Το πραγματικό θέμα με την απόλυση και τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων

Σχόλιο – απάντηση  σε ανηρτημένο άρθρο του CAPITAL περί της πρότασης για την απόλυση Δημοσίων Υπαλλήλων του γνωστού τραμπουκορουφιάνου Στούπα

Αγαπητοί φίλοι και κ. αρθρογράφε,

Παίζοντας με τις στατιστικές και τα νούμερα κάποιος μπορεί να νομίζει, ότι μπορεί να βγάλει όποια συμπεράσματα τον βολεύουν, ειδικά αν είναι πεισμένος, ότι απευθύνεται σε επιπόλαιους και καθόλου προσεκτικούς, ή εντελώς αμαθείς.

Τα νούμερα όμως είναι αμείλικτα και κάποιος παίζοντας μπορεί να «καεί»! 

Γράφετε κ. Στούπα «Όπως έχουμε αναδείξει από τα στοιχεία των προϋπολογισμών οι συνολικές δαπάνες για μισθούς και συντάξεις υπερβαίνουν τα 45 δισ. ευρώ, όσα περίπου είναι και τα έσοδα του ελληνικού κράτους» και παραπέμπετε σε άλλο κείμενό σας και σε αντίστοιχο πίνακα από το μεσοπρόθεσμο, όπου για να στηρίξετε την επιχειρηματολογία σας,  αθροίζετε εντελώς αυθαίρετα διαφορετικά και ανόμοια μεγέθη.

Εξηγώ: Από πότε αλήθεια και με ποια επιστημονική μέθοδο μπορούν να προστεθούν στις δαπάνες για μισθούς και συντάξεις Δ.Υ. τα έξοδα που δαπανά το Κράτος σε αποδόσεις υπέρ τρίτων (επιχορηγήσεις αίφνης σε επιχειρηματίες); Ναι, βεβαίως το κάνετε κι αυτό θεωρώντας μας προφανώς χαζούς!

Δίνετε βεβαίως έμφαση στην άθροιση μισθών (14 δις) και συντάξεων (περίπου 7,5 δις), με…
το σύνολο των δαπανών για Κοινωνική Ασφάλιση και Περίθαλψη (υπογραμμισμένα μεγέθη με παχιά κόκκινη γραμμή), που ανέρχονται  σε 17,664 δις ευρώ, θεωρώντας προφανώς, ότι το σύνολο των δαπανών για την ύπαρξη στοιχειώδους Κοινωνικού Κράτους, αφορά στους «πελάτες» του κομματικοκρατικού πολιτικού συστήματος, δημοσίους υπαλλήλους. Συγχαρητήρια! Σας ανήκει επάξια το βραβείο Νόμπελ οικονομικής Αλχημείας!

Γιατί από πότε παρακαλώ, οι δαπάνες του Κράτους για επιδόματα ανεργίας αίφνης, ή για τη καταβολή μιας σειράς άλλων κοινωνικών επιδομάτων, αφορά σε Δ.Υ. και μπορούν να προστεθούν στις δαπάνες μισθοδοσίας των τελευταίων;

Από πότε επίσης μπορούν, να αθροιστούν οι δαπάνες επιχορήγησης για τη καταβολή συντάξεων σε απόμαχους μικρομεσαίους επιχειρηματίες (ΤΕΒΕ), ή απλούς μισθωτούς, εργάτες, ή υπαλλήλους του Ιδιωτικού Τομέα (ΙΚΑ), σε αγρότες (ΟΓΑ), κτλ.;

Με ποιο μαγικό τρόπο οι συνολικές δαπάνες για τη στοιχειώδη λειτουργία του ΕΣΥ, επίσης δύνανται να προστεθούν κ.ο.κ.;

Σε ποια Οικονομική Σχολή άραγε διδάσκονται τέτοιες ηλιθιότητες;

Πέρα από την εμπάθεια και το μίσος που αναδεικνύεται απέναντι σε οτιδήποτε συλλογικό, σε οτιδήποτε Κοινωνικό και σε οποιαδήποτε έννοια Κοινής Ωφέλειας και δικτύου προστασίας αδυνάμων στρωμάτων του πληθυσμού, η αυθαίρετη άθροιση ανόμοιων πραγμάτων, οδηγεί σε εντελώς λάθος συμπεράσματα και άρα καθίσταται στη παρούσα φάση άκρως ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ!

