Ναι ή όχι στον όρο “Μακεδονία”;

του Απόστολου Διαμαντή

Πρέπει η Ελλάδα να δεχθεί σύνθετη ονομασία με τον όρο Μακεδονία; Και μπορεί η Βουλή να αποφασίσει, χωρίς να ερωτηθεί ο λαός; Αυτά είναι τα δύο καίρια ερωτήματα που προκύπτουν για το σκοπιανό ζήτημα, το οποίο κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Ας τα δούμε…

1. Η Ελλάδα έχει διολισθήσει σε μια καθαρά ενδοτική διπλωματία επί του σκοπιανού, όπως εξάλλου έχει κάνει σε όλο το εύρος των εθνικών θεμάτων εδώ και δεκαετίες. Αλλά εάν στα ελληνοτουρκικά υπάρχει η δικαιολογία του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, με τα Σκόπια και τις απαιτήσεις τους δεν υπάρχει καμία απολύτως δικαιολογία και η φοβική ελληνική διπλωματία είναι έκθετη. Για λόγους που σχετίζονται τόσο με την ιστορική πραγματικότητα όσο και με τα εθνικά μας συμφέροντα είναι προφανές πως η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει καμία απολύτως παραχώρηση στα Σκόπια και να αρνηθεί κάθε συζήτηση για όνομα που να περιέχει τον όρο Μακεδονία.

Είναι σαν να καλείται η Γαλλία να αναγνωρίσει κράτος με τον όνομα Νορμανδία, ή οι ΗΠΑ να αναγνωρίσουν κράτος με το όνομα Τέξας. Θα το έκαναν; Όχι βέβαια. Το ίδιο πρέπει να πράξουμε και εμείς και να το καταστήσουμε σαφές τόσο προς το ΝΑΤΟ όσο και προς την ΕΕ. Η Ελλάδα θα πρέπει επιτέλους να υψώσει το εθνικό της ανάστημα και να απαιτήσει αυτό που πρέπει.

Εάν τα Σκόπια ονομαστούν Μακεδονία με δική τους απόφαση ας ονομαστούν. Η Ελλάδα θα βάλει βέτο στην είσοδό τους στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ και αυτό επίσης θα πρέπει να καταστεί από τώρα σαφές. Τέλος. Οποιαδήποτε άλλη στάση είναι παντελώς αδικαιολόγητη και εθνικά επιζήμια.

Κάθε εθνικό κράτος – από  Τουρκία και Ισραήλ και ΗΠΑ μέχρι Γκάνα και Νότιο Αφρική – όταν κρίνει πως θίγονται εθνικά συμφέροντα δεν διστάζει να θέσει όρους. Η Ελλάδα τί ακριβώς είναι; Ο διεθνής καρπαζοεισπράκτορας; Οι ελληνικές κυβερνήσεις λοιπόν και το πολιτικό μας προσωπικό θα πρέπει να αντιληφθούν πως δεν βρίσκονται στη θέση που βρίσκονται για να εξευμενίζουν τους γείτονες, αλλά για να υπηρετούν τα εθνικά συμφέροντα και κυρίως τη λαϊκή βούληση.

2. Ας πάμε τώρα και στη λαϊκή βούληση, από την οποία πηγάζουν όλες οι εξουσίες και νομιμοποιείται και η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία. Πώς είναι δυνατόν η απόφαση για την παραχώρηση του ονόματος Μακεδονία σε άλλο κράτος να είναι απόφαση της Βουλής; Η Βουλή και η κυβέρνηση δεν έχουν καμία τέτοια αρμοδιότητα, διότι εκ του συντάγματος είναι επιφορτισμένες να νομοθετούν και να εκτελούν τους νόμους, αλλά εντός των συνταγματικών αρμοδιοτήτων τους. Δηλαδή για την τρέχουσα διακυβέρνηση. Μπορούν να κάνουν πόλεμο η ειρήνη, αλλά δεν μπορούν επ’ ουδενί να αλλάζουν συνταγματικά κατοχυρωμένες εθνικές ονομασίες. Δεν μπορεί δηλαδή να μετονομάζουν τη Μακεδονία σε Νότια Μακεδονία ή σε Αρχαία Μακεδονία ή σε Ελληνική Μακεδονία, συμφωνώντας με τους σκοπιανούς στα αντίστοιχα Βόρεια ή Νέα ή Σλαβική Μακεδονία. Δεν έχει τέτοιο δικαίωμα η Βουλή και πόσο μάλλον η κυβέρνηση. Διότι θα πρόκειται για τυπική παραβίαση του Συντάγματος.

Μια τέτοια απόφαση μπορεί να λάβει μόνον ο λαός δια δημοψηφίσματος. Τίποτε άλλο δεν είναι επιτρεπτό. Η κυβέρνηση έχει μόνον αυτή τη δυνατότητα και επίσης έχει την υποχρέωση να λάβει ξεκάθαρη και φυσικά ενιαία θέση επί του θέματος. Εάν οι ΑΝΕΛ δεν συμφωνήσουν με τον Σύριζα σε ενιαία θέση, τότε δεν αρκεί το δημοψήφισμα, αλλά ταυτόχρονα με αυτό, την ίδια Κυριακή δηλαδή, θα πρέπει να στηθούν και εθνικές κάλπες.

Διότι εάν η κυβέρνηση δεν έχει ενιαία θέση για ένα μείζονος σημασίας ζήτημα, τότε δεν έχει την δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής και πρέπει να παραιτηθεί. Το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων δεν προσφέρεται για πολιτικαντισμό, ούτε για επικοινωνιολόγους. Θα θέσει τα κόμματα ενώπιον των συνεπειών των σοβαρών πολιτικών αποφάσεων που θα λάβουν.

Και εν τέλει θα κρίνει ο λαός, θέλουν δεν θέλουν οι πολιτικοί αρχηγοί και οι βουλευτές.

από το «tvxs.gr»