Ο Θησέας και ο Μινώταυρος των Βρυξελλών

Η γερμανική κυβέρνηση, όπως και ο βασιλιάς Μίνωας, είναι μια σοφή κυβέρνηση. Όμως παρά την νίκη του, ο Μίνωας, κατά παρέκκλιση των αρχών και της σοφίας του, επέβαλλε τυραννικούς όρους στους Αθηναίους, υποκύπτοντας και αυτός στον γλυκό πειρασμό της καταδυνάστευσης.

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Όταν ο Γιάνης Βαρουφάκης έγραφε το διάσημο βιβλίο του «Ο Παγκόσμιος Μινώταυρος», αναλύοντας τους τρόπους με τους οποίους «Η Παγκόσμια Ηλεκτρική Σκούπα» συντηρεί την ηγεμονία της με δανεικά, δηλαδή μ’ ένα τσουνάμι χρέους που συνεχίζει έως σήμερα, ακάθεκτο, δεν νομίζω να φανταζόταν ότι πολύ σύντομα η πανουργία της Ιστορίας θα τον καλούσε να αναλάβει, ούτε λίγο ούτε πολύ, το ρόλο του Θησέα έναντι των βορειοευρωπαίων ηγετών και μάλιστα απέναντι στην πιο ακραία Μινωταυρική εκδοχή τους. Τον Μινώταυρο των Βρυξελλών.

Ως γνωστόν ο Μίνωας ήταν σοφός βασιλιάς. Τόσο σοφός που η σοφία του παρέμεινε παροιμιώδης στην Αρχαιότητα. Ο μύθος αναφέρει πως ο βασιλέας της Κρήτης, είχε νικήσει τους Αθηναίους με τη βοήθεια του Δία, πράγμα που αποδεικνύει ότι είχε το δίκιο με το μέρος του, γιατί ακριβώς αυτό συμβολίζει ο Δίας στην αρχαία ελληνική μυθολογία.

Η γερμανική κυβέρνηση είναι και αυτή μια «σοφή», εξόχως διανοητικοποιημένη και ορθολογική κυβέρνηση. Η ένωση των δυο Γερμανιών ήταν μια δίκαιη πράξη, πάντα με τη βοήθεια του Δία, μεγάλη η χάρη του.

Η γερμανική κυβέρνηση, σε οικονομικό επίπεδο, νίκησε κατά κράτος τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, εγκλωβίζοντας τους στον Λαβύρινθο του κοινού νομίσματος που είναι τόσο αρκετά σκληρό ή τόσο αρκετά μαλακό, ώστε είτε έτσι είτε αλλιώς να εξυπηρετεί τη Γερμανία. Μια χώρα που δεν είναι διατροφικά αυτάρκης χρειάζεται -κατά βάσιν- ένα σκληρό νόμισμα για να μπορεί να προωθεί με σταθερό τρόπο τις εξαγωγές της και να εισάγει πρώτες ύλες και προϊόντα διατροφής. Μια χώρα, σαν την Ελλάδα,  τουλάχιστον όσο ήταν διατροφικά αυτάρκης, μπορεί απλά να περιορίζει με δασμολογικές πολιτικές τις εισαγωγές της και να «παίζει» με το μαλακό νόμισμα της διευκολύνοντας τις εξαγωγές της. Αν παράγεις και εξάγεις ντομάτες που εξάγει ο μισός κόσμος κριτήριο εμπορευσιμότητας είναι κατά βάσιν η τιμή του προϊόντος, όσο κι αν προσπαθείς να διαφοροποιηθείς ποιοτικά. Ντομάτα Mercedes ή Wella δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει.

Οπότε, αν εξάγεις Mercedes, δεν χρειάζεσαι ένα «ευλύγιστο» νόμισμα για να προωθήσεις το προϊόν σου. Κάπως έτσι, αν καταφέρεις να εξάγεις τις Mercedes σε σκληρό ευρώ και να εισάγεις ντομάτες από χώρες εκτός ευρώ, έχεις εγκλωβίσει τους ηλίθιους, που δανείζονται αναγκαστικά για να αγοράσουν τις Mersedes σου, αφού τις ντομάτες τους δεν τις αγοράζεις απ’ αυτούς. Κι’ όσο αυτοί φτωχαίνουν, τόσο εσύ δανείζεσαι με σχεδόν μηδενικά επιτόκια οπότε μαζεύεις όλο το χρήμα, κατά το κοινώς λεγόμενον. Κι άλλο τόσο εσύ τους δανείζεις έτσι ώστε στο τέλος εξαρτώνται αποκλειστικά από σένα. Κάπως έτσι, η Γερμανία με άμεσο ή έμμεσο τρόπο κέρδισε περί τα 80 δις από την ελληνική οικονομική κρίση.