Πάμε παρακάτω:

Από τους ίδιους Πίνακες του Μεσοπρόθεσμου, που επιμελώς αποκρύβετε, αναρτώντας μόνο τον πίνακα που θεωρείτε ότι σας εξυπηρετεί, προκύπτουν τα παρακάτω κι αν μπορείτε αμφισβητήστε τα:

α) Τα προβλεπόμενα έσοδα του Τακτικού Προϋπολογισμού για το 2011 ανέρχονται σε 54,7 δις.

β) Τα προβλεπόμενα έξοδα μισθοδοσίας Δημοσίων υπαλλήλων ανέρχονται σε περίπου 14 δις ευρώ.

γ) Οι δαπάνες για πληρωμή τόκων δανείων ανέρχονται σε 16,00 δις ευρώ και οι αντίστοιχες για εξόφληση χρεολυσίων σε 32,20 δις ευρώ. Συνεπώς, η συνολική δαπάνη για την εξυπηρέτηση του Χρέους, με τη προσθήκη εξυπηρέτησης εντόκων γραμματίων μόνο για το 2011 ανέρχεται σε 51,2 δις ευρώ, με μέσο όρο εξυπηρέτησης τη πενταετία 2011 – 2015 60,6 δις ευρώ.

δ) Όπως προκύπτει από τα ανωτέρω το ποσοστό της μισθοδοσίας των Δ.Υ. διαμορφώνεται σε 14/54,7 = 25,60% περίπου των εσόδων του Προϋπολογισμού και το  14/60,6 (μέσος όρος πενταετίας) =  23,10% των εξόδων για την ετήσια εξυπηρέτηση του Χρέους.

Έστω τώρα, ότι ακολουθώντας τη δική σας «συνταγή» απολύονται άμεσα 300.000 Δ.Υ.. Το δημοσιονομικό όφελος που θεωρητικά θα προκύψει από την εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανέρχεται σε περίπου 5,5 δις ευρώ ετησίως. Καθόλου ευκαταφρόνητο νούμερο!

Είναι έτσι όμως τα πράγματα; Βεβαίως και όχι, γιατί αν αφαιρέσουμε το 35% από το όφελος αυτό, που αποτελεί άμεσο έσοδο από τον προκαταβλητέο, ως γνωστόν, Φόρο μισθωτών υπηρεσιών και τη παρακράτηση των αντίστοιχων Ασφαλιστικών εισφορών, το συνολικό όφελος απομειώνεται σε μόλις 5,5Χ0,65 = 3,57 περίπου δις ευρώ. Ακόμα κι αυτό το νούμερο ακούγεται «ευχάριστα»!

Δεν είναι όμως έτσι, γιατί αυτά τα 3,57 δις δεν αφορούν σε αποταμίευση (τουλάχιστον στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος τους κάτω από τις τρέχουσες συνθήκες), αλλά στη κάλυψη ζωτικών αναγκών διαβίωσης, άρα εφ’ όσον πληρώνονται,  εισέρχονται άμεσα στην αγορά, διατηρώντας ένα επίπεδο στοιχειώδους ζήτησης. Από την άλλη πλευρά όμως, ένα τουλάχιστον 25% από το ποσό αυτό επιστρέφει στο Κράτος από τους έμμεσους φόρους (ΦΠΑ, άλλοι ειδικοί φόροι στα καύσιμα, ποτά κτλ.), άρα το συνολικό όφελος απομειώνεται ακόμα περισσότερο στα 3,57Χ0,75 = 2,68 δις ευρώ, αφού αυτά τα χρήματα δεν θα υπάρχουν πλέον για να εισέλθουν στην αγορά και να εισπραχθούν οι έμμεσοι φόροι. Δηλαδή, ότι κερδίζεται από τη μία πλευρά, χάνεται σχεδόν ολοσχερώς από την άλλη!

