Θα φανεί σύντομα!

Θα φανεί σύντομα!

του Όθωνα Κουμαρέλλα

Πληθαίνουν οι φωνές για την ανάγκη συσπείρωσης των ευρύτερων δημοκρατικών και πατριωτικών δυνάμεων, προκειμένου να σπάσει το μονοπώλιο του δικομματισμού που έχει φέρει τη χώρα και το λαό στο χείλος του γκρεμού. Με την κοινωνία να αντιδρά πλέον αυτιστικά στα τεκταινόμενα και οι εθνικοί κίνδυνοι να βρίσκονται στο «κόκκινο» από τις εξελίξεις στο Κυπριακό, το Αιγαίο, τη συμφωνία των Πρεσπών, μέχρι τις προκλήσεις του αλβανικού καθεστώτος.

Βεβαίως η δημιουργία ενός αξιόπιστου πόλου απέναντι και ενάντια στο επιβληθέν καθεστώς της χρεοκρατίας και της εθνικής συρρίκνωσης -και των πολιτικών δυνάμεων που το εκφράζουν- υπήρξε εξ αρχής από την επιβολή του πρώτου κιόλας μνημονίου αδήριτη ανάγκη. Δυστυχώς οι ελπίδες και οι προσδοκίες διαψεύστηκαν η μια μετά την άλλη.

Εξ αιτίας της αδυναμίας συνεννόησης μεταξύ των δυνάμεων που θα μπορούσαν να τεθούν επικεφαλής ενός ευρύτερου παλλαϊκού κινήματος ανατροπής, σήμερα και παρά τα εννιά χρόνια καταστροφών ο «δικομματισμός» επιστρέφει ακάθεκτος να συνεχίσει στην ίδια πορεία προς την τελική έκλειψη του ελληνισμού. Με θλίψη παρακολουθούμε τα επισυμβαίνοντα στο πολιτικό εποικοδόμημα κυρίως μεταξύ των βασικών «παικτών» ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας, με τα κοινοβουλευτικά -κι εξωκοινοβουλευτικά- υποστυλώματά τους. Αλλά με ακόμη μεγαλύτερη θλίψη παρατηρούμε τις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις και τις «επαναστατικές» φαντασιώσεις ενός ολόκληρου κόσμου, που ο καθένας με τον «χαβά» του, παρά τις ήττες και τις αλλεπάλληλες ταπεινώσεις, δεν εννοεί και δεν κατανοεί ότι απαιτείται να αλλάξει ρότα.

Τα «κίτρινα γιλέκα»

 
Πολλοί εκστασιάστηκαν με τις κινητοποιήσεις των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία και πήραν «φωτιά» τα πληκτρολόγια με αναλύσεις επί αναλύσεων για τα προβλήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης με υπόρρητες τις προσδοκίες για ανάλογες εξελίξεις στην Ελλάδα. Δεν έλλειψαν μάλιστα και οι προσπάθειες για αντίστοιχες κινητοποιήσεις στην Ελλάδα, προσφέροντας ένα όντως γραφικό θέαμα στους περιπατητές της Πλατείας Συντάγματος.

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι στην Ελλάδα δεν είναι συσσωρευμένη αρκετή εκρηκτική ύλη ικανή να προκαλέσει μια χωρίς προηγούμενο κοινωνική έκρηξη, παρά τις βαλβίδες εκτόνωσης που διαθέτει άφθονες το σύστημα. Παρ’ όλα αυτά, κανείς σήμερα δεν είναι σε θέση να προβλέψει το εάν, το πως και το πότε θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Καθώς και κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσε να είναι αποτελεσματική μια τέτοια «έκρηξη» και λυτρωτική για όλους μας.

Κάτι λείπει πολύ σημαντικό και σπουδαίο, που κρατάει την κοινωνία καθηλωμένη και το καθεστώς να επιχαίρει «παίζοντας» -προσωρινά ελπίζω- χωρίς αντιπάλους.

