Τουρκία: απειλές και σχέδια

Τουρκία: απειλές και σχέδια

του Γιώργου Μαργαρίτη

Το λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί η τουρκική πολιτική ελίτ απέναντι στην Ελλάδα δεν είναι συνηθισμένο, στα μέτρα, τα ήθη και τις πρακτικές της διπλωματίας τουλάχιστο. Η νηφαλιότητα της ελληνικής πλευράς απέναντι σε αυτόν τον ορυμαγδό απαξιωτικών μηνυμάτων, προειδοποιήσεων και απειλών, οφείλεται μάλλον στην εκτίμηση ότι το όλο σκηνικό προορίζεται για εσωτερική μικροπολιτική κατανάλωση και ότι η Τουρκία δεν θα τολμήσει να κάνει πράξη τα όσα απειλητικά εξαγγέλλει. Λέμε «μάλλον» γιατί η τρέχουσα τουρκική ηγεσία έχει πολύ συχνά υλοποιήσει τα όσα προηγουμένως έχει εξαγγείλει. Τώρα θα μου πείτε ότι εκείνο το «θα του ξεριζώσουμε την καρδιά» (σε όποιον φέρει αντίρρηση στα τουρκικά σχέδια) που εκφώνησε ο κυβερνητικός εταίρος του κου Ερντογάν, ο κος Μπαχτσελί, είναι πρακτικά δύσκολα εφαρμόσιμο, στην περίπτωση που το πάρει κανείς κατά γράμμα!

Ο πόλεμος στην Ουκρανία έδωσε νέες ευκαιρίες στην ηγεσία της Άγκυρας. Πρώτον, παρόλα τα λεγόμενα και ανεξάρτητα το ποιος και για ποιους λόγους άρχισε ετούτο τον πόλεμο, τα γεγονότα «νομιμοποίησαν» την χρήση του στρατιωτικού εργαλείου για την επίτευξη πολιτικών στόχων. Κάτι το οποίο η Τουρκία έχει ήδη κάνει σε πολλές περιπτώσεις χθες και σήμερα. Άρα οι απειλές για χρήση στρατιωτικής βίας έχουν γίνει πλέον σοβαρά αξιόπιστες.

Δεύτερο, η Τουρκία βρέθηκε κοντά σε μια στρατηγικά ενδιαφέρουσα ζώνη και ως εκ τούτου κατέστη σοβαρός παράγοντας της σύγκρουσης. Καθώς οι διαστάσεις του πολέμου αυτού είναι προκαθορισμένες, η Τουρκία αποτελεί ένα είδος «επιβλέπουσας» ή «εγγυήτριας» δύναμης στην κατεύθυνση του περιορισμού της σύγκρουσης στο τωρινό γεωγραφικό της πλαίσιο. Συνομιλεί λοιπόν και συνεργάζεται και με τα δύο εμπλεκόμενα μέρη – ίσως η μοναδική δύναμη που μπορεί να το κάνει αυτό.

Βασικός στόχος της Τουρκίας είναι να κατοχυρώσει την θέση της στην υψηλή ιεραρχία δυνάμεων του σημερινού κόσμου. Αυτό θα δώσει ώθηση και ευκαιρίες στον τουρκικό καπιταλισμό ο οποίος, στην παρούσα φάση της ανάπτυξής του δεν μπορεί παρά να είναι εξωστρεφής. Για να κατοχυρώσει την θέση της πρέπει να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τα γεωγραφικά πλεονεκτήματά της. Την δυνατότητά της δηλαδή να ελέγχει δύο από τους πιο σημαντικούς κόμβους της παγκόσμιας ναυτιλίας, των παγκόσμιων δρόμων του εμπορίου με άλλα λόγια.

Ο ένας είναι η ανατολική Μεσόγειος και η διαδρομή από και προς την Ερυθρά θάλασσα διαμέσου της διώρυγας του Σουέζ. Η «Γαλάζια πατρίδα», το τουρκο-λιβυκό σύμφωνο και οι ειδικές σχέσεις με την Λιβύη έχουν σημαντικά προωθήσει τις επιδιώξεις της Τουρκίας στην ζώνη αυτή.

Ο άλλος κόμβος είναι αυτός που ενώνει την Μαύρη θάλασσα με την Μεσόγειο διαμέσου των Στενών και του Αιγαίου. Η Άγκυρα ελέγχει τα Στενά. Δεν θα ήθελε να μοιραστεί αυτό το πλεονέκτημα εξαιτίας του μη ελέγχου του Αιγαίου. Ως εκ τούτου επιθυμεί διακαώς να απλώσει τον έλεγχό της σε ένα σημαντικό τμήμα της θάλασσας αυτής, ως τον 25ο μεσημβρινό κατ’ αρχήν και βλέπουμε.

Στην περίπτωση που η Άγκυρα -με όποια κυβέρνηση- έχει τον έλεγχο των δύο αυτών θαλάσσιων διαδρόμων η θέση της στο κύκλο των σημαντικών στρατηγικά χωρών του κόσμου είναι εξασφαλισμένη. Η Ελλάδα, δυστυχώς, βρέθηκε να είναι μέρος του σχεδίου αυτού…

από τη σελίδα του αρθρογράφου στο fb

 

https://www.hereticalideas.gr/2022/06/tourkia-apeiles-sxedia.html