“Ο όμορφος πολιτισμός, όμορφα καίγεται”

του Κων/νου Σταθόπουλου

Ο τίτλος δανεισμένος και παραφρασμένος από την ταινία του Σέρβου Σριντιάν Ντραγκόγεβιτς και αναφέρεται στον πόλεμο μεταξύ φίλων και συντρόφων στην Βοσνία και στην μετάλλαξή τους όταν μέσα τους φυτεύεται περίτεχνα ο σπόρος της παράνοιας του εθνικισμού.

Ο δικός μου τίτλος όμως αναφέρεται, τι θυμήθηκα τώρα, σε κάποιες αφίσες αναρτημένες παντού στην Αθήνα, πριν κάποια χρόνια και μετά το κάψιμο του θεάτρου της ρεματιάς στο Χαλάνδρι.

Μας προσκαλούσαν οι καλλιτέχνες να συμμετάσχουμε στην αναστήλωση-ανακατασκευή του χώρου, διότι όπως περήφανα τόνιζαν “Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΚΑΙΓΕΤΑΙ”.

Είχα γράψει τότε ένα άρθρο, από τις πρώτες απόπειρές μου στο διαδίκτυο, κατακρίνοντας τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες πως αν τους ενδιέφερε ο πολιτισμός θα το είχαν δείξει με τις πράξεις και τα έργα τους, χρόνια πριν.

Το μόνο που τους ενδιέφερε και τους ενδιαφέρει είναι η τσέπη τους και απολύτως τίποτε άλλο.

Στα παλιά τους τα παπούτσια θα έγραφαν το θεατράκι, αν δεν το χρησιμοποιούσαν ως συναυλιακό χώρο, ώστε να γεμίζει η τσέπη τους και το αχόρταγο εγώ τους.

Άλλωστε το απέδειξαν και το αποδεικνύουν καθημερινά με την στάση τους ή μάλλον με την παντελή ανυπαρξία και αποχή τους από κάθε τι σχετιζόμενο με τον πολιτισμό και όχι μόνο.

Τίποτα δεν έχουν δει, βιώσει, διαβάσει, ζήσει οι «καλλιτέχνες» μας, από αυτά που περνάει ο λαός και η χώρα όλα αυτά τα χρόνια.

Τότε με αρκετούς είχα έρθει σε αντιπαράθεση και κάποιοι με είχαν «στολίσει» κιόλας για τις «ακραίες» απόψεις μου.

Μετά από αρκετά χρόνια και καθώς έχω την συνήθεια να μην ξεχνώ, είμαι στην δυσάρεστη θέση, να πω πως δικαιώθηκα.

Θα προτιμούσα να έχω πέσει έξω και να δω έστω έναν καλλιτέχνη να πάρει δημόσια θέση ή να ενταχθεί σε μία συλλογικότητα και να αγωνιστεί, για την πατρίδα και τον λαό της.

Αντ’ αυτού οι μόνες δημόσιες εμφανίσεις τους, είναι σε μουσικοχορευτικά τηλεοπτικά μαγκαζίνο, όπου διαφημίζουν την νέα πραμάτεια καθώς και το κατάστημα που την πουλάνε και κάποια τάλεντ σόου, όπου παίζοντας με την ψυχολογία νέων ανθρώπων, ταλαντούχων ή λιγότερο ταλαντούχων, έχουν στήσει μία βιομηχανία κονόμας στην πλάτη τους, τάζοντάς τους δόξα και χρήμα.

Φτάνοντας ακόμη και στο σημείο να δέχονται ως διαγωνιζόμενα, ανήλικα παιδιά και να παίζουν με την ψυχολογία τους, δημιουργώντας με μαθηματική ακρίβεια τους επόμενους έφηβους καταθλιπτικούς.

Ακόμη και καλλιτέχνες που φέρουν το λογότυπο του επαναστάτη, έχουν σιωπήσει ενώ κάποιοι άλλοι προσπαθούν μόνοι τους χωρίς καμία βοήθεια, από πουθενά. (Νίκος Καλογερόπουλος).

Μόνο ένας έχει απομείνει, ελλείψει Τζίμη. Ο υπέργηρος Μίκης, ο οποίος δεν τους τρομάζει πλέον με τις θέσεις τις απόψεις ή τις όποιες δράσεις του, αλλά με τον θάνατό του.

Όπως ακριβώς το γράφω. Τρέμει η ηγεσία της αστυνομίας πως την ημέρα που ο Μίκης εγκαταλείψει τα εγκόσμια, θα γίνει αφορμή για μια ακόμη επαναστατική πράξη που θα έχει προκαλέσει, αυτήν την φορά νεκρός.

Ο Μίκης πάντα θα τους στοιχειώνει όλους. Και το καθεστώς και τους υποτιθέμενους συναδέλφους του, οι οποίοι για μία συναυλία, μία εμφάνιση στο τελεβίζιο, (που είσαι Λιαντίνη), μία playback χοροεσπερίδα, ένα Ε.Σ.Π.Α, έχουν λουφάξει.

Όλα για το χρήμα και το lifestyle.

Την απάντηση δίνει πάντα και με καυστικό πολλές φορές τρόπο ο σοφός λαός και είναι γραμμένη σε τοίχο της Αθήνας.

«Το lifestyle είναι μαγικό, από μηδενικό σε κάνει νούμερο»

Τον κάψατε τον πολιτισμό φίλοι μου. Τον καίτε κάθε ημέρα.

Όσα θεατράκια και αν αναστυλώσουν και σας τα προσφέρουν στο πιάτο, πολιτισμό δεν πρόκειται να γεννήσετε και να προσφέρετε.

Πολιτισμό παράγει καθημερινά ο απλός άνθρωπος της διπλανής πόρτας, τον οποίο χρησιμοποιείτε ως λεκάνη για τα σκουπίδια που παράγετε και του τα χρεώνετε επιπλέον.

Ο πολιτισμός λοιπόν καίγεται και καίγεται χρόνια τώρα. Η ευθύνη βαραίνει βέβαια και εμάς.

Απασχολημένοι με τις δουλειές μας, το αυτοκίνητό μας, το εξοχικό μας, δεν πήραμε χαμπάρι τι μας ετοίμαζε ο κόσμος του πνεύματος και της ηθικής.

Ούτε πατρίδα, ούτε θρησκεία (αν και δεν έχω ιδιαίτερες επαφές μαζί της), ούτε οικογένεια, ούτε ιστορία, ούτε σύνορα, ούτε πραγματικά χρήματα, (μόνον ελεγχόμενο από το σύστημα πλαστικό), ούτε παιδεία ούτε μνήμη.

Σε λίγο θα κλαίτε οι ίδιοι πάνω στα αποκαΐδια που δημιουργήσατε, γιατί ο λαός ποτέ δεν κάθεται μέχρι τέλους με σταυρωμένα χέρια.

Πάλι αυτός θα δώσει την λύση και θα αναστήσει και τα θεατράκια και τους συναυλιακούς χώρους και τα πανεπιστήμια και τις βιβλιοθήκες, αλλά τότε δεν θα είσαστε ευπρόσδεκτοι πουθενά.

Το πολύ-πολύ να πουλάτε «καλλιτεχνία» σε κανέναν από τους λίγους εναπομείναντες ελεύθερους, παλιούς σας γνωστούς, από την εποχή των κροκοδείλιων δακρύων για το θεατράκι της ρεματιάς.