«Ημέρα της Μητέρας»
του Νίκου Σταθόπουλου
…. Από τα μέσα του 19ου αι. έρχεται η «γιορτή», από ενέργειες του πρώιμου γυναικείου κινήματος, και τότε, με την επίκληση της μητρικής αξίας, προέβαλε το ζήτημα της ειρήνης, ενάντια στον πόλεμο που σκότωνε τα παιδιά των μανάδων.
… Όπως κάθε ζωντάνια, αποστεώθηκε κι αυτή, η αγάπη της ζωής και η ιερότητα των δεσμών, σε ένα μουσειακό κέλυφος, σε μια «κοινωνική επέτειο», σε μια νεκρή συμβολική.
… Εμείς εδώ, φτιάξαμε μια εσωτερική αναγκαιότητα καρδιάς και μύθου για να διατηρήσουμε το ιερό στην αξία του… από τη Δήμητρα και τη μάνα του Χριστού μέχρι τις μανάδες των αγνοούμενων στην Κύπρο… ανέκαθεν ήμαστε ο «πολιτισμός της Μάνας»… μα το ανθρώπινό μας έμεινε εγκλωβισμένο στις κοινωνικές αντιφάσεις και μαράθηκε αναλόγως…
… Μπήκαμε με φούρια απαίδευτου κομπλεξικού στα «μοντέρνα», κι αντί να αναστοχαστούμε στα βαριά και σκοτεινά και ανελεύθερα του μύθου και να τον εκκαθαρίσουμε και να πορευτούμε με υγεία και θαλασσινή αύρα στο μέλλον, πήραμε σβάρνα ό,τι ήταν μπροστά μας και τα κάναμε κεραμιδαριό!
… «Ημέρα της Μητέρας» με τις σύγχρονες «μητέρες» της «δικαιωματικότητας» και της «αυτονομίας» και του «προσωπικού προνομίου στη ζωή», με τα παιδιά παρκαρισμένα και ανεξέλεγκτα και τόσο «ελεύθερα» όσο καθορίζει η βουλιμική ασυδοσία της «μοντέρνας γυναίκας»
… Καμιά μητρικότητα, καμιά αίσθηση ιερής υποχρέωσης… μόδες, γυμναστήρια, γκομενιλίκια, «αρέσω», «μια ζωή την έχουμε/υπάρχω κι εγώ»…
… ένα κωλοχανείο που έκανε το παλιό μητρικό κάτεργο να φαντάζει ιδανική νοσταλγία
… ένα διηνεκές ψέμα που παλιά έθαβε το ιερό στην προστατευτική τυραννία, και σήμερα αποσυνθέτει την ελευθερία στις πρέζες ιδεοληψιών της υποκειμενικότητας.
…η Ποτνία Μήτηρ των πρώτων πολιτισμών της αρμονίας, η ευλογημένη Αρκούδα-Μάνα του Σικελιανού, χαλάστηκε βάναυσα μέσα σε κοσμικές προσαρμογές τίγκα στο μύθο που ταπεινώνει και ευνουχίζει…
~~~~
«Γιορτή της μητέρας» στους καιρούς του «συμφώνου συμβίωσης» και της αναδοχής από ομοφυλόφιλους!..
Γελοιότητα, φορμαλισμός, υποκρισία….
τι «τιμάς» και «γιορτάζεις», όταν συναινείς σε αποδομήσεις και χλευασμούς των «ιερών» σου;…
πάλι σε ζαχαροπλαστεία και σε λουλουδάδικα θα τρέχεις, και θα κλαψουρίζεις μελούρες για like…. με φωτογραφίες μνημάτων και κατακίτρινα οικογενειακά άλμπουμ…. σκάσε γέρο/γριά!…
~~~~
Φευ! Μεγάλωσα πολύ για τη «γιορτή της μητέρας»… κυρίως, όμως, μεγάλωσαν, ενηλικιώθηκαν οι αλήθειες, άπλωσαν ρίζες και κλαδιά κι έπνιξαν τους μύθους και τις εικονικότητες…
Όχι πως έγινα «ορθολογιστής», μα να, συνήθισα πια να στήνω αυτί στην πραγματικότητα… άφησα μόνο την ποίηση να φιλοτεχνεί μύθους και την ιστορία να αναμοχλεύει αλλοτινούς καιρούς ελπιδοφόρους…
Απέχω τώρα πολλά έτη φωτός από «γιορτές» και «ιερές έννοιες», και αν και δεν ξέρω αν μου αρέσει που απέχω, πάντως είναι ένα προσωπικό σύμπαν με αρκούντως ελεγχόμενους τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες…
Στην αληθινή ζωή, όλες αυτές οι «ιερότητες» με δίδασκαν ασφυκτικά να μην πιστεύω σε Ιθάκες και σε ταξίδια, και να μένω ευτυχής στις αλυσίδες… και τα βράδια άκουγα από μακριά, από τα αόρατα βάθη των δωματίων, αυτούς να περπατούν χωρίς αλυσίδες και να κάνουν το δικό τους…
Την κοπάνησα από το πλατωνικό σπήλαιο, και δεν βλέπω το λόγο για γλυκερές τούρτες…
Πάντα η αγάπη, η ευγνωμοσύνη και η αφοσίωση, ήταν κάτι που έπρεπε/πρέπει να το κερδίζει ο άλλος… οι ζωντανές ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι όπως του Γιαχβέ με τον Ισραήλ, μια “ιερή διαθήκη” που πρέπει να τηρείς τυφλά και ευλαβικά….
https://www.hereticalideas.gr/2018/05/imera-tis-miteras.html
Αφήστε ένα σχόλιο