ΔΕΝ πιστεύω…

της Μαρίας Τριαντοπούλου

Αν έχει τύχει ποτέ να γνωρίσετε ή να βρεθείτε σε κάποιου είδους συνάφεια με ανθρώπους που πάσχουν από μυθοπλασία ή μυθομανία ή είναι παθολογικοί ψεύτες θα έχετε σίγουρα παρατηρήσει ότι μετά από λίγο καιρό και αφού αντιληφθείτε πως έχουν τα πράγματα -γιατί όπως και να το κάνουμε αργά ή γρήγορα γίνεται αντιληπτό αυτό και από τον πιο καλοπροαίρετο ή και από τον πιο ηλίθιο ή αφελώς εύπιστο άνθρωπο- τότε ό,τι και να σας λέει ο εν λόγω μυθομανής ή ψεύτης, ακόμα κι αν είναι πασιφανώς η αλήθεια, σας είναι δύσκολο να τον πιστέψετε. Γνωστή άλλωστε παιδιόθεν και η διδακτική ιστορία του βοσκού και του λύκου που με τα ψέματα του έβλαψε τελικά τον εαυτό του αλλά και τα κακόμοιρα τα «πρόβατα» που τον εμπιστεύτηκαν… Και όσο για τον εαυτό του «ας πρόσεχε» θα μπορούσε να πει κανείς αλλά όχι και για τα αθώα «πρόβατα» που δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν…

Όταν, λοιπόν, ζεις καθημερινά σε μια χώρα που τα ψέματα και η μυθοπλασία σε βομβαρδίζουν από παντού για πολλά και διάφορα θέματα φτάνει κάποτε η στιγμή εκείνη πού απλά δεν πιστεύεις τίποτα. Δηλαδή και αλήθεια να ‘ναι δεν σε ενδιαφέρει καν να το διερευνήσεις. Έχεις χάσει κάθε διάθεση να μπαίνεις στη επίπονη διαδικασία αυτού του αφελούς παιχνιδιού ίσα ίσα για να αποδεικνύεται κάθε φορά το ψέμα και η κοροϊδία. Γίνεσαι εντελώς καχύποπτος για κάθε ανακοίνωση και για κάθε εξαγγελία των κυβερνώντων, των ΜΜΕ που τους υπηρετούν, πολλών άλλων πολιτικών και δημοσίων προσώπων ή χαμερπών κολάκων της εξουσίας.

Σε κάποια τέτοια κατάσταση βρίσκομαι λοιπόν και εγώ αυτές τις μέρες. Καχύποπτη και ενίοτε νευρωτική ηρωίδα ενός δυστοπικού μυθιστορήματος ή κινηματογραφικού έργου που το ψέμα και η παραπλάνηση αλλά και τα «απίστευτα κι όμως αληθινά» αποτελούν την υποτιθέμενη φυσιολογική καθημερινότητα. Καθώς δε το ένα ψέμα φέρνει το επόμενο και μετά πολλά ακόμα για να στηρίξουν το πρώτο, μου έρχονται συνεχώς στο νου εικόνες με το επιτελείο της κυβέρνησης που «διαπραγματεύεται» με την τρόικα να συνδιασκέπτεται και να σχεδιάζει πως θα κινηθεί από εδώ και μπρος.

Τώρα που μοιάζει να καταρρέει το ψέμα της ανάπτυξης, της εξόδου από τα μνημόνια και την κρίση τους φαντάζομαι να ψάχνουν με τους επικοινωνιολόγους τους να βρουν τι παραπλανητικές αναλήθειες θα πρέπει να εξαγγείλουν ώστε να κρατήσουν ζωντανό το success story που θεωρούν ότι κατευνάζει τους εξαγριωμένους πλέον πολίτες αυτής της χώρας; Τους φαντάζομαι να στήνουν ψεύτικα σκηνικά κινδυνολογίας – εθνικής και οικονομικής – κάθε φορά όλο και πιο ευφάνταστα. Τρομάζουν τον κόσμο με κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος, εκδιωγμό από την ΕΕ και διάλυση της χώρας – που άλλωστε τώρα περνάει στιγμές χαρισάμενες στον παλμό της ανάπτυξης και της ευημερίας. Δηλώνουν ότι θα αντισταθούν στα αιτήματα της τρόικα – δια στόματος πρωθυπουργού – ενώ η παράταση του μνημονίου είναι βέβαιη και τα νέα μέτρα λιτότητας προ των πυλών.