Το βασικό λάθος που κάνουν οι τρέχουσες αναλύσεις αναφορικά με τη χώρα μας είναι, ότι όλα αυτά που σήμερα παρατηρούμε στην Ευρώπη, έχουν ήδη συντελεστεί και ολοκληρώσει τον κύκλο τους στην Ελλάδα σε πολύ συμπυκνωμένο χρόνο. Χωρίς επιτυχία βεβαίως. Αν και είναι βέβαιο ότι οι εξελίξεις στην Ελλάδα πυροδότησαν αντίστοιχες εξελίξεις στην Ευρώπη.

Τα «κίτρινα γιλέκα» είναι το αντίστοιχο περίπου του κινήματος των «αγανακτισμένων» και των «πλατειών» του 2011 στην Ελλάδα, μολονότι οι συνθήκες είναι εκεί διαφορετικές και η πίεση που δέχεται η γαλλική κοινωνία πολύ μικρότερη από την πίεση που υπήρξε στην Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια. Στη βάση τους όμως τα αίτια είναι τα ίδια και το ελληνικό «παράδειγμα» δεν αγνοείται. Το αίτιο είναι η ευρωκρατία και η συνθλιπτική πίεση που ασκεί στους λαούς, φτωχοποιώντας ολοένα και μεγαλύτερα τμήματά τους.

Η συγκρότηση της δικομματικής κυβέρνησης 5 Αστέρων και Λέγκας στην Ιταλία προέκυψε ως το αντίστοιχο της εκλογής των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην Ελλάδα, μολονότι εκεί δεν προηγήθηκαν «πλατείες». Είχε προηγηθεί όμως ένας 20χρονος εκφυλισμός του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, που κατέληξε με τον «διορισμό» της κυβέρνησης Μόντι και κατόπιν του «αριστερού» Ρέντζι. Δεν έχει σημασία το γεγονός ότι στη χώρα μας η ανάδειξη αυτή δήθεν αντισυστημικών δυνάμεων στην κυβερνητική εξουσία, οδήγησε την κοινωνία σε μεγαλύτερη ήττα. Στην Ιταλία το παιχνίδι είναι ακόμη ανοικτό και ελπίζουμε εκεί τα πράγματα να εξελιχθούν καλύτερα, με τις κυβιστήσεις να αποτελούν μοναδικό προνόμιο και «ταλέντο» του ελληνόφωνος πρωθυπουργού Τσίπρα.

Παρατηρώντας τις εξελίξεις στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά γνωρίζοντας επακριβώς και ερμηνεύοντας σωστά αυτά που συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία εννιά χρόνια, αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα, ότι οτιδήποτε συμβαίνει εκεί έξω καθόλου δεν αφορά πλέον στο «μέσα». Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος, ότι ακόμη και σε μια ολοκληρωτική κατάρρευση της ευρωένωσης, εμείς θα ήμασταν οι τελευταίοι για να εξέλθουμε, μη έχοντες μάλιστα τη δύναμη να κλείσουμε την πόρτα πίσω μας, με τα «μπάζα» της κατάρρευσης να πέφτουν συνθλίβοντας τα κεφάλια μας.

Η Ελλάδα ως «χώρος» και η ηττημένη κοινωνία

 
Διότι πλέον η χώρα μας δεν είναι χώρα. Είναι ένα χωρικό μόρφωμα, με αμφισβητούμενα ακόμη και τα γεωγραφικά του όρια, απολύτως παραδομένο στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, με ένα πολιτικό σύστημα και μια εξουσία απολύτως ταγμένη στην επιβολή των αντίστοιχων σχεδίων -γεωπολιτικών, πολιτικών και οικονομικών- αυτών των δυνάμεων. Είναι μια εντελώς διαφορετική «χώρα» από αυτήν που φαίνονταν να υφίσταται στις αρχές της «κρίσης».

Όμως και η ελληνική κοινωνία είναι μια εντελώς διαφορετική κοινωνία από εκείνη του 2010-11-12.

