Η κατ’ επίφαση δημοκρατία και η ανάγκη δημοψηφίσματος

Η κατ’ επίφαση δημοκρατία και η ανάγκη δημοψηφίσματος

του Κων/νου Σταθόπουλου

Όπου κι αν στρέψεις το κεφάλι σου, θα ακούσεις να γίνεται λόγος για δημοκρατία.

Οι ίδιοι οι βουλευτές, υπουργοί, πρόεδροι συλλόγων, (διορισμένοι βεβαίως βεβαίως), αρχηγοί σωμάτων ασφαλείας, (επίσης διορισμένοι), πανεπιστημιακοί, (η ντροπή της παιδείας και της εκπαίδευσης), μιλούν όπου σταθούν και όπου βρεθούν για δημοκρατία.

Όπως θα έλεγε και η νεολαία σήμερα, η αναφορά και μόνο στο όνομα της δημοκρατίας, είναι ένας πολύ «πιασάρικος» τίτλος.

Και όχι μόνον αυτό, αλλά και το ποιοί αναφέρονται στην δημοκρατία.

Μεγαλώσαμε και μας σκέπασαν με ένα πέπλο, που είχαν υφάνει άνθρωποι, οι οποίοι για αλλότριους σκοπούς το ονόμασαν δημοκρατία και μάλιστα δεν μας επέτρεπαν και το προσπαθούν ακόμη, να πετάξουμε από επάνω μας αυτό το πέπλο.

Εδώ θα κάνω έναν μικρό παραλληλισμό με την θρησκεία. Τι είναι χριστιανισμός και ποιός είναι χριστιανός σήμερα;

Ο Χριστός, ένα υπαρκτό πρόσωπο σύμφωνα και με την επιστημονική έρευνα, δίδαξε αγάπη, αλληλεγγύη, κοινοκτημοσύνη, σεβασμό και ήταν ειρηνοποιός. Ο Χριστός δεν δίδαξε χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός ήταν εφεύρεση των ανθρώπων. Ο Χριστός δεν είπε σε κανέναν, στο όνομά μου ευλογείστε τα όπλα και σκοτώστε, ούτε κάνετε εκστρατείες και πνίξτε στο αίμα τους απίστους, ώστε να μεταδώσετε τον «χριστιανισμό».

Η δημοκρατία, η αρχική της τουλάχιστον μορφή, δεν είχε καμία σχέση, με την τροποποιημένη μορφή η οποία προσομοιάζει σε αυταρχικά καθεστώτα και την οποία ορίζουμε σήμερα ως δημοκρατία.

Η σημερινή μορφή και τρόπος λειτουργίας της φερόμενης ως δημοκρατίας, είναι δημιούργημα ανθρώπων που θέλησαν να ελέγξουν και κατευθύνουν τα πλήθη, δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση πως συμμετέχουν στην λήψη αποφάσεων, τις οποίες βέβαια παίρνουν και προωθούν οι ίδιοι και οι συνεργάτες τους σε όλα τα επίπεδα.

Ιδιαίτερα στην χώρα μας, το έχουμε ζήσει πάμπολες φορές, με εναλλαγές προσώπων και ιδεολογικοπολιτικών σχηματισμών, τους οποίους ουδόλως είχε ανάγκη, δίδαξε, κέρδισαν ή κατάλαβαν κάτι από την έννοια της δημοκρατίας.

Σήμερα ζούμε την δημοκρατία του παραλόγου, η μία κατ’ επίφαση δημοκρατία.

Για να γίνω κατανοητός, με ένα ίσως πολύ απλοϊκό παράδειγμα για όσους αντιδρούν σε αυτή την άποψη- τοποθέτηση.

Αν πάρεις την χειρότερη συμμορία ληστών ή εγκληματιών, τους τοποθετήσεις σε ένα δωμάτιο και προσπαθήσεις ψηφίζοντας να εκλέξεις αρχηγό, αυτή η διαδικασία θα είναι πέρα για πέρα δημοκρατική, αλλά ληστή και εγκληματία θα έχει ως αποτέλεσμα.

Με το πρόσχημα της ψήφου και την ανάδειξη του κοινοβουλίου ως του υπέρτατου εκφραστή της δημοκρατίας και χειραγωγώντας τον λαό, φτάσαμε στο σημείο μία εγκληματική συμμορία αποτελούμενη από 300 μαφιόζους και συνεργάτες, τον τύπο, την εκκλησία, την δικαστική εξουσία, τους επιχειρηματίες, να ερίζει για το ποιός με «δημοκρατικές» κατ’ όνομα διαδικασίες, θα αναλάβει αρχηγός της συμμορίας, δίνοντας μάλιστα μπόνους στον πρώτο ώστε να κάνει τα χειρότερα εγκλήματα.

Για να μην παίζουμε λοιπόν με τις λέξεις και για να ξεφορτωθούμε από επάνω μας όχι μόνο τον κάθε λογής απατεώνα, αλλά και την δική μας ευθύνη, ως συμμετέχοντες σε αυτό το στημένο παιχνίδι, πρέπει-απαιτείται η εξουσία να περάσει στον λαό.

Μόνο ο λαός μπορεί να πάρει αποφάσεις για το παρόν του και το μέλλον του.

Στην προκειμένη περίπτωση και εξ αφορμής του ξεπουλήματος της ιστορικής μνήμης, της γλώσσας και της εδαφικής ακεραιότητας, με «δώρο» οικονομικά ανταλλάγματα, όχι για το κράτος και τον λαό, αλλά πάλι για τα ιδιοτελή συμφέροντα μίας κλειστής κλίκας, απαιτείται η διενέργεια δημοψηφίσματος.

 

 

https://www.hereticalideas.gr/2018/06/kat-epifasi-dimokratia-kai-i-anagki-dimopsifismatos.html