Η γερμανική κυβέρνηση, όπως και ο βασιλιάς Μίνωας, είναι μια σοφή κυβέρνηση.

Όμως παρά την νίκη του, ο Μίνωας, κατά παρέκκλιση των αρχών και της σοφίας του, επέβαλλε τυραννικούς όρους στους Αθηναίους, υποκύπτοντας και αυτός στον γλυκό πειρασμό της καταδυνάστευσης.

Όμως παρά τη νίκη της, η γερμανική κυβέρνηση, κατά παρέκκλιση των αρχών και της σοφίας που θα της επέβαλλε η ήττα της σε δύο παγκόσμιους πολέμους, επέβαλλε τυραννικούς όρους ιδιαίτερα στους λαούς της Νότιας Ευρωζώνης.

Οι Αθηναίοι είχαν την υποχρέωση να στέλνουν κάθε χρόνο εφτά νέους και εφτά νέες στην Κρήτη, και να ρίχνονται βορά σ’ ένα τέρας, μισο-άνθρωπο μισο-ταύρο, που τρεφόταν με ανθρώπινη σάρκα. Το τέρας κατοικούσε σ’ έναν υπόγειο λαβύρινθο και ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Πασιφάης, βασίλισσας της Κρήτης και γυναίκας του Μίνωα.

Και όπως ο Ταύρος στη «συμβολική ψυχολογία» σημαίνει τη στρέβλωση, έτσι και ο Μινώταυρος δεν σημαίνει τίποτα άλλο από την στρέβλωση της κυριαρχίας του Μίνωα. Την διεστραμμένη κυριαρχία του Μίνωα. Την κυριαρχία που γίνεται βίτσιο! Την τυραννική κυριαρχία. Όμως ο Μινώταυρος είναι και παιδί της Πασιφάης. Σαν να λέμε, με άλλα λόγια, πως η τυρρανική κυριαρχία του Μίνωα γεννιέται από την στρέβλωση της Πασιφάης.  Της Πασιφάης ή της Πασι-φάεις; Αυτής που τρώει τα πάντα.

Ο Μίνωας, δηλαδή, ο σοφός βασιλιάς, από την Πασιφάη παρασύρεται και προδίδει της αρχές του.

Και η σοφή γερμανική κυβέρνηση από την Πασιφάη του γερμανικού βιομηχανικού-οικονομικού συμπλέγματος παρασύρεται και οδηγείται στην γέννηση του Ευρώ.

Ο βασιλιάς Μίνωας επιβάλλει στους Αθηναίους τέτοιους τυραννικούς όρους ειρήνης που η αδικία τους συμβολίζεται από τους νέους τους προορισμένους να θρέψουν τον Μινώταυρο, ύστερα από επίμονες παραινέσεις, συμβουλές και απαιτήσεις της Πασιφάης.

Βλέπει άραγε κανείς καλύτερο συμβολισμό για τους πιο μορφωμένους νέους μας που μεταναστεύουν σήμερα κατά χιλιάδες στην Γερμανία, τις χιλιάδες αυτοκτονίες ή τα εκατομμύρια των φτωχών και των ανέργων στην πατρίδα μας;

Η στρεβλωμένη, τυραννική, κυριαρχία από την εποχή του Μίνωα και της Πασιφάης μέχρι σήμερα, με ανθρώπινη σάρκα τρέφεται.

Όμως ο βασιλιάς, νοιώθει αφάνταστη ντροπή για το τέρας που έχει αποκτήσει η γυναίκα του, γι’ αυτό και το κρύβει από τα μάτια των ανθρώπων. Έχει στη διάθεση του όλα τα media για το πετύχει αυτό. Μεταβιβάζει, ακόμη, με την ψυχαναλυτική σημασία του όρου, τις ενοχές του αυτές στους άλλους, στους  «Αθηναίους», καταγγέλλοντας τους ως αποκλειστικά υπεύθυνους για το χάλι τους. Προφανώς υπάρχουν και «Αθηναίοι» που είναι Μινωικότεροι του Μίνωα, κινούμενοι και αυτοί από τα ίδια ενοχικά συμπλέγματα ή επειδή έχουν καλές σχέσεις και αλισβερίσια με την «Πασιφάη». Γι΄αυτό άλλωστε έχουν φτιάξει και την “Pasipfai Hellas GMBH” με έδρα το κρατίδιο των Αθηνών.

