακτισμένου λαού», τελευταίο μοντελάκι που κάνει θραύση στις (γεμάτες) πλατείες.

Όλα τα ρούχα είναι κατασκευασμένα εις τας Ευρώπας, αποτιμώνται ακριβά σε ευρώ και…. μαντέψτε! –είναι ορατά μόνο σε ρεαλιστές!

Η γύμνια μας, ωστόσο, είναι πραγματική και αποκρουστική. Τόσο πραγματική και αποκρουστική ώστε εμείς, ο προδομένος και «αγανακτισμένος» λαός, χωρίς ντροπή, να επιστρέφουμε στην ηγεσία των προδοτών μας, έτοιμοι να ανεχθούμε στην κυβέρνηση τον Σταύρο Θεοδωράκη, έτοιμοι να φέρουμε στην εξουσία τον Κούλη, έτοιμοι να κρατήσουμε δυνατό τον ΣΥΡΙΖΑ, για να μπούμε πάλι σε ψεύτικα διλλήματα και ανούσιους «διπολισμούς». Σα να μην πέρασε ούτε μέρα από τότε, που ανόητα και άτολμα αμφιταλαντευόμασταν μεταξύ «κεντροδεξιάς» και «κεντροαριστεράς», παρακολουθώντας τον ανταγωνισμό τους στο πεδίο της καλύτερης υπαλληλίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση α.ε..

Στο παραμύθι, την πρόδηλη αλήθεια την φωνάζει ένα παιδί. Στην Ελλάδα του σήμερα το παιδί σιωπά.

Κανείς από όλους εκείνους που με ειλικρίνεια επιδιώκουν να πάρει ο ελληνικός λαός την κατάσταση στα χέρια του και να φέρει στην εξουσία ένα Πατριωτικό Δημοκρατικό Μέτωπο, δεν φωνάζει στους έλληνες πολίτες την κατάντια στην οποία έχει περιέλθει η πολιτική μας σκέψη, το πολιτικό μας κριτήριο. Αντίθετα όλοι τους ισχυρίζονται ότι ένας λαός υπνωτισμένος από τα γεροντικά πλην πράσινα μάτια της Έλλης Στάη είναι ικανός αργά ή γρήγορα για τον «μεγάλο ξεσηκωμό», καμώνονται δηλαδή ότι βλέπουν έναν «κυρίαρχο» στην σκέψη του λαό, όπως απαιτούν οι «σοφοί ρεαλιστές».

Και αυτό είναι, κατά την προσωπική μου γνώμη, το μεγάλο πρόβλημα του Δημοκρατικού Πατριωτικού Χώρου.

Στο παραμύθι που αναφέραμε, το παιδί είναι εκείνο που φωνάζει την αλήθεια γιατί αυτό είναι που αποδέχεται ότι βλέπει όπως όλος ο κόσμος. Δεν θέλει να είναι κάτι διαφορετικό από τους άλλους. Αποκρούει την άνωθεν επιβεβλημένη απατηλή «σοφία», που δημιουργεί επικίνδυνες παραισθήσεις και γελοίους αντικατοπτρισμούς.

Στην ελληνική πραγματικότητα όμως, τόσο οι «επικεφαλής» όσο και εμείς που ακολουθούμε την προσπάθεια για επίτευξη ενός λαϊκού πατριωτικού μετώπου, μάλλον ξεχάσαμε ότι είμαστε σάρκα από την σάρκα αυτού του «γυμνού» λαού. Νομίσαμε μάλλον, ότι επειδή είχαμε την τόλμη να ταχθούμε στην υπηρεσία του αληθινού και άδολου πατριωτισμού, είμαστε κάτι διαφορετικό, κάτι ποιοτικότερο, από τους υπόλοιπους. Και έτσι πέσαμε στην παγίδα των παραισθήσεων.

Ο ένας ονομάζει εαυτόν «σωτήρα της πατρίδας» και, προκειμένου να ανέλθει στην «εθνοσωτήριο» εξουσία του, αυτοακυρώνεται πολιτικά, εμπιστευόμενος την προβολή του σε κάθε τηλεπερσόνα, που περιφέρει την κακοβαμμένη εικόνα της ανά τα κανάλια και τις πλατείες.

Ο άλλος προσπαθεί να επιτύχει «παλλαϊκό μέτωπο», καταγγέλλοντας ως «πράκτορες» κατ’ ουσίαν ομοϊδεάτες του.

Ο τρίτος αναλαμβάνει τάξιν στυλίτη και απομονωμένος και απόκοσμος υβρίζει τους πάντες από τον προσωποβιβλικό στύλο του, γιατί δεν ακολούθησαν επακριβώς την άποψή του.

Κοινό σημείο όλων των παραπάνω «τύπων», εκτός από τον αληθινό πατριωτισμό τους και την πίστη τους στην γνήσια Δημοκρατία, είναι , δυστυχώς και η αίσθησή τους ότι είναι κάτι παραπάνω από τον χειμαζόμενο, γυμνήτη λαό. Ότι το πατριωτικό δημοκρατικό μέτωπο, με ένα κατάλληλο νεύμα τους θα στοιχηθεί πίσω τους και τυφλά θα τους ακολουθήσει.

Οι (πραγματικοί) λαϊκοί ηγέτες, όμως, «σπρώχνονται» μπροστά από τον ίδιο τον λαό. Έναν λαό συνειδητοποιημένο και προσανατολισμένο πολιτικά στον αγώνα για μια πραγματική και ανθρώπινη κοινωνία. Έναν λαό που μπορεί να βγει από την ύπνωσή του αν κάποιο κομμάτι του πάψει να τον κανακεύει και του φωνάξει την αλήθεια: Ο λαός είναι γυμνός.

 

 

https://www.hereticalideas.gr/2018/07/o-laos-einai-gymnos.html