Πανδημία μόχλευσης του τρόμου
του Όθωνα Κουμαρέλλα
Σπεύδω να τονίζω, ότι εάν κάποιος προσβληθεί από οποιαδήποτε σοβαρή ασθένεια, όσο σπάνια, ή συχνή είναι αυτή, έχει όλες τις πιθανότητες εις βάρος του.
Αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου, ότι σε συλλογικό επίπεδο δεν είμαστε υποχρεωμένοι να εξετάζουμε τις πιθανότητες να προσβληθεί κάποιος από τον γενικό πληθυσμό και με βάση αυτές να σταθμίζουμε τους κινδύνους, να αποφασίζουμε τη συμπεριφορά μας και να λαμβάνουμε, ή όχι, τα κατά περίπτωση αναγκαία μέτρα μείωσης των πιθανοτήτων προσβολής.
Αναφορικά με τον Covid-19:
Με βάση τα επίσημα επιδημιολογικά στοιχεία κι έναν μέσον όρο 188 επιβεβαιωμένων περιστατικών covid ημερησίως στην Ελλάδα τον Αύγουστο (που υπήρξε ο χειρότερος μήνας με τα περισσότερα επιβεβαιωμένα περιστατικά από την αρχή της επιδημίας), συμπεριλαμβανομένων των εισαγομένων, οι πιθανότητες που είχε κάποιος να μολυνθεί από τον ιό κάθε ημέρα φαίνεται να ήταν μεσοσταθμικά 1 στις 55.585!
Επειδή όμως οι περισσότεροι που προσβάλλονται παραμένουν υγιείς χωρίς συμπτώματα οι πιθανότητες κάποιος να μολυνθεί και να αναπτύξει συμπτώματα, δηλαδή να αρρωστήσει (χονδρικά το 20% του συνόλου των επιβεβαιωμένων), οι πιθανότητες κάποιος να αρρωστήσει έφτασαν πια τη 1 στις 277.925 για τον γενικό πληθυσμό.
Αναφέρομαι στα επιβεβαιωμένα περιστατικά, διότι στα -με βάση τις εκτιμήσεις των ειδικών- από 10 έως 40 φορές περισσότερα στην κοινότητα, δεν υπάρχουν στοιχεία, παρά μόνον εκτιμήσεις. Ενώ οι πιθανότητες σε αυτήν την περίπτωση, δηλαδή κάποιος να κόλλησε τον ιό και να τον πέρασε χωρίς καν να το πάρει χαμπάρι, χωρίς ή με πολύ ελαφρά συμπτώματα, κι ας κλείνεται τώρα τρομοκρατημένος στο σπίτι του, και ας φοράει τρεις μάσκες μόνος στο αυτοκίνητο με κλειστά παράθυρα, ή στην παραλία, για να προφυλαχθεί, φτάνουν ακόμα και στη 1 στις 25!!!!
Πόσο πιθανό είναι να έχουμε ήδη νοσήσει;
Πράγματι, όσο κι εάν φαίνεται περίεργο, ή υπερβολικό, εάν οι συνολικές μολύνσεις στη χώρα φτάνουν από την αρχή του πανδημικού φαινομένου μέχρι τώρα -σύμφωνα με τα μοντέλα- από κατ’ ελάχιστον 105.000, έως και 450.000 σε έναν πληθυσμό 10.450.000, οι πιθανότητες να μολυνθήκαμε κάποια στιγμή και να το ξεπεράσαμε χωρίς να μας γίνει αντιληπτό είναι μεγάλες. Αυτό σημαίνει ότι έχει ήδη κολλήσει τον ιό από τον 1 στους 100 Έλληνες στην καλύτερη περίπτωση, έως και τον 1 στους 25.
Όλοι μας έχουμε έναν πολύ ευρύτερο περίγυρο των 25 ατόμων, συγγενών, φίλων, γειτόνων, συναδέλφων κτλ. Όμως ελάχιστοι από εμάς γνωρίζουμε έστω και ένα περιστατικό που κάποιος από τον ευρύτερο περίγυρο κόλλησε τον ιό.
Αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου, ότι ο ιός δεν υπάρχει, ή δεν προσέβαλε τον δικό μας περίγυρο, ή ακόμη κι εμάς τους ίδιους. Μάλλον συμβαίνει το αντίθετο, απλά η προσβολή, κατά συντριπτική πλειονότητα, δεν έγινε αντιληπτή, μη επιφέροντας την παραμικρή επίπτωση στην υγεία του προσβληθέντα, ούτε φυσικά στις επαφές του. Το γιατί να μας τρομάζει τόσο πολύ κάτι που δεν είναι καθόλου απίθανο να μας έχει ήδη συμβεί σ’ εμάς, ή σε κάποιο οικείο και πολύ κοντά μας πρόσωπο, κατά κανόνα χωρίς την παραμικρή επίπτωση ώστε να γίνει αντιληπτό, είναι, για κάποιον ορθολογικά σκεπτόμενο, ακατανόητο.
Οι πιο σοβαρές περιπτώσεις
Στη συνέχεια, με βάση τα επιβεβαιωμένα περιστατικά, οι πιθανότητες να κολλήσει κάποιος, να αρρωστήσει και να χρειαστεί νοσοκομειακή περίθαλψη και να εισαχθεί σε ΜΕΘ φτάνει ούτε λίγο, ούτε πολύ στις 1 ανά 1.389.628! Ενώ οι πιθανότητες να καταλήξει τελικά πέφτουν στις 1 προς πάνω από 2.000.000!.
Αυτές είναι μεσοσταθμικά οι πιθανότητες σε μέση ημερήσια βάση να κολλήσει κάποιος και να πεθάνει.
Οι νέοι
Βέβαια ένας νέος, ο οποίος κυκλοφορεί τακτικά με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, συγχρωτίζεται με πολλούς στους χώρους εργασίας του, ή δεν αποφεύγει τον συνωστισμό ας πούμε σε χώρους νυκτερινής διασκέδασης, τότε οι πιθανότητες να κολλήσει τον ιό αυξάνουν τουλάχιστον κατά 100 φορές, δηλαδή οι πιθανότητες, με βάση τα επιβεβαιωμένα περιστατικά πάντα, διαμορφώνονται στις μια προς 556! Ωστόσο οι πιθανότητες να αρρωστήσει είναι επίσης 100 φορές λιγότερες από έναν ηλικιωμένο, έτσι οι πιθανότητες να αρρωστήσει είναι έως 5 φορές περισσότερες από τον μέσον όρο και φτάνουν ξανά στις 1 ανά 55.585, ενώ για να αναγκαστεί να νοσηλευτεί οι πιθανότητες διαμορφώνονται χονδρικά στις 1 προς 280.000 και να πεθάνει φτάνουν στις 1 ανά 3,5 εκατομμύρια περίπου.
Πράγματι από την 1η Αυγούστου μέχρι την 31η Αυγούστου είχαμε μόλις 6 θανάτους στην ηλικιακή ομάδα από 18 έως 64 ετών, όπου χονδρικά ανήκει το 65% του συνολικού πληθυσμού, δηλαδή είχαμε 6 θανάτους στους 6.825.000, ήτοι 1 στους 1.137.600! Μάλιστα μέχρι την ηλικία των 40 ετών δεν υπήρξε θάνατος, συνεπώς η πιθανότητα θανάτου από covid μέχρι τα 40 μηδενίστηκε σε σχέση με την πρώτη περίοδο, στην οποία είχαν σημειωθεί 3 θάνατοι. Ενώ οι πιθανότητες για την περιοχή από 40 έως 64 ετών αυξήθηκαν στις 1 προς 567.000 σε μηνιαία βάση, ενώ σε ημερήσια έφτασε στις 1 προς 17.500.000!!!!
Το να πάει κανείς από… μετεωρίτη μάλλον έχει καθημερινά περισσότερες πιθανότητες! (Η υπερβολή χάριν της εμφάσεως!!).
Το ίδιο ισχύει και για την ηλικιακή ομάδα από 0 έως 17 ετών, για την οποία δεν παρατηρήθηκε κανένας θάνατος από την αρχή της πανδημίας.
Οι ηλικιωμένοι
Μένει λοιπόν η ηλικιακή ομάδα άνω των 65 ετών, όπου εκεί τα πράγματα αγριεύουν!
Σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα αναφέρονται από την 1η Αυγούστου μέχρι την 31η συνολικά 502 επιβεβαιωμένα περιστατικά μολύνσεων (1.305 από την έναρξη της επιδημίας), ήτοι 16 περιστατικά ημερησίως κατά μέσον όρο για ολόκληρο τον επιβαρυμένο επιδημιολογικά μήνα Αύγουστο.
Εάν χονδρικά σε αυτή την ηλικιακή ομάδα ανήκει περίπου 2.500.000 πληθυσμός, τότε οι πιθανότητες μόλυνσης από κορωναϊό ενός ηλικιωμένου στη διάρκεια μιας ημέρας φτάνουν στις 1 ανά 156.250!
Φυσικά κανένας δεν θα ήθελε να είναι αυτός ο Ένας στις 156.250, οπότε οι πιθανότητες θα ήταν 100% σε βάρος του. Αυτό, όπως υποστήριξα από την αρχή, είναι αλήθεια και το απευχόμαστε για όλους. Ωστόσο οι αριθμοί παραμένουν συντριπτικά αισιόδοξοι για σχεδόν τη ολότητα της κοινωνίας.
Το γιατί δεν έγινε κατορθωτό να προστατευτούν οι εξαιρετικά ευάλωτοι πληθυσμοί των ηλικιωμένων στις αντίστοιχες δομές και έχουμε αυτή τη συρροή μολύνσεων και θανάτων στα γηροκομεία, θα πρέπει να προβληματίσει πολύ τους υπεύθυνους για την αποτελεσματικότητα των καθολικής ισχύος οριζόντιων μέτρων, αντί των απολύτως στοχευμένων στους πληθυσμούς που είναι φύσει και θέσει ευάλωτοι, που μάλλον εφαρμόζονται πλημμελώς, όπως προκύπτει από τα ίδια τα γεγονότα.
Για τον λόγο αυτό, για την ίδια ηλικιακή ομάδα το ίδιο διάστημα (μήνας Αύγουστος 2020) είχαμε καταγεγραμμένους 54 θανάτους.
Καθόλου λίγοι, θα πει κανείς, αλλά στην πράξη και για τον γενικό πληθυσμό το να πεθάνει κάποιος ηλικιωμένος από covid τον μήνα Αύγουστο στην Ελλάδα, απολογιστικά, οι πιθανότητες ανήλθαν στις 1 ανά 46.296!!!!
Εάν μάλιστα κάποιος «ψεκασμένος» αναλογιστεί ότι από την αρχή του χρόνου στην Ελλάδα έχουν πεθάνει, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία από τα ληξιαρχεία της χώρας, 86.286 από κάθε αιτία, δηλαδή μεσοσταθμικά 10.786 άνθρωποι, κυρίως ηλικιωμένοι, κάθε μήνα του 2020, τότε οι 54 ηλικιωμένοι συν οι 6 μεταξύ 40 και 64 ετών αποθανόντες από, ή με covid, συνολικά 60 θάνατοι αποδιδόμενοι στον covid τον Αύγουστο, αποτελούν ένα ελάχιστο ποσοστό 60/10.786 = 0,56%, δηλαδή όσο μακάβριο κι εάν ακούγεται, εάν επρόκειτο κάποιος στην Ελλάδα να πεθάνει οπωσδήποτε και από οποιαδήποτε αιτία τον Αύγουστο φέτος, είχε 1 πιθανότητα στις 179 να πεθάνει από covid!
Και αφού μεσοσταθμικά οι πιθανότητες να πεθάνει κάποιος από τον γενικό πληθυσμό ανεξαρτήτως ηλικίας και αιτιολογίας ήταν μεσοσταθμικά, για τον μήνα Αύγουστο φέτος, μια στις 969 (10.450.000/10.786), οι πιθανότητες αιτίας θανάτου από covid (για τον γενικό πληθυσμό ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν ήταν περισσότερες από 1 στις (179Χ969=) 173.009!!!!
Ενώ σε ημερήσια βάση οι πιθανότητες να πέθανε από covid πέφτουν στην 1 ανά 5.363.269 και σε κάθε περίπτωση λιγότερες από 1/2.000.000 όπως υπολογίσθηκε αρχικά.
Φορέστε την… υφασμάτινη μάσκα σας και κολυμπήστε. Μπορεί αντί για τον ιό να… κερδίσετε το τζόκερ!
Οι υπολογισμοί στη μονάδα του χρόνου
Κι επειδή κάποιοι θα διαμαρτυρηθούν επειδή λαμβάνω υπ’ όψιν μου τον παράγοντα χρόνο στους υπολογισμούς και συγκεκριμένα σε ημερήσια και σε μηνιαία βάση, τους διαβεβαιώνω ότι αυτός είναι ο σωστός τρόπος.
Από την αρχή που έκαναν αισθητή την παρουσία τους οι ιώσεις του αναπνευστικού, και η γρίπη, έχουν αποβιώσει αμέτρητα δισεκατομμύρια άνθρωποι εξ αιτίας τους. Κανείς δεν αναφέρεται σε αυτούς, ούτε κραδαίνει το θάνατό τους για να μας πείσει να κλειστούμε στο πιο βαθύ μπουντρούμι… χωρίς μπουκάλι ρούμι -κατά το γνωστό ποιηματάκι στον μύθο του Ιουλίου Βέρν-, αλλά φορώντας σκάφανδρο για να προστατευτούμε. Επίσης, δεν μπορεί κανείς να υπολογίσει πόσοι και πόσοι θα πεθάνουν μέχρι η ανθρωπότητα να αποκτήσει τα μέσα της αθανασίας.
Γι’ αυτό όταν αναφερόμαστε σε κρούσματα και σε θανάτους από μια αιτία, πάντα τους υπολογίζουμε στη μονάδα του χρόνου. Είτε αυτή είναι η ημέρα, είτε ο μήνας, είτε ο χρόνος. Εάν πρόκειται για μια επιδημία που θα τελειώσει κάποια στιγμή τότε οι υπολογισμοί θα ολοκληρωθούν με το συνυπολογισμό ολόκληρης της χρονικής περιόδου που θα διαρκέσει η επιδημία μέχρι να μην υπάρχει πλέον κανένα κρούσμα και κανένας θάνατος. Αλλά η τμηματική εξέταση ξεχωριστών χρονικών περιόδων και η σύγκρισή τους, μας βοηθά να παρατηρούμε με ακρίβεια την εξέλιξη της επιδημίας και τις επιπτώσεις της. Έτσι, διαπιστώνουμε ότι η θνητότητα της νόσου covid σήμερα είναι πέντε (5) φορές μικρότερη της αρχικά παρατηρηθείσας στη βάση των επιβεβαιωμένων περιστατικών, με ό,τι αυτό σημαίνει για την εξέλιξή της επιδημίας και για την μελλοντική της πορεία. Αντίθετα, εάν βλέπουμε μόνον το σύνολο, έχουμε μεν πλήρη αίσθηση του τι συνέβη σε μακρά διάρκεια χρόνου, από την αρχή μέχρι τώρα, χάνουμε όμως την εξέλιξη, έτσι η πραγματικότητα σήμερα μπορεί να είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη που φάνταζε στην αρχή της περιόδου. Η απόκρυψη, ηθελημένη, ή μη, της σημερινής πραγματικότητας, με την προβολή μια αληθούς, αλλά γενικότερης χρονικά επί τα χείρω εικόνας, μπορεί τελικά να εξυπηρετεί πολιτικές ή άλλες σκοπιμότητες, αλλά είναι εν τέλει αποπροσανατολιστική και δεν βοηθάει καθόλου στην κατανόηση του φαινομένου και στην ορθολογική αντιμετώπισή του.
Εάν ο covid δεν τελειώσει και αποκτήσει, όπως είναι εξαιρετικά πιθανό, ανεξάρτητα της ύπαρξης εμβολίου, ή όχι, ενδημικά χαρακτηριστικά με επαναλαμβανόμενα κύματα κάθε χρόνο, τότε θα υπολογίζουμε περιστατικά, νοσηλείες και θανάτους σε ετήσια βάση και με βάση αυτούς τους αριθμούς θα υπολογίζουμε και τις πιθανότητες να συμβεί στον καθένα μας, στον συγκεκριμένο χρόνο. Όπως ακριβώς κάνουμε για την γρίπη, ή άλλες μολυσματικές ασθένειες.
Βεβαίως, σε αυτήν την περίπτωση, και με δεδομένη την ευκολία μετάδοσης του ιού, θα νοσήσουμε κάποια στιγμή όλοι, κι ενδεχομένως όχι μόνον μια φορά στη διάρκεια της ζωής μας, είτε υπάρχουν μέτρα, είτε όχι και -όπως συνέβαινε πάντα- κάποιοι θα μας αφήσουν χρόνους. Τραγικό μεν, αλλά μικρή σημασία έχει εάν αυτό θα συμβεί από γρίπη, covid, καρκίνο, ή καρδιακή ανεπάρκεια.
Παρ’ όλα αυτά, θα ολοκληρώσω την ανάλυση των πιθανοτήτων εξετάζοντας ολόκληρη τη χρονική περίοδο των 6 μηνών που μας ταλαιπωρεί η πανδημία.
Στο διάστημα αυτό, δηλαδή από τα τέλη Φεβρουαρίου μέχρι τις 31 Αυγούστου 2020 είχαμε στη χώρα μας, ανεξαρτήτως αριθμού περιστατικών και με βάση τα στοιχεία του ΕΟΔΥ 455 περίπου εισαγωγές σε ΜΕΘ και διασωληνώσεις, κατά κύριο λόγο ηλικιωμένων και με υποκείμενα νοσήματα, καθώς και 266 θανάτους (με την έλευση του Σεπτέμβρη φτάσαμε τους 271).
Δηλαδή συνολικά είχαμε μια εισαγωγή σε ΜΕΘ (με ή χωρίς διασωλήνωση) ανά 23.000 πληθυσμού και έναν θάνατο ανά 39.000.
Δηλαδή καθ’ όλη την διάρκεια της πανδημικής περιόδου μέχρι σήμερα οι πιθανότητες βαριάς νόσησης και θανάτου για τον γενικό πληθυσμό είναι μεσοσταθμικά οι αντίστοιχες.
Το εάν κάποιος θεωρήσει τις πιθανότητες αυτές πολλές, ή λίγες, και το πόσο θα τις λαμβάνει υπ’ όψιν του στην καθημερινότητά του είναι καθαρά υποκειμενικό ζήτημα και δεν έχει να κάνει καθόλου με την επιστήμη και τις πολιτικές επιλογές της όποιας κυβέρνησης.
Η πανδημία σε ύφεση
Το γεγονός, όμως, ότι τον Αύγουστο χωρίς γενικά και οριζόντια μέτρα καραντίνας και με σχετικά χαλαρή τήρηση των όποιων μέτρων εφαρμόζονται, με ανοικτά τα σύνορα στον όποιο τουρισμό, τους συνωστισμούς, τα πάρτυ κτλ, οι εισαγωγές στις ΜΕΘ ήταν 112 (σε έναν αριθμό επιβεβαιωμένων περιστατικών 5.840) έναντι 138 του Απριλίου με lockdown κτλ και με μόλις 1.435 επιβεβαιωμένα περιστατικά, δείχνει καθαρά, ότι -παρά τα επιφαινόμενα- η πανδημία βρίσκεται σε σημαντική ύφεση κι ενδεχομένως σε οριστική αποδρομή. Με την έλλειψη εμπειρίας, την ανύπαρκτη προετοιμασία και τον πανικό που επικράτησε να αναδεικνύονται ως η κύρια αιτία θανάτου στην πρώτη φάση της πανδημίας, τόσο διεθνώς, όσο και στην Ελλάδα παρά τα lockdown. Ο πανικός -και μάλιστα αυτών που οφείλουν να είναι ψύχραιμοι σε κάθε περίπτωση- είναι τελικά που σκοτώνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο! Το εάν θα υπάρξει δεύτερο «κύμα» covid τον ερχόμενο χειμώνα, όπως πολλοί προβλέπουν, ή μετατραπεί σε ενδημική, ήπια, χαμηλής θνητότητας, νόσο, μένει να αποδειχθεί.
Το ίδιο δείχνει και ο αριθμός των θανάτων οι οποίοι είναι αναλογικά έως και 5 φορές λιγότεροι της αρχικής περιόδου. Μέχρι τέλος Μαΐου είχαμε 2.917 περιστατικά και 175 θανάτους. Ενώ έκτοτε έχουμε άλλα 7.607 επιβεβαιωμένα περιστατικά και μόνον 96 θανάτους μέχρι σήμερα. Εάν μάλιστα αφαιρέσουμε τους ατυχείς θανάτους στα γηροκομεία, (μόνον στο γηροκομείο στο Ασβεστοχώρι 20 μέχρι τώρα), που δεν προστατεύτηκαν όσο θα έπρεπε, ούτε πρόκειται να προστατευτούν με το να επιβάλλουμε στα νήπια να φορούν μάσκα, τα πράγματα γίνονται απολύτως ξεκάθαρα για την πορεία του πανδημικού φαινομένου.
Ρητορική του τρόμου και βιοπολιτικός ολοκληρωτισμός
Όπως επίσης, αρχίζει να ξεκαθαρίζει όλο και πιο πολύ στο που αποσκοπεί αυτή η μοχλευμένη υστερία γύρω από τον covid, τόσο σε επίπεδο επίσημης ρητορικής, μιας ρητορικής τρόμου, όσο και στο επίπεδο των κατασταλτικών μέτρων, χαρακτήρα βιοπολιτικού ολοκληρωτισμού, που λαμβάνονται στο όνομα της υγειονομικής κρίσης, για να εφαρμοστούν παρόμοια σε κάθε άλλη περίπτωση που κριθεί αναγκαίο από την εξουσία. Καθώς επίσης βλέπουμε να εξελίσσεται ρητορική μόχλευσης μιας χωρίς προηγούμενο κοινωνικής μηχανικής αποποίησης ευθυνών και μετάθεσής τους στους υποτιθέμενους απείθαρχους, κοινωνικά και ατομικά ανεύθυνους “αρνητές” και εν τέλει “ψεκασμένους».
Μέτρα και ρητορική βιοπολιτικού καταναγκασμού μακράν των άκρως απαραίτητων να ληφθούν όπως η σοβαρή ενίσχυση -πέραν του υγειονομικού εξοπλισμού που εν μέρει καλύφθηκε από τις ιδιωτικές χορηγίες- των εν γένει υποδομών υγείας και του κατάλληλου ιατρικού και άλλου νοσηλευτικού προσωπικού, καθώς και την επαναθεμελίωση σε σύγχρονες βάσεις της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, που είναι σχεδόν παντελώς απούσα. Όπως επίσης μέτρα ουσιαστικής προστασίας των κάθε είδους ευάλωτων ομάδων στις δομές φιλοξενίας τους, όπως τα γηροκομεία, που εύκολα μπορούν να μετατραπούν σε εστίες υπερμετάδοσης, κάθε μολυσματικής νόσου και όχι μόνον του covid, και άνευ λόγου και αιτίας θανάτων, κάτι που δεν απεφεύχθη μέχρι τώρα. Δυστυχώς, σε διεθνές επίπεδο, στην “πολιτισμένη” Δύση ιδιαίτερα, η εμπειρία είναι κάτι παραπάνω από τραγική, ξεκινώντας από τη βόρειο Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, το Βέλγιο, το Ην. Βασίλειο και τη Νέα Υόρκη, με μόνη τη Σουηδία να παραδέχεται επίσημα την αποτυχία στην προστασία των ηλικιωμένων στις δομές φιλοξενίας τους. Στην Ελλάδα τα πήγαμε λίγο καλύτερα με τους ηλικιωμένους, ίσως από τύχη και από το γεγονός ότι οι περισσότεροι ηλικιωμένοι και ευάλωτοι παραμένουν υπό την προστασία και τη θαλπωρή της οικογένειας….
Αντί λοιπόν στοχευμένων ουσιαστικών μέτρων προστασίας των ευάλωτων, επιβάλλονται μάσκες παντού! Μάσκες ακόμη και στα πεντάχρονα, μολονότι ο ίδιος ο “αρχιστράτηγος” της πανδημίας Σ. Τσιόρδας, μόλις χθες παραδέχθηκε, ότι η χρήση μάσκας αποτελεί για όλους, ακόμη και για τους υγειονομικούς, “δίκοπο μαχαίρι”. Όταν όμως η σκοπιμότητα της ορθοπολιτικής το απαιτεί, τότε το “δίκοπο μαχαίρι” -αχρείαστο αν όχι επικίνδυνο- καθίσταται αναγκαίο και επιβάλλεται δια νόμου…..
https://www.hereticalideas.gr/2020/09/pandimia-mochlefsis-tou-tromou.html
Αφήστε ένα σχόλιο