Έχω φτάσει στο σημείο να μην πιστεύω ούτε καν αυτά που ανακοινώνουν για άσχετα με την οικονομία θέματα. Για την εκσκαφή στον λόφο Καστά για παράδειγμα. Χωρίς να αμφισβητώ την σημασία της σημαντικής αρχαιολογικής έρευνας, παρατηρώ ότι κάθε που κάτι πάει πολύ άσχημα για την κυβέρνηση, με τα νέα οικονομικά μέτρα και τη χάραξη πιστωτικών γραμμών, να σου τους όλοι οι αρχαιολόγοι επί σκηνής με τις καταπληκτικές και επίκαιρες αποκαλύψεις τους. Αφού έφτασα να αναρωτιέμαι η παρανοϊκά καχύποπτη ότι ξεθάψανε έναν τυχαίο σκελετό από κάνα νεκροταφείο εκεί κοντά, τον βάλανε στο μνημείο στην Αμφίπολη και τον ανέσυραν τη σωστή στιγμή ώστε να αναθαρρήσει η ψυχή του κάθε Έλληνα πατριώτη ότι βρέθηκε ο Μέγας Αλέξανδρος, η μαμά του, ο γιος του ή η γυναίκα του (ο εραστής του δεν τους κάθεται και πολύ καλά με την ομοφοβία που τους διακατέχει).

Με λίγα λόγια τα πολλά τα ψέματα και οι μισές αλήθειες -που είναι χειρότερες ως γνωστόν από το γνήσιο ψέμα- με έχουν κάνει, ως τρελή, να αναρωτιέμαι για τους πάντες και τα πάντα. Αν, μάλιστα, στα πράγματα που δεν πιστεύεις στην κυριολεξία προστεθούν και όλα εκείνα που δεν δύνασαι να πιστέψεις μεταφορικά -που είναι δηλαδή τόσο ακραία, τραγικά, αδιανόητα και ακατανόητα ώστε να γίνονται απίστευτα- κινδυνεύεις να χάσεις απόλυτα κάθε αίσθηση της πραγματικότητας.

Μόνο σε μια εφιαλτική δυστοπία θα μπορούσε η Σιδέρη (λυπάμαι αλλά το «κυρία» απλά δεν μπορώ να το αρθρώσω») να γράφει στο facebook «να πεθάνει το μπαστάρδι» για τον Νίκο Ρωμανό -έναν νέο 21 έτους που, έστω και ακραία έστω και απονενοημένα, αγωνίζεται με τη ζωή του για κάτι που διεκδικεί- και να είναι στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος. Ή ο κ. Ψαριανός να κάνει δηλώσεις σχετικά με τις εκπαιδευτικές άδειες που θα ταίριαζαν μόνο σε ακροδεξιούς (για να μην πω και το χειρότερο) πολιτικούς και να δηλώνει προοδευτικός και αριστερός. Ή ο Άδωνις να μην ντρέπεται να μιλάει για τους Σύρους πρόσφυγες-ικέτες στην πλατεία Συντάγματος και να αναφέρεται στην αρνητική επίδρασή τους στην Χριστουγεννιάτικη αγορά του εμπορικού κέντρου της Αθήνας…

Υπάρχει μεγάλη, τεράστια, ανάγκη αυτός ο λαός και αυτή η χώρα να πιστέψει επιτέλους σε κάτι. Να πιστέψει ότι δεν είναι όλα ψέματα, παραπλάνηση και κοροϊδία, ότι υπάρχει μέλλον και ελπίδα. Και ενώ δεν λέω ότι από την δυστοπία του παρόντος μπορούμε να πάμε στην ουτοπία κάποιου άπιαστου μέλλοντος, ας στοχεύσουμε κάπου στην μέση, εκεί που ο ψεύτης βοσκός θα πάει σπίτι του όχι γιατί ο λύκος του έφαγε τα πρόβατα αλλά γιατί τα πρόβατα έπαψαν να είναι πρόβατα…

από το «tvxs.gr»