Μαζί με την έντονη αγωνιστική διάθεση και την πρόθεση αντίθεσης στα επισυμβαίνοντα εκείνη την πρώτη περίοδο της κατοχής, που οδήγησε σε ουσιαστική διάλυση το παλιό πολιτικό σύστημα και προκάλεσε έντονους κλυδωνισμούς στο καθεστώς, αναδύθηκαν και όλες οι παθογένειες μιας εκμαυλισμένης κοινωνίας, παραδομένης σκόπιμα και για χρόνια σε έναν ψεύτικο ευδαιμονισμό με δανεικά.

Σήμερα και μετά την κορύφωση αυτής της αγωνιστικής και ανατρεπτικής διάθεσης που εκδηλώθηκε με το «ΟΧΙ» του 62% στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 η ελληνική κοινωνία έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, από εκείνη που προηγήθηκε.

Κατ’ αρχήν έχουν αλλοιωθεί σε βάθος τα δημογραφικά της χαρακτηριστικά. Είναι μια γερασμένη κοινωνία, που χάνει καθημερινά και αριθμητικά. Δεν είναι μόνο η μείωση που παρατηρήθηκε στον πληθυσμό κατά περίπου 350.000 ψυχές λόγω της ανατροπής της σχέσης γεννήσεων – θανάτων. Είναι και το γεγονός ότι έχασε και εξακολουθεί να χάνει το καλύτερο κομμάτι του «ανθού» της. Πεντακόσιες χιλιάδες νέοι άνθρωποι εξειδικευμένοι και επιστήμονες έχουν ήδη μεταναστεύσει για να βρουν καλύτερη τύχη στις πέντε ηπείρους.

Είναι όλοι αυτοί που θα μπορούσαν σήμερα να σηκώσουν το βάρος μιας ουσιαστικής αντιπαράθεσης με το καθεστώς και μιας παραγωγικής ανάταξης της χώρας.

Οι μαθητές ήδη από τις πρώτες τάξεις του γυμνασίου προετοιμάζονται κι αυτοί για τη φυγή τους. Οι «πανελλαδικές» και η εισαγωγή στα ελληνικά Πανεπιστήμια, μόνον ως ενδιάμεσος σταθμός εκλαμβάνεται.

Με την προσμονή της μετανάστευσης, χάνεται και κάθε αντιστασιακή διάθεση από το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που θα έπρεπε να πρωτοστατεί στους αγώνες για αλλαγή. Όλοι θέλουν να φύγουν ρίχνοντας «μαύρη πέτρα» πίσω τους. Δεν έχουν λόγο πια να αγαπούν μια ανύπαρκτη πατρίδα. Έχουν κάθε λόγο να τη μισούν! Κι αυτό είναι το χειρότερο.

Εάν την πρώτη περίοδο υπήρχε ένα δυναμικό έμπειρων από συνδικαλιστικούς και πολιτικούς αγώνες, που πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις, σήμερα αυτό το δυναμικό αποσύρεται γερασμένο και αποκαμωμένο, εάν όχι και πλήρως παραδομένο. Δίχως οι επόμενοι να διαθέτουν πείρα, αλλά προπαντός όρεξη να αγωνιστούν, έχοντας εισέλθει στη ρουτίνα μιας νέας «κανονικότητας». Αυτής της πιο σκληρής βιοπάλης και μιας μίζερης διεκδίκησης του επιούσιου.

Ο «σώζων εαυτόν σωθήτω» είναι πλέον δόγμα και γενικευμένη πρακτική!

Η κοινωνία στο σύνολό της, τρώγεται κατακερματισμένη με τις σάρκες της και το «πολιτικό» σύστημα φροντίζει γι’ αυτό με μέθοδο και σχέδιο. Εκτός από συστηματικά πτωχοποιούμενη είναι μια γερασμένη κοινωνία. Είναι μια κοινωνία διαλυμένη και απογοητευμένη. Δεν έχει κουράγια, δεν έχει ελπίδα. Είναι προπαντός μια κοινωνία που έχει επίγνωση ότι είναι ηττημένη!

Ένας λαός και μια κοινωνία ηττημένη τόσο βαριά και βάναυσα από τους ίδιους τους ταγούς της, δύσκολα σηκώνεται και ακόμη πιο δύσκολα εξεγείρεται.

