Η δυσανάλογη αναισθησία

Η δυσανάλογη αναισθησία

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Αν το καλοσκεφτείς, είναι ανατριχιαστικό: μέσα σε δυο 24ωρα εξαφανίστηκε από το προσκήνιο η σφαγή Παλαιστινίων στη Γάζα. Εξαφανίστηκαν και ο θρήνος και οι καταδίκες και τα «ναι μεν αλλά» και οι ίσες αποστάσεις και οι εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση. Λες και ήταν απολογισμός νεκρών κατσαρίδων μετά την απεντόμωση, όχι εν ψυχρώ δολοφονία δεκάδων αμάχων. Αν είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο σε οποιαδήποτε χώρα της Δύσης, θα είχε τροφοδοτήσει παγκόσμιο συναγερμό. Ίσως και μια πυραυλική επιχείρηση -αστραπή, όπως προ μηνός συνέβη στη Συρία, ως απάντηση σε μια υποψία χρήσης χημικών. Εδώ, το κράτος – τρομοκράτης της Μέσης Ανατολής πραγματοποίησε δολοφονίες σε ζωντανή σύνδεση και δεν σάλεψε βλέφαρο. Ψυχρό αίμα.

Λογικό, βέβαια, όταν η Ε.Ε. είτε παθαίνει γλωσσοδέτη είτε εξομοιώνει τους δολοφόνους με τα θύματά τους, με εκκλήσεις για «αυτοσυγκράτηση από όλες τις πλευρές». Λογικό, όταν οι ΗΠΑ του Τραμπ επιβραβεύουν το καθεστώς Νετανιάχου για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Λογικό, όταν όλα τα ευρωπαϊκά υπουργεία Εξωτερικών, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού, το πολύ που βρήκαν να πουν είναι ότι ασκήθηκε «δυσανάλογη βία». Και ποιο είναι το μέτρο «αναλογίας στη βία»; Οι πέτρες των Παλαιστίνιων εφήβων, το κλάμα των μωρών στις αγκαλιές των μανάδων τους; Ή μήπως ο νέου τύπου γεωπολιτικός «ρεαλισμός» που θεωρεί ιερή και αναπόφευκτη για το «εθνικό συμφέρον» τη συμμαχία με το Ισραήλ, στο όνομα της αντίληψης «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου»;

Κι έτσι, καταλήξαμε στο απίστευτο ξεβράκωμα των ευρωπαϊκών ηγεσιών από τον εγκαλούμενο για απολυταρχισμό, επιθετικότητα και ασκήσεις γενοκτονίας εις βάρος των Κούρδων Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος ήταν ο μόνος που, έστω ρητορικά, κατήγγειλε το Ισραήλ γι’ αυτό που πράγματι κάνει: κρατική τρομοκρατία και γενοκτονία.

Σ’ αυτή τη στάση, που καταπίνει με δυσανάλογη αναισθησία τον βασικό όρο ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ, την πολιτική αιματηρής εθνοκάθαρσης επί 70 και πλέον χρόνια εις βάρος των Παλαιστινίων, υποκρύπτονται δυο στρατηγικοί στόχοι:

Ο πρώτος στόχος είναι ο μαζικός εθισμός της διεθνούς κοινής γνώμης στην ιδέα ότι ο παλαιστινιακός λαός είναι αναλώσιμος, ότι είναι η αναπόφευκτη θυσία στα μη αναστρέψιμα τετελεσμένα που έχουν δημιουργηθεί στο Ισραήλ. Τετελεσμένα που είναι απαραίτητα προκειμένου να μην υπάρξει γενικευμένη αποσταθεροποίηση στην περιοχή. Υπάρχει μια χαρακτηριστική αποκλιμάκωση της διεθνούς αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη ήδη από τη δεκαετία του ’90, όταν άρχισε να αποσυντίθεται το μπλοκ δεκάδων χωρών που ήταν -με διακυμάνσεις και ιδιαιτερότητες- σταθεροί υποστηρικτές της δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους. Ακολουθώντας αυτή την αποσύνθεση, το κίνημα αλληλεγγύης αντίστοιχα άρχισε να υποβαθμίζεται σε εκδηλώσεις ανθρωπιστικής συμπαράστασης.

Ο δεύτερος στρατηγικός στόχος συνδέεται στενά με τον προηγούμενο. Αν η ελάχιστη απαίτηση της διεθνούς κοινής γνώμης είναι η διαχείριση της ανθρωπιστικής κρίσης στην Παλαιστίνη και η διακοπή της «δυσανάλογης βίας», τότε ο στόχος της δημιουργίας δυο κρατών ίσως δεν είναι τόσο επίκαιρος πια. Πρακτικά, το ευρωατλαντικό μπλοκ, αλλά και αρκετοί σύμμαχοί του εντός του αραβικού κόσμου, όχι απλώς συμφιλιώνεται μ’ αυτή την ιδέα, αλλά και τη στηρίζει στην πράξη παίρνοντας θέση στο πλευρό του Ισραήλ.

Και οι δυο στόχοι θα αποδειχθούν λανθασμένοι, πέρα από τον ηθικοπολιτικό τους κυνισμό, και θα γυρίσουν μπούμερανγκ στους εμπνευστές τους. Πρώτον, γιατί η δημιουργία ενός ισραηλινού κράτους – απαρτχάιντ αποτελεί αποδεδειγμένα τη σταθερά της αποσταθεροποίησης στη Μέση Ανατολή εδώ και επτά δεκαετίες. Δεύτερον, γιατί αγνοείται η τεράστια αντοχή της παλαιστινιακής αντίστασης, παρά τις ταλαντεύσεις και τις διαψεύσεις της από την PLO ή την ισλαμιστική Χαμάς. Τρίτον, γιατί το παλαιστινιακό εξακολουθεί να ασκεί τεράστια συμβολική επιρροή στον αραβικό και ισλαμικό κόσμο, τροφοδοτώντας και τις πιο επιθετικές εκφράσεις τους, όπως ο ισλαμοφασισμός. Τέταρτον, γιατί η κρατική τρομοκρατία του Ισραήλ αναζωογονεί τον αντισημιτισμό, που παραμένει στο DNA της Ακροδεξιάς, ιδιαίτερα στην Ευρώπη.

Όσο λοιπόν η λεγόμενη διεθνής κοινότητα αποφεύγει τον μονόδρομο της διεθνούς απομόνωσης του Ισραήλ, μέχρι να συμβιβαστεί με την ιδέα των δυο κρατών, απλώς ρισκάρει την επόμενη ασύμμετρη διεθνή ανάφλεξη.

από το «http://www.avgi.gr/»

 

https://www.hereticalideas.gr/2018/05/i-dysanalogi-anaisthisia.html