Ο «αστικός μύθος» και ο «προοδευτικός» χώρος

Ο «αστικός μύθος» και ο «προοδευτικός» χώρος

του Νίκου Σταθόπουλου

Ανέκαθεν «πασχαμε» από αστική τάξη,
… ποτέ δεν υπήρξε αυτή, έτσι όπως εννοείται και υπάρχει στον δυτικό κόσμο… Δεν ήταν «αστική τάξη» οι καραβοκυραίοι και οι μεγαλέμποροι, ούτε οι Μποδοσάκηδες και ο Βαρδινογιάννης…

… Παραπληρωματικές συνιστώσες της υπήρξαν και προνομιούχα στρώματα με αστική μίμηση… «ελεύθερη αγορά» και «ανάπτυξη» με έμπεδες πελατειακές σχέσεις…

… Ο μόνος τρόπος να «αστικοποιηθούμε» ήταν και είναι η ακύρωση της ιστορικής μας οντότητας και η μετατροπή μας σε οργανική αποικία… αυτό που εξελίσσεται σήμερα…

… Αυτή είναι η νομοτέλεια της «γραμμικής αντίληψης της ιστορίας», αυτή είναι η «μοίρα» του μεταπρατισμού (= ή να γίνει μια αυτόκεντρη καθολική λειτουργία αυτοσυντήρησης ή να εξαφανιστεί στα χωνευτήρια του γκλομπαλιστικού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού…)…

… Το πιο προχωρημένο τμήμα αυτής της προοπτικής, ήταν και είναι ο «προοδευτικός» χώρος, αφού η εσωτερική λογική του είναι ο φιλοσοφικός και κοσμοθεωρητικός εκδυτικισμός… δε μπορούσε να παραγάγει σκέψη και συνείδηση ανατροπής ένας εθνοκοινωνικός χώρος κατά βάση προαστικός και λειτουργικά συμπληρωματικός… η «σκέψη» ήταν εξωγενής, δυτικής αντιγραφής…

… Βέβαια, το ολέθρια αρνητικό αυτής της «προοδευτικής» δυναμικής, δεν δικαιώνει τον εθνικό πολιτισμικό τραγέλαφο αιώνων, αυτό το -έστω, εν πολλοίς υποχρεωτικό…- κράμα αναγκαιοτήτων και πρόχειρων αφηγήσεων
… αναδεικνύει, όμως, ζητήματα που ξεπερνούν την πολιτική αντιδικία, και συνδέονται βαθιά με τον ρόλο των ιδεολογικοπολιτικών προσήμων στο εθνικό μας γίγνεσθαι

… Η θρυλική εθνική μιζέρια μας επέβαλε δύο «μονόδρομους»: την «εθνικοφροσύνη» είτε την «πρόοδο».

… Κάθε τρίτο, ήταν αιρετικό, αφορισμένο, έτσι είτε αλλιώς «αντιδραστικό».

… Από τον Παπουλάκη μέχρι τον Άρη, κάθε αυτοαναφορικότητα χωρίς «αστική» εκλογίκευση, λάμβανε το ανάθεμα της ιεροποιημένης υποτέλειας.

… Ζούμε το τέλος μιας εποχής όπου ο «αστικός μύθος», εντελώς ψευδής και αντιεπιστημονικός, καθόριζε την αυτοδικαίωση του μεταπρατισμού.

… Αν υπάρχει μια ελπίδα ακόμα, αυτή βρίσκεται στο κουρέλιασμα αυτού του μύθου, στην κατάδειξη της ιστορικής του χρεοκοπίας,
…εδώ ακριβώς συγκροτείται η βαθιά «αναγκαιότητα» της χρεοκοπίας των δημαγωγιών της Δεξιάς και της Αριστεράς….


 

Αφήστε ένα σχόλιο