Αν προσθέσουμε και το κόστος που θα προκύψει από το βάθεμα της ύφεσης, που θα προκαλέσει αλυσιδωτές επιπτώσεις στην αγορά εργασίας του ιδιωτικού τομέα, με τη ραγδαία αύξηση, ως εκ τούτου, των απολύσεων εκεί και της ανάγκης καταβολής πρόσθετων επιδομάτων ανεργίας, τη στέρηση επιπλέον εσόδων από τη μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών και την επίσης αντίστοιχη, επί πλέον της σημερινής, μείωση της φοροδοτικής ικανότητας του Ιδιωτικού Τομέα, ενδεχομένως το όφελος θα εξανεμιστεί ολοσχερώς, αν δεν προκύψει και σημαντική ζημιά.

Επιπρόσθετα κι αν δεχθούμε, ότι τελικά θα υπάρξει ένα τελικό όφελος για το δημόσιο κορβανά της τάξης των 2,5 δις ευρώ, αυτό αποτελεί μόλις το 2,5/60,6 = 4,1%  της μέσης ετήσιας δαπάνης για την εξυπηρέτηση του χρέους, ενώ αν κάνουμε τις πράξεις στη περίοδο της πενταετίας 2011 – 2015, τα ποσά που θα εξοικονομηθούν μόλις που φθάνουν το 3% του συνολικού χρέους που πρέπει να αποπληρωθεί, κάνοντας ουσιαστικά «μια τρύπα στο νερό», οδηγώντας συνάμα τη Κοινωνία σε μια άνευ προηγουμένου περιπέτεια! 

Άρα και εφ’ όσον τα στοιχεία αυτά δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, όχι μόνο το μέτρο της απόλυσης των 300.000 Δ.Υ. δεν πρόκειται να οδηγήσει σε μείωση των ελλειμμάτων και σε ένα «ενάρετο» οικονομικό κύκλο, αλλά στην ενίσχυση της περιδίνησης του φαύλου κύκλου που έχουμε περιέλθει.

Κανείς σοβαρός λοιπόν δεν μπορεί να δεχθεί, ότι τέτοιου είδους προσεγγίσεις αποτελούν προϊόν ημιμάθειας, λανθασμένων εκτιμήσεων των δεδομένων, ή ακόμα απόρροια οποιουδήποτε είδους ιδεολογικών αγκυλώσεων. Αποτελούν απλά Διαστροφή και Εκτέλεση προπληρωμένων Συμβολαίων Θανάτου, σε βάρος της Ελληνικής Κοινωνίας και Οικονομίας!

Σε επίρρωση των παραπάνω παραθέτω σχόλιό μου, που ανήρτησα τις προάλλες  στον αντίστοιχο μίτο για τη μονιμότητα των Δημοσίων υπαλλήλων:

«Το πραγματικό θέμα με τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων είναι ότι αποτελούν το απολύτως κακό παράδειγμα για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Όσο υπάρχει σε κάποιο τομέα ασφάλεια στις εργασιακές σχέσεις, ή και πιο αξιοπρεπείς αμοιβές, τόσο θα υπάρχει δυσκολία εφαρμογής μέτρων διάλυσης των αντίστοιχων εργασιακών σχέσεων και εξαθλίωσης των μισθών στους υπόλοιπους τομείς.

Πολύ έξυπνα λοιπόν η καθεστωτική προπαγάνδα αντί να απαντά με επιχειρήματα (που δεν υπάρχουν) στα ερωτήματα γιατί να εξαθλιώνονται όλο και περισσότερο οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα με τη κατάργηση κάθε ασφαλιστικής δικλείδας που θα προστάτευε την εργασιακή ασφάλεια και την Αμοιβή της μισθωτής εργασίας εν γένει, χρησιμοποιεί τα πραγματικά τεράστια προβλήματα στη λειτουργία του κράτους, προκειμένου μέσα από τον κοινωνικό αυτοματισμό και τη διαπάλη ανάμεσα σε μισθωτούς, να αποτρέψει την οποιαδήποτε αντίδραση στη μετατροπή του συνόλου των εργαζομένων σε ένα στρατό εφεδρείας από δουλοπάροικους που θα σκοτώνονται μεταξύ τους για ένα ξεροκόμματο!