Ο Μίνωας και η γυναίκα του απωθούν την φρικιαστική αλήθεια : ότι το Ευρώ τους τρέφεται από το χρέος των άλλων χωρών. Γι’ αυτό κλείνουν τον Μινώταυρο τους μέσα στο Λαβύρινθο. Κλείνουν το Μνημόνιο μέσα στην Ευρωζώνη.

Όσο ο καιρός περνάει ο «βασιλιάς» αναγκάζεται να αυξάνει όλο και περισσότερο την απώθηση της σοφίας του, να «τρέφει» την τερατώδη σκέψη του με ψεύτικα κίνητρα, να «τροφοδοτεί» τις βασανιστικές τύψεις του με δικαιολογητικούς συλλογισμούς, που όλο και πιο πολύ τον απομακρύνουν από την ικανότητα του να αναγνωρίσει το λάθος του.  Δεν είναι άλλωστε και η πρώτη φορά στην ιστορία του που ακολουθεί αυτό το φαύλο εμμονικό σπιράλ. Η εμμονή, χρόνια τώρα, είναι η ειδοποιός διαφορετικότητα της σκέψης του. Είναι αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει από τους άλλους. Μέχρι ένα σημείο είναι χάρισμα. Από ένα σημείο και μετά είναι καταστροφικός παραλογισμός.

Οι τυραννικοί όροι προς τους «Αθηναίους» έχουν σαν στόχο την απρόσκοπτη τροφοδοσία του τέρατος.

Αλλά όπως πάντα συμβαίνει στις ιστορίες, κάποιος Θησέας, αποφασίζει να αναμετρηθεί με τον Μινώταυρο. Να αντιταχθεί, δηλαδή, στην κυριαρχία και να την καταργήσει. Να καταργήσει το Μνημόνιο.

Βέβαια, ο αρχαίος μύθος δεν μας λέει γιατί οι Αθηναίοι δεν έκαναν έναν πόλεμο για να αποτινάξουν το ζυγό του Μίνωα. Ίσως γιατί, εκείνο που θέλει να πει ο μύθος –ανάμεσα στα άλλα- είναι ότι ο πόλεμος δεν θα έκανε τίποτα άλλο παρά να αντικαταστήσει τη μια κυριαρχία από μια άλλη, τη μια στρέβλωση από μία άλλη. Γι’ αυτό και ο Θησέας φτάνει στην Κρήτη όχι σαν αρχηγός στρατιάς, αλλά σαν μυθικός ήρωας. Ο αγώνας του δηλαδή, είναι κυρίως ψυχολογικής σημασίας. Φτάνει στο νησί σαν προκαθορισμένο θύμα, ενώ δύο κίνδυνοι τον απειλούν. Να αντιμετωπίσει το τέρας, δηλαδή την κυριαρχία του Μίνωα μέσω του Μνημονιακού Μινώταυρου, αλλά και σε περίπτωση νίκης να βρει τον δρόμο που οδηγεί έξω από τον Λαβύρινθο.

Για να συμβεί αυτό, ο Θησέας, ο κάθε Θησέας, θα πρέπει να καταπολεμήσει την κυριαρχία του Μίνωα, όχι με τον δικό του τρόπο της κυριαρχίας, με τον δόλο και το ψέμα, αλλά με την ηρωϊκή του δύναμη. Δηλαδή την ειλικρίνεια και την αγνότητα. Και αφού ο Μινώταυρος είναι το σύμβολο της στρεβλωμένης δραστηριότητας του Μίνωα που μηδενίζει τη σοφία του, όπως και τα Μνημόνια είναι τα σύμβολα της διεστραμμένης Γερμανικής κυριαρχίας, η πάλη ενάντια σ’ αυτά δεν μπορεί παρά να είναι η προσπάθεια αφύπνισης της σοφίας του βασιλιά που έχει «υπνωτιστεί» από το βίτσιο της κυριαρχίας.