Ναι, ξεσηκώθηκε για τη Μακεδονία, γιατί λειτουργεί ακόμα το ένστικτο της εθνικής αυτοσυντήρησης. Αλλά μέχρις εκεί μπορεί να φτάσει το ενστικτωδώς κι αυθόρμητο. Ωστόσο, οι διαδηλώσεις όσο ογκώδεις και να είναι, ξεχνιούνται σύντομα μόλις διαλυθούν, εάν δεν συνοδεύονται από προοπτική κλιμάκωσης. Και αυτό συνέβη στην περίπτωση των συλλαλητηρίων για τη Μακεδονία. Αν και το αποτύπωμα θα μείνει για πολύ καιρό βαθιά χαραγμένο στις ψυχές των ανθρώπων, ακριβώς διότι η παράδοση του «Μακεδονικού» έθιξε πλέον τα «ιερά και τα όσια» ενός ολόκληρου λαού, μολονότι φρόντισαν όλοι να μην αποτελέσει θρυαλλίδα ανατροπής, καταγγέλλοντας ακροδεξιά υποκίνηση. Και απέχοντας εκείνοι που θα έπρεπε να είναι μπροστάρηδες, χάνοντας και τα τελευταία ψήγματα αξιοπιστίας.

Οι προσπάθειες που χάνονται!

 
Σε αυτό το καταθλιπτικό πλαίσιο, λίγοι άνθρωποι, ενδεχομένως μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, προσπαθούν να πιάσουν το νήμα ξανά από την αρχή. Και χάνονται!

Μερικοί χάνονται στην προσπάθεια να νεκραναστήσουν πεθαμένες καταστάσεις από το παρελθόν. Άλλοι χάνονται βυθισμένοι στις ιδεοληψίες τους, μη μπορώντας να κατανοήσουν ότι η κοινωνία δεν έχει ανάγκη των σοσιαλιστικών οραμάτων, αλλά βελτίωσης της καθημερινότητάς της και από εκεί πρέπει να πιαστεί ο μίτος. Μαζί φυσικά με τον σεβασμό στην ιστορία αυτού του τόπου, τις παραδόσεις και τα συλλογικά του «πιστεύω».

Άλλοι πάλι ούτε καν αναγνωρίζουν ποιος είναι ο εχθρός. Εξαντλούν τον όποιον δυναμισμό τους έχει απομείνει, κυνηγώντας μάγισσες και τα σκιάχτρα που τους φτιάχνει το καθεστώς, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι πρώτοι που θα πέσουν στην παγίδα είναι οι τάχα μου πολιτικοποιημένοι και οι «δημοκράτες». Αντιφασισμός λοιπόν κι ας πεθαίνουμε της πείνας! Κι ας διαλύεται η χώρα από τους νατοϊκούς αντιφασίστες! Όμως προς θεού μη γίνουμε εθνικιστές! Κι ας χάνεται η Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη. Και ας μας βγάζουν τη γλώσσα οι σκοπιανοί και οι Αλβανοί, διεκδικώντας ό,τι τους κατέβει. Με εσχάτη την πλάνη εμείς να καθόμαστε και να το συζητούμε, ότι μπορεί να έχουν δίκιο στις διεκδικήσεις τους…. Διότι ο αλβανικός μεγαλοϊδεατισμός, δεν είναι τέτοιος, ούτε είναι αδικαιολόγητος ο σκοπιανός αλυτρωτισμός. «Φτου κακά» όμως για όποιον τολμήσει να μιλήσει για ελληνικότητα της Μακεδονίας.

Πολλοί επιμένουν να μιλούν γι’ «αριστερά», βυθισμένοι σε στερεότυπα που δεν τους επιτρέπουν να κατανοήσουν, ότι πλέον -στη σημερινή εποχή- αριστερά και δεξιά είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στην υπηρεσία του ίδιου φασιστικού καθεστώτος! Αυτού της παγκοσμιοποίησης και της ευρωκρατίας.