Δείχνει στον άνεργο ως υπεύθυνο για τη κατάστασή του, όχι τον άπληστο επιχειρηματία, που φυγαδεύει τον πλούτο στο εξωτερικό, αφήνοντας σε μαρασμό, ή κλείνοντας την επιχείρησή του, αλλά τον συνάδελφό του, που έτυχε να έχει ακόμα μόνιμη δουλειά.

Δείχνει στον πολίτη, ως υπεύθυνο για τη ταλαιπωρία που υφίσταται στις σχέσεις του με το κράτος, τον απλό υπάλληλο και όχι την αλλοπρόσαλλη Νομοθεσία, που καλείται να εφαρμόσει ο τελευταίος και όχι τον πραγματικά υπεύθυνο Νομοθέτη πολιτικό, που νομοθετεί κατά τα καλά και συμφέροντα των παρασιτικών ελίτ που υπηρετεί.

Υπάρχει υπεράριθμο προσωπικό σε διάφορους φορείς του Δημοσίου; Βεβαίως και υπάρχει. Υπάρχει ανισοκατανομή του προσωπικού, όπου σε νευραλγικούς τομείς υπάρχουν τρομερές ελλείψεις, ενώ σε άλλους το προσωπικό «ξύνεται»; Βεβαίως και σχεδόν αποτελεί τον κανόνα. Υπάρχουν υψηλότατες αμοιβές που δεν δικαιολογούνται από το παρεχόμενο έργο; Βεβαίως υπάρχει και τέτοιο ζήτημα. Αλλά δεν αφορά στο σύνολο, παρά στους κομματικούς στρατούς που εναλλάσσονται πέριξ των υπουργικών γραφείων και σε ορισμένες ΔΕΚΟ. Πείτε μου όμως, σε μια επιχείρηση αν η διάρθρωση και η διαχείριση του προσωπικού παρουσιάζει αυτά τα χαρακτηριστικά, ποιος ευθύνεται, ο απλός εργαζόμενος ή το «αφεντικό»; Και ποιος «παριστάνει» το αφεντικό στο Δημόσιο;

Και σε τι εξυπηρετεί τελικά αυτή η στοχοποίηση του μισθωτού δημόσιου υπάλληλου; Κατ’ αρχή στην αποποίηση των ευθυνών και την «αθώωση» αυτών που έχουν τη πραγματική ευθύνη των αποφάσεων, για να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο της φτωχοποίησης της Κοινωνίας υπέρ των δικών τους συμφερόντων.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, ο πραγματικός στόχος αυτής της προσπάθειας είναι η κατάργηση του οτιδήποτε θα μπορούσε εν δυνάμει να αποτελέσει το παράδειγμα, για να διεκδικήσει ο απλός μισθωτός εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα καλύτερες συνθήκες δουλειάς, ασφάλεια στην εργασία του και υψηλότερη αμοιβή. Τελικός στόχος είναι ο ΙΔΙΩΤΙΚΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ και ΕΡΓΑΤΗΣ, να μη μπορέσει να σηκώσει ποτέ κεφάλι.

Μαζί μάλιστα με την εξαθλίωση του μικρομεσαίου επιχειρηματία, που τον εξαναγκάζει να κλείσει το μαγαζί του, μέσα από την ηθελημένη μείωση της ζήτησης, να πουλήσει όσο – όσο το σπίτι του για να εξυπηρετήσει τα χρέη του, την κατάργηση των ελευθέρων επαγγελμάτων μέσα από την τάχα μου «απελευθέρωσή» τους, δημιουργούν τον μεγάλο εφεδρικό στρατό για να ανοίξει η λεωφόρος της έλευσης των «επενδύσεων» από τα καρτέλ και τα μεγάλα μονοπώλια, που θα βρίσκουν έτσι άπειρο ανακυκλώσιμο προσωπικό (μιας χρήσης)!

Πως λοιπόν θα μπορούσε να υπάρχει έστω και μια μικρή νησίδα στοιχειώδους εργασιακής εξασφάλισης και αξιοπρεπούς αμοιβής;».