Σε κάθε περίπτωση, ο Θησέας, ο κάθε Θησέας, έχει ελάχιστες ελπίδες να κερδίσει τη δίκαιη υπόθεση του αν δεν έχει αποτελεσματική βοήθεια από το στρατόπεδο του δυνάστη. Για το αρραγές μέτωπο του δικού του στρατοπέδου δεν συζητάμε καν, αφού αυτό είναι προαπαιτούμενο εκ των ων ουκ άνευ.

Η κόρη του Μίνωα, η Αριάδνη, είναι αυτή που θα προσφέρει τη συμπαράσταση της. Ο Θησέας, ποτέ δεν θα νικήσει τον Μινώταυρο, ούτε θα βρει την έξοδο από τον Λαβύρινθο, αν δεν έχει τη συμπαράσταση της Αριάδνης. Ο μίτος της Αριάδνης θα του επιτρέψει να βρει το δρόμο του, χωρίς να περιπλανηθεί στους λαβυρινθικούς ελιγμούς του ψέματος και της υποκρισίας. Ο βασιλιάς πρέπει να πεισθεί πως η τυραννική του καταδυνάστευση δεν ταιριάζει με την «σοφία» του. Ο Μινώταυρος που γεννιέται από τις διαστρεμμένης συμβουλές της Πασιφάης, μόνο χάρη στις συμβουλές της Αριάδνης μπορεί να νικηθεί. Οι συμβουλές αυτές είναι το νήμα που θα οδηγήσει τον Θησέα. Και η Αριάδνη, στην περίπτωση μας, δεν είναι άλλη από τον Γερμανικό αλλά και τους άλλους ευρωπαϊκούς Λαούς.  Η Αριάδνη θα πιέσει τον Μίνωα, ώστε να προετοιμαστεί ο άθλος του Θησέα. Του κάθε Θησέα. Γιατί πώς μπορεί ο Μίνωας να μείνει αδιάφορος απέναντι στις εκκλήσεις της κόρης του; Ενημερώσαμε λοιπόν την «Αριάδνη» για το δίκαιο του αγώνα μας ή αφεθήκαμε βορά στα media του βασιλιά, για να μην πούμε μάλιστα ότι συχνά-πυκνά, μόνοι μας, υπονομεύσαμε τον αγώνα με τις ενοχικές δηλώσεις μας.

Η αλήθεια είναι ότι κάπου εδώ υπάρχει μια πρόσθετη προϋποθετική λεπτομέρεια, που δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα: πρέπει η Αριάδνη να ερωτευτεί τον Θησέα! Αλλά με τούτα και με τ’ άλλα χαϊρια του, είναι ο Θησέας ερωτεύσιμος; Είναι ο ελληνικός Λαός ερωτεύσιμος; Και ποιός Θησέας που δεν πιστεύει στον εαυτό του είναι εν τέλει ερωτεύσιμος;

Και υπάρχει, έτσι, και κάτι τελευταίο. Η νίκη του ήρωα θα είναι αποφασιστική, αν υπερνικήσει τον προσωπικό του κίνδυνο, αν δηλαδή αφανίσει το τέρας που φωλιάζει και μέσα του. Ο μυθολογικός Θησέας, επιτυγχάνει στο πρώτο μέρος του έργου του. Σκοτώνει τον Μινώταυρο, αλλά αποτυγχάνει στο δεύτερο και ουσιαστικότερο, ίσως, μέρος του άθλου που αναλαμβάνει. Γι’  αυτό, παρ’  ότι επιστρέφει από την Κρήτη, τα πανιά του καραβιού του είναι μαύρα…και ο πατέρας του θα δώσει το όνομα του σ’ ένα τόσο τραγουδισμένο πέλαγος…Κρίμα δεν είναι;

* το άρθρο είναι βασισμένο στην σχετική αναλυτική μεθοδολογία, των Συμβολισμών στην Ελληνική Μυθολογία, του διάσημου ψυχολόγου Paul Diel. Ο Πικάσσο ζωγράφισε το «Τα υπολείμματα του Μινώταυρου σε κοστούμι Αρλεκίνου», που στολίζει το κείμενο, την πιο σημαντική χρονιά του Ισπανικού Εμφυλίου.

από το «thepressproject.gr»