Την “τιάρα” του Πάπα, ή το “φέσι” του Σουλτάνου;

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Το «δίλημμα» αυτό ταλάνιζε τους «άρχοντες» του ελληνισμού από τα ύστερα χρόνια του Βυζαντίου μέχρι την επανάσταση του ’21.

Κατόπιν και με την επιβολή του βαυαρού βασιλιά Όθωνα οι άρχουσες κοτζαμπάσικες «ελίτ» της χώρας, φαίνεται ότι επέλεξαν οριστικά την «τιάρα» του Πάπα. Με αυτή την «τιάρα» ταύτισαν τα συμφέροντά τους και ταυτίστηκαν μαζί της.

Από τη βαυαροκρατία μέχρι το «Ιδού ο στρατός σας», το «ανήκομεν εις την Δύσην» του Καραμανλή, το «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» του Σημίτη και την ένταξη στην ευρωζώνη, φάνηκε ότι το δίλημμα είχε λυθεί οριστικά και με συγκεκριμένο τρόπο. Ούτε σκέψη για Ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση. Μόνο τύποις και για στάχτη στα μάτια των ραγιάδων…..

Όμως η ζωή παίζει περίεργα παιγνίδια. Έτσι σήμερα, με το τουρκικό «Μπαρμπαρός» στην κυπριακή ΑΟΖ, τις τουρκικές φρεγάτες να κόβουν βόλτες μέχρι έξω από τον Σαρωνικό, τις συστηματικές παραβιάσεις του εναέριου εθνικού χώρου και με μια απροκάλυπτη διείσδυση της Τουρκίας στην ελληνική Θράκη, φαίνεται η πολιτική «ηγεσία» μας να το ξανασκέφτεται και να επιδιώκει να «λύσει» το δίλημμα διαφορετικά. Γιατί μόνο αυτή η «ηγεσία» θα μπορούσε να καταφέρει το ακατόρθωτο: Και με τον Πάπα και με τον Σουλτάνο!

Με τον ερχομό του Πρωθυπουργού της Τουρκίας Νταβούτογλου στην Ελλάδα, στις 5 Δεκεμβρίου και τη σύγκληση της 3ης Συνόδου του Ανώτατου Συμβουλίου Ελλάδας-Τουρκίας (5-6 Δεκεμβρίου) στην Αθήνα, δεν στέλνει απλά η Ελλάδα ένα ακόμα λάθος μήνυμα στην Τουρκία. Η επίσκεψη αυτή και η κοινή σύσκεψη των υπουργικών συμβουλίων δεν αποτελεί απλά ένα ακόμα δείγμα εθελοδουλίας των ιθυνόντων, ούτε ένα ακόμα επεισόδιο υποχωρητικής πολιτικής και στάσης, απ’ αυτά που μας έχουν συνηθίσει, έτσι κι αλλιώς, για ολόκληρες δεκαετίες μετά ένα μικρό διάλλειμα του ανδρεοπαπανδρεϊκού «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» της δεκαετίας του ’70.

Αποτελεί τη συμβολαιογραφική πράξη της οριστικής παράδοσης της χώρας, αμαχητί και με τον τρόπο που ο δυτικός ιμπεριαλισμός προσεγγίζει ξανά το «Ανατολικό ζήτημα». Μια συμβολαιογραφική πράξη παράδοσης στις βουλιμικές ορέξεις του Ερντογκάν και των διεθνών «αγορών», που αντιλαμβάνονται την Τουρκία ως πλέον αξιόπιστη και «χρήσιμη», στη συγκυρία, δύναμη, για να συναλλάσσονται μαζί της, από τη ξευτιλισμένη και εντελώς ανίκανη ελληνική νομενκλατούρα, που μόνο να πουλάει φτηνό τσαμπουκά σε ένα εικοσάχρονο παιδί που διεκδικεί τα αυτονόητα είναι ικανή

Έτσι με μια κυβέρνηση παραδομένη στο δωσιλογισμό και τη προδοσία και με μια αντιπολίτευση που σαν το σκυλάκι του καναπέ γαυγίζει μέχρι να πάρει το «κοκό» από τ’ αφεντικό του, μύρια κακά έπονται.

Εκτός κι αν εμείς ξυπνήσουμε από το βαθύ λήθαργο και πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας

Εδώ και Τώρα, στην Κύπρο, στο Αιγαίο, στη Θράκη, σε όλα τα προχωρημένα φυλάκια του Έθνους, η υπεράσπιση των εθνικών δικαίων και η ίδια η επιβίωση του Ελληνισμού επιβάλλουν μια στάση αγωνιστικής αφύπνισης. Προτού να είναι πολύ αργά:

Να διώξουμε «συμμάχους», δανειστές και «εταίρους».

Ούτε με τον Πάπα, ούτε και με τον Σουλτάνο.