Άλλοι πάλι φαντασιώνονται αναβίωση των αυθόρμητων κινητοποιήσεων κι ότι μόνον έτσι θα γίνει η «ανατροπή». Αυθόρμητα κι από τα κάτω. Κοιτούν καχύποπτα οποιονδήποτε προτείνει σχέδιο και οργάνωση και ομιλούν για κοινοβουλευτικές ονειρώξεις εκείνων που τολμούν να προβάλλουν την ανάγκη δημιουργίας συλλογικού πολιτικού υποκειμένου, δηλαδή κόμματος με συγκεκριμένο πρόγραμμα και σχέδιο. Όλοι μιλούν για την ανάγκη συνεργασιών, αλλά όλες οι πρωτοβουλίες που παίρνονται προς αυτήν την κατεύθυνση «καίγονται» μέσα από την πανσπερμία των απόψεων και των γνωμών.

Πρωτοβουλίες, μέτωπα, συλλογικότητες, ακτιβισμοί, αναλύσεις, μόχλευση φρούδων ελπίδων. Ένας αχταρμάς, που οδηγεί τους πιο σοβαρούς στην παραίτηση και την αδιαφορία. Όλοι γίναν ειδικοί της ανατροπής, αν όχι και της επανάστασης. Και της άμεσης δημοκρατίας βεβαίως! Άλλοι μιλούν μεν για απελευθέρωση, αλλά να μη χάσουμε και το προφίλ του… ευρωπαϊσμού μας.

Όλα αυτά τα «ματαιοπονήματα», τα αντιλαμβάνεται η κοινωνία είτε ως ξαναζεσταμένη σούπα που δεν τρώγεται, είτε ως φθαρμένα υλικά που προσπαθούν με μερεμέτια να οικοδομήσουν το νέο. Και τα απορρίπτει, μένοντας παγερά αδιάφορη γύρω από κάθε τι τέτοιο που κινείται. Και καλά κάνει!

Μια «άρρωστη» κοινωνία, καταβεβλημένη, που έχει χάσει την ελπίδα της, δεν «γιατρεύεται» με μαντζούνια και με γιατροσόφια από δήθεν επαναστάτες, που μόνον αυτοί γνωρίζουν την αλήθεια, και που πολλαπλά έχουν αποτύχει, για να σηκωθεί και να διεκδικήσει ξανά τη ζωή. Ούτε την βοηθούν οι -όντως έντονοι και κατά βάση καλοπροαίρετοι- προβληματισμοί για το τι φταίει και το τι διαφορετικό πρέπει να γίνει, που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη.

Τι χρειάζεται

 
Η κοινωνία χρειάζεται άλλα πράγματα! Χρειάζεται έναν φάρο που θα φωτίσει στο σκοτάδι. Χρειάζεται ένα δυνατό χέρι που θα την αρπάξει και θα την σηκώσει.

Χρειάζεται λοιπόν νέο πολιτικό υποκείμενο με σοβαρό κι αξιόπιστο σχέδιο και πρόγραμμα υλοποίησής του. Με μια νέα εναλλακτική, καλά στοιχειοθετημένη, πρόταση για την Ελλάδα και την κοινωνία. Δηλαδή, με μια πρόταση που θα μπορέσει να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει.

Ένα νέο πολιτικό υποκείμενο «από τα κάτω και για τους κάτω», που θα καταστεί γρήγορα αξιοπρόσεκτος και μη αμφισβητήσιμος αντίπαλος του καθεστώτος.
Για να μπορέσει να αξιώσει την εμπιστοσύνη του κόσμου και να οδηγήσει σε επιτυχή έκβαση την τιτάνια σύγκρουση μαζί του.

Χρειάζεται ένα νέο Κόμμα! Δημοκρατικό κόμμα. Και ως τέτοιο, αληθινά πατριωτικό κόμμα. Φτιαγμένο από ανθρώπους που πιστεύουν πραγματικά στη δημοκρατική αλλαγή για την πατρίδα μας.
Βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα της πληττόμενης κοινωνίας, με σαφείς θέσεις, οργάνωση και πειθαρχία.
Για να είναι αποτελεσματικό.

Υπάρχουν οι προϋποθέσεις;
Θα φανεί σύντομα.

 

 

https://www.hereticalideas.gr/2018/12/tha-fanei-syntoma.html