Trash
του Κων/νου Σταθόπουλου
Σήμερα θα ασχοληθούμε, με ένα θέμα όχι και τόσο ευχάριστο, όχι και τόσο συνηθισμένο αλλά και πολύ λίγο αναφερόμενο ή καταγεγραμμένο.
Σκουπίδια εδώ, σκουπίδια εκεί, σκουπίδια παραπέρα.
Παράγουμε δέκα και πετάμε είκοσι.
Πως συμβαίνει αυτό; Γιατί φτάσαμε σε αυτό το σημείο;
Όσοι γνωρίζουν τον βαθύτατα καθαρό και ταυτόχρονα νοσηρό μου εγκέφαλο, θα καταλάβουν. Οι υπόλοιποι θα ταλαιπωρηθείτε μερικά… λεπτά.
Υπάρχουν διάφορες κατηγορίες σκουπιδιών.
Σκουπίδια φαγητού που έχουμε καταναλώσει.
Μπαταρίες που έχουμε χρησιμοποιήσει.
Ρούχα που έχουμε φορέσει και έχουν πάψει να υπηρετούν τον σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκαν.
Κτίρια και μηχανήματα με ημερομηνία λήξεως.
Σκέψεις και λέξεις που βλακωδώς συνδυάστηκαν και μετατράπηκαν σε σκουπίδια χωρίς ίσως να το αξίζουν.
Για τα περισσότερα σκουπίδια ο άνθρωπος δημιούργησε χώρους και τρόπους συλλογής και καταστροφής τους ή διάφορες απαγορεύσεις με σκοπό την μείωσή τους.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται το μυστικό:
Είναι από τις ελάχιστες φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας, που όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι, σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη, οποιαδήποτε γλώσσα και να μιλούν, οποιαδήποτε μόρφωση και αν έχουν, συμφωνούν στο αυτονόητο. Όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως συμφωνούμε πως πρέπει να μειωθεί η ποσότητα των σκουπιδιών.
Πρέπει να βρεθούν τρόποι, οικολογικοί εννοείται να καταστραφούν, να θαφτούν, να καούν ή οτιδήποτε άλλο επιβάλλει η προστασία του περιβάλλοντος, η υπάρχουσα ή η μελλοντική τεχνολογία, οι χώροι που ζούμε, διασκεδάζουμε, εργαζόμαστε, αναπνέουμε.
Προς αυτόν τον σκοπό κινούνται και τα μέτρα με μορφή ενημέρωσης, προστίμων, απαγορεύσεων κ.λ.π
Παρ’ όλες τις μελέτες, τις απίστευτες χαμένες εργατοώρες, το κόστος, αχ αυτό το κόστος. Όλα για το κόστος.
Τελικά έχει ξεφύγει από τους μελετητές και ερευνητές παγκόσμια, ένα είδος σκουπιδιού το οποίο κάνει τρομερή ζημιά στους τομείς εκείνους που είναι απαραίτητοι και χρήσιμοι για την περαιτέρω εξέλιξη και ανάπτυξη των κοινωνιών.
Το πολιτικό σκουπίδι.
Το πολιτικό σκουπίδι είναι αυτό το είδος σκουπιδιού, που έχει την ικανότητα να μολύνει μεγάλες ποσότητες πληθυσμού, με συνέπεια και την μόλυνση του περιβάλλοντος, των νερών, (υπόγειων και επίγειων), του αέρα, της γης.
Είναι ένα σκουπίδι το οποίο λειτουργεί ως αδηφάγος μύκητας που κατατρώει τα πιό κρίσιμα για την ζωή και λειτουργία του ανθρώπου όργανα: Το μυαλό και την ψυχή.
Για αυτό το είδος σκουπιδιών, δεν έχουν συνταχθεί μελέτες, δεν έχουν καταστρωθεί σχέδια για την εξόντωσή τους και δεδομένου του τρόπου πολλαπλασιασμού των, η αντιμετώπισή τους δυσχεραίνεται πολύ από γενιά σε γενιά, με τον φόβο κάποια στιγμή να καταστεί αδύνατη.
Αν κρίνουμε μάλιστα από το πόσο έχουν αναπτυχθεί, προσβάλει και μολύνει την χώρα μας, θα έπρεπε να τρομάζουμε.
Δεν γνωρίζω προσωπικά την εξέλιξη και την μολυσματική τους ικανότητα σε άλλα μέρη του πλανήτη, αλλά αν κρίνω την πολλαπλασιαστική τους ικανότητα και την δυνατότητα προσβολής και επεκτασιμότητας που έχουν σε έναν τόσο μικρό παγκοσμίως χώρο, αυτό με κάνει και τρομάζω.
Σε αυτό το είδος σκουπιδιών και την εξόντωσή τους θα πρέπει πιστεύω να επικεντρωθούν οι έρευνες τόσο στην χώρα μας όσο και παγκόσμια, όσο ακόμη δεν έχουν πλήξει το μυαλό και την ψυχή καθαρών, τίμιων, γνωστικών όχι μόνο επιστημόνων αλλά και απλών ανθρώπων.
Η παγκόσμια καθαρότητα, με όρους οικολογίας πάντα, βρίσκεται σε έσχατο σημείο.
Αν δεν δράσουμε γρήγορα και συνειδητά ο «πολιτικός μύκητας», θα σβήσει την ιστορική εξέλιξη της κοινωνίας όπως την γνωρίζουμε.
Η μεγάλη του επικινδυνότητα έγκειται και στο γεγονός πως σαν όρος δεν έχει εισχωρήσει στο λεξικό των ανθρώπων, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζει το μεγαλύτερο ποσοστό πως πρόκειται για μία πολύ σοβαρή, πολύ μεταδοτική και πολύ μεταλλασσόμενη αρρώστια.
Ένα από τα πρώτα μέτρα, θα έπρεπε να περιλαμβάνει την μείωση της χρήσης τους, όπως παραδείγματος χάριν το πλαστικό.
Αν αυτό το μέτρο δεν αποδώσει, μπορούμε να προχωρήσουμε σε ταφή, καύση, χορήγηση αντιβιοτικών και οποιοδήποτε άλλο μέτρο θα μπορέσει να μειώσει τον πληθυσμό του συγκεκριμένου μύκητα.
Όπως καταλαβαίνετε δεν αναφέρομαι σε πλήρη εξόντωση καθώς η αντοχή του και η ικανότητα μετάλλαξης βρίσκονται σε πολύ υψηλά επίπεδα, πολλές φορές μη διαχειρίσιμα.
Για την χώρα μας βέβαια όπου δρα ανεξέλεγκτα και έχει μολύνει ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, όπως δικαστικούς, καθηγητές πανεπιστημίων, σώματα ασφαλείας, εκκλησιαστικούς υψηλά ιστάμενους παράγοντες, ο νομοθέτης προέβλεψε στο ακροτελεύτιο άρθρο την ΑΥΤΟΔΙΚΙΑ.
https://www.hereticalideas.gr/2018/05/trash.html
Αφήστε ένα